Afscheidsreceptie

Mijn laatste werkdag was gisteren een soort doorlopende receptie. Ik begon om 2 uur in de bibliotheek van Valkenburg en was net klaar met het innemen van de kratten, of de eerste medewerker kwam al afscheid van me nemen. Daarop kwamen 3 hoofden hetzelfde doen. Ze kwamen met de mededeling, dat de voor 26 oktober geplande afscheidsreceptie met buffet tot nader order werd uitgesteld.

Zelf had ik daar al rekening mee gehouden. De coronaregels met maximaal 30 personen binnenshuis zouden me dwingen om te kiezen, welke collega's wel zouden mogen komen en welke niet. Dat wilde ik sowieso niet.
De hoofden hadden net hun hielen gelicht, of de volgende 3 collega's verschenen op het toneel. Van een van hen kreeg ik "Sipke's Elfstedentocht", een Gouden Boekje.

Dit boekje kende ik niet. Het leuke is, dat het zowel een Nederlandse als een Fryske tekst heeft.

Inmiddels was de biervoorraad, die ik kreeg, aardig gegroeid. Een ervan was Corona Extra.

Het was zodoende een reuze gezellige middag.

Ook Elfstedenmaat Jaap de Gorter kwam volkomen onverwachts opdagen. Van hem kreeg ik wat Rotterdamse biertjes en een theedoek met de tekst "Niet lullen, maar poetsen".

Van werken kwam niet zo veel op mijn laatste werkdag, die al een soort afscheidsreceptie was.


Om kwart over 5 sloot ik voor de laatste keer de bibliotheek af.

Aan een loopbaan van 41 jaar in de openbare bibliotheek kwam gisteren een einde.

Mijn vrouw kwam me ophalen. Samen met Ada fietste ik in de stromende regen naar het strand, waar we bij "Het Wantveld" een heerlijke maaltijd met zeebaars hadden.

Hier konden we genieten van een prachtige zonsondergang. In het Engels heb je een mooi gezegde: "Every cloud has a silver lining".

De zilveren rand van de donkere wolken zagen we inderdaad, maar in de ondergaande zon zagen we op een gegeven moment ook een gouden rand. Als dit de voorbode van mijn leven als pensionado is....