Vandaag stond de eerste 30 kilometer in de aanloop naar de marathon van Leiden op het programma. Exact een jaar geleden stond die dat ook, maar met een veel te hoge bloeddruk wilde ik toen geen enkel risico nemen. Ik liep destijds toch maar de halve marathon. De rode lantaarn was toen mijn deel.
Hoe anders is het dit jaar. Op Goede Vrijdag is onze eerste kleinkind geboren. In de behoorlijk uitgebreide familie Breed zeggen we: "Beter één erbij dan één eraf!"
Uiteraard zijn we nog steeds in de wolken met Faas. Desondanks ging ik niet naast mijn schoenen lopen, toen ik in een miezerregen naar de Haaswijk in Oegstgeest liep. Ik heb mijn nieuwe sportschoenen niet voor niets gekocht.
In marathontempo liep ik de kleine 8 kilometer naar de start. Ik zou de 15 kilometer lopen, maar ik was dusdanig vroeg, dat ik tijd genoeg had om alvast 1 rondje van de 3 te lopen. Ik schreef me dus in voor de 10 en liep het eerste rondje alvast.
Bij terugkomst had ik nog een minuut over voor de start van de OPAashaaswijkloop. Ik nam een energiegelletje en dronk een heupflesje water half leeg en vertrok als een van de laatste lopers. Na een meter of 500 lopen haalde ik Andrea Landman in. De rest van de 10 kilometer zou ik samen met haar lopen. Mensen, met wie je de Elfstedentocht hebt geschaatst, hebben toch een streepje voor bij je.
In een goed marathontempo liepen we de 2 rondjes door Haaswijk en om de Klinkenbergerplas. Bij de brug naar het meertje toe kwam "Krasse knar" Mart Moraal op me afgestapt: "Gefeliciteerd, opa!"
Ik hield Andrea uit de wind op het stukje tegenwind langs de plas en loodste haar naar een voor haar doen goede tijd op de 10 kilometer.
Tot onze stomme verbazing had Andrea de 10 kilometer bij de dames gewonnen. Wat een verschil met vorig jaar, toen de rode lantaarn in het spel was. Dit zijn toch de mooiste momenten in de sport: winnen als je nergens op rekent.
Andrea fietste met een bos bloemen naar huis toe, terwijl ik daar naar toe liep. Met haar en Paul aan tafel gezeten dronk ik drie koppen groene thee en kletsten we bij over van alles en nog wat. Daar Paul sterk is in mentale coaching ging ik naar huis met deze fraaie uitdrukking: "Het gaat niet om kracht, maar om wilskracht."
En die wilskracht had ik hard nodig op de laatste 5 kilometer. De Schwung was er toch wel uit....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten