Een uur later waren Siebe en Ana ook op. We gingen douchen en daarna ontbeten we met zijn vieren. Ana had haar sportkleren aan, want ze zou meedoen met "The Race for Life" ten behoeve van de kankerbestrijding.
Om kwart voor 10 vertrokken we naar Purly, waar we een collega van Ana oppikten, waarna we doorreden naar Croydon, waar de rest van het Costa del Sol-team.
In 2 auto's reden we naar Lloyds Park in deze voorstad van London. In het grote park was een slingerende ronde van 5 kilometer uitgezet.
Het was prima geregeld. In een kleiner park aan de overzijde van de weg was een parkeerplaats op het gras.
Zo'n 10 minuten voor de start liepen we het parcours op.
Na wat groepsfoto's liepen de 7 dames het startvak in.
Roze was dan ook zo'n beetje de dresscode.
Ada, Siebe en ik zochten een plekje langs de lijn.
De 7 leden van het team "Costa del Sol" begonnen vrij ver naar achteren. Dit gaf ons de gelegenheid het veld over te steken en hen nogmaals aan te moedigen.
Nadat het voornamelijk uit Portugezen bestaande team ons voor de tweede keer gepasseerd was, liepen we naar een vrij steile klim in de hoek van het veld. Daar zouden we hen omhoog zien zwoegen. Een meter of 100 verderop kwamen ze ons afdalend tegemoet.
Inmiddels was het lichtjes begonnen te regenen. Voor toeschouwers is dit vervelender dan voor lopers weet ik uit eigen ervaring.
Via een omweg om de finish wandelden wij naar een plek, waar we hen vlak voor de laatste bocht voor de eindstreep konden zien. Team "Costa del Sol" kwam hand in hand aangelopen met zijn vijven.
Ze hadden de 5 kilometer in 40 minuten gelopen. Voor ongetrainde loopsters in hun eerste loop geen gekke tijd.
Daarna namen we de tijd om op de achterblijfsters te wachten.
Intussen konden wij als nuchtere Hollanders genieten van het expressieve Zuid-Europese temperament van aanvankelijk 5, later 6 en weer later 7 vrouwen.
Na diverse groepsfoto's volgde een officiële groepsfoto van "The Race for Life".
Nadat deze op A4 formaat was afgedrukt, reden we naar Whyteleafe, waar de grote cheque werd ingevuld: £ 1.060,-.
We reden met Siebe en Ana, waar Ana zich douchte, terwijl wij utterden. We haalden de collega van Ana weer op en reden door naar het huis van hun baas, die een barbecue organiseerde. De sfeer onder de Portugezen was opperbest. Hun land mocht de finale tegen thuisland Frankrijk spelen.
We namen allerlei kleine hapjes vooraf bij het Portugese Estrella-bier en konden nog net een grote garnaal van de barbecue proeven, voordat we naar East Croydon werden gebracht door Ana en Siebe.
We hadden de trein van 17.24 naar London Victoria, waar we overstapten op de underground naar Tower Hill. Vanaf the Tower wandelden we door het centrum van London naar Liverpool Street Station, waar we de bekende rode dubbeldeksbussen zagen.
Om 19.00 uur hadden we de trein naar Norwich. Door het glooiende parkachtige landschap treinden we naar het ons zo bekende Manningtree, waar we over moesten stappen op de boemeltrein naar Harwich.
In het avondzonnetje zaten we op een bank en genoten van het uitzicht, voordat we instapten. Het laatste deel van de reis ging langs de Stour met laag water.
Om kwart voor 9 wandelden we naar Poston Lodge, waar we in kamer 4 onze spullen neerzetten.
Ada las verder in "Oom Oswald" van Roald Dahl, terwijl ik naar Frankrijk-Portugal keek. De wedstrijd werd verrassend door de Portugezen gewonnen.
Normaal gesproken hou ik helemaal niet van Portugees voetbal. Nederland verliest vrijwel altijd van deze Angstgegner.
Maar vandaag was ik mild gestemd door de Portugese gastvrijheid en gunde ik hen het Europese kampioenschap. Na de verlenging gingen we heerlijk slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten