Geburtstag

Voor het eerst wakker worden in een gevangenis is een bijzondere ervaring, maar als dat op je verjaardag gebeurt is het dat helemaal.

Denk nu niet, dat ik de wet heb overtreden heb of dat ik opgebracht was, want van dat soort zaken hou ik me verre.

Nadat wij gisterenavond geboekt hadden in Hotel "Fronveste", lazen we dat het gehuisvest was in "Das alte Knasthaus", de oude bajes.
Wijlen Herman Kuiphof wist het in 1974 zo mooi te verwoorden: "Zijn we er dan toch weer ingetuind?"

Hoe dan ook waren we een ervaring rijker. Zoals u weet komt wijsheid met de jaren. Vandaag ben ik een jaar ouder, dus ook meteen weer wat wijzer.

Alleen mijn vrouw was daar nog niet helemaal van overtuigd.
Bij het ontbijt kon ik mijn fietssleutel niet vinden. Nu had ik daar gisterenavond opmerkingen over gemaakt, toen zij  haar sleutel kwijt was.

Wie kaatst kan de bal verwachten. Ada bleek zeer goed te kunnen kaatsen. Kortom, ze liet me een toontje lager zingen.
Thuis zeiden wij vroeger altijd: "God straft onmiddellijk."
Dat klopte redelijk. Een uur of 10 later was het raak!
We zaten om 7 uur aan het ontbijt en 3 kwartier later reden we door Meiningen. Het Schloss was snel gevonden, we reden de brug over op deze mistige morgen en gingen al snel de mist in.

Een meter of 500 verder hadden we in de gaten, dat we verkeerd zaten. Een behulpzame Duitser wees ons de weg. Nu namen we wel de juiste brug en we begonnen aan het laatste deel van de Werratal-Radweg.

De zon loste de mist op, waardoor het landschap met de half benevelde bergen en dorpen een feeëriek aanzicht kregen. Het was wederom een prachtige fietstocht. In de buurt van Leutersdorf begonnen we te klimmen.

Bij Themar werden de klimmen wat hoger, net als de behoefte aan een koffiestop. In Themar en Kloster Vesstra was alles op maandag dicht. Over flink glooiende wegen door een wat opener gebied voelden we, hoe warm het was.

Na ruim 40 kilometer streken we neer op het terras van "Stadtcafé Hildburghausen". Op de Markt van het zoveelste leuke plaatsje dronken we koffie en koude melk, terwijl we genoten van de kruisbessentaart.

In Hildburghausen verlieten we de Werratal-Radweg. Dat ging niet zonder slag of stoot. Eerst stuitten we op een Umleitung. Deze was op de weg, die wij wilden nemen bij een spoorwegovergang.  Doorgaan was hier echt onmogelijk. We reden terug richting Markt en stuitten bij toeval op het lage tunneltje onder het spoor door, wat we moesten hebben voor onze route naar het Maintal.
Had ik voor niets staan mopperen bij de wegonderbreking: "Dat hebben wij weer!"
Je bent nooit te oud om te leren.

We klommen in de zon een paar kilometer naar Leimrieth. Daarna klommen we nog een kilometer door over een onverhard pad door de bossen, waarna een kilometerslange afdaling begon over deze oude spoorbaan.
Op de plek, waar vroeger het station stond van Stressenhausen, vond mijn vrouw de ultieme methode van ontstressen: een middagdutje.

Ik smeerde intussen het laatste brood aan de rand van dit oude bos. Het geheel met het dorp Stressenhausen op de voorgrond en de heuvels daarachter deed me denken aan het Zwarte Woud.
We vervolgden we route van de Werra-Obermain-Radweg, maar een totaal onlogisch bord zorgde ervoor, dat we bij Steinfeld gingen dwalen. Uiteindelijk vonden we bij Eissenhausen de route naar Bad Rodach, waarvandaan we over een soort hoogvlakte met veel boerenland in de hitte des daags bij het plaatsje Elsa uitkwamen.

De route over Grosswalbur e Meeder over het vrij vlakke akkerland was niet het mooiste, maar na het vele klimmen en dalen van vanmorgen vonden wij het wel prettig.

De schoonheid vonden we bij het stadje Coburg.

Het marktplein was een pareltje met het standbeeld van de man van Queen Victoria, Albert von Sachsen Coburg temidden van de vele mooie gebouwen waaronder het Rathaus.

Ada nam een grote koffie bij "Pfannkuchen" en ik een grote jus d'orange om de dorst te lessen met een Apfelstrudel mit Vanille Eis voor de lekkere trek.

Via Creidlitz reden we daarna door een glooiend landschap naar het Maindal. Over een bospad daalden we vrij snel af naar Lichtenfels, waar een Duitse fietser ons naar de toegangsweg naar de "Maincamping" bracht.

Hier schreven we ons na 104 kilometer voor het luttele bedrag van € 10,- in. We zochten een mooi plekje in de schaduw van een paar grote bomen aan de Main.

Ada ging boodschappen doen, terwijl ik de tent verder opzette en inruimde. Onder het utteren kwam een Duitse man van de camper vlak bij ons naar me toe.

We raakten aan de praat over de fietsvakantie en wat ons doel was. Hij bleek uit Warburg te komen.

Op de vraag, hoeveel kilometer we gefietst hadden deze vakantie, zei ik bescheiden: "821".

"Und du hast kein E-bike. Wie alt bis du?"

"Heute 63."

Even later ging hij naar zijn camper en kwam met 2 kleine glaasjes bier terug met een paar fallafelballetjes. We praatten met elkaar en ik nam 1 balletje en Ada de tweede van deze kok.

Hij leende ons 2 regisseursstoelen uit en een klein tafeltje en als klap op de vuurpijl kregen we een in hapklare stukken gesneden Bratwurst.

Dat is nog eens een Willkommen!
Ada kookte snelkookrijst met soepgroenten. Het smaakte prima bij het lokale Wichert Edel Pils.
Om het feestmaal compleet te maken, had Ada naast een pak yoghurt ook een bak verse aardbeien gekocht.
Ik schreef in het dagboek tot het te donker werd om te kunnen lezen. Toen zette ik me aan het laatste deel van de vaat.

Nu os het algemeen bekend, dat op zomeravonden aan de waterkant muggen nogal eens actief willen worden. Welnu, dat waren ze. We smeerden ons dus in met een luchtje, waar muggen niet van houden.
Om 10 uur gingen we onze tanden poetsen en naar bed. De slaap kwam zeer snel.