Daar hij 2 weken afwezig is, nam de assistente de bloeddrukmeting voor haar rekening. Waar ik verwacht had, dat de druk wat naar beneden zou kunnen zijn na het slikken van de medicijnen, daar vergiste ik mij deerlijk. De bovendruk was gestegen naar 220. En dan bedoel ik geen 220 Volt!
Daar ik hier toch met een arts over wilde praten, fietste ik naar een artsenpraktijk, die waarnam. Daar kon ik over een uur terecht, zodat ik nog even boodschappen kon doen. Een verpleegkundige nam de bloeddruk op en kwam uit op 210. Nog steeds veel te hoog, maar wel een stukje omlaag.
In het besef, dat ik aan de plaspillen zou moeten, begaf ik mij naar de huisarts in opleiding. Daar sloegen alle meter torenhoog uit met 238 als absolute topper 238. Als sporter weet ik, hoe ik moet pieken!
Bij de huisarts gingen alle alarmbellen af. Ze belde naar het LUMC en ik kon daar terecht bij de spoedeisende hulp. Ik fietste naar het LUMC, waar ik door een medewerkster werd behandeld alsof ik ieder moment in kon storten.
Het was het begin van het meest grondige medische onderzoek, dat ik in dit leven heb ondergaan. Uiteraard werd begonnen met een bloeddrukmeting. Het begon met 190 en dat bleef stabiel: de hoogte, waarmee ik bijna 2 weken geleden begon aan mijn rondreis door het medische circus.
Er werd bloed geprikt, ik moest urine inleveren voor controle, mijn hartslag werd gecontroleerd en er werd een hartfilmpje gemaakt. Daarnaast kon ik voor de zoveelste keer het verhaal doen van de ontdekking van dit medische probleem.
Ik werd ook naar een oogarts gebracht, die mijn oogdruk mat en keek, of de hoge druk soms schade in mijn oog veroorzaakt had. Dat viel erg mee.
Ik wandelde terug naar de spoedeisende hulp, waar het tweede deel van het medisch onderzoek plaatsvond. Er werd 3 keer bloeddruk gemeten: van 199 ging die via 193 naar 186. Het tekent de schommelingen, die mogelijk zijn in een mensenlichaam.
Na een tijdje gewacht te hebben, kreeg ik van een professor de uitslag te horen. Natuurlijk moet de bloeddruk flink naar beneden, maar er is geen acuut gevaar. Aan de ogen te zien, loop ik al een tijdje rond met hoge bloeddruk.
Ik moet doorgaan met de medicijnen in dezelfde dosering. Volgende week moet ik bij de professor terug komen. Met andere medicijnen erbij is er niet achter te komen, welk middel werkt en welk niet.
Ik moet zo zoutloos mogelijk eten en drop is absoluut taboe.
Gelukkig mag ik wel sporten, maar met de handrem erop. Ik moet stoppen, als ik vermoeid raak. Ik ga vanavond dus naar de droogtraining op het Stadhuisplein in het besef, dat ik voorlopig vaste klant ben in het medische circus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten