We konden "uitslapen" vandaag, daar we pas om 9 uur bij de fietsenmaker in Bad Salzungen terecht konden. Toch werden we om half 7 wakker. Naast de camping begonnen de graafmachines of grind of zand omhoog te brengen, waardoor een nieuw meer zou ontstaan.
De tent was nagenoeg droog. Daar de Nederlander met de camper, waar we gisterenavond mee gepraat hadden, gezegd had, dat het vandaag zou gaan regenen, besloten we de weergoden niet te verzoeken en stonden op en ruimden de tent op. Daarna ontbeten we op de camping "Am Badesee".
Om 8 uur zaten we op de fiets en reden over de Werratal-Radweg naar Bad Salzungen. Op weg er naar toe voelden we de eerste spetters. De bui zette gelukkig niet door.
Op de Marktplatz vonden we om half 9 de fietsenmaker. We hadden een half uur om bij de bakker Kaffee, Heisser Chocolat, 2 heerlijke puddingkoeken en een zesgranenbrood te kopen.
Om 9 uur stonden we op de stoep bij de fietsenmaker. De versnellingskabel was niet gebroken, maar er zat wel een knik in. De kabel werd vervangen en we kregen de mededeling, dat de ketting zijn beste tijd gehad had.
Na betaling van € 15,- vertrokken we om half 10 voor het vervolg van de Werratal-Radweg.
Bij Tiefenort kozen we per ongeluk voor de zwaarste variant. Zodoende beklommen we in het bos tijdens een klein buitje de Krayenberg. Dit werd beloond met enkele vergezichten.
Na een vrij steile afdaling over een onverhard pad kwamen we uit in Kieselbach, vanwaar we verder daalden naar de Werra.
In Merkers begon het klimmen weer.
Aan de bovenrand van het dorp reden we naar Dorndorf.
Bij de Edeka deden we inkopen voor onderweg en dronken we de bekende dranken en namen 2 lekkere koeken, waarna we onder een grauw wolkendek naar Vacha reden.
We hadden een rondje gefietst door dit Oost-Duitse grensplaatsje uit de tijd van de DDR.
Aan de DDR-kant getuigden daar 2 uitkijktorens nog van.
Het heeft een kleurrijke binnenstad. Dat associeer je niet met de DDR.
Bij de poorten van Phillippsthal begon het te regenen.
In dit oude stadje schuilden we onder een afdak op het binnenhof van een school.
Na een half uur lunchpauze reden we verder.
Langs de enorme witte kalibergen, die we bij Harnrode, Lengers en Heringen passeerden, liep alles op rolletjes. In Heringen ontbraken de bordjes Werratal-Radweg. Bij het uitrijden van Heringen was dat nog steeds het geval.
Op de bonnefooi probeerden we een weg door de velden naar de rivier, maar deze weg liep dood. Terug en de weg vervolgen. Bij Widdershausen was de weg versperd en in Widdershausen zelf en in Dankmarshausen ontbraken de borden van de omleiding.
We waren niet de enigen, die daar last van hadden. Een paar Duitse vrouwen en een man zaten eveneens te tobben over de route. Met achter de fietsen een fietskar met een kind erin is dat nog veel vervelender. Daarna reden we door een gebied met veel bomenlanen, maar bij Gerstungen stuitten we op een nieuwe Umleitung.
Al dat oponthoud kostte ons aardig wat tijd. De mooie route van vandaag vergoedde veel. De zon was inmiddels doorgebroken. Het was aardig zweten geblazen, want vanaf Sallmannshausen moest er af en toe behoorlijk geklommen worden.
We passeerden de ruïne van Brandenburg en na Neuenhof sloegen we bij Hörschel af richting Eisenach. Het begon met een steile klim en dito afdaling over een veredeld mountainbikepad, waarna we over asfalt naar deze Lutherstad toe fietsten door het dal van de Hörse.
In Eisenach reden we meteen naar het Tourist Information. Daar informeerden we naar de camping. Deze bleek 10 tot 15 kilometer buiten Eisenach te liggen. Geen optie in dit berggebied.
De jeugdherberg zat al vol, dus we zochten naar een kamer voor 2 personen. Deze vonden we bij "Am Hellgrevenhof" aan Katharinastrasse 9A. Bij aankomst hing er een telefoonnummer aan de deur. Bellen lukte in eerste instantie niet.
Bij Gasthof "Am Storchenturm" hielp iemand van het personeel ons. We moesten terug naar "Am Hellgrevenhof" en opnieuw bellen. Toen lukte het. De deur werd op afstand geopend en de sleutel zat al in de deur van onze kamer: "Sankt Annen".
Inmiddels was het 6 uur geweest. Na 91 kilometer fietsen waren we te laat voor de groentewinkel. We moesten dus uit eten. Dat deden we bij de aardige buren van "Am Storchenturm".
Ada had een salade met gepofte aardappel en forel, ik goulash met Thüringer Klössen en rode kool.
Onder de 80 jaar oude appelboom smaakte het prima. Als toetje was er overheerlijke Apfelstrudel met vanillesaus en -ijs.
Het was de zoveelste heerlijke zomeravond van deze vakantie. Onder het eten belde Ard nog. Het lukte deze vakantie jammer genoeg niet om bij Vera en hem op familiebezoek te gaan.
Om 9 uur waren we terug bij St. Annen, waar Ada las en ik het dagboek bijwerkte.
Gisterenochtend ging ik met mijn kleinzoon naar Blijdorp toe. Vanaf zijn huis wandelde ik met hem in de wandelwagen naar de dierentuin. Om 10 uur passeerden we de poort. Het was nog rustig op deze heerlijke zomerdag.
We hadden geluk. De olifanten kwamen net uit hun hok, zodat wij van dichtbij konden aanschouwen, hoe zij hun ontbijt nuttigden. Met grote happen inderdaad.
Ook het bezoek aan de tijger was geslaagd. Meestal ligt hij ergens in een uithoek te slapen, maar nu liep hij rondjes. Het is en blijft indrukwekkend, als je dit beest rond ziet stappen.
De neushoorns daarentegen sliepen uit. In de verte zagen we 4 dikke billen en de gepantserde huid languit in het gras liggen. Hier was het een reiger, die de show stal. Hij had uit de vijver vlak voor ons een baars gevangen en was op 3 meter bezig om deze vis recht in zijn snavel te krijgen. De baars werkte echter niet mee en spartelde hevig tegen.
De baars viel zelfs uit de bek van de reiger, maar kreeg niet de kans om al spartelend het water weer te bereiken. In tweede instantie verdween de vis in de keel en vandaar in de maag van deze roofvogel.
Na dit aanschouwelijk onderwijs wandelden we naar de zebra's en vandaar via de wevervogels naar de krokodillen.
Daar het om 12 uur zeer druk werd bij de giraffen, vermoedelijk omdat het voedertijd werd. Dat leek ons een goed plan. Aan een picknicktafel aten Faas en ik een rozijnenboterham, voordat we huiswaarts gingen. Het parkeerterrein van Blijdorp was vrijwel leeg toen we kwamen, nu was het volledig vol.
Thuis lunchten we verder, waarna het voor kleinzoon en opa tijd werd voor een middagdutje. Om in dierentuintermen te spreken: we knapten een uiltje.
Om kwart over 5 vertrok ik naar "Kaapse Maria", waar ik met mijn oudste dochter ging eten en drinken. Op het zonnige terras aten we een vijftal kleine gerechten met bijpassende biertjes van de Kaapse brouwers.
Daarna fietsten we door naar Delfshaven, waar we neerstreken op het terras van Pelgrim brouwers.
Daar namen we een proefplankje met kleine glaasjes met 5 verschillende biertjes van Pelgrim.
Als afsluiting van de gezellige dag namen we met uitzicht op de mooiste gracht van Rotterdam een Mayflower, een tripel van Pelgrim.
De vrolijke vrijdag werd na een blij Blijdorpbezoek afgesloten met een gezellige avond met afdronk.
Het wordt een gebruik om er om 6 uur uit te gaan. Gisterenavond waren we vrij vroeg naar bed gegaan en we hadden heerlijk geslapen. De tent was redelijk droog, zodat we deze maar opruimden, waarna we om 7 uur aan het ontbijt zaten.
Een half uur verlieten we Campingplatz "Am Waldsee" en daalden we af naar Bad Rodach. Zonder de fles met een halve liter Kapuziner Weissbier. Bij aankomst had ik 2 flessen gekocht. De alcoholvrije hadden we bij de avondmaaltijd gedronken, maar door de koude avond liet ik de andere staan, daar ik anders te vaak naar het toilet zou moeten.
Vanaf Bad Rodach moesten we meteen klimmen. De reden om geen extra ballast mee te nemen. Vanaf Adelhausen ging het klimmen onverhard, dus zwaarder. We hadden regelmatig prachtige uitzichten met soms zelfs benevelde bergen.
Via Eissenhausen reden we naar Stressenhausen. Dat moest via klaphekjes. "Auf eigene Gefahr", want er liepen runderen en paarden vrij rond. Door de regen was het pad zacht, zodat er veel grond tussen het voorwiel en het spatbord kwam te zitten.
Vanaf Stressenhausen klommen we naar Leimrieth. Daar kwamen we bij Gleis 8 uit, waar we vorig jaar op mijn verjaardag geluncht hadden. Het bospad was een oude spoorbaan, dus niet steil. Wel zo prettig.
Vanaf Leimrieth daalden we af naar Hildburghausen, waar we op de Marktplatz wat wilden drinken na 23 kilometer fietsen. Helaas, de eerste zaak ging pas om 11 uur open, dus we waren een uur te vroeg.
Over een behoorlijk vlakke weg reden we naar Ebenhards, waar we op een bank langs een groot weiland langs de Werra 20 ooievaars hun maaltje bij elkaar zagen scharrelen.
Voorlopig was het gedaan met vlak rijden. Bij Reurieth, Trostadt en Kloster Vesstra was het flink klimmen geblazen. Het is verbazingwekkend, dat alles er heel anders uitziet, als je van de andere kant komt fietsen. Vorig jaar gingen we van Meiningen naar Bad Rodach, nu juist in omgekeerde richting.
In Themar aangekomen konden we eindelijk koffie en warme chocolademelk drinken op het terras van "Grünes Fahrrad". We hadden er een stuk Kirschtorte bij.
Op weg naar Henfstadt werden we onverwachts met een steile klim geconfronteerd. Daarna reden we door een breed dal met prachtige vergezichten van Leutersdorf naar Einhausen, een schattig plaatsje.
Naarmate we Meiningen naderden, werd het steeds drukker met fietsers. Ook Nederlanders, die duidelijk op weg waren naar Praag.
We raakten in gesprek met onze Duitse buren, die ook regelmatig fietsten. Van hen kregen we de tip om een beek vanaf Ingelheim naar Rheinhessen te fietsen.
Ook kregen we een compliment: "Sie sprechen gut Deutsch!"
Ook kregen we complimenten voor het fietsen op "Muskelkraft". Na afscheid genomen te hebben, fietsten we naar de Werra en vandaar over het onverharde pad naast een vrij steile helling. Misrijden verdient daar geen aanbeveling.
De tocht ging naar Wasungen, waar we geen goede herinneringen aan bewaren. Kennelijk heeft Wasungen weinig goeds voor ons in petto, want na een lange klim richting Schwallungen deed de versnelling van Ada's fiets het ineens niet zo goed meer.
Na een half bewolkte dag schen de zon 's middags fel. Op het open stuk naar Wernshausen voelden we dat goed. Bij Breitungen kwamen we bij de afgegraven meertjes.
Terwijl Ada bij de vele korte hellingen naar Immelborn alleen de versnelling van haar voorblad gebruikte, kwamen we via een drukke weg bij Campingplatz "Am Badesee".
Na betaling van € 10,- zetten we de tent op op een soort dijkje met uitzicht op een klein recreatiemeer en Immelborn. Voor het eerst deze vakantie trokken we zwemkleding aan. In de grote recreatieplas aan de andere kant van de weg zwommen we om beurten.
Ada zwom met droog haar, ik ging kopje onder. We zwommen niet lang, maar waren heerlijk opgefrist. Dat hadden we wel verdiend na 101 kilometer fietsen.
Op een bank bij het kleine meer aten we brood en dronken we thee, waarna we op het terras van de camping bij een witte wijn en Weissbier lazen en in het dagboek schreven.
