Een onverwachts koude start

Gisterenmiddag was de maximumtemperatuur op 0,3 graden Celsius boven het vriespunt blijven steken.

's Avonds liep de temperatuur echter op tot 2 graden Celsius.

Niets wees er op, dat we nog nachtvorst zouden krijgen. Hoe groot was onze verbazing vanmorgen, toen we met matige vorst in een gedeeltelijk witte wereld wakker werden.

Met een opkomende zon vroor het tijdens de fietsrit van 5 kilometer naar IJshal De Vliet op klomphoogte 7,5 graden.

Op de 250-meterbaan was het wat rustiger dan op andere donderdagen. Mogelijk weerhield de angst voor gladheid mensen van een rit naar de Marie Diebenplaats. Volkomen terecht, want het ijs was spiegelglad.

Daar ik zonder inrijden begon aan de piramide van 25 kilometer, had ik in het begin last van de koude start, maar gaandeweg ging het steeds beter. Met een peloton van 10 man hadden we heerlijk gereden. Er was immers ruimte genoeg op de toch nog gezellig drukke baan.
Op de terugweg naar huis viel op, dat er straten waren, waar de witte laag stand hield tegen de temperatuur van 4,6 graden boven nul.

Het geheim lag in de schaduw. Plekken in de zon smolten immers veel sneller weg dan die in de schaduw.

Bij de molen in de Stevenshof zag je dit effect samenkomen bij de dieper gelegen ijsvloer.

Daar had een onverwachts koude start de langste doorlooptijd.