Nattigheid

Voor de zoveelste keer deze herfst was het weer eens kletsnat.

Het was geen vraag of ik de regenkleding aan zou trekken. Als ik dat niet deed, zou ik doorweekt in de Leidse IJshal aan zou komen na een fietsritje van 3 kilometer. Ik kon met droge schaatskleding aan de training van de "Krasse knarren" beginnen.
Dat gold niet voor een van mijn schaatsvrienden. Hij was met de auto gekomen. Zijn vrouw had echter het raampje open laten staan. Toen hij ging zitten, voelde hij nattigheid. Er stond een laagje water op de autostoel.

Ja, dat krijg je ervan als je in een cabrio wilt rijden....
Het was door het slechte weer wel rustiger dan gebruikelijk. Met een peloton van 15 man werkten we de piramide van 125 rondjes af. Het voordeel was wel, dat je meer ruimte had.
In het begin ging het lekker. Zo lekker, dat ik bij de 10 rondjes meeging met het tempo van 27 kilometer per uur. Dat had ik beter niet kunnen doen, want bij de 5 kilometer, die ik op kop reed, moest ik dat bezuren. De eerste 20 rondjes gingen vlak met 24 tot 25 kilometer per uur, maar de laatste 5 rondjes zakte het tempo toch in.
De zelfoverschatting van het begin van de training eiste zijn tol. Ik ben nog niet op het niveau van een maand terug. Maar goed, schaatsers moeten pas in januari en februari in topvorm zijn.

Ik heb verder heerlijk gereden. Het was de fietsrit door de nattigheid waard geweest.