Hendrik Groen op het ijs

Iedereen denkt, dat het nu al volop lente is, maar daar valt toch nog wel wat op af te dingen. Vanmorgen vroeg was er in onze omgeving duidelijk sprake van vorst aan de grond. Dat klopte ook wel met mijn eigen waarneming. Toen ik uit het raam keek bij het ontwaken, leek het wel of het laagje smeltwater op het oude ijs weer was aangevroren. Dat klopte dus.

Onder een halfbewolkte hemel fietste ik naar de Vondellaan, waar de opkomst van de "Krasse knarren" minder groot was dan eerder in het seizoen. Wie er wel was, was Edwin Minnee, bij wie ik gisteren mijn haren het laten knippen. De wintervacht kon er vanaf.

Deze Katwijkse kapper had een camera meegenomen, waarop een grot deel van de training van vandaag gefilmd werd. Nu wil het toeval, dat Ans van Dijk haar fototoestel meegenomen had voor de traditionele groepsfoto aan het eind van het seizoen. Met 15 "Krasse knarren" gingen we na de eerste serie van 15 rondjes voor het grote spandoek met "I love Leiden on ice" staan.

Het ging er hetzelfde aan toe als bij het maken van een klassenfoto op de lagere school. Allerlei geintjes werden uitgehaald om de orde zoveel mogelijk te verstoren. Gezien onze gemiddelde leeftijd leek het wel of we solliciteerden naar een rol in de volgende serie van Hendrik Groen.

Na dit vermakelijke intermezzo van de oudere jongeren gingen we aan de slag met de rest van de piramide. Eerlijk gezegd ging voor de natuurijsschaatsers de tweede helft beter dan de eerste. Het is op een of andere manier toch lastig om van buitenijs weer op binnenijs te rijden. Je schaatsslag is net even anders en op natuurijs loop je heel weinig bochten.

Wierd Wagenmakers had een aantal jaren geleden een treffende uitdrukking voor dit verschijnsel: het motorisch geheugen.

In het begin liep het pootje over niet zo, maar gaandeweg ging het steeds beter. Tot het moment, dat ik de 5 kilometer op kop zou rijden. Met een snelheid van 25 kilometer gleed ik de bocht in. Na de tweede ronde had ik een halve mispeer, terwijl er juist in die bocht gefilmd werd.

"Het zal me toch niet gebeuren", dacht ik: "Dat ik gefilmd word als ik onderuit ga."

Ik schakelde over op de veilige modus, die ik bij de 1000 rondjes van Leiden al zo vaak geoefend heb: met veel snelheid de bocht in, hangend naar binnen het eerste deel van de bocht lopen, twee felle slagen rechtuit en glijdend de bocht weer uit.

Op deze manier wist ik de 25 rondjes met een snelheid van 25 tot 26 kilometer te volbrengen. Jaap Kroes zei tegen me: "Het rechte eind rij je erg goed."

Dat klopt wel. Ik heb vorige week op de Vogelplas veel kilometers tegen de harde wind in gereden. En daar word je toch sterker van.

Ook de tweede helft van de piramide van 25 kilometer werd er volop gefilmd. Zodra ik een compilatie van dit filmpje heb, zal ik het op deze blog plaatsen. Ik ben bijzonder benieuwd naar de bewegende beelden van Hendrik Groen op het ijs.