Ter Wadding

Vanmorgen trok ik om half 9 de deur achter me dicht en zette het op een lopen. Voor het eerst sinds de marathon protesteerde de achillespees niet meer. Af en toe voelde ik het lichtjes, een teken, dat ik geen gekke dingen moest doen, maar het lopen ging lekker.

Ik liep langs de rand van de Stevenshof naar "Ter Wadding" toe. In dit kleine bos liep ik een kwartier lang een aantal rondjes over de bospaden. Deze waren echter wel gedecimeerd. Een groot hekwerk sloot een aantal paden, waar je jarenlang ongestoord kon wandelen of hardlopen, af van de rest van het bos. Dit omheinde gedeelte is bij de tuin van het landhuis getrokken.

Een verlies voor alle omwonenden. In vroeger jaren hebben we in "Ter Wadding" diverse keren onze kinderpartijtjes gehouden. Met 3 kinderen, die in de zomer jarig zijn, bood "Ter Wadding" voldoende ruimte voor speurtochten en spelletjes. Die ruimte is nu met een derde teruggebracht. Waarvoor onze hartelijke dank.
Via de Rijndijk liep ik terug naar huis, waar ik in 3 kwartier 8 kilometer had afgelegd. Het begint er weer een klein beetje op te lijken!