Om 7 uur stond de zon op de tent, die toen snel droogde. We ontbeten bij de banken en om kwart voor 9 vertrokken we vanaf camping "Laurel Park".
Het eerste stuk hadden we de wind veelal tegen in het vlakke land. Ons viel de enorme kerk in Gedney op, een klein dorpje. Vanaf Holbeach kregen we de harde wind goeddeels in de rug. Dat schoot lekker op in the Marshes. De enige bebouwing die we hier zagen waren boerderijen temidden van de enorme akkers: graanvelden van een kilometer bij een kilometer of nog groter.
Langs de Welland, die uitmondde in de Fosdyke Wash, kwamen we bij wat volgens de kaart het onplezierigste stuk van de route was: the Fosdyke Bridge. Dat viel erg mee. Je kon over het voetpad fietsen langs de A17.
In Fosdyke namen we bij een Bed & Breakfast de bekende warme dranken met scones alvorens we over Skeldyke en Frampton met de wind in de rug naar Boston trapten.
In Boston was markt. Hier deden we veel inkopen voor vandaag en morgen.
Ik liet mijn zonnebril, die ik provisorisch zelf hersteld had, met en klein schroefje weer helemaal in orde maken.
Bij de grote St. Bodolph Church met zijn Domtoren lunchten we in de luwte, voordat we met vanilla fudge uit de prachtige Middeleeuwse kerk naar het noorden afreisden.
We volgden de oude route, waarbij het lastig was die te vinden, daar zowel de fietsborden als de straatnamen op de hoek vaak ontbraken. Pas bij Anton's Gowt zaten we aan het fietspad langs de Witham tot Langriok Bridge. Hier kregen we onze dagelijkse middagbui op onze kop. Na een bocht volgde een lange rechte weg door Holland Fen langs een sloot. Tesamen met het grauwe wolkendek deed het wel aan de Hollandse polders denken, vooral bij het bordje "Holland Fen".
"Het heeft veel weg van de Noord-Oostpolder", zei Ada.
Bij Dogdyke passeerden we de eerste camping. Deze luxe meenden we ons te kunnen permitteren. Bij de tweede camping langs de hier slingerende Witham was een kleine camping. Voor informatie moesten we hier bellen. Daar we voor boodschappen langs de A158 naar Tattershall moesten fietsen, besloten we naar de derde camping te fietsen. Helaas, bij Martin Dales was deze er niet.
Bij een pub aan de andere kant van de brug bij Kirkstead stonden wat stacaravans. Wij mochten er staan, maar er was geen toilet en geen douche. Alles was vol vanwege het jaarlijks terugkerende 1940s Festival in Woodhall Spa: "All campings are booked completely full!"
We kregen de route naar de camping keurig uitgelegd en op de bonnefooi reden we langs de massa publiek naar camping "Country Park". Deze was inderdaad vol, maar de medewerker, die ooit op "Duinrell" had gewerkt, wist nog wel een plekje voor een kleine tent.
Het eerste veld was hobbelig door het gegraaf van de konijnen, maar het tweede was een prima plek tussen de bomen met uitzicht op het weiland. En voor £ 20,- waren we £ 7,- goedkoper uit dan gewoonlijk.
Op de camping aten we na ons gedoucht te hebben een pizza, waarna we ons naar Woodhall Spa begaven.
Op de camping waren al heel wat campinggasten, die in kleding uit de Tweede Wereldoorlog liepen, maar in het stadje wemelde het ervan. Het heeft wel iets, zoveel verklede mensen naar aanleiding van de festiviteiten rond the Battle of Britain in de zomer van 1940, zowel in uniform als in burger.
In ieder geval was het een zeer kleurrijk geheel, dat wel past bij dit excentrieke eiland. Soms had het wel wat weg van "Dad's Army": "Don't panic!"
Vooral als er een groepje oude mannen in legerkleding paradeerde.
Rare jongens, die Britten!
Bij Mediterrenean bistro "Zucci" namen we op het terras een koffie, een ijsje, een cider en een biertje. In die tijd zagen we heel wat in jaren '40-kleding gestoken Britten langs ons flaneren, sommigen zelfs tot 3 of 4 keer toe.
Op het moment, dat we opstonden om met het ritje naar "Woodhall Spa Country Park" het dagtotaal op 82 kilometer te brengen, klonk de stem van Vera Lynn met "Land of Hope and Glory".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten