Bloemen in de morgen

Wil je je gedegen voorbereiden op de marathon, dan moet je linksom of rechtsom aardig wat kilometers maken. Je kunt dat doen door regelmatig te pieken met lange afstanden zoals halve marathons en 30 kilometers. Of je kunt kiezen voor minimaal vijfmaal per week een kortere afstand te lopen. Ik koos voor de tweede optie, door mij omgedoopt in de Spaanse methode.
Na de eerste droogtraining van gisterenavond stond ik vanmorgen samen met mijn vrouw op. Zij ging zwemmen in zwembad "Het Wedde" en fietste daar om kwart over 7 naar toe. Ik ging tegelijkertijd de deur uit en liep naar de ventweg langs de A44, die nu voor automobilisten een doodlopende weg geworden was.

Met een minimumtemperatuur van 10 graden Celsius was het niet bepaald koud te noemen. Ter hoogte van landgoed "Zuidwijk", niet te verwarren met de drummer Cesar Zuiderwijk van de "Golden Earring", ontwaarde ik de eerste fotogenieke bloemen.

Het was nog niet eens Pasen, maar de Pinksterbloemen waren al present.
Vlak daarnaast was een prachtig doorkijkje bij landgoed "Zuidwijk".
Bij de boerderijen tussen "Zuidwijk" en "De Bosrand" stond een nog gave groep narcissen. Veel narcissen zijn intussen uitgebloeid.

Het lopen ging dusdanig lekker, dat ik mijn loop van 10 kilometer wilde verlengen. Helaas waren "De Horsten" nog dicht. Zij zouden pas om 9 uur de poorten openen.
Maar de bloeiende Japanse kers was vanaf de ventweg van de Papelaan, ook wel Papeweg genoemd, ook mooi.

Bij station Voorschoten zocht ik de onverharde paden op. Zoals het dijkje langs de Velostrada.
Toen ik Ada's fiets zag staan bij zwembad "Het Wedde" wist ik, dat ik me niet hoefde te haasten om samen te gaan ontbijten. Zij zou eerst nog bij haar oude school langs gaan. Ik liep over onverharde paden naar de nieuwe wijk van Voorschoten, waar eerst Intratuin Griffioen zat. Vandaar liep ik naar het park van "Ter Wadding", waar lelietjes van dalen in bloei stonden.
Na een rondje van een kilometer door het park liep ik naar de Stevenshof, waar een klein stukje openbare volkstuin is, dat door buurtbewoners wordt verzorgd.
Bij een paar slingers door het Stevenspark kwam ik bij grote plakkaten look-zonder-look.
Na een kleine anderhalf uur was ik thuis van lopen langs bloemen in de morgen.

Ik had ruim 14 kilometer gelopen. Een derde van de marathon! Niet gek voor een trainingsloop van 10 kilometer.

Mijn vrouw was ook net thuis, zodat we samen konden ontbijten nadat ik me had gedoucht.
Waar ik bij het uit bed stappen 66,7 kilo woog, woog ik na de duurloop 65,6 kilo. Ook 14 kilometer lopen met een nuchtere maag is dus goed te doen. Ik heb nog geen last van overgewicht....

Ophef en vertier

Het huidige politieke klimaat kenmerkt zich door ophef en vertier.

Als wij zulke fratsen op ons werk uit zouden halen, dan zouden we op staande voet ontslagen worden. Maar ja, de wereldpolitiek zit ietwat anders in elkaar. 

Nu kun je je humeur laten verpesten door dit soort idioten zonder gevoel voor humor, maar je kunt ook gewoon de draad van het leven weer oppakken en leuke dingen gaan doen. Dat deden we gisterenavond, toen we om half 8 verzamelden bij de skeelerbaan van Leiderdorp. 
Onder leiding van Peter Daleman begonnen we aan de eerste droogtraining van IJVL en VIJL. De fusie mag dan afgelopen jaar zijn afgeketst, de samenwerking op de "werkvloer" heeft er niet onder geleden.
Integendeel zelfs. Ondanks een aardige hoeveelheid nieuwkomers waren we op de eerste droogtraining 2 weken na de sluiting van de 250-meterbaan van IJshal De Vliet met een trainingsgroep van maar liefst 16 schaatsers aanwezig!

Peter had een training in elkaar gezet, waarbij zo ongeveer alle spieren in je lichaam aan de beurt kwamen. Soms dacht je: "Oh ja, die spier had ik ook nog!"

Het was een zeer gevarieerde training met voor elk wat wils.
De lachspieren kwamen eveneens regelmatig aan bod.
Ook genoten we ondertussen volop van de prachtige zonsondergang. Kortom, bij ons geen ophef en vertier, maar gewoon een gedegen training in voorbereiding op het schaatsseizoen 2025-2026.

Op het vinkentouw

"Op het vinkentouw" is één van de vele boeken, die uit de vlotte pen van de veel te jong overleden schrijver Godfried Bomans zijn gevloeid.

De titel is afkomstig van de uitdrukking "Op het vinkentouw zitten".



De vink kan trouwens bijzonder mooi zingen.

Met de stem van Conny Vink was ook niets mis. Ik kan mij een optreden van haar in de Vespohal in Nieuw-Vennep nog goed voor de geest halen.

Ik zat in het organisatiecomité van het Midwinterfestival en als pauzenummer hadden we Conny Vink naar de Haarlemmermeer gehaald.
 
Aad Dol maakte foto's van het optreden, maar een flink deel ervan op een bijzondere wijze. Hij deed dat tot onze grote vreugde liggend op het podium.

Bij de tekenlessen op Pedagogische Academie "De la Salle" werd dit het kikkerperspectief genoemd.

In oktober kocht ik een transponder, zodat ik de rondjes en de tijden per 250 meter op de rondbaan in IJshal De Vliet op een scherm geprojecteerd zou zien. Handig als coördinator van de "Krasse knarren". In december hoorde ik voor het eerst van de Vinksite. In januari meldde ik me daar voor aan en kwam met stip op de tweede plaats van meeste rondjes in Leiden binnen.

Voor de rest van het seizoen wist ik, wat me te doen stond: zorgen dat ik in de top 3 bleef staan. Dat is ruimschoots gelukt. Koploper Vincent Schenkelaars bleef koploper tot de laatste dag met 8558 rondjes, ik eindigde op 8237 omlopen en Mart Moraal haalde brons met 6933 ronden.
Naast hen was er nog een tweetal "Krasse knarren" in de top 11. Dennis Groenewoud op de 5e plek met 5204 rondjes en Willem van Vliet als nummer 11 met 3674 omlopen.
Wie het komende seizoen veel kilometers wil vreten, die kan op dinsdag- en donderdagmorgen mee komen schaatsen met de "Krasse knarren". 

En wie weet, zit u volgend jaar zelf op het vinkentouw....

Slotakkoord "Projecta Musica"

Gisteren was het laatste concert van "Projecta Musica" in de Marekerk.

Onder leiding van de in Leiden vermaarde dirigent Wim de Ru begonnen we om 3 uur aan de generale repetitie van "Passie koorklanken".

We begonnen met het "Requiem" van Bob Chilcott. We zongen voor de eerste keer samen met het  Dordrechts Kamerorkest, dus we moesten even wennen, hetgeen onzekerheid opleverde bij de inzetten. Deze moesten we dan opnieuw doen, maar voor de rest ging het "Requiem" niet onaardig.

In de pauze zaten we even in het lentezonnetje buiten op deze warme aprildag.

Weer binnen gingen we verder met de laatste repetitie van "Stabat Mater" van Karl Jenkins.

Deze ging beter dan het "Requiem", maar het was wel gek, dat we bij herhalingen van hoge gedeelten niet mee mochten zingen om onze stem te sparen. Het orkest speelde dan wel door.
Na de generale repetitie wandelden Ada en ik naar de Burgsteeg, waar we op het zonnige terras van "Hotel Rumour" met een viertal familieleden een hoofdgerecht naar binnen werkten, terwijl we bijkletsten met elkaar. Voor mij was dat zalmfilet met een IJwit. Daar we om 7 uur weer in moesten zingen, moesten we snel weer terug.

Daar ik vroeger veel geklaverjast heb, mochten Ada en ik de kaartcontrole uitvoeren. Met een kwinkslag hier en daar kom je een heel eind mee.

Van statig tot met de losse pols.

Met een gulle lach kom je het verst.

Als laatste koorleden namen we onze plek op het podium in, waarna we een paar minuten later begonnen met het "Requiem".

Daar de lastigste nummers in het begin zaten, begonnen we vrij aarzelend, maar gaandeweg kwamen we op stoom en ging het steeds beter. "Thou knowest, Lord", het mooiste lied, ging het allerbeste.

Na de pauze, waarbij we verschillende mensen spraken, gingen we vol zelfvertrouwen verder met "Stabat Mater". Een schoonzus filmde het koor zonder geluid. Het filmpje is verticaal verzonden en ook op deze wijze op dit blog gekomen. Als u het liggend bekijkt, komt het helemaal goed.

Om u enig idee te geven, wat we zongen, dat was "And the Mother did weep".

Maar eerlijk is eerlijk, hoe goed wij ook zongen, we konden absoluut niet tippen aan de solisten en dan met name niet aan alt Irene Verburg, die magistraal zong.


En zo werkten wij toe naar het slotakkoord van "Projecta Musica": "Paradisi gloria".

"Stabat Mater" ging geweldig en na een klaterend applaus voegden wij ons onder het publiek, waar neef Robert Jane, Ada en mij op de foto zette.

En zo kwam er na 38 jaar een einde aan "Projecta Musica".

Met een prachtig slotakkoord!

Een droog wit seizoen

Het had vannacht na een paar weken droogte zowaar wat geregend.

Hiermee kwam een einde aan een droog wit seizoen om met de titel van een boek van de Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink te spreken.

De tuinen konden het beetje neerslag goed gebruiken. Na halverwege de middag teruggefietst te hebben, trok ik thuis mijn hardloopkleding aan en liep naar de volkstuin, waar mijn vrouw al aan het klussen was. Het was een trainingsloop van 8 kilometer exact 4 weken voor de Leiden Marathon van 11 mei. 

Zodoende liep ik op het warmst van de dag. 

Gezien het warme weer tijdens de Marathon van Leiden van vorig jaar lijkt het me niet onverstandig om ook in warme temperaturen te trainen.
Na me gedoucht te hebben, keek ik naar de finale van Parijs-Roubaix, die voor de derde keer op rij gewonnen werd door Mathieu van der Poel.

Trollenkaartenwissel

Buiten is het 17,6 graden Celsius en het warmst van de dag moet nog komen.

Op dat moment zijn wij bezig met de generale repetitie van de uitvoering van "Passie koorklanken" van "Projecta Musica".


Het werd dus echt tijd voor de halfjaarlijkse trollenkaartenwissel.

De winterkaarten gingen uit de wissellijst, de zomerkaarten kwamen erin.

Dat er maar veel muziek in het komende halfjaar mag zitten.