ging ik met mijn witte fiets op pad.
Tegen de wind in reed ik naar het Panbos toe,
waar ik me voor de loop inschreef en hoe:
welnu, in deze tijd van geavanceerde chips,
daar kwamen ze in Katwijk met iets hips.
Daar was het startnummer handgeschreven.
Waar elders kun je dat nu nog beleven?
Nu hebben de kinderen bij hem een streepje voor,
dus mochten zij er van de Sint het eerst vandoor.
Wij kregen het startschot 5 minuten nadien,
waarbij ik heel veel ruggen kreeg te zien,
want is startte vanaf de achterste rij,
dus ik moest heel veel lopers voorbij.
De eerste halve ronde was een slalomproef
en dat ging niet bepaald heel erg stroef.
In het stuk met klimmen en weer dalen
kon ik zodoende heel wat lopers inhalen.
Na de eerste ronde van ruim 2 kilometer
ging het lopen nog makkelijker en beter.
Ik liep twee rondes op met een vrouw,
wier kinderschare haar aanmoedigen wou.
"Hup mama, hup mama!" klonk uit hun keel
en dan kun je als loopster ineens heel veel,
zodat ze er in de laatste ronde vandoor ging.
Zulke supporters werken beter dan elke doping!
Wie geen doping nodig had was een Afrikaan,
die er meteen als een haas vandoor was gegaan.
In de derde ronde had hij mij achterhaald
en daarna als een sneltrein had ingehaald.
Deze winnaar deed 34 minuten over deze loop.
Mijn 14 minuten trager biedt mij geen hoop,
dat ik ooit in de buurt van die tijd kan komen.
Zoiets gebeurt alleen maar in mooie dromen,
zoals ik al jaren in mijn slaap wordt bezocht,
door prachtige dromen over de Elfstedentocht.
Nu even terug naar de dagelijkse realiteit:
ik mag tevreden zijn over mijn gelopen tijd.
Die is niet super, maar het parcours is zwaar.
Voor de 1000 rondjes van Leiden ben ik klaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten