Blaadjes op het ijs

Het was een winderige en kletsnatte dag. In regenpak gehuld fietste ik om 10 over 9 naar Jaap Kroes toe. Ik reed met hem mee naar De Uithof.

Daar het ook een graad of 10 zou worden, zou het een stuk zwaarder worden dan vorige week dinsdag, toen ik een topdag beleefde met 42 kilometer schaatsen in anderhalf uur.

Daar we vrij vooraan stonden bij de ingang van De Uithof, mochten we als een der eersten naar binnen, zodat we meteen na het vertrek van de Zamboni's het ijs op mochten. Net gedweild ijs glijdt prima, dus de eerste 10 kilometer ging makkelijk. 

Wat ons wel opviel was, dat er blaadjes op het ijs geblazen werden door de wind. Dat betekende, dat we voorzichtig moesten zijn om daar niet over weg te glijden en daardoor onderuit te gaan. Dat wegglijden van de rechterschaats gebeurde mij eenmaal, maar ik kon het gelukkig op de been houden.
Door de wind en de regen had het wel iets weg van een natuurijstraining. Het ene rechte eind had je de wind pal in de rug, het andere rechte eind had je deze pal tegen. Daarnaast bleef de helft van van de baan door het vocht in de lucht nat, terwijl de andere helft aangeslagen was en daardoor stroever. Zo was het net als op natuurijs zoeken naar het beste ijs.

De vergelijking met schaatsen op natuurijs ging op een andere manier ook nog op. Gisteren had ik mijn schaatsen geslepen en na anderhalf uur schaatsen zat er een botte plek op een van de schaatsen, zodat ik de ijzers thuisgekomen weer in het slijpblok plaatste.

Ik reed dan wel niet zo hard als vorige week, maar het tempo was dusdanig, dat ik regelmatig een groepje rijders achter mij aan had rijden. Onder hen "Krasse knar" Frans van Rijn. Het tempo lag op dat van 2 weken geleden, toen ik op 95 rondjes uitkwam. Daar ik 5 minuten eerder begonnen was, lag ik heel lang op het schema van 100 rondjes. 

Na 64 rondjes zag ik bij het uitkomen van de bocht iemand op het rechte eind op het ijs liggen. 
"Kennelijk is hij door een blaadje op het ijs onderuit gegaan", dacht ik en onwillekeurig minderde ik vaart. Toen de pechvogel de volgende ronde nog steeds op het ijs lag, ging ik rechtop schaatsen en maande ik anderen aan om ook vaart te minderen.

Daar er al 3 of 4 andere schaatsers met de geblesseerde schaatser bezig waren, begon het uitrijden al met nog een half uur te gaan. Uiteindelijk kwamen er ambulancebroeders om de ongelukkig terechtgekomen schaatser voorzichtig op de brancard te tillen en naar het ziekenhuis te brengen.

Met nog 10 minuten te gaan, mochten we weer voluit gaan, maar als je 20 minuten aan het uitrijden bent en praten met andere schaatsers, dan is het lastig om de knop voor zo'n korte tijd nog om te zetten.

Ik bleef nog praten met een trainingsmaat van de gevallen schaatser. Het sociale aspect van het schaatsen is ook heel belangrijk!
Donderdag ga ik weer naar De Uithof, dus ik heb niet het idee, dat ik deze week tekort kom. Daarnaast kreeg ik van Jaap Kroes deze droogtraining van Marieke van Hoek toegestuurd.

Morgenmiddag mag ik weer droogtraining geven aan de kinderen van de IJVL, dus deze pensionado vermaakt zich deze week wel.