Afgelopen week bleef het onduidelijk, hoe het nu zat met de uitslag van de 22e Wassenaarse zwemloop.
Blijkens de uitslagenlijst van de Wassenaarse zwemloop hadden Hans Boers en ik het brons gewonnen en waren Jaap en Paul op de ondankbare 4e plaats blijven steken.
Desondanks waren we bij de huldiging niet naar voren geroepen. Dit kon betekenen, dat er bij de huldiging iets fout gegaan was, maar ook dat de gepubliceerde uitslagenlijst een foutje bevatte.
Welnu, vandaag kregen we van de organisatie van de Wassenaarse zwemloop het verlossende mailtje:
Beste Bert en Hans,
Gefeliciteerd met jullie derde plaats bij de Wassenaarse Zwemloop op de halve afstand van de DUO’s!!
Tot mijn spijt is de eerste prijs uitgereikt aan een duo dat in plaats van de halve afstand de gehele afstand heeft gelopen. Hiervan waren wij niet op de hoogte. Doordat wij op één klok de tijden registreren en de halve afstand 40 minuten na de hele afstand vertrok, hebben ook zij de 40 minuten aftrek gekregen waardoor ze, in de categorie waarvoor ze zich opgegeven hebben, de eerste plaats bereikte en jullie de vierde. Na afloop toen hen duidelijk werd dat er iets mis gegaan was, hebben zij hun prijs teruggegeven. Doordat ik op dat moment in een crisisoverleg met de reddingsbrigade zat (één zwemmer had zich niet afgemeld) kon ik het helaas niet op dat moment corrigeren.
Ik kom graag langs om de prijs alsnog uit te reiken. Ik ben nog contact aan het zoeken met het DUO dat de derde prijs heeft en recht heeft op de tweede prijs. Zodra ik daar de wissel heb gemaakt, kom ik het graag langsbrengen.
Vriendelijke groet
Ik was na afloop dus niet voor niets juichend over de finish gegaan.
Om een uur of 7 waren we op. De zon stond op de tent te schijnen en deze was al half leeg. We ontbeten aan de tafel van de buurman, die niet aanwezig was. Hij was gisterenavond bij de caravan vertrokken met zijn auto.
Nadat de tent was ingepakt, verlieten we camping "Fangfoss Park". Het stationsgebouw was het oude stationsgebouw, de perrons van het voormalige treinstation lagen er nog.
We fietsten naar Stamford Bridge, waar we inderdaad over de brug gingen. Zodra we de Derwent over waren, zagen we de camping liggen, waar we eergisteren pal om de hoek naar gevraagd hadden: "Weir camping". Achteraf hadden we het prima getroffen met de camping in Fangfoss. Deze in Stamford Bridge lag pal aan een drukke weg.
We namen een alternatieve route om York heen. Door het heuvelachtig gebied van de uitlopers van the Wolds reden we slingerend via Stockton on the Forest en Towthorpe naar Haxby. Hier hadden we de eerste stop van de dag. In een coffeeshop, waar je in Nederland heel andere middelen kunt krijgen, namen wij genoegen met white coffee and hot chocolate. Daarnaast hadden we 2 scones met aardbeien, room en jam.
Hier konden we weer even op doortrappen. Want doortrapt waren we, toen we gisteren een kleurenkopie kregen voor 25 pence van de fietsroute naar Ripon in plaats van een boekje van £ 8,- te kopen.
Bij Shipton pikten we "The Way of the Roses" op. Het ging vlotter dan gedacht. Het was glooiend, maar nergens steil, terwijl het grotendeels bewolkt was maar wel droog. Het was een heerlijke fietstemperatuur.
In Haxby zei een Brit tegen ons: "You have brought the good weather with you", waarop ik in good Engels antwoordde: "You may keep it!"
Bij de camping in Fakenham had een andere campinggast het weer van het afgelopen half jaar helder beschreven: We have got the same weather as in winter. Only the days are longer."
Tot vorige week was het een rake typering.
Omdat fietsen met warm weer veel zwaarder is, konden we nu lekker doorkachelen.
We fietsten over het enorme terrein van Beningbrough Hall & Gardens van minstens 1 vierkante mijl. In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"
Tussen Linton-on-Ouse en Great Ouseburn stuitten we op 2 borden bij dezelfde brug: weak bridge en toll bridge. Het eerste zijn we vaker tegen gekomen, bij de tweede mededeling dachten we aan Engelse humor. Doch nadat wij de brug, waarvan de houten balken een voor een vervangen waren, over waren, stonden een paar mannen tol te heffen bij de automobilisten.....
Via Upper en Lower Dunsforth reden we Boroughbridge binnen met 50 kilometer op de teller. Het was nog geen middag. In Boroughbridge misten we een sticker met Route 688, waardoor we verkeerd reden.
Behalve dat we een kilometer terug moesten rijden, was het effect vooral, dat het ritme stokte. In Boroughbridge deden we inkopen voor de lunch, voordat we langs the Devils Arrows naar Roescliffe reden om na een slingerende weg op een bank aan een beek brood met kaas en chocolade te eten en melk te drinken.
Gelaafd volbrachten we we via Littlethorpe de tocht naar Ripon, waar we op het plein van de hoornblazer bij het Tourist Information een nog betere fietskaart van the Yorkshire Dales kochten. We namen op hetzelfde plein bij "The Wakesman"een koffie en een chocomel voordat we begonnen aan het echte klimmen.
Ondanks dat we om 3 uur al 70 kilometer hadden weggetrapt, hadden we nog steeds de euvele moed om vandaag naar Aysgarth te rijden, waarmee we 2 etappes uit 1981 in 1 keer volbrachten. Na Kirkby Malzeard kwamen we langs Grewelthorpe, door ons destijds omgedoopt in Gruweldorp vanwege de combinatie van stromende regen en een lekke band.
We klommen steeds hoger op weg naar Ilton en hadden af en toe een prachtig uitzicht op de Yorkshire Moors.
Het spreekt voor zich, dat klimmen met bepakking zwaar is en je veel energie verbruikt. Vlak voor Ilton kregen we een steile afdaling voorgeschoteld. Volgens het bord 12%, maar er waren stukken, die daar behoorlijk bovenuit kwamen.
Na een afdaling moet je weer klimmen. Dat deden we dan ook bij Healy, waar we aan de kant moesten voor een vrachtauto met boomstammen.
We klommen door naar Ellingstring, waar we over de kam van de volgende heuvelreeks waren. Met prechtige vergezichten daalden we af naar Jervaulx Abbey, waar we redelijk vlak naar East Witton gingen.
Hier kozen we voor het stille weggetje naar Coverham Abbey om langs the Forbidden Corner naar Agglethorpe te klimmen. Met een fraai uitzicht op het Wensleydale daalden we op een helling van 25% af naar dit dal bij West Witton. Dit deden we deels lopend. Een bepakte fiets is anders niet te mannen.
In West Witton was ondanks het tentje op de kaart geen camping voor tenten. We moesten nog 7 kilometer door naar Aysgarth, waar we heen moesten op een weg, waarop sommige chauffeurs auditie deden voor Top Gear.
Na 117 kilometer vonden we een plek op een groot veld achter Hotel "Aysgarth Falls" pal boven de watervallen.
We zetten in razend tempo de Eureka Susten 3XP op, want tot kwart voor 9 konden we eten bestellen en het was inmiddels kwart voor 8. We stopten onze kop onder de koude kraan, trokken schone kleren aan en wandelden naar Hotel "Aysgarth Falls", waar we een tafel pal naast de bar vonden.
We konden pas vanaf half 9 bestellen, daar het heel druk was. Ondertussen lesten we onze dorst met Black Sheep beer uit Yorkshire en cider uit Suffolk. We aten broccolisoep en een schotel met schapenvlees en diverse groenten. We waren £ 65,- lichter en verzadigd, toen we naar de tent gingen.
Toen we net in de slaapzak lagen, begon het te regenen. Soms zit het mee....
Het was een rommelige nacht met in het begin wat korte slapen, maar toen het wat was afgekoeld kwam er een diepe slaap tot een uur of 6. Ada sliep nog wat langer door. Ik las verder in "Oom Oswald" van Roald Dahl.
We waren er om 7 uur uit om de wasmachine uit te proberen. Halverwege de vakantie kan het geen kwaad om de gebruikte kleren te wassen. We ontbeten in de keuken, zodat we de wasmachine in de gaten konden houden en de schone was in de droger stoppen. In de tussentijd las ik "Oom Oswald" uit, dat een zeer verrassend slot had. Dat kon je wel aan Roald Dahl overlaten. Het uitgelezen boek liet ik achter op de campingbibliotheek.
Om kwart over 9 lag de grotendeels droge was in de tent, terwijl wij richting Stamford Bridge reden. Via rustige verharde wegen en onverharde paden trapten we over Route 66 via Dunnington naar York toe.
We stalden de fietsen vlak bij de York Minster. Het was zonnig, maar er hing meer sluierbewolking en het was minder heet dan gisteren.
Het eerste dat we in de oude koningsstad deden was een terras opzoeken voor cappuccino, jus d'orange en twee stukken taart. Delicious!
Gelaafd liepen we naar de imposante York Minster, waarbij we stuitten op een standbeeld van Constantijn de Grote, die ongeveer op deze plek werd gekroond tot keizer van het Romeinse rijk.
Constantijn maakte het Christendom min of meer tot staatsgodsdienst. Zonder hem had de geschiedenis er heel anders uit gezien.
Wij schoven aan in de rij toeristen om na 35 jaar deze grootste Gothische kathedraal in Noord-Europa te bekijken.
Na ieder £ 10,- neergeteld te hebben, konden we het fraaie interieur aanschouwen, net als de gebrandschilderde ramen.
Een deel ervan zag er grijs uit. In de 19e eeuw hebben ze met chemische middelen deze Middeleeuwse ramen geprobeerd te reinigen. De ramen zijn sindsdien grijs en grauw.
Gerrit Komrij zou zeggen: "Het is onherstelbaar verbeterd!"
We bekeken de catacomben met Romeinse resten en pilaren, voordat we om 12 uur het centrum van de Vikingstad Jorvik betraden.
We liepen via Stonegate om in Coneystreet een paar scones en pastries te kopen. Deze zouden we opeten in het grote park aan the Ouse vlak bij het Yorkshire museum.
Met een redelijk gevulde maag slenterden we door the Museum gardens, een botanische tuin, om daarna over de stadswallen van York te wandelen.
Hier vandaan had je een mooi uitzicht over een deel van York.
Zo liepen we langs een enorm grote tuin.
Vanuit deze tuin liep een bruid het landhuis binnen, waar op een balkon foto's van haar werden genomen.
Vanaf the Stonebow liepen we het winkelgebied in op zoek naar aftersun en een zonnebril voor Ada. Bij Booths hadden ze beide, al was het lang zoeken naar een prettig formaat aftersun. Een zonnebril paste over Ada's leesbril, maar we wilden eerst kijken of er leesbrillen met leesvenster te koop waren.
Op weg naar de opticiens kwamen we langs een plein, waar een kwartet muzikanten met ongeveer de instrumenten van "Rapalje" behoorlijk goede sfeermuziek bracht. "Phat Bollard" was de naam van de groep.
Langs de kop van The Shambles kwamen we bij een ander plein uit. Hier hadden 3 opticiens hun domicilie, maar het was telkenmale hetzelfde verhaal als in Beverley: het leesvenster moest er handmatig ingeslepen worden. Over een week zou het klaar zijn.
We werden in de laatste winkel doorverwezen naar Booths, nadat Ada een soortgelijke bril voor £ 50,- te gortig vond worden. Het was echter een andere Booths. En zie dan maar weer de juiste weg te vinden in de wirwar van smalle en kromme straten.
Maar zoals altijd: de aanhouder wint. Na 3 mislukte pogingen was het bij het vierde rondje prijs. Ada vond de bril van £ 20,-, waar ook nog eens 25% korting vanaf ging.
Op weg naat The Shambles liepen we met een nieuwe zonnebril onder een dichtgetrokken hemel, waaruit het ieder moment leek te kunnen gaan regenen.
In the Shambles kochten we een Yorkshire-sticker voor het vakantiedagboek.
Op weg naar het Tourist Information kwamen we langs een op straat spelend jeugdorkest.
Het klonk erg goed. Het bleek het "Haydn Jeugd Strijk Orkest" uit Groningen, Fryslân en Drenthe te zijn.
Bij the Tourist Information bekeken we allerhande kaarten en boekjes. Hierdoor pasten we onze route aan.
In plaats van "The White Rose Cycle Route" te volgen tot Thirsk, kozen we ervoor om via "The Way of the Roses" naar Ripon te gaan.
De medewerkster, die ons hielp, maakte een tweetal kopieën van dit deel van de Coast-to-coast route tussen de Ierse en de Noordzee.
Daarnaast kochten we een kaart van the Yorkshire Dales, waar alle campings op staan aangegeven.
We kuierden terug naar the York Minster, waar we vlak bij de fietsen een Yorkshire icecream kochten.
De fietsroute was aanvankelijk een gok, maar gaandeweg kwamen we dichter bij Osbaldswick, waar we weer op de route terug kwamen.
In Dunnington volgde nog een fotostop bij de witte fiets van Route 66, waarna we doorreden tot Stamford Bridge, waar we boodschappen deden.
Terug op camping "Fangfoss Park" hingen we de nog niet kurkdroge was nog even te drogen. We aten linzen met broccoli, bloemkool en wortel en hadden yoghurt met aardbeien toe. Schotse aardbeien wel te verstaan. Erg lekker!
Na de vaat fietsten we op deze door de wind koelere avond naar onze stampub: "Carpenters Arms" in Fangfoss, waar de avond in de tuin doorbrachten na een rustdag met 49 kilometer fietsen.
Terug op de camping werden we vergast op een koeienconcert. Eén koe begon, andere koeien antwoordden uit de belendende weilanden. Dit ging minstens een uur door.
Denk nu niet, dat er applaus volgde op dit openluchtconcert. Integendeel. Wij hoorden alleen maar "Boe!!!"
