Familietrekjes

Zonder dat we de deur bij elkaar platliepen, waren we toch een hecht gezin. Natuurlijk was er in een gezin van 12 kinderen wel eens onenigheid, maar echte ruzie is er nooit geweest. Het meest kenmerkende vond ik de verdeling van de boedel na het overlijden van mijn vader in 2002. Alles ging in volmaakte harmonie, er werd niets geëist, maar vooral gegund.

Sommige van deze familietrekjes waren terug te vinden in het in memoriam op de site van de Hobaho, waar onze oudste broer Kees jarenlang als intermediair werkzaam is geweest.
Ik ga hier wat citaten uit halen, omdat deze kenmerkend zijn. Daar ik niet voor mijn broers en zussen kan spreken, vergelijk ik dit met familietrekjes, die ook op mij van toepassing zijn.

"Een niet genoemd maar ook belangrijk talent van Kees was zijn eenvoud en bescheidenheid." Wij zijn er goed in om onszelf weg te cijferen. In een gezin met 12 kinderen leerde je immers van jongs af aan om te delen. Toch was ik nog bescheidener dan Kees. Met mijn 1.70 was ik een centimeter of 10 kleiner....
"Kees Breed was gezegend met een ongebreidelde interesse in alles wat het bloembollenvak betreft en had daarnaast een fabelachtig geheugen." Zelf mag ik ook niet klagen over mijn geheugen. Ik put er heel regelmatig uit voor mijn blog. Maar eerlijk is eerlijk. In mijn oudste broer moet ik mijn meerdere erkennen!
"Kees vond zichzelf niet zo bijzonder, hij stelde zijn ongelofelijke hoeveelheid kennis beschikbaar voor iedereen die er mee geholpen was." Als bibliothecaris doe ik dat ook. Dat is vanzelfsprekend. Het is de kern van het vak.

"De vraag naar het minder bekende assortiment vergt nu eenmaal specialistische kennis over aard, kwaliteit en herkomst van deze producten. Dat allemaal uitzoeken kostte toen veel tijd. Geduldig en rustig als Kees was, hoorde je nooit een weigering of bezwaar als je een dergelijke opdracht aan hem overdroeg." Zelf leef ik op mijn werk helemaal op als ik lastige vragen krijg. Bij Bibliotheek Katwijk deden we ooit mee aan de Krakercompetitie, waarmee we de halve finale net misten, doordat de naam "Golfbrekers" niet origineel genoeg geacht werd.

Daarbij lieten we grote steden als Rotterdam, Den Haag en Utrecht achter ons. Ook bij Al@din, de online vraagbaak van bibliotheken, kwam het vastbijten in lastige vragen goed van pas. De karaktertrek, die hier voor zorgt wordt doorzettingsvermogen genoemd. Onder elkaar zeggen we wel: "Een Breed houdt niet van opgeven!"

"Heel rustig deed hij zijn werk en als hij niet zo bijzonder was zou hij bijna onopvallend zijn klanten kunnen bedienen." Het eerste deel van deze zin is ook op mij van toepassing, maar om nou te zeggen, dat ik onopvallend ben....?





We zijn thuis opgegroeid met het degelijke "Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg." Veel van mijn opvoeding is aardig gelukt, maar dit beslist niet!


"Men wist dat Kees serieus was, vaak beter wist dan de betreffende kweker wat iets waard was en hij genoot een groot vertrouwen van iedereen in het vak." Als je mij zo bezig ziet, dan is het laatste, waaraan men denkt, dat zo iemand serieus is. Wat dat aangaat huizen er 2 zielen in mijn borst, die van de clown en die van de asceet. Ik probeer alles wat ik aanpak serieus aan te pakken. Ik bereid me uiterst serieus voor op de Elfstedentocht en loop daarvoor zelfs marathons. Als je iets doet, dan doe je het goed en als je ergens aan begint, dan maak je het gewoon af.

Als je dat in je sport doet, dan neem je die eigenschap gewoon mee naar je werk. Dat doe ik stiekem ook. Maar niet verder vertellen, hoor!

"Deze opstelling heeft Kees Breed meer bijzonder gemaakt dan dat hij zichzelf realiseerde." Dat besef kwam 4 jaar geleden, toen hij tot zijn verrassing werd benoemd tot Ridder in de orde van Oranje-Nassau. Voor mij is dat niet weggelegd. Ik maak meer kans als er een nieuwe orde in het leven geroepen wordt. Dan wordt ik vast en zeker Hofnar in de orde van Oranje-Nassau.