In teamsporten of bij groepsdisciplines bij individuele sporten is het gebruikelijk, dat er niet slechts één winnaar gehuldigd wordt. Zoals vanmorgen bij de teamsprint voor mannen op de wielerbaan bij de Olympische Spelen.
Zo maakte de Nederlandse wielerploeg vanmorgen de favorietenrol waar in de finale tegen de Britten.
Het goud delen met een tegenstander is echter niet gebruikelijk, zeker niet op het hoogste podium.
Afgelopen zondag was er in Tokyo toch sprake van. Bij het hoogspringen eindigden de Italiaan Gianmarco Tamberi en Mutaz Essa Barshim uit Qatar waren beiden over de 2.37 gekomen en gestruikeld over de 2.39. Ze hadden allebei 3 foutsprongen gehad en kozen ervoor om geen jump-off te springen, maar het goud te delen. Deze vrienden waren zodoende beiden Olympisch kampioen.
|Zelf behoor ik niet tot het gilde der winnaars. Slechts sporadisch kom ik op het podium. Met schaatsen heb ik slechts eenmaal gewonnen. Een 200 kilometer nog wel. Bij de 1000 rondjes van Leiden in 2015 had ik de mogelijkheid om alleen te winnen, maar halverwege had ik met Janina Wolf afgesproken om samen hand in hand over de finish te gaan.
Maar afspraak is afspraak, dus ik reed 12 rondjes extra om aan gedeeld goud te komen.
Hiermee staan we trouwens in een goede traditie. Bij de Friese Elfstedentocht is het driemaal voorgekomen, dat er meer winnaars waren.
In 1933 zetten Abe de Vries en Sipke Castelein de toon. Het Pact van Dokkum in 1940 werd bij het binnenrijden van Leeuwarden gebroken, maar door de ontstane chaos alsnog in ere hersteld.
Het Pact van Vrouwbuurtstermolen werd door het vijftal winnaars wel gerespecteerd, maar niet door de jury. Zodoende kende de Tocht der Tochten van 1956 geen winnaar. Maar de vijf schaatsers werden wel vrienden voor het leven.
En dat is belangrijker dan een medaille om je nek! Sport verbroedert wel degelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten