"Ik ben blij, dat ik tieten heb!"

Het had vannacht weer aardig gevroren. Bij het ontbijt keken mijn vrouw en ik uit op een berijpte tuin met een oranje gloed van de opkomende zon op de achtergrond. Echt winters weer dus.

Dat kwam mooi uit. We zouden vandaag naar Flevonice gaan. Ik fietste naar de Leidse IJshal, waar ik mijn fiets stalde. In de IJshal zag ik zeer veel bekenden, die hun rondjes draaiden. Tijd om een praatje met hen aan te knopen had ik niet. Samen met Luciënne reed ik met Willem van Vliet mee naar Biddinghuizen, waar we om kwart voor 11 begonnen aan onze eerste ronde van 2,5 kilometer.

Doordat het gras en de bosschages berijpt waren, hadden we echt het gevoel, dat we een natuurijstocht maakten met heldere winterluchten. Het was genieten van het begin tot het eind.
De eerste rondjes reden Willem en ik om beurten een ronde op kop, maar daarna sloten we ons aan bij een peloton van een man of 20. Op het voor Flevonice zeer goede ijs, dat wij waardeerden met een 8, werden wij 5 rondjes in de slipstream van het peloton meegezogen.

Na 7 rondjes gingen we even wat eten. De drie kopmannen van ons peloton zaten toevalligerwijs ook op ons bankje. Het trio kwam uit Nijeveen. Zij stonden om 9 uur al op het ijs en gingen nu weer naar het noorden toe.
Wij reden tot 1 uur door. Deels deden wij kopwerk, voor een groter deel gunden we anderen de eer. Na ruim een uur hadden we er 12 rondjes op zitten op deze gezellig drukke zondag.

We reden door naar de bank, waar we onze spullen hadden staan. Daar zat een vrouw, die voor de Weissensee aan het oefenen was. Zij vertelde, dat ze van achteren aangetikt was, waardoor ze plat voorover gevallen was. Haar val was op een bijzondere manier gebroken: "Ik ben blij, dat ik tieten heb!"

Ik heb het idee, dat deze manier van vallen niet voor mij is weggelegd....
Wij wandelden naar de kantine van Flevonice, waar we soep en een broodje ongezond nuttigden, waarna we ons gedrieën weer naar de unieke ijsbaan begaven. Het voordeel van de kluunschaatsen bleek weer eens. De binnenkanten waren na 50 kilometer schaatsen bot geworden. Ik klikte de ijzers aan de andere schoen en kon met scherpe binnenkanten de training voor de 1000 rondjes van Leiden vervolgen.

Het was inmiddels op het warmst van de dag. Het was een graad of 2 in Flevoland. De meeste rijp was inmiddels weggedooid. Met het oog op de helmplicht bij de Elfstedentocht testte ik het schaatsen met een helm in combinatie met een skibril in de buitenlucht uit. Waar ik er vanmorgen een bivakmuts onder droeg, daar kon het nu prima zonder.
De meeste pelotons waren inmiddels van het ijs verdwenen en daarvoor in de plaats waren gezinnen gekomen.
"Dat wordt makkelijker inhalen", zou je denken, maar het tegendeel is waar. Voor een peloton gaan de meesten wel opzij, voor een paar schaatsers pas na enig aandringen.

Om beurten namen Willem en ik een rondje op kop. Pas de laatste 4 ronden reden we in een peloton. Om 3 uur hadden we in totaal 28 rondjes van 2,5 kilometer geschaatst. Met een kleine 75 kilometer in de benen stapten we om 3 uur van het goede ijs op Flevonice af om in de kantine nog een winterbier te drinken.

Met wederom prachtige winterluchten reden we weer westwaarts na een fantastische winterdag op Flevonice. Wij weten, wat degenen, die uitgenodigd waren, maar niet gekomen, allemaal hebben gemist!