Polen

Oranje had een makkie geloot, de buit was al binnen
voordat Nederland aan de wedstrijd zou gaan beginnen.
Dat liep even anders, want de Polen zijn best sterk.
Zij doen immers in ons vaderland al het vuile werk.
We waanden ons superieur toen we begonnen tegen Polen
en daarin zat zoals zo vaak het grootste gevaar verscholen.
Een kwartier kon Oranje stormen en kans op kans missen,
doch bij de eerste corner der Polen kon onze keeper vissen.
De Poolse bondscoach had namelijk als tactische meesterzet
ook nog eens een tweetal magnetische Polen op het veld gezet.
Het kwam aan op loopvermogen, het veld was ruim bemeten.
Aan de ene kant had je de Noordpool, moet je namelijk weten
en aan de andere kant stond de Zuidpool op je te wachten.
Je moest zorgen dat je niet teveel smeet met je krachten.
Want ren je van Noordpool naar Zuidpool, dat is niet raar,
dan voel je je halverwege deze afstand toch wel even naar!
Maar de Oranje spelers bleven hollen en bleven gaan: 
ooit kwam door het hollen Holland zo aan zijn naam.
Voor rust werd de stand ten langen leste gelijk getrokken,
waarna pas nadat Weghorst zijn hesje had uitgetrokken,
Holland werd beloond tot ontzetting van menig Pool:
Wout bevrijdde Oranje met een typische spitsengoal.
De moraal van dit verhaal: je kunt wel vaak blijven gaan
maar het is handiger om gewoon op de juiste plek te staan.