Ik was als een van de eersten op het ijs, zodat ik met kon concentreren op de bochtentechniek. Dat ging niet onaardig. Ik had er alle vertrouwen in, dat het weer beter zou gaan dan afgelopen dinsdag. Maar het lot besliste anders.
Ter hoogte van de ingang van de Zamboni zat er een gleuf in het ijs, waar water in stond. Na de eerste 5 rondjes werd besloten om deze dubbele hobbel af te zetten met een viertal pilonnen. De training had zodoende iets weg van een hindernisrace.
Nu ben ik dat wel gewend op de verjaardag van mijn schoonvader. Een kwart eeuw geleden reed ik voor het eerst een Alternatieve Elfstedentocht door 4 keer achter elkaar de Molentocht vanuit Hoogmade te schaatsen.
En 4 jaar geleden reed ik met een groep vrienden de Elfstedentocht. In beide gevallen gebeurde het op behoorlijk slecht ijs. Als je het hebt over hindernisraces, dan waren die tochten op 11 februari het wel!
Maar daarbij hadden we geen bochten, laat staan een half afgezette bocht. De eerste helft van de training reed ik toch weer wat onzeker, de 5 kilometer op kop ging al weer wat zekerder en de tweede helft van de training ging af en toe behoorlijk lekker.
Desondanks durfde ik nog steeds niet om de bocht op volle snelheid in te gaan. Wat dat aangaat had ik geen enkele last van haantjesgedrag.
Ik zit nog volledig in de veilige modus. Maar langzamerhand begint het vertrouwen weer een klein beetje terug te komen. Voor ik weer helemaal "de oude" ben, zal nog wel even duren. Maar ook al liep het in 2016 tot nog toe nog niet zoals gehoopt, het plezier in het schaatsen ben ik niet verloren. Wat dat aangaat komt het ook nu weer aan op doorzettingsvermogen. De zoektocht naar een stabiele slag is wat dat opzicht een hindernisrace.
Na de 125 rondjes haalde ik mijn oude schaatsen met de Salomonsbinding op. In de kantine liet ik zien, hoeveel ijzer er in 11 jaar van de ijzers was afgesleten: bijna een centimeter. Daar kreeg ik van de diverse aanwezigen allerhande tips over de nieuwe ijzers met een ronding van 23 meter.
Vooralsnog houdt ik het voorlopig bij deze ronding. Er is een groter stuk ijzer, waar je op rijdt, dus voor de stabiliteit is dat op dit moment mooi meegenomen. Na de diverse overstappen gun ik mezelf de tijd om aan deze ronding te wennen. Een nieuwe ronding laten zetten kan altijd nog.
Dat ik tob met de bochten, ligt niet aan de ronding. Het zit gewoon tussen de oren. En om dat er uit te krijgen: dat is een lastiger hindernisrace dan een Elfstedentocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten