"Het kan deze zijn, maar ook die!"

Het was weer behoorlijk druk in de Leidse IJshal. Terwijl buiten het eerste vuurwerk van de dag werd afgestoken, werd in de kunstijsbaan aan de Vondellaan iets veel zinvollers gedaan: schaatsles geven aan kinderen.
Het begon al in de kleedkamer van de trainers. Fer Vergeer bond bij zijn kleinzoon Friese doorlopers onder.

"Dit is de rechterschaats", zei Fer: "Welk been is je rechterbeen?"
De kleinzoon dacht even diep na en zei heel diplomatiek: "Het kan deze zijn, maar ook die!"
Het trainersgilde lag dubbel van het lachen.
Na ingereden te hebben, begon ik in mijn eentje aan de schaatsles met een groep van 16 van de 119 geregistreerde kinderen. Het niveauverschil binnen de groep was vrij groot. Er waren een paar nieuwkomers, die net aan mee konden komen. Maar ze deden vol overgave mee, en dan stuur je ze niet naar een ander groepje.
Het thema van de les was de zijwaartse afzet en het zo lang mogelijk doorglijden op 1 schaats. Al met al ging het behoorlijk goed. Er werd door de kinderen, gelet op de vuurrode konen, hard gewerkt.

We besloten de les met een estafette met revanche, met aansluitend standbeeldtikkertje. De grootste verrassing bewaarde ik voor het laatst: de trainer bleek de bevrijder te zijn. Immers: "Het kan deze zijn, maar ook die!"
In de kantine van de IJshal bleek maar weer eens, dat ik een echte man ben: ik kan maar een ding tegelijk. Terwijl ik aan de bar met een medetrainer aan het praten was over de 1000 rondjes van Leiden, gaf ik aan de barman zonder te kijken de consumptiebon voor de warme chocolademelk met iets te veel slagroom. Ik stootte de beker om.

Met een hele stapel servetten reinigden we gezamenlijk de bar van de chocoladeplas.