Deze is voor Kees

Voor het eerst van mijn leven liep ik vandaag met een sporthorloge. De tweede en laatste 30 kilometer in de aanloop naar de marathon van Leiden stond op het programma: de Omloop van Noordwijkerhout. Deze slotloop in het Zorg- en Zekerheid Circuit ligt mij erg. Veelal loop ik hier de snelste tijd uit de marathontraining.

Dit jaar was dat niet anders. Daar was niet zo veel voor nodig. Met een rode lantaarn en een gedeelde laatste plaats kon ik niet bogen op een superseizoen.
Om half 9 verliet ik ons huis om door de momenteel nog fraaie Bollenstreek naar Sporthal "De Schelft" te fietsen. Daar schreef ik me in voor de halve marathon, betaalde de € 7,- inschrijfgeld en wandelde naar de kleedkamer, waar ik me klaarmaakte voor het 9 kilometer inlopen. Met mijn gisteren van een dochter gekregen Tomtom sporthorloge.

Het was even uitzoeken, hoe het werkte, maar dat had ik al gauw in de gaten. Om 8 voor 10 vertrok ik naar de Leidsevaart. Over dit slotdeel van de halve marathon liep ik naar Halfweg. Nu kon ik precies de 4,5 kilometer uitmikken dankzij de GPS. Heel lang zat ik op een gemiddelde van 5 minuten 26 per kilometer. Na het keerpunt tussen de bloeiende bollenvelden met hordes toeristen kwam er een licht verval. Uiteindelijk zou ik de 9 kilometer afleggen in 50.55. Dit was fors sneller dan de afgelopen maanden. Desondanks was ik nog lang niet moe. De hartslag bevestigde dat. Ik neem tenminste aan, dat de 133 slagen per minuut het maximum weergaven.
In de kleedkamer at en dronk ik wat en ik trok mijn zweethemd uit. Het was duidelijk warmer dan de afgelopen flink te koude periode.

Als je erbij bedenkt, dat de eerste 9 dagen van april flink te warm waren, dan is de kouproductie van de rest van april indrukwekkend. Als we dit weer in januari zouden hebben, dan zou een natuurijsperiode met toertochten zeer zeker tot de mogelijkheden behoren en misschien zelfs een Tocht der Tochten.
Voor de start kwam ik een aantal IJVL-leden tegen, die andere afstanden zouden lopen: Walter Boon, Kobus Turk en Jos Segers. Na de ondanks de plaspillen enige plaspauze ging ik in een grote groep lopers van start in de richting van de duinen.
De start was nog sneller dan de opwarmronde. Na 2 kilometer gaf het display 5 minuut 09 per kilometer aan. Pas bij de eerste drinkpost aan de voet van de met 18 meters stijging zwaarste klim van de dag liep het op naar 5.15. Dit kon ik heel lang vol houden. Pas bij de tweede drinkpost op bijna 10 kilometer, waar ik een energiegelletje tot me nam met 2 bekers water, kwam ik op 5.20 uit.
Hier verloor ik het contact met mijn groepje, maar in de tweede helft van de halve marathon haalde ik diversen van hen weer bij. Bij de rand van de Amsterdamse Waterleidingduinen ter hoogte van het voormalige zweefvliegveld zagen we een roedel damherten liggend van het zonnetje genieten.

Wij hadden geen tijd om op onze lauweren te gaan rusten. Het tempo bleef constant rond de 5.20 schommelen. Het verlies zat duidelijk bij de drinkposten. En bij de vele toeristen, die al fietsend geen aandacht hadden voor wedstrijdlopers, waardoor je af en toe in moest houden om geen brokken te maken.
Langs de Leidse vaart liep ik met een bloedende tepel over het traject, waar ik 2 uur eerder al had gelopen. Zonder enig verval liep ik de laatste 4 kilometer met een prachtig doelwit: Marijke Rog. Meestal eindigt zij vlak voor mij, maar langzaam maar zeker kwam ik nu dichterbij. Dit was een bevestiging, dat ik vandaag goed liep.
Na een eindsprint, waarbij ik het gemiddelde van 5.23 toch nog op 5.22 wist te brengen, wist ik deze loopster van Voorschoten '97 op de meet te kloppen. Maar belangrijker was de eindtijd van 1.52.44, waarmee ik bij de mannen 148e van de 220 gefinishten was geworden. Boven verwachting.
De hartslag was op dat moment met 161 op zijn top, maar deze zakte al snel. In totaal kostte deze 30 kilometer me 2 uur 44. Een wereld van verschil met de 3.18 van vorige week bij de Henk Hakker Memorial!
Na in de kleedkamer wat warmere kleding aangetrokken te hebben voor op de fiets, at en dronk ik nog wat, voordat ik naar het kerkhof achter de St. Victorkerk. Anders ging ik na de Omloop van Noordwijkerhout altijd even bij Kees langs. Nu houd ik die traditie in ere. Deze Omloop van Noordwijkerhout is voor Kees, die nu met Fia onder een bloembed begraven is.

Als eerbetoon fietste ik daarna naar het land van mijn overleden broer, waar ik achter gesloten hekken toch kon genieten van zijn levenswerk: de grootste collectie tulpen ter wereld. Het is de nalatenschap van Kees. Waar menig koning of keizer bebloede slagvelden naliet, daar is de erfenis van mijn oudste broer bebloemde velden!