Hoe anders was het 20 jaar geleden, toen de roemruchte toertocht over het IJsselmeer van Enkhuizen naar Stavoren en terug gehouden werd. Ik heb er spijt van, dat ik indertijd niet afgereisd ben om deze unieke schaatstocht te kunnen rijden.
Hoe anders ook was het weer 4 jaar geleden, toen we bij temperaturen van 17 graden onder nul een prachtige schaatsdag hadden op de Vogelplas.
Het grote voordeel van kluunschaatsen: zelfs bij die temperaturen heb je nog geen last van koude tenen.
Vandaag stond het schaatsen voor mij ook in het teken van de kluunschaatsen. Voor de eerste keer ging ik met de "Krasse knarren" schaatsen op mijn nieuwe Salomons met Freeskate-allroundijzers.
Voor mij stond het tanken van zelfvertrouwen voorop. En dat was best wel nodig. Ik ging gewoon zenuwachtig naar de IJshal toe en in het begin zat ik helemaal in het lied "32 jaar" van "Doe Maar" in mijn hoofd: "'t Is wel een beetje raar, 32 jaar, trillend op mijn benen".
Maar gaandeweg begon ik de stabiliteit in de bochten weer terug te krijgen. Ik begon iedere serie van de piramide aan de staart van het peloton van 12 man en werd telkenmale met speels gemak losgereden, maar dat deerde mij niet. Ik kwam hier om de bochtentechniek weer onder de knie te krijgen. Stapje voor stapje ging het steeds beter.
Aan het eind van de training reed ik redelijk stabiel. Daar helpt het carbon in de Salomons natuurlijk flink aan mee. Hier heb je veel steun van. Het begin van een lange weg op weg naar mijn oude vorm, maar als duursporter zie ik niet op tegen een lange weg.
Aan het eind van de training kwamen de kinderen van "De Sleutelbloem", een zwarte school uit Leiden Zuid-West, na een uur binnenbaan, de buitenbaan op. Het grootste deel van de kinderen heeft van huis uit geen enkele stimulans gekregen om te gaan schaatsen.
De schaatstrainer in me kwam naar boven. Ik gaf een paar kinderen wat aanwijzingen, waardoor ze niet meer 3 keer in 1 rondje vielen, maar wat stabiliteit vonden en een beetje begonnen te schaatsen. Alle begin is moeilijk. Zij zullen zich de techniek stapje voor stapje eigen moeten maken en dat begint er mee, dat ze ervaren, hoe leuk schaatsen is. Zoveel kansen krijg je niet om allochtone kinderen dat te laten ervaren, dus deze kans greep ik met beide handen aan.
Hier zit voor ijsclubs een heel grote doelgroep. En er zitten kinderen aan, die er absoluut aanleg voor hebben. Als ik zag, hoe goed sommige kinderen na 2 keer schaatsen al reden, zoals een jonge Shani Davis in de dop, dan is hier nog een wereld te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten