The Way of the Roses

Om een uur of 7 waren we op. De zon stond op de tent te schijnen en deze was al half leeg. We ontbeten aan de tafel van de buurman, die niet aanwezig was. Hij was gisterenavond bij de caravan vertrokken met zijn auto.
Nadat de tent was ingepakt, verlieten we camping "Fangfoss Park". Het stationsgebouw was het oude stationsgebouw, de perrons van het voormalige treinstation lagen er nog.

We fietsten naar Stamford Bridge, waar we inderdaad over de brug gingen. Zodra we de Derwent over waren, zagen we de camping liggen, waar we eergisteren pal om de hoek naar gevraagd hadden: "Weir camping". Achteraf hadden we het prima getroffen met de camping in Fangfoss. Deze in Stamford Bridge lag pal aan een drukke weg.

We namen een alternatieve route om York heen. Door het heuvelachtig gebied van de uitlopers van the Wolds reden we slingerend via Stockton on the Forest en Towthorpe naar Haxby. Hier hadden we de eerste stop van de dag. In een coffeeshop, waar je in Nederland heel andere middelen kunt krijgen, namen wij genoegen met white coffee and hot chocolate. Daarnaast hadden we 2 scones met aardbeien, room en jam.
Hier konden we weer even op doortrappen. Want doortrapt waren we, toen we gisteren een kleurenkopie kregen voor 25 pence van de fietsroute naar Ripon in plaats van een boekje van £ 8,- te kopen.

Bij Shipton pikten we "The Way of the Roses" op. Het ging vlotter dan gedacht. Het was glooiend, maar nergens steil, terwijl het grotendeels bewolkt was maar wel droog. Het was een heerlijke fietstemperatuur.
In Haxby zei een Brit tegen ons: "You have brought the good weather with you", waarop ik in good Engels antwoordde: "You may keep it!"

Bij de camping in Fakenham had een andere campinggast het weer van het afgelopen half jaar helder beschreven: We have got the same weather as in winter. Only the days are longer."
Tot vorige week was het een rake typering.
Omdat fietsen met warm weer veel zwaarder is, konden we nu lekker doorkachelen.

We fietsten over het enorme terrein van Beningbrough Hall & Gardens van minstens 1 vierkante mijl. In Groningen zouden ze zeggen: "'t Kon minder!"

Tussen Linton-on-Ouse en Great Ouseburn stuitten we op 2 borden bij dezelfde brug: weak bridge en toll bridge. Het eerste zijn we vaker tegen gekomen, bij de tweede mededeling dachten we aan Engelse humor. Doch nadat wij de brug, waarvan de houten balken een voor een vervangen waren, over waren, stonden een paar mannen tol te heffen bij de automobilisten.....

Via Upper en Lower Dunsforth reden we Boroughbridge binnen met 50 kilometer op de teller. Het was nog geen middag. In Boroughbridge misten we een sticker met Route 688, waardoor we verkeerd reden.
Behalve dat we een kilometer terug moesten rijden, was het effect vooral, dat het ritme stokte. In Boroughbridge deden we inkopen voor de lunch, voordat we langs the Devils Arrows naar Roescliffe reden om na een slingerende weg op een bank aan een beek brood met kaas en chocolade te eten en melk te drinken.

Gelaafd volbrachten we we via Littlethorpe de tocht naar Ripon, waar we op het plein van de hoornblazer bij het Tourist Information een nog betere fietskaart van the Yorkshire Dales kochten. We namen op hetzelfde plein bij "The Wakesman"een koffie en een chocomel voordat we begonnen aan het echte klimmen.

Ondanks dat we om 3 uur al 70 kilometer hadden weggetrapt, hadden we nog steeds de euvele moed om vandaag naar Aysgarth te rijden, waarmee we 2 etappes uit 1981 in 1 keer volbrachten. Na Kirkby Malzeard kwamen we langs Grewelthorpe, door ons destijds omgedoopt in Gruweldorp vanwege de combinatie van stromende regen en een lekke band.
We klommen steeds hoger op weg naar Ilton en hadden af en toe een prachtig uitzicht op de Yorkshire Moors.
Het spreekt voor zich, dat klimmen met bepakking zwaar is en je veel energie verbruikt. Vlak voor Ilton kregen we een steile afdaling voorgeschoteld. Volgens het bord 12%, maar er waren stukken, die daar behoorlijk bovenuit kwamen.
Na een afdaling moet je weer klimmen. Dat deden we dan ook bij Healy, waar we aan de kant moesten voor een vrachtauto met boomstammen.

We klommen door naar Ellingstring, waar we over de kam van de volgende heuvelreeks waren. Met prechtige vergezichten daalden we af naar Jervaulx Abbey, waar we redelijk vlak naar East Witton gingen.


Hier kozen we voor het stille weggetje naar Coverham Abbey om langs the Forbidden Corner naar Agglethorpe te klimmen. Met een fraai uitzicht op het Wensleydale daalden we op een helling van 25% af naar dit dal bij West Witton. Dit deden we deels lopend. Een bepakte fiets is anders niet te mannen.

In West Witton was ondanks het tentje op de kaart geen camping voor tenten. We moesten nog 7 kilometer door naar Aysgarth, waar we heen moesten op een weg, waarop sommige chauffeurs auditie deden voor Top Gear.
Na 117 kilometer vonden we een plek op een groot veld achter Hotel "Aysgarth Falls" pal boven de watervallen.

We zetten in razend tempo de Eureka Susten 3XP op, want tot kwart voor 9 konden we eten bestellen en het was inmiddels kwart voor 8. We stopten onze kop onder de koude kraan, trokken schone kleren aan en wandelden naar Hotel "Aysgarth Falls", waar we een tafel pal naast de bar vonden.
We konden pas vanaf half 9 bestellen, daar het heel druk was. Ondertussen lesten we onze dorst met Black Sheep beer uit Yorkshire en cider uit Suffolk. We aten broccolisoep en een schotel met schapenvlees en diverse groenten. We waren £ 65,- lichter en verzadigd, toen we naar de tent gingen.
Toen we net in de slaapzak lagen, begon het te regenen. Soms zit het mee....