Graveletappeloop

Het eerste deel van de wisselvallige zondag verliep gisteren zoals de meeste zondagen. Buien kwamen en gingen de hele dag door.

Na de lunch ging Ada naar de volkstuin, terwijl ik nog een stukje ging hardlopen. Hoewel stukje, de meeste mensen zullen ruim 5 kilometer geen stukje vinden.

Op dat moment was men in de buurt van Troyes begonnen aan de gevreesde graveletappe in de Tour de France.

Nu moet men bij gravel niet denken aan de bekende rode tennisbanen.

Het betreft veelal onverharde wegen, die bij droog weer stoffig kunnen zijn en bij regen blubberig en waarbij kuilen weggewerkt zijn met grind. Tijdens onze fietsvakanties in Duitsland hebben we heel veel van dit soort "gravelwegen" bereden.


Een enkele keer was het parcours wat uitdagender.

Tijdens de graveletappeloop liep ik langs de rand van de Stevenshof, waar de Rijnlandroute nu zeer duidelijk hoorbaar was, naar Ter Wadding. In dit park maakte ik tijdens een regenbuitje een rondje over de onverharde paden. Daar in de Touretappe ook beklimmingen zaten, zocht ik de hoogste klim van Ter Wadding op.

Via het Stevenspark liep ik naar huis, waar ik me douchte. Inmiddels waren de verschillende groepen in de Tour aan een fascinerende Touretappe bezig. 

(Foto: Stephan van der Zwan)
Ik fietste daarna naar de volkstuin, waar ik met Ada thee dronk en compost in emmers schepte, die ik daarna achter het schuurtje zette.

Via mijn mobieltje volgde ik op Procyclingstats en de NOS de wisselende kansen in deze graveletappe.


Uit de stofwolken kwam de Fransman Anthony Turgis als verrassende winnaar tevoorschijn.

De discussie of een graveletappe in de Tour de France thuishoort of niet, kan wat mij worden afgesloten: gewoon doen! De winnaar van een Tour moet een allrounder zijn en daar hoort fietsen over onverharde wegen ook bij!