"Het is wel op eigen risico!"

Ik had vrij genomen om op natuurijs te kunnen schaatsen, maar de sneeuwval van gisteren had aardig wat roet in het eten gegooid.

Nu kun je gaan zitten sippen, of je kunt het leven nemen zoals het komt. Ik koos ervoor om er het beste van te maken. Mijn vrouw ging vanochtend naar de inlooples in de Leidse IJshal. Ik besloot met haar mee te gaan. Zij kreeg training van Jaap Kroes, ik van Paula van Hoek.
Nu is het altijd goed om even stil te staan bij je eigen techniek. Tijdens de trainingen met de "Krasse knarren" is daar maar beperkt de tijd voor en als je zelf training geeft is er niemand, die je er op wijst, waar je je techniek kunt verbeteren.

Het thema van vandaag was de bochtentechniek. Dat kon ik wel gebruiken. Paula gaf les aan een groep van 8 schaatsers en wij waren de kleinste van de 4 groepen. In totaal waren er ruim 40 lesklanten op het supergladde ijs.
Het was een gevarieerde training met Steigerungen, tweebenig doorglijden, wat een enorme statische belasting gaf, in elkaars slag vallen, maar de hoofdmoot betrof het hangen in de bocht.

Eenbenig de bocht rijden met rechts lukte prima, maar met links was het een ander verhaal. Maar door deze oefening lukte het pooje over daarna wel een stuk beter.
Na deze leuke les nam ik in de kantine een kopje thee en fietste daarna naar mijn werk voor een ritje langs de filialen en om wat OR-stukken uit te printen voor de komende Overlegvergadering.
Om 3 uur zat mijn ingekorte werkweek erop en fietste ik naar de ijsbaan van Warmond. Vanmorgen hebben ze de inlaat open gezet om water op het ijs te laten lopen en zo de sneeuw te laten smelten. Hopelijk kunnen ze dan morgen of overmorgen de ijsbaan openen.

Meer dan de helft van de sneeuw was weggesmolten, dus als het vannacht flink afkoelt, dan is er nog een kans.

Daar er niemand bij de baan aanwezig was, fietste ik door naar Leiderdorp, waar iemand druk bezig was op de ijsbaan, die er op het eerste oog goed uitzag. Ik  vroeg aan de ijsmeester, of het morgen open ging, nu het ijs, waar het water onder uit was gehaald, op de skeelerbaan sneeuwvrij was.

"Ik denk het niet", kreeg ik als antwoord: "Er zitten veel te veel luchtbellen onder het ijs. Daar trap je zo doorheen. Ik denk niet, dat we deze ijsperiode open kunnen."
Ik vroeg, of ik een rondje mocht rijden.
"Een paar is ook goed", antwoordde de ijsmeester: "Het is wel op eigen risico!"

Uiteraard ging ik met deze voorwaarde akkoord.
Ik trok mijn kluunschaatsen aan en voorzichtig reed ik een rondje, waarbij ik zorgvuldig de plekken met veel luchtbellen te omzeilen.

Na de tweede bocht kwam ik op een stuk met zeer dun ijs. Op een paar millimeter kun je niet schaatsen.

Ik kwam op het beton van de skeelerbaan en viel voorover op mijn linkerknie. Deze zal ik de komende week wel voelen. Dat is het risico, dat ik zelf genomen heb.

De kluunschaatsen zaten vol bramen. Na twee keer slijpen waren er nog een paar plekjes niet helemaal naar mijn zin, maar ik kan er mee schaatsen.
Het is de prijs voor het eerste rondje op natuurijs in 2019. Ik had het er graag voor over!