Door de week moeten we er iedere dag om 7 uur uit en soms nog vroeger. Het is dan ook aangenaam, dat we op zondag langer kunnen blijven liggen. Dat kwam goed uit, want voor de Nationale tuinvogeltelling heb je wel genoeg licht nodig om de vogels te kunnen herkennen.
De volgende afspraak in de agenda was om 3 uur in de Doopsgezinde kerk in Haarlem, waar we het concert van het Nerudakoor zouden gaan. Dirigent Cees Thissen had een veertiental gedichten van de Ierse dichter William Butler Yeats op muziek gezet.
Simpel de trein van Leiden naar Haarlem pakken, zat er niet in door werkzaamheden aan het spoor in de buurt van Hillegom. Simpelweg via Sloterdijk reizen zat er om dezelfde reden ook niet in. Zodoende was de keuze om naar Hoofddorp te treinen en daar de bus te pakken, of de ouderwetsche trekschuit via de Haarlemmertrekvaart te benutten.
De reis via de Haarlemmermeer leek ons de snelste wijze, hetgeen ook klopte. Temeer daar we op de Gedempte Oude Gracht uit konden stappen, waardoor we dicht bij de Frankestraat waren. We hadden zelfs nog tijd om koffie en warme chocolademelk te drinken bij "De Anegang".
In de vierde klas van de HAVO-top van Pedagogische Academie "De la Salle" in Heemstede had ik diverse Haarlemse klasgenoten. Deze straat in de Spaarnestad werd regelmatig omgedoopt in Anusgang. Subtiliteit is in 4 HAVO niet de sterkste eigenschap.
En laat dirigent en componist Cees Thissen op "De la Salle" nu juist onze muziekdocent geweest zijn. De stemming zat er dus goed in, toen we naar het Nerudakoor luisterden, waar Bas en Nel ook in zongen. Een groot deel van de familie Warnink was ook aanwezig, dus het was ook een soort reünie.
Ik heb alle projecten van dit koor bezocht, maar "The Land of Heart's Desire" was met afstand de beste. Vooral het swingende "The Fiddler of Dooney" sprong eruit. Het was dan ook niet voor niets de toegift.
Na afloop van anderhalf uur luisterplezier dronken we wat, terwijl we met bekenden praatten. Ik sprak Cees kort, maar samen met Bas sprak ik lang met Jacinta Schepers, die ook mee was met de "Equipe Liturgique" naar Boissy-sous-St.Yon.
De voormalige schrijfjuffrouw, die ik al jaren niet had gesproken, begroette me met de woorden: "Jij bent ook geen spat veranderd. Alleen je haar is grijzer geworden."
Te kort spraken we elkaar, maar Ada en ik gingen met Joep, Hans en Jan bij "De Lachende Javaan" eten. We hadden een heerlijke rijsttafel met zijn vijven.
Via dezelfde route als op de heenweg reisden we naar de Sleutelstad terug. We hadden geen andere keuze. De trekschuit had vertraging.
Maar ja, dat past dan weer bij de tekst op de grafsteen van William Butler Yeats.
Cast a cold Eye
On Life, on Death
Horseman, pass by!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten