Het was druilerig weer, toen ik vanmorgen naar
de Leidse IJshal fietste. Dat zou het weer van de rest van de dag blijven.
Bij aankomst aan de Vondellaan was het niet zo druk.
"Dat wordt een klein peloton", dacht ik, maar dat viel reuze mee. De "Krasse knarren" druppelden letterlijk en figuurlijk binnen. Doordat het regende, was het op het wegennet in en rondom de Sleutelstad veel drukker. Met enige vertraging reden we toch weer onze gebruikelijke 25 kilometer in piramidevorm met een peloton van 25 geoefende schaatsers.
Het weer mocht dan druilerig zijn, schaatsers zijn geen
druiloren. Zeer zeker niet in de betekenis van zeur of zeurkous.
De meeste "Krasse knarren" kun je zonder uitzondering onder de categorie bikkels scharen. Van een pijntje hier en daar raken ze echt niet in de war.
Het aantal uitgereden (Alternatieve) Elfstedentochten van dit gezelschap loopt in de honderden. Afzien kan deze club wel. Pijn lijden hoort erbij als je 200 kilometer op een dag wil schaatsen.
Het meest kernachtig werd dit bij de koffie en thee op deze druilerige donderdagmorgen verwoord door Koos van Schie: "Als je niks meer voelt, ben je dood!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten