Wieringen

Zo ga je slapen, zo word je om 1 uur wakker als 65-plusser.

Na een wat rommelige nacht met diverse korte slaapjes, werd ik door vogelgezang gewekt. Ook de haan meldde zich in het vogelkoor. Nog even met Ada plannen voor de komende dag liggen maken en om 7 uur stonden we onder de douche.

De wind was gedraaid en kwam uit het zuidwesten. Dit hield in, dat we naar Wieringen toe de wind in de rug hadden. Na het ontbijt vertrokken we om half 9 vanaf camping "Veerhof" en reden naar Medemblik toe.

Aan de haven zagen we, dat Eetcafé "De Kwikkel" open was. We reserveerden een tafel voor 4 personen en verwittigden Rob en Margriet Ammerlaan, dat ze vanavond om 6 uur welkom waren.

Vanaf Medemblik reden we de Wieringermeer in. We volgden de Zuiderzeeroute en reden met een flinke wind in de rug langs de IJsselmeerdijk naar Den Oever.

Halverwege reden we een kilometer op de dijk. Het uitzicht over het water heeft toch iets speciaals.

Een kilometer of 6 voor Den Oever hield het uitzicht over de landerijen met her en der wat boerderijen op. Eerst reden we door het Dijkgatbos met een paar wielen. De Duitsers hadden we Wieringermeerpolder, die een jaar of 10 eerder was drooggelegd, aan het eind van de Tweede Wereldoorlog weer onder water was gezet.

Een kilometer verderop begon het Robbenoordbos, waar wij op een fietspad doorheen slingerden. Een mooi dicht bos.

Zo kwamen we bij de Zuiderhaven van Den Oever uit. We reden onder de weg naar de Afsluitdijk door naar het centrum van Den Oever. Bij café "Tante Pietje" waren we de eerste gasten op het zonnige maar winderige terras. We namen cappuccino en warme chocolademelk met appeltaart en Wieringer koek.

Daarna begonnen we aan de wandeling over het voormalige Waddeneiland Wieringen, zoals deze in het tijdschrift "Roots" stond.

Mijn oma aan moeders zijde heette Van Wieringen, dus de link met dit Waddeneiland moet er via een van mijn voorouders zijn. Desondanks was ik er, behoudens een overnachting in Den Oever tijdens "Fietsen voor de Waddenzee", nooit echt geweest.

Vandaag kon ik, op mijn 65e verjaardag, de schade inhalen.

Om 11 uur begonnen we aan de wandeling van 9,5 kilometer. We klommen de dijk bij de vissershaven op en zaten meteen volop in de Waddensfeer. In de verte kon je Texel zien liggen.

We wandelden naar de uitkijktoren op de punt van de pier. Het uitzicht was hier inderdaad mooi. We zagen aardig wat wadvogels.

We liepen terug langs de Oeverse schor. Als ergens een pier wordt aangelegd, dan ontstaat daar verlanding, doordat het water stil valt en het slik naar beneden dwarrelt. Zo ook hier.

Over de dijk kuierden we naar Kleiput Vatrop toe.

Je zag,dat het eb begon te worden. In een hoek zag je een piepklein strandje. Daar stapten we op. De enige keer op het strand tijdens deze fietsvakantie.

We klommen omhoog en op een picknickbank aten we ons brood op. 

Daarna wandelden we over glooiende wegen door het pittoreske Vatrop en door Oosterland.

Als je niet beter wist, dan zou je denken, dat je op een "echt" Waddeneiland was.

Over rustige wegen liepen we naar de Horndijk, waar we een kilometer door het weiland naast een brede sloot wandelden.

Onder de A7 door liepen we naar de Zuiderhaven, waar we vanmorgen al gefietst hadden. Over een dijk liepen we naar de Noorderhaven, waar de Wieringen 230 lag afgemeerd.

We betraden het terras van "Tante Pietje"  weer en namen een cappuccino en een jus d'orange. We haalden de fietstas, die we in bewaring hadden gegeven, weer op en om half 3 zaten we weer op de fiets.

Het eerste stuk tot Vatrop was hetzelfde als de eerste paar kilometer van de wandeling. Daarna reden we over glooiende wegen met hagen als beschutting tegen de wind in naar Stroe, Noordburen en Hippolytushoef, waar we bij een bakker nog wat Wieringer koeken kochten. We begonnen lilletjes te krijgen.

Na ieder een koek gegeten te hebben, reden we verder over glooiende wegen langs de Oosterklief en de Westerklief te rijden. Over een onverhard wandelpad op de dijk langs het Amstelmeerkanaal verlieten we het voormalige Waddeneiland Wieringen.

Een bewoner, die we vanmorgen op het strandje spraken, noemde Wieringen "een verborgen parel". Mijn schoenmaker in Leiden, die van Texel afkomstig is, vergeleek Wieringen met Texel voor de opkomst van het massatoerisme. Wie ben ik om hen tegen te spreken?

En Ada ook, toen ze zei, dat de noordelijke helft van de wandeling mooi was en het gedeelte ten zuiden van de snelweg stukken minder.

Wat ook minder was, was de tegenwind. Vanaf De Haukes was de wind meer zij tegen. Bovendien waren hier veel meer windsingels langs de kaf te slaan richting Wieringerwerfaarsrechte wegen en langs de dijk niet. 

We verlieten de drukke weg vrij snel en reden met de wind in de rug oostwaarts over stille boerenwegen om op een gegeven moment weer haaks af te slaan richting Wieringerwerf.

We aten een appel en over stille wegen en een onverhard pad koersten we op Medemblik af. We waren een uur eerder dan verwacht. Op een bank bij de brug lazen en schreven we wat in het zonnetje, voordat we ons om kwart voor 6 meldden bij "De Kwikkel". Daar hadden we om 6 uur afgesproken mer Rob en Margriet.

We hadden een gezellige maaltijd met zijn vieren met 3 zalmfilets en een schnitzel, met aardbeienpotjes toe en koffie, muntthee,  witte wijn, Wieckse witte, Gerardus en Skuumkoppe als vochtige versnapering. Er moest immers op een verjaardag geproost worden.

Natuurlijk hadden we genoeg te bepraten tijdens het feestmaal, en de lachsalvo's hoorden er ook bij. Net als het ophalen van leuke herinneringen.

Om 9 uur braken we op na betaling van € 75,- per stel. Rob en Margriet gingen terug naar Enkhuizen, wij fietsten naar Oosthout toe.

Dat deden we door natuurgebied "Grote Vliet". Het was een omweg, maar wel de moeite waard. Een buizerd, die op rondhuppelende konijnen aasde, werd door ons in zijn werk gestoord. Eerder hadden we op Wieringen al 2 keer een bruine kiekendief gespot.

Om 10 uur waren we terug op camping "Veerhof" na 77 kilometer fietsen. We waren zoetjesaan er wel aan toe om naar bed te gaan na een dagje Wieringen.