Het geheim van Oranje

Vandaag stond het moeilijkste maar mooiste onderdeel van het schaatsen op het programma: de ploegenachtervolging. In Sotsji wonnen we daar tweemaal goud, dus dat zouden we vandaag ook wel weer doen. Het liep een tikkeltje anders.
De dames plaatsten zich keurig voor de finale door de Verenigde Staten in de halve finale te verslaan.

Daarin delfden ze het onderspit tegen Japan, dat het hele seizoen al oppermachtig is op de ploegenachtervolging, dus Johan de Wit heeft de Japanse vrouwen structureel op een hoger plan gebracht. Mijn lof daarvoor.

Bij de mannen, met Sven Kramer als de nimmer aflatende diesel in de gelederen, ging het in de halve finale al mis tegen de Noren, mede dankzij een gebroken klapveer van Jan Blokhuijsen. Je mag het pech noemen, maar je zou toch verwachten, dat op dit niveau niets aan het toeval wordt overgelaten.

Nederland greep nog wel het brons tegen Nieuw-Zeeland, waarna Noorwegen in een zinderende finale afrekende met thuisland Zuid-Korea, getraind door onze eigen Bob de Jong.

Het goede nieuws is, dat Noorwegen weer helemaal terug is op het hoogste podium met 2 gouden en een bronzen medaille.
Het slechte nieuws is, dat ik jullie een geheim moet verklappen. Het geheim van Oranje. Ik weet niet, of het jullie is opgevallen, maar het begin van de Olympische Spelen in Pyeongchang was een ware goldrush voor Nederland. Dat kwam, doordat de schaatsers tot grote hoogte werden opgestuwd door niemand minder dan Elfstedencrack Willem-Alexander van Buren.

Maar nauwelijks had het koningspaar de hielen gelicht, of het aantal gouden medailles liep drastisch terug.

Toeval? Ik dacht het niet. Dan kent u de Vaderlandsche geschiedenis niet goed. Daarin stond tijdenlang de leus "Voor koning en vaderland" centraal.

Onder het toeziend oog des konings deed eenieder zijn of haar Vaderlandsche plicht, doch daarna werd het toch wat minder.

Jullie zijn nu op de hoogte van het geheim van Oranje.
Maar niet verder vertellen hoor....