Matchfixing

Topsport staat de laatste jaren behoorlijk in een kwade reuk. Waren er eerst de dopingperikelen in het wielrennen, waarbij met name de Tour de France na afloop vaak spannender was dan tijdens de Ronde van Frankrijk zelf: wie gaat de Tour winnen na het controleren van de dopingstalen?
Nu is het afgelopen jaar de atletiek volop in de schijnwerpers komen te staan. De boeken over de Olympische Spelen kunnen binnenkort herschreven gaan worden als menig prijswinnaar wegens dopingpraktijken alsnog zijn medaille in mag leveren.

Daarnaast blijkt het voetbal, en dan met name de FIFA en in mindere mate de UEFA, al jaren één grote corrupte bende. Maar ja, dat wisten we al. Een WK voetbal houden in Qatar met temperaturen van 50 graden Celsius. Wie verzint zoiets? Dankzij een flinke hoeveelheid smeergeld blijkt het dan wel te kunnen. En als manipulatie met het toewijzen van toernooien al blijkt te kunnen, hoeveel eenvoudiger is het dan wel niet om wedstrijden te manipuleren?
Maar het enigszins chique tennis wilde niet achterblijven. Deze week voegde tennis zich in het rijtje van sportschandalen. Dit keer dankzij matchfixing. Diverse deelnemers aan de Australian Open hebben in het verleden zich goed laten betalen om een wedstrijd opzettelijk te verliezen.

En ja, zo loop je natuurlijk het risico, dat iedere sporter van dit soort praktijken verdacht gaat worden. En dan rijzen er natuurlijk meteen vragen op: "Hoe kan het, dat Bert Breed op 60-jarige leeftijd de 1000 rondjes van Leiden won en eerder niets?"

Welnu, ik heb de schijn tegen, maar uit de grond van mijn hart verklaar ik bij deze: ik verloor altijd puur natuur!