Verbinding

Tijden veranderen. Vroeger, toen ik nog jong was, was een telefoon lang niet in ieder huis te vinden. Wij hadden we wel eentje, omdat mijn vader een transportbedrijf had. De meeste buren hadden geen telefoon, dus als iemand wilde bellen, dan kon dat bij ons, maar alleen als het dringend was.

In die tijd moest je maanden wachten op een telefoonaansluiting. Bij de PTT was een lange wachtrij. Hoe anders is het nu. Er zijn mobieltjes te kust en te keur.

En het meest verrassende is, dat je er ook nog mee kan bellen!
Vorige week vroeg Wierd Wagenmakers aan mij, of ik belangstelling had voor een gratis mobieltje. Als echte Hollander heb je daar natuurlijk nooit een probleem mee. Vanmorgen overhandigde Wierd me bij binnenkomst in de Leidse IJshal deze telefoon. Komend weekeinde ga ik een sim-kaart kopen en kijken wat ik er allemaal mee kan.
Ik heb trouwens bij de "Krasse knarren" wel eens eerder een zeer nuttig geschenk gehad. In december 2008 kreeg ik van toenmalig coördinator Ton Kamerling het TNT-trainingspak, dat hij van Joost Juffermans had gekregen. Twee weken later reed ik ermee op de Vogelplas!

En laten er nu net weerkaarten verschijnen, waarin over een week de winter weer in kan gaan vallen in Nederland.



Als dit uitkomt, dan rijden we volgend weekeinde weer op de Vogelplas. Het water ervan is nog ijskoud, dus als het gaat vriezen, dan kan het snel gaan.

Met een peloton van ruim 15 "Krasse knarren" en een tiental losse schaatsers reden we op magnifiek ijs. Het bleef glijden. Mede daardoor lag het tempo af en toe behoorlijk hoog. Zo hoog, dat ik in de bochten af en toe maar een gat liet vallen. Met die snelheid zou ik zo schuin in moeten zetten, dat ik de kans liep met mijn schoenen op het ijs te komen en dan lig je.

Je bent een stuk gelukkiger, als je ijzers de verbinding met het ijs houden. En dat deden ze. Vooral de 5 kilometer liep als een tierelier. Met de vorm zit het wel goed. Maar ja, dat wist ik al, doordat ik vorige week in totaal 350 kilometer had geschaatst.
Na de koffie, thee en warme chocolademelk in de kantine van de IJshal fietste ik door naar fietsenmaker Van Vliet in Voorschoten, waar ik werd geholpen door Adrie, met wie ik vorige week nog op de Vogelplas had geschaatst en wie weet volgend weekeinde weer.

Mijn versnelling deed het niet. De ketting lag op het grote blad. Een goede krachttraining natuurlijk, maar dat wil je niet constant.
Ik dacht, dat er een kabel gebroken was, maar dat bleek niet het geval. Door de enorme hoeveelheid pekel, die deze winter met alleen kale vorst over de fietspaden is uitgestrooid, was er bij de voorste derailleur het een en ander vast komen te zitten.

Met wat smeren op de juiste plekken maakte de kabel weer verbinding met de ketting en kon ik weer variëren met de versnelling.