Hersteltraining

Als je een flinke inspanning hebt verricht, dan kun je in het algemeen de eerstkomende training niet voluit gaan. Dan wordt het een hersteltraining. Een training met de rem erop.

Op weg naar IJshal De Vliet fietste ik in een lichte regenbui, terwijl in het oosten het morgenrood gloorde.

Nu is het rijden van een baanrecord geen routineklus voor me. Ik ben Jordan Stolz niet!


Desondanks had men de trap naar de trainerskleedkamer feestelijk versierd, zodat ik met alle egards ontvangen werd bij mijn eerste training van de "Krasse knarren" na het baanrecord.

Dat schiep verwachtingen, die ik slechts ten dele waar kon maken. Na een tweetal rondjes inrijden begonnen we met een tiental "Krasse knarren" aan de piramide van 100 rondjes. Frits van Huis, die net uit Zuid-Afrika was aangekomen en mogelijkerwijze over de piramides van Egypte was gevlogen, mocht het bal openen.

De eerste series gingen gelukkig niet al te hard, zodat ik het bij kon houden. Bij de eerste serie van 16 rondjes ging het dusdanig hard, dat ik moest lossen. Ik ging in eigen tempo door en werd op een rondje gereden. Dat gebeurde ook met de 5 kilometer, die ik "gewoon" op kop reed. Ik werd door de kopgroep op 3 rondjes achterstand gezet, ondanks dat ik constant 37-ers en 38-ers reed.
De Diesel was echter op stoom gekomen en er volgde zowaar een serie met een drietal 36-ers, terwijl de slotronde in 35,6 ging. De hersteltraining in een lang lint van wel 20 schaatsers was goed verlopen.

Na de koffie en thee in de kantine deed ik in de Leidse binnenstad een paar boodschappen, waarna ik doorfietste naar de volkstuin, waar mijn vrouw op deze wederom extreem warme decemberdag bezig was.

Daarna trapte ik naar huis, waar op het midden van de dag een soort avondschemering te zien was.


Na de hersteltraining had ik de benen lekker losgereden.

De Blauwe Tram

De Leiden Marathon heeft ieder jaar weer een uniek ontwerp voor de medaille. Vandaag werd het ontwerp bekend gemaakt. Het thema van dit jaar is de Blauwe Tram.

Als bibliothecaris in ruste weet ik, dat er diverse boeken over de Blauwe tram zijn uitgekomen.

Ook over de duistere jaren van de Tweede Wereldoorlog is geschreven.

En getekend.

Dat laatste geschiedt heden ten dage nog steeds.

Met vrienden ga ik met enige regelmaat naar brouwerij "Klein Duimpje" in Hillegom om wat biertjes te proeven. De Blauwe Tram ken ik niet van binnen, maar de Blauwe Tram mij wel....

Ik kan dus met zekerheid stellen, dat ik al in training ben voor de Leiden Marathon!
Wat zal een Blauwe Tram lekker smaken na de marathon.

Trage training

Vanmorgen fietste ik voor het eerst als baanrecordhouder naar IJshal De Vliet. Dat geschiedde onder een pastelkleurig wolkendek.

Op de 250-meterbaan reed ik rond als trainer van de Schaatsschool. Aanvankelijk was er niemand voor mijn beginnersgroep, maar na een paar rondjes inrijden kwam Tim opdagen. Ik gaf hem een uur privéles.

De nadruk lag op de druk op de hiel, het boven de schaats komen, het rustig zijwaarts wegduwen en het begin van het terugsturen. Het lijkt veel, maar als je individueel les krijgt, krijg je specifieke aanwijzingen en dan is de progressie vaak ook groter.
Met het lesgeven en het uitrijden daarna lag het tempo niet hoog. De snelste ronde ging in 43,2, zodat het een trage training van 50 rondjes was.
De scherpte van vrijdag was er even vanaf, behalve bij de koffie en thee na afloop, waar enkele scherpe opmerkingen mijnerzijds tot lachsalvo's leidde.
"Hij lijkt zo stil", kreeg ik te horen.

Op de terugweg haalde ik nog wat boodschappen bij "De Helianth", waarna ik thuis met Ada lunchte. Zij ging naar de volkstuin. Ik reed er een uur op deze nog warmere dag als gisteren later naar toe.

Daar reed ik met een kruiwagen traag een tiental vrachtjes mest naar onze tuin, waar het onder een dekzeil kan fermenteren.

In de avondschemering verlieten we de tuin en fietsten samen naar huis toe.

Welkomstbonus

Na het baanrecord van 807 rondjes in IJshal De Vliet afgelopen vrijdag, verwachtte ik, dat ik snel bovenaan zou staan in de Vinksite bij de meeste rondjes op 1 dag.

Dat gebeurde echter niet. Niet op vrijdag, maar ook op zaterdag nog niet. Trainingsmaat Mart Moraal stond nog steeds bovenaan met 276 rondjes.

Toen ik zondagmiddag keek, brak mijn klomp. Er stond een nieuwe koploper, maar dat was TK-64331 met 300 rondjes. Wie er achter dit transpondernummer schuil gaat is mij onbekend. Toen er 's avonds nog niets veranderd was, ging ik op de Vinksite op onderzoek uit. Uiteindelijk kwam ik er achter, dat Asturias prima was ingevoerd, maar er was een vakje, waar ik mijn transpondernummer in moest vullen. Nadat ik dat had gedaan, was het bingo.

Maar toen kwam er een grote verrassing. Waar ik op vrijdag nog op de tweede plaats stond, daar verscheen zonder dat ik een meter geschaatst had, ineens deze totaalstand van 2024-2025.

Ik stond plotsklaps op de eerste plaats met 2336 rondjes van 250 meter. 397 rondjes meer! Kennelijk een welkomstbonus.

Toen ik bij de gegevens van vorig seizoen keek, stond ik nog steeds op de tweede plaats, maar waar ik het seizoen toen met 8050 omlopen beëindigd dacht te hebben, verscheen nu 8374, 324 rondjes hoger.
Hoe het kan? Geen idee. Maar ik geniet volop van de welkomstbonus.

Traplopen

Gisterenmorgen had ik een bijzondere ervaring. Ik had het pas door, toen is beneden was. Ik kon gewoon traplopen. Normaal gesproken zou ik daar geen woorden aan vuil maken, maar na een Alternatieve Elfstedentocht of het lopen van een marathon is traplopen niet bepaald een aangename bezigheid. Vooral je bovenbenen zijn zeer gevoelig als je naar beneden loopt.
Nu de benen na 200 kilometer schaatsen nog soepel aanvoelden, kon ik het me veroorloven om meer kilometers te fietsen om de spieren los te rijden. Gisteren heb ik met diverse kortere ritten 30 kilometer weggetrapt en vandaag deed ik hetzelfde. 
Daarnaast deed ik wat kleine klusjes. Eén ervan was het halfjaarlijkse wisselen van de trollenkaarten in de wissellijst.

Hoewel een temperatuur van bijna 12 graden Celsius voor begin december toch extreem hoog te noemen is, gingen de zomertrollen eruit en kwamen de wintertrollen in de wissellijst terecht.
Die veel te hoge temperatuur ligt trouwens volledig in de lijn met het te warme 2025.
Nu leer je van iedere zware sportinspanning wel wat. Ervaring is vooral weten wat je niet moet doen.
Wat ik vrijdag geleerd heb, is dat ik de volgende keer iets dikkere sokken aandoe. De dunne sportsokken zitten bij de wekelijkse trainingen met de "Krasse knarren" prima, maar anderhalf uur of negenenhalf uur maakt toch wel enig verschil....

Voor alle duidelijkheid: ik droeg de sokken niet zoals de "Red Hot Chili Peppers"!
En ja, onze winters gaan tegenwoordig ook mee in de Californication. Vandaar dat de de 200 kilometer in Nederland alleen nog maar kunnen schaatsen op kunstijsbanen....
Gisteren haalde ik mijn bestelde compressiekousen op bij "De Hardloopwinkel". Daar raakte ik aan de praat met de verkoper, die me vorige week geholpen had. Ik vertelde, dat ik geen last had van mijn bovenbenen en sprak het vermoeden uit, dat dit kwam door het iedere ochtend hardlopen in Asturias.
Hij beaamde dat: "Vergis je niet. Met klimmen bouw je veel kracht op in je benen."

Hoe het ook zij, ik kon probleemloos traplopen.

Baanrecord

Het plan om een baanrecord te gaan schaatsen in IJshal De Vliet ontstond stapje voor stapje. In de Ton Menken IJsbaan aan de Vondellaan had ik het record van het meeste aantal rondjes in begin januari 1988 in handen gekregen door 120 kilometer af te leggen oftewel 600 rondjes.

Op Oudejaarsdag 2010 verloor ik dit baanrecord aan Mart Moraal, eveneens een zeer gerespecteerde kilometervreter. Dat deed hij door de 1000 rondjes van Leiden te winnen.

Het jaar erop won Jos Dohle de in het teken van "Het Glazen Huis" staande 1000 rondjes van Leiden. Hij deed dat in een recordtijd van 6 uur, 9 minuten en 19 seconden, een tijd, die nooit meer is overtroffen. Zelf pakte ik het baanrecord van 1150 rondjes. Ik kwam op het idee, doordat het NOS-journaal in de IJshal kwam filmen.

Ik was veel sneller klaar dan gedacht. Dan kun je anderhalf uur in de kleedkamer gaan zitten, maar na 200 kilometer kom je dan niet meer op gang. Doorgaan dus. In een rustig tempo kwam ik zo op 1150 rondjes uit. Eveneens een baanrecord, dat nooit meer uit de boeken is gereden.

Met de officiële opening van de gloednieuwe IJshal De Vliet begonnen we weer met een schone lei.
Op 20 februari 2025 reed Mart Moraal 276 rondjes op een dag en met deze 69 kilometer mocht hij zich de houder van het baanrecord noemen.

Begin november gingen mijn vrouw en ik naar Asturias toe en op dat moment stond ik tweede op de lijst van kilometervreters in Leiden. Daar kon ik niet schaatsen, maar met hardlopen en bergwandelen kon ik wel flink werken aan mijn conditie. Iedere ochtend liep ik 6 tot 7 kilometer voor het ontbijt in het heuvelachtige landschap.

Het spreekt voor zich, dat ik bij thuiskomst behoorlijk gretig was om de ijzers weer onder te klikken. En om wat te doen aan de hatelijke 29e plaats, waarop ik op de Vinksite langzaam maar zeker terecht gekomen was.


Een plek een Diesel onwaardig. Het plan om hier snel wat aan te veranderen rijpte wel bij mij, maar eerst wilde ik een bevestiging hebben, hoe goed het schaatsen zou gaan. Want conditie en schaatsconditie zijn twee verschillende dingen. Maar de eerste training met de "Krasse knarren" ging goed en de bevestiging kwam afgelopen dinsdag.
Ik hakte de knoop door,
met Sint ging ik er voor!

Zo stond ik op 5 december om half 6 op. Ik deed mijn schaatskleding aan, ontbeet in mijn eentje en om 7 uur stapte ik met een rugzak vol sportdrank en sportvoeding op de fiets voor een mistige rit naar de Marie Diebenplaats.

De ijsmeesters waren al druk bezig om ervoor te zorgen, dat ik op een goede ijsvloer kon beginnen. Dat lukte prima. Om 10 voor 8 vertrok ik voor het eerste deel van mijn missie: 277 rondjes rijden. Daarmee zou ik het baanrecord verbreken. Het eerste rondje ging in 49,6 en na een hele serie 40-ers dook ik met 39,8 in de 27e ronde pas in de 30-ers. Een 37,2 was tot de eerste dweilpauze na 106 rondjes op een rustige 250-meterbaan mijn toptijd. "Krasse knar" Ruud Hoogeboom was één van de vroege vogels.
Na de dweilpauze van 9 uur werd het zeer druk op de baan. Er was een viertal druk bezochte lesgroepen van de Schaatsschool, terwijl er diverse kleine pelotons rondreden, waaronder een grote groep IJVL-ers, die behoorlijk hard schaatste. Dit zorgde voor een rijwind, waardoor je met dezelfde inspanning sneller ging rijden.

De 150 rondjes, die ik tot de volgende dweilpauze in anderhalf aflegde, waren de snelste van de dag. Er zaten veel 37-ers bij, naast aardig wat 36-ers en zelfs een 34,5!
Rosalie Verkerk, een van de lesschaatsers, maakte na de les een viertal filmpjes van mijn indoor toertocht.

Daarnaast maakte ze nog wat foto's van toen de baan inmiddels al een stuk leger was.









Tijdens de snelste serie van de dag was er ook nog tijd voor wat geintjes. Jos Fugers reed mee in het IJVL-peloton, dus als we zij aan zij schaatsten, probeerden we elkaar vliegen af te vangen. Zo temporiseerden zij en ik reed aan de binnenkant net even sneller dan Jos, die op dat moment de laatste man was: "Jos, moet ik nu "Hoog op!" roepen?"

Met 256 rondjes op de teller verliet ik de baan voor de tweede dweilpauze, waarbij ik de inwendige mens kon verzorgen.

Terug op de baan 
begon ik rustig aan.
Nog zo'n snelle serie zou me later kunnen nekken, maar daar was ik nog niet mee bezig. Het eerste doel was binnen handbereik. Na 276 rondjes zou ik het baanrecord van Mart Moraal evenaren, een rondje verder zou ik de nieuwe recordhouder zijn.

Deze serie voegde met een 36,6 als snelste ronde 144 toe aan het totaal. Wie vroeger goed heeft opgelet bij het hoofdrekenen, weet al, dat er een mooi rond getal uit gaat komen.

Inderdaad, met 256 en 144 kom je uit op 400.

Ik was halverwege. Mentaal een belangrijk moment, omdat je vanaf dan af gaat tellen, maar je weet dat je fysiek het zwaarste deel nog gaat krijgen.

Het was inmiddels 8 voor 1, precies 5 uur na de eerste streken op het ijs, toen ik de toertocht hervatte. Aanvankelijk waren er weinig schaatsers op het ijs. Met een lange serie 40-ers begon ik rustig. Ik had een schaatser uit Hoogmade in mijn kielzog. Iemand uit de geboorteplaats van mijn moeder hou ik graag uit de wind.
Toen hij na een uur stopte, kwam Willem van Vliet me gezelschap houden. Ik passeerde de 500 rondjes en daarna werd het heel druk op de baan. Een paar klassen van een middelbare school kwamen schaatsen. De meesten bleven keurig aan de binnenkant, maar enkelen, vooral jongens, deden dat niet. Als je 150 kilometer in de benen hebt, zit je er niet op te wachten, dat je een ruimere bocht moet maken dan strikt noodzakelijk. 
Alex Lebbink kwam na 600 rondjes vragen, hoe het met me ging.
"Het beste is er wel vanaf!", antwoordde ik geheel naar waarheid.

Of je nu een marathon loopt of een Alternatieve Elfstedentocht rijdt, op ongeveer driekwart van de afstand heb je vaak een dip. Dat moment was bij mij ook gekomen. Willem van Vliet stopte, ik nam even een korte eet- en drinkpauze rond de 640 rondjes, de scholieren gingen ook naar huis en ik begon aan de laatste 40 kilometer. Solo.

Niet dat ik daar mee zat. Mijn eerste 200 kilometer schaatsen reed ik in mijn eentje door viermaal achtereen de Molen- en Merentocht te rijden. 

Met nog zo'n 100 rondjes te gaan werd de totaal verrot gereden inrijbaan door de ijsmeesters vakkundig geschaafd, zodat dit een gladde baan was, waarop ik het beste kon schaatsen. De tijden gingen weer naar beneden en zo ging het aftellen ook steeds sneller. Nog maar 77....

Ik had wat duursporters "De tweede adem" noemen. En rugpijn, maar dat was oplosbaar door meer rechtop te gaan schaatsen. Je ontlast je rugspieren daarmee, doordat er minder druk op komt te staan.
Walter Boon, de coördinator van het IJVL-uur, reed vanaf ronde 760 een stuk met me mee over de blauwe baan. Ondertussen maakte hij foto's en een paar filmpjes.








Het begon langs de kant wat drukker te worden. De kinderen van de IJVL, die geen Sinterklaas vierden en de helft van de trainers waren aanwezig, net als voorzitter Jos Arts in gezelschap van journalisten van het Leidsch Dagblad en Sleutelstad en medewerkers van de IJshal. 

Het aftellen was begonnen.

De slotrondes gingen in 39 seconden.

Na 800 rondjes kon ik om half 6 juichend de finishlijn passeren. Na mijn schaatsen losgeklikt te hebben, werd ik geïnterviewd door beide journalisten.


Daarna reed ik nog 5 rondjes uit. Ik ruimde mijn spullen weg en dronk met Jos Arts in de kantine een biertje. Een heerlijke Skuumkoppe. Daarna fietste ik naar huis in een lichter verzet. De benen lekker lostrappen.

Ik schaats niet zo snel,
maar Ausdauer heb ik wel.

En ik stond weer op de tweede plaats, de plek waar ik stond voor ik naar Asturias afreisde.

Thuisgekomen waren een dochter met haar vriend aanwezig. Ze kwamen een vorkje meeprikken. Het was gezellig. En na een Alternatieve Elfstedentocht, die mij een baanrecord had gebracht, smaakte een Grutte Pier tripel heerlijk!