23.000

Veel mensen hebben een geluksgetal. Bij mij is dat, ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken, 23. Gisteren maakte ik bij het fietsen naar mijn werk op mijn Batavus Galibier de 23.000 kilometer vol sinds de aankoop in maart 2014. In nog geen 28 maanden kom ik uit op een gemiddelde van 828 kilometer per maand. Daar kun je mee thuiskomen! Dat doe ik dan ook dagelijks.

Nou ja, bijna dagelijks.
Wie ook naar huis kon was de Zwitser Xherdan Shaqiri, die het mooiste doelpunt van het Europese kampioenschap voetbal scoorde.

U moet echter Shaqiri niet verwarren met Shakira....

Waar echter wel enige verwarring over ontstond was de ideale uitslag van 23-0 van de B1 van Eendracht ’30 tegen de B1 van Avios-DBV. Dit bleek doorgestoken kaart. De KNVB schrapte de uitslag, waardoor de B1 van Diosa Niftrik alsnog kampioen werd.

Het is de spelers van Diosa van harte gegund. De naam lijkt erg veel op die van "mijn" voetbalclub: DIOS uit Nieuw-Vennep.

In mijn jeugdjaren heb ik een jaar of 10 bij DIOS gevoetbald. In de lagere regionen, eerlijk is eerlijk. Desondanks is mijn elftal bij de B-junioren 2 keer op rij kampioen geworden. Er zaten namelijk enkele behoorlijk goede voetballers in. Het eerste jaar was heel bijzonder. Het kampioenschap ging tussen de B1 en de B2 van DIOS. Het was een nek-aan-nek-race. Uiteindelijk wisten de B2 de B1, waarin mijn vriend Bas Warnink speelde, af te troeven op doelsaldo. De B1 had thuis met 20-0 van NAS gewonnen. Wij deden er een schepje bovenop en wonnen met 21-0 tegen de hekkensluiter uit Zwanenburg. We waren slechts 2 doelpunten verwijderd van de droomuitslag van 23-0. Had ik maar beter mijn best moeten doen!
Nu heeft iedere medaille een keerzijde. Mijn grootste nederlaag leed ik bij de senioren, toen we met 16-0 kopje onder gingen tegen het in Zwanenburg spelende Halfweg. Het gezellige juniorenelftal was goeddeels bij elkaar gehouden, uiteraard zonder de beste spelers, die in de selectie van DIOS speelden. Als DIOS 8 waren we vooral goed in de derde helft.

Voor de wedstrijd tegen Halfweg hadden we het idee: "Dat wordt een makkie!"

We speelden als team van 19- en 20-jarigen tegen een elftal van 40-ers en 50-ers, die vermoedelijk ooit in Halfweg 1 samen hadden gespeeld. We werden van het kastje naar de muur getikt. Als de wedstrijd nog een kwartier langer had geduurd, dan had het zomaar 23-0 kunnen worden.