Losse flodders

Ook in de tweede week van de Kerstvakantie waren er weer schaatslessen voor kinderen in de Leidse IJshal. Zelf was ik vanmorgen ook weer van de partij om mijn steentje bij te dragen. Het was een stuk drukker dan vorige week, terwijl er minder trainers waren. Dat betekende, dat de groepen groter waren. Ik stond in mijn eentje voor een groep van 15 kinderen.
Dat was goed te doen, alleen was er geen tijd om kinderen individueel aandacht te geven. Desondanks liep de training lekker. Het thema was de zijwaartse afzet en het terugsturen, waarvoor de clownsstap als oefening weer eens van stal werd gehaald.

Hiermee zet je gegarandeerd druk op je hiel, een basisvoorwaarde om terug te kunnen sturen met je schaatsen. Het leuke van lesgeven aan kinderen is, dat je dit vrijwel direct terugziet, doordat ze veel dingen vlotter oppikken dan volwassenen. Aan het eind van de training reden ze harder. Puur omdat hun techniek beter was geworden.
We sloten de schaatsles af met standbeeldtikkertje met 3 groepen, waaronder de kunstschaatsers. Door hun grotere wendbaarheid mochten zij een paar keer tikker zijn, maar de laatste ronde was toch echt voor Henk Heuzen. Ik heb zo'n vaag vermoeden, dat ik hier meer plezier aan beleefde dan Henk.
Bij de koffie, thee en warme chocolademelk kwam het gesprek over vuurwerk. Wij doen veel moeite om de laatste miljoenen voor een 333-meterbaan bij elkaar te schrapen, terwijl er voor 68 miljoen euro de lucht in is geknald.
Henk vroeg, of ik nog rotjes gegooid had.
Rotgeintjes kun je bij mij natuurlijk wel verwachten, maar in dit geval kon ik geheel naar waarheid zeggen: "Ik ben meer van de losse flodders!"