Eenkindpolitiek

Vanmiddag fietste ik voor de tweede keer vandaag naar de Vondellaan om in de Leidse IJshal Schaatsles te geven aan kinderen.

Voor de zoveelste keer in deze totaal verregende maand kwam het water met bakken uit de hemel.
Zodoende was er een uniek natuurverschijnsel te zien in Nederland: een heidebeek.

Bij de training van de IJVL werd de trend van deze Krokusvakantie voortgezet: er waren duidelijk minder kinderen dan gebruikelijk. In totaal waren er maar 12 kinderen op komen dagen. Kennelijk zijn er veel gezinnen op vakantie. Van mijn groep waren er slechts 4 van de groep van Margreet Hetebrij was helemaal niemand aanwezig.

Dat kwam mooi uit, want ik zat in een spagaat. In mijn groep had ik een beginneling en 3 kinderen, die al een stuk verder waren. Op de buitenbaan was het heel lastig, zo niet onmogelijk, om met dit niveauverschil goed om te kunnen gaan. Of ik deed het trio tekort, of het beginnende schaatsertje of misschien wel allemaal.
Margreet nam de 3 kinderen onder haar hoede, zodat ik me bezig kon houden met het jongetje. Zo had ik een klein uurtje om hem de basisvaardigheden van het schaatsen bij te brengen. Hij zette bijvoorbeeld maar met een been af. Bij de meeste schaatsers wordt het dan niet veel meer.

De individuele begeleiding van een kind had resultaat. Aan het eind van de les begon de schaatsslag er een beetje in te komen. Denk nu echter niet, dat ik iets nieuws ontdekt heb. De Chinezen wisten dit al jaren. Ze hebben er zelfs een benaming voor: eenkindpolitiek!