Dat gevoel bekroop me, toen ik vanmorgen wat vroeger naar de Leidse IJshal was gefietst om iemand te helpen, die in het kader van een KNSB-trainersopleiding een Mini-Elfstedentocht op moest zetten. Gisteren had ik een appje ontvangen of dat bij mijn beginnersgroep kon. Uiteraard was ik daar toe bereid.
Toen de persoon er nog niet was, begon ik alvast met het klaarzetten van de hindernissen. Met grote pilonnen zette ik een deel van de binnenbaan af. Deze diende meteen als een slalomparcours. Een tweetal rekjes met stootkussens erop diende als een vrij lage brug.
Om kwart over 9 was de trainer in opleiding er nog niet, dus ik begon maar met het geven van de schaatsles. Daarvoor was ik ook gekomen. Met deze hindernissen en de achteringang bij de trap, waar je twee scherpe bochten moest maken vanaf of naar de buitenbaan, vloog de tijd om. Met als kers op de taart een meter of 50 klûnen. Kortom, het was een heuse natuurijstraining.
Alleen de buitentemperatuur paste er niet bij!
Het drietal inmiddels vaste schaatsers van mijn groep had zich goed vermaakt met deze Elfstedentraining. Alleen degene, die de training zou geven, ontbrak.
Lezen is echter een kunst, die ik als goed bibliothecaris dien te beheersen. Ik had gisteren in de haast bij het lezen van het appje over volgende week heen gelezen en alleen maandag opgeslagen.
Je kunt de fout altijd bij een ander zoeken, maar soms kan het geen kwaad om ook eens naar jezelf te kijken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten