Een TOP-dag

Geluk zit meestal in gewone dingen. Zoals gisteren. We hadden voor het eerst in 5 weken weer een oppasdag. Om 6 uur ging de wekker en ik fietste een half uur later naar Leiden Centraal, vanwaar ik naar Rotterdam reisde. Om kwart voor 8 kon ik mijn kleinzoons weer in mijn armen sluiten. Het lijkt heel gewoon, maar het is en blijft bijzonder!

Ik bracht de leerplichtige kleinzoon naar school, waarna ik me bij thuiskomst over de jongste ontfermde. Hij viel in opa's armen in slaap. Ik ging op de bank liggen en doezelde ook een beetje weg.

Het is verbazingwekkend, hoe een baby in een maand tijd kan groeien. 

Hij zocht nu echt contact met je.

Toen mijn vrouw gearriveerd was, kon ik op de fiets even wat boodschappen gaan doen op deze hete dag.

Daarbij fietste ik zowel over de Venniperstraat als over de Hoogmadestraat. Je moet je afkomst nooit verloochenen.


Nu houd je baby's zoveel mogelijk uit de zon, dus we bleven binnen met alle ramen en deuren open of we zaten op een schaduwrijke plek in de tuin.

's Middags mocht ik weer naar school fietsen om de oudste op te halen. Het was een gezellige middag en de avondmaaltijd was dat ook. Om kwart over 6 fietsten we naar het station, waar de de trein naar Amsterdam namen. Daar wandelden we langs het IJ naar de Oosterkerk, waar een concert was van het TOP-orkest. 
Het Talent Op Podium-orkest speelde "Concerto Grosso" van Philip Glass, "We don't know what we disire" van Bruno Culotti en het beroemde "Dubbelconcert voor viool, cello en orkest" van Johannes Brahms. Dirigent was Ivan Cheng.

Vooral het Dubbelconcert was overdonderend met een violiste en een celliste met enorm veel mimiek. Dat is het grote voordeel van een klein zaal. Je kunt de intensiteit van het spel aan het gezicht aflezen.
Na afloop gingen we met onze jongste dochter, die trompet speelde, op een terras vlak bij de Oosterkerk, even wat drinken. Het was een mooie afsluiting van een TOP-dag.