The Armed Man of "Pakken wat je pakken kan!"

Gisteren was de slotdag van de wederom succesvol verlopen Leidse Scratchdagen.

Gisteren fietsten mijn vrouw en ik in de regen naar de Pieterskerk, waar we mee zouden zingen met de scratchuitvoering van een groot deel van de "Carmina Burana" van Carl Orff en "The Armed Man" van Karl Jenkins onder leiding van Paul Valk.
Het was al behoorlijk druk in de Pieterskerk, maar we hoefden niet naar een plek te zoeken. Tim de Beer en Bas Warnink hadden een prima plek voor me geregeld. Deze eerste bas zat naast de twee eerste tenoren op de derde rij pal achter de slagwerkers, die zich later op de dag helemaal uit konden leven op "Charge".

Tijdens de repetities en de uitvoering zouden Ada en Nel naast elkaar zitten. Een goed plan, want zingen met vrienden is nog leuker dan gewoon zingen. Vooral met een dirigent, die kwam met prachtige vondsten als "Je moet zingen als een stuiterbal" als hij bedoelde, dat je iedere volgende maat wat zachter moest zingen.
In de ochtend zongen we het eerste deel van de "Carmina Burana" door, waarbij de dirigent niet alleen zijn handen vol had aan het koor van 700 personen, maar ook een deel van het amateurorkest met enige regelmaat moest bijsturen.

Tijdens de pauze kwamen we diverse bekenden tegen, waaronder naast mijn collega's Evelien Steenbeek en Janny Zierikzee aardig wat andere leden van de Leidse Koorprojecten, waarmee we in april een scratchuitvoering hebben met liedjes van "The Beatles".
Na iedere pauze was het telkenmale pret, want een vrouw, die met de tenoren meezong, vergiste zich telkens in de rij. Daar de enorme pilaar aan het eind van onze rij iedere sluipweg afsloot, moest de vrouw iedere keer weer over de stoelen klimmen om bij haar eigen zitplaats te komen!
Wat mijn eigen zitplaats betreft: ik had het geluk, dat ik naast een bas stond, die het koorwerk van Jenkins al een keer gezongen had, want hij was zeer stemvast. Omgekeerd kon ik hem helpen met de valkuilen van Orff te vermijden.

Tijdens de repetitie kwamen we op een gegeven moment uit bij "Ave Formosissima", het allerhoogste stuk voor de meeste zangers en zangeressen. Paul Valk raadde ons aan om niet te gaan forceren met het citaat van de dag: "Pakken wat je pakken kan!"
Hij strooide tijdens de dag kwistig rond met beeldende voorbeelden, hoe we iets moesten zingen of waar we expressie aan moesten brengen en waar we juist ingetogen moesten zingen. Zo kwam hij zelfs met een fraai voorbeeld: "De wijze, waarop je een kat aait, zo moet je dit gedeelte zingen."

Ook kregen we diverse keren uitgelegd, hoe we woorden zingend uit moeten spreken. Daarbij maakte de prima dirigent echter een klein foutje: begin in Leiden nooit over de uitspraak van de R!

Tijdens de lunchpauze van een uur verlieten Ada en Nel de vrij warme kerk om in de kille regen een blokje te wandelen. Dat viel niet echt mee. Wat dat aangaat was het geen straf, dat we vandaag een compleet dagprogramma binnen hadden.
Om kwart over 5 hadden we alles doorgezongen en was de conclusie, dat de "Carmina Burana" er beter inzat dan "The Armed Man". We wandelden naar "La Bota", waar we werden begroet door eigenaar Michel Versteegen en een zestal vrienden.

We hadden voor 11 personen gereserveerd, dus toen de Raad van Elf compleet was, konden we bestellen in de zaal, waar 4 weken geleden een optreden was van "The Shoes".

Met Bas bestelde ik een Affligem blond, een kloosterbier, en lamsbiefstuk. De "Carmina" is gevonden in een klooster en bij "The Armed Man" zongen we "Agnus Deï". Agnus is het Latijnse woord voor lam. U ziet, hoe gedegen wij ons mentaal hebben voorbereid!

Het zingen in de volle Pieterskerk ging anders dan verwacht. De "Carmina Burana" ging behoorlijk, maar de inzetten gingen niet altijd vol overtuiging. Mogelijk kwam dit, doordat de solisten, die vrij weinig zangwerk voor hun rekening zouden nemen, een paar stukken koorpartij solo mochten zingen en dan ga je als koorlid onwillekeurig toch twijfelen. Je wilt immers niet het enige koorlid zijn, dat enthousiast invalt, als de solisten beginnen.






Maar waar het meesterwerk van Orff minder uit de verf kwam dan bij de repetitie, daar ging "The Armed Man" boven verwachting goed. Natuurlijk zaten er wat kleine schoonheidsfoutjes. Dat kan niet anders bij een scratch. Maar er werd vol overtuiging gezongen en ook het orkest speelde stukken beter dan overdag, met als absolute hoogtepunt de solo van de celliste in "Benedictus".

Tijdens de pauze en na afloop praatten we nog even met onze vrienden. Zij hadden met volle teugen genoten van de uitvoering. Dat hadden wij ook. We hopen, dat de organisatie van de Leidse Scratchdagen deze combinatie van "Carmina Burana" en "The Armed Man" weer op het programma zet. Wij hebben er al zin in!