Warmterecords

Het zal niemand ontgaan zijn, dat er gisteren weer eens een warmterecord gebroken is. De temperaturen op dit kaartje spreken boekdelen. Deze temperaturen misstaan in april niet.

Waar de warmterecords de laatste decennia bij bosjes sneuvelen, daar is het met de kouderecords slecht gesteld. Een kouderecord wordt een zeldzaam verschijnsel in onze omgeving. De koude dagen warmen het snelst op!

Dat komt omdat we in de winter veel vaker westenwinden hebben. Dus het is niet alleen warmer, maar ook natter. Het is dus geen wonder, dat niet alleen schaatsers, maar ook natuurijsclubs worstelen met warme winters. Met kunstgrepen, zoals een betonnen ondergrond waarop laagje voor laagje water op gespoten wordt, is een soort natuurlijke kunstijsbaan te creëren, maar dan nog is er nauwelijks te schaatsen op natuurijs.

De komende 2 weken kunnen we wat dat aangaat ook op onze buik schrijven. En dan zitten we al bijna in half februari. Ik had geen superwinter verwacht, maar dat het zo slap zou worden?

Jammer, maar helaas. Er gloort echter hoop. We gaan op weg naar een zonnevlekkenminimum. Op grond hiervan verwacht ik de komende 3 jaar koude winters, ook al zullen ze vermoedelijk niet zo koud zijn als de "grote winters" in de jaren '80.

We moeten nog even door de zure appel heen bijten. Alles wat we deze "winter" nog krijgen, is mooi meegenomen. Maar ik vrees, dat het niet veel meer zal zijn. Het is er gewoon de winter niet naar. Uit de jaren '70 heb ik de les getrokken, dat winters met harde stormen meestal geen schaatsijs met zich mee brengen.