Slotakkoord "Projecta Musica"

Gisteren was het laatste concert van "Projecta Musica" in de Marekerk.

Onder leiding van de in Leiden vermaarde dirigent Wim de Ru begonnen we om 3 uur aan de generale repetitie van "Passie koorklanken".

We begonnen met het "Requiem" van Bob Chilcott. We zongen voor de eerste keer samen met het  Dordrechts Kamerorkest, dus we moesten even wennen, hetgeen onzekerheid opleverde bij de inzetten. Deze moesten we dan opnieuw doen, maar voor de rest ging het "Requiem" niet onaardig.

In de pauze zaten we even in het lentezonnetje buiten op deze warme aprildag.

Weer binnen gingen we verder met de laatste repetitie van "Stabat Mater" van Karl Jenkins.

Deze ging beter dan het "Requiem", maar het was wel gek, dat we bij herhalingen van hoge gedeelten niet mee mochten zingen om onze stem te sparen. Het orkest speelde dan wel door.
Na de generale repetitie wandelden Ada en ik naar de Burgsteeg, waar we op het zonnige terras van "Hotel Rumour" met een viertal familieleden een hoofdgerecht naar binnen werkten, terwijl we bijkletsten met elkaar. Voor mij was dat zalmfilet met een IJwit. Daar we om 7 uur weer in moesten zingen, moesten we snel weer terug.

Daar ik vroeger veel geklaverjast heb, mochten Ada en ik de kaartcontrole uitvoeren. Met een kwinkslag hier en daar kom je een heel eind mee.

Van statig tot met de losse pols.

Met een gulle lach kom je het verst.

Als laatste koorleden namen we onze plek op het podium in, waarna we een paar minuten later begonnen met het "Requiem".

Daar de lastigste nummers in het begin zaten, begonnen we vrij aarzelend, maar gaandeweg kwamen we op stoom en ging het steeds beter. "Thou knowest, Lord", het mooiste lied, ging het allerbeste.

Na de pauze, waarbij we verschillende mensen spraken, gingen we vol zelfvertrouwen verder met "Stabat Mater". Een schoonzus filmde het koor zonder geluid. Het filmpje is verticaal verzonden en ook op deze wijze op dit blog gekomen. Als u het liggend bekijkt, komt het helemaal goed.

Om u enig idee te geven, wat we zongen, dat was "And the Mother did weep".

Maar eerlijk is eerlijk, hoe goed wij ook zongen, we konden absoluut niet tippen aan de solisten en dan met name niet aan alt Irene Verburg, die magistraal zong.


En zo werkten wij toe naar het slotakkoord van "Projecta Musica": "Paradisi gloria".

"Stabat Mater" ging geweldig en na een klaterend applaus voegden wij ons onder het publiek, waar neef Robert Jane, Ada en mij op de foto zette.

En zo kwam er na 38 jaar een einde aan "Projecta Musica".

Met een prachtig slotakkoord!

Een droog wit seizoen

Het had vannacht na een paar weken droogte zowaar wat geregend.

Hiermee kwam een einde aan een droog wit seizoen om met de titel van een boek van de Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink te spreken.

De tuinen konden het beetje neerslag goed gebruiken. Na halverwege de middag teruggefietst te hebben, trok ik thuis mijn hardloopkleding aan en liep naar de volkstuin, waar mijn vrouw al aan het klussen was. Het was een trainingsloop van 8 kilometer exact 4 weken voor de Leiden Marathon van 11 mei. 

Zodoende liep ik op het warmst van de dag. 

Gezien het warme weer tijdens de Marathon van Leiden van vorig jaar lijkt het me niet onverstandig om ook in warme temperaturen te trainen.
Na me gedoucht te hebben, keek ik naar de finale van Parijs-Roubaix, die voor de derde keer op rij gewonnen werd door Mathieu van der Poel.

Trollenkaartenwissel

Buiten is het 17,6 graden Celsius en het warmst van de dag moet nog komen.

Op dat moment zijn wij bezig met de generale repetitie van de uitvoering van "Passie koorklanken" van "Projecta Musica".


Het werd dus echt tijd voor de halfjaarlijkse trollenkaartenwissel.

De winterkaarten gingen uit de wissellijst, de zomerkaarten kwamen erin.

Dat er maar veel muziek in het komende halfjaar mag zitten.

Klein Duimpje en de Tulpenbok

Vanmiddag had ik met Bas en Joep afgesproken bij "Klein Duimpje". Het was heerlijk weer voor een fietstocht.

Daar de Bollenstreek op dit moment erg mooi is, koos ik ervoor om de wat stillere weggetjes tussen Voorhout en Lisse te nemen.

Zo kwam ik op de Engelse laan. Daar moest ik links rijden en hopen, dat het overige verkeer dat ook deed....

Heelhuids bereikte ik de bloeiende bollenvelden.



Bij de Keukenhof was het dusdanig druk, dat het verkeer vrijwel stilstond en je als fietser zo over kon steken, waar je normaal moet wachten.
 

Op het zonnige terras van "Klein Duimpje" begonnen we toepasselijk met een Tulpenbok.

Zo konden we gezellig bijkletsen en na de goudgele bollenvelden genieten van goudgeel vocht.

Dauwtrappen met stoffer en blik

Vanmorgen stapte ik om half 8 uit bed en trok ik mijn sportkleding en hardloopschoenen aan. Het was nevelig en vrijwel windstil.

De kuifeenden dobberden rustig in de Schenksloot.

In  het mooie Asturias stonden op dat moment de koeien in de mist.

Het was in beide gevallen een frisse start van de dag.

Op klomphoogte was het zelfs nipt tot vorst aan de grond gekomen.
Ik liep naar de volkstuin en deed dat deels door over een ruiterpad door het gras te lopen. Het was dauwtrappen pur sang. Daar ik op de volkstuin de eerste en enige tuinder was op dit vroege uur, zongen de vogels in deze lentemorgen dat het een lieve lust was, terwijl ik de planten water gaf.

De hersteltraining na de Alternatieve 100 Bruggenloop van gisteren was in aanloop naar de Leiden Marathon over precies een maand was precies de juiste lengte. Ik liep de spieren weer soepel zonder te verzuren. Het weektotaal kwam hiermee uit op ruim 60 kilometer.

Onderweg had ik gezien, dat er glas over de volle breedte van het fietspad lag verspreid. Nu kun je dat laten liggen tot er heel veel mensen een lekke band krijgen, of je kunt het zelf opruimen. Ik koos voor de laatste optie en haalde thuis een stoffer en blik. Normaal gesproken zou ik de kleine kilometer terug gelopen zijn, maar nu pakte ik mijn fiets. Om alle glassplinters weg te kunnen vegen, ben je een klein half uur bezig.

Niet moe maar wel voldaan stapte ik thuis onder de douche om om 10 uur te gaan ontbijten. Tot dat moment was ik een nuchtere Hollander....

107 Bruggenloop

Het was vannacht bewolkt geworden, hetgeen zich vertaalde in vrij hoge minimumtemperaturen.
Na het ontbijt fietste ik naar het huis van Aad Kleijweg, waar ik mijn fiets stalde. Ik ging in mijn eentje de 100 Bruggenloop lopen als training voor de Leiden Marathon op 11 mei. Nog een maand te gaan dus.

Nu heb ik deze loop nog nooit officieel gelopen, maar wel diverse keren op eigen houtje. Het lijkt de Elfstedentocht wel....

Ik begon met het lopen aan de kant van de Witte Singel en liep zo naar de Hortus, waar ik een paar bruggen niet kon belopen en vandaar naar het Rapenburg, waar ik op deze bewolkte morgen op het steile bruggetje over de Vliet de eerste 20 bruggen had beklommen.


In de hoek van de Zoeterwoudse singel waren er betrekkelijk weinig bruggen. Dat telde pas weer door, toen ik in de hoek van de Nieuwe Rijn kwam en vandaar slingerend de wijk bij de Herengracht kwam.
Zo kwam ik in het park bij de Meelfabriek, waarna ik over de 50e brug het water over kon steken.

Bij het kerkhof bij de Zijlpoort zat de eerste helft er dus op en stak ik naar goed Katholiek gebruik een kaarsje op in de kerk. De afgelopen anderhalf jaar waren met een zestal sterfgevallen in de familiekring best wel hevig te noemen.

In het park achter de Katholieke kerk is een bijzondere brug.

Is dit één brug, of is er sprake van meerdere bruggen?

Teneinde niet vals te spelen, telde ik het als een enkele brug. Dat deed ik ook, toen bij de Haven ik door een afgesloten gracht een aardige omweg moest maken, waarbij ik diverse keren een brug voor de tweede keer moest beklimmen. Deze telde ik uiteraard ook niet mee. Zo kwam ik via de Hooigracht bij de Steenschuur  en het Rapenburg en vandaar bij de Nieuwe Rijn uit.

De Romeinen deden er jaren over om de Rijn af te trekken. Dankzij de vele bruggen in onze mooie Sleutelstad lukte het mij in veel kortere tijd.

Het Galgenwater was het keerpunt.

Via de Oude Rijn, waar ik door een nieuwe omleiding met een omweg naar toe moest, liep ik naar de Openbare Bibliotheek aan de Nieuwstraat, waar ik een sanitaire stop moest houden. Ruim 4 decennia geleden heb ik daar een kleine 5 jaar gewerkt en de onthulling van dit standbeeld meegemaakt.

Via de Haven, de Oude Singel en Oude Vest kwam ik uit bij de bruggen en bruggetjes bij de Maresingel. De rondenteller, die ik om mijn nek had hangen, deed na jaren trouwe dienst in de Leidse IJshal en IJshal De Vliet nu dienst als bruggenteller. Deze ging nu in rap tempo naar de 100.

Dat zou de Rembrandtbrug worden, de steilste brug bij de Marathon van Leiden.

Met 41 kilometer in de benen voel je dat extra goed.

Met ruim de halve afstand van de 42.195 meter hardlopen was het nog goed te doen. Op het laatste stuk pikte ik nog 7 bruggen mee, zodat de stappenteller van deze 107 Bruggenloop uit op 24.012 stappen en gaf de kilometerteller 27.623 meter aan. Dit hield in, dat ik vanaf zondag 55 kilometer gelopen heb. Ik lig aardig op schema!

Thuis gekomen was ik benieuwd, wat dit met het gewicht deed. Voor het ontbijt woog ik 66,9 kilo, na de ruime 100 Bruggenloop 65,8 kilo. Daarbij ben ik wel zo eerlijk om te stellen, dat het vooral vochtverlies moet zijn.

Maar met eigen ogen heb ik ook kunnen aanschouwen, dat er nog genoeg vocht door de Leidse wateren stroomt....