Klimaatmars

Na mij in mijn schaatskleding gehuld te hebben, nam ik plaats aan de ontbijttafel. We zouden vandaag deelnemen aan de klimaatmars in Amsterdam. En daar het in sport, maar ook in het gewone leven vaak aankomt op de details, had ik oog voor het kleine.

Om kwart voor 11 wandelden we naar station De Vink, waar we de trein naar Amsterdam Centraal namen. In Hoofddorp stapte Bas in, met wie we de hele dag op zouden trekken. Daar ontmoetten we ook Nina, Harm en Amber. Met deze club wandelden we om 12 uur naar het Beursplein, waar een grote groep mensen zich verzamelde.

Ada en ik liepen nog even door naar de Dam, waar we konden genieten van de creativiteit en humor van een der Luchtfietsers. We zorgden er wel voor, dat we op tijd terug waren, voordat de groep, waar wij mee zouden lopen, vertrokken zou zijn.

Nadat Bas en ik nog even naar de Bijenkorf waren gegaan voor een toiletbezoek, vertrok de grote groep bezorgde burgers richting Dam. Althans, dat was de bedoeling. Verder dan 100 meter van het Beursplein af kwamen we niet. We stonden vast.

Sterker nog, we liepen vast in tal en last!

We moesten veel geduld oefenen, maar dat zijn we als natuurliefhebbers wel gewend. Ondanks beloften van 50 jaar geleden zoals "De vervuiler betaalt" moeten we nog steeds de straat op om aandacht te vragen voor het milieu, terwijl de tijd dringt.

2023 is wereldwijd hard op weg om het warmste jaar sinds het begin van de metingen te worden.
Vandaar dat op deze droge zondag zeer veel mensen meeliepen in de Klimaatmars.
Zodra de ruimte het toeliet, deed ik wat schaatsstappen. Zo werd het een verbrokkelde droogtraining met af en toe een sprintje naar voren om bij de vriendengroep en de inmiddels aangeschoten leden van mijn schoonfamilie weer bij te halen.
Dat moest ook wel, want je kon elkaar makkelijk kwijtraken tijdens de grootste klimaatmars, die ooit in Nederland is gehouden.

Op het Museumplein aangekomen voelde ik me als schaatsers als een vis in het water. Ik betrad historische grond. Hier was ooit de ijsbaan van Amsterdam.
Sterker nog, het was 1889 de plek, waar het eerste Wereldkampioenschap allround gehouden werd met Alexander Pansjin uit het Keizerrijk Rusland als glorieuze winnaar.
De kans, dat we dit soort beelden snel op deze plek kunnen zien, is niet bijster groot. Als de klimaatopwarming niet snel gestopt wordt, dan is dit ons voorland.
Wijzer geworden door veel politieke onwil in de afgelopen halve eeuw, zeiden we bij het afscheid nemen van elkaar: "Tot de volgende keer!"
Als klimaatactivist moet je wel realistisch blijven....
En de klimaatmars heeft de klimaatmars niet overleefd.