Een engeltje op de lat

Het zal niet veel mensen, en zeker niet bij onze Ooster- en Westerburen, ontgaan zijn, dat Engeland gisteren Europees kampioen voetbal is geworden.

Voor het eerst sinds 1966, toen Engeland Duitsland versloeg in de finale op Wembley met de omstreden doellijngoal van Geoff Hurst, pakt het Engelse nationale elftal een hoofdprijs.

Een hoofdrol in het winnen van dit toernooi was weggelegd voor bondscoach Sarina Wiegman, die eerder de Oranje leeuwinnen Europees kampioen had laten worden en verliezend finalist was tijdens het wereldkampioenschap tegen de Verenigde Staten.


Gisterenavond was de euforie voor de Engelsen. Wiegman was in de zevende hemel.

Ze kuste tijdens een rustig moment de armband van haar vlak voor het toernooi overleden zus. Een kusje van geluk, nu de missie is volbracht. En vooral ook voor haar zus. "Ik denk dat ze op de lat zat vandaag."
Daarmee verwijst de succescoach naar de uitdrukking "Een engeltje op de lat". Het doet me denken aan het verhaal van de etappewinst van Hugo Houle in de Tour de France.

De sport zit vol met dit soort verhalen, waarin vreugde en verdriet op een bijzondere wijze vermengd worden.

Alsof er een engel neerdaalt om te troosten.

Je weet maar nooit....