Levensverwachting

Het was een onaangenaam ontwaken, toen ik vanmorgen de radio aanzette. Het eerste item in het nieuws was, dat in 2022 de AOW-leeftijd weer eens omhoog gaat. Na eerst ruim 30 jaar betaald te hebben voor de VUT, verdween deze rond 2004 onder Balkenende II uit het zicht. Voor iedereen, die na 31 december 1949 was geboren, verdween de vervroegde uittreding, ooit ingesteld om ruimte te maken voor de jeugd tijdens de massale jeugdwerkloosheid in de jaren '80.
"Maar", bezwoer de premier ons destijds: "Dat geld krijg je erbij als je 65 wordt."

Nou, dat hebben we gewerkt! Terwijl de werkloosheid als gevolg van de graaicultuur bij de banken fors opliep, kwam men op het illumineuze idee om de de AOW stapsgewijs met 2 jaar te verhogen. Jaargang 1954 was de eerste, die te maken krijgt met de volledige verhoging.
Maar vanaf jaargang 1955 gaat de AOW-leeftijd nog verder omhoog, telkenmale met een stap van 3 maanden.
De stijging is het gevolg van de nieuwste ramingen van de levensverwachting door het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). De extra verhoging geldt voor alle Nederlanders die na 31 december 1954 geboren zijn.
In 2012 heeft een meerderheid van de Tweede en Eerste Kamer ingestemd met een automatische koppeling van de AOW-leeftijd aan de levensverwachting van mensen. Hoe ouder we worden, hoe langer we moeten werken. De vuistregel is dat ouderen gemiddeld achttien jaar AOW ontvangen.
Als de politiek consequent is, dan neemt ze die vuistregel echt als uitgangspunt. De levensverwachting van mannen en vrouwen bij geboorte neemt toe naar 79,5 jaar respectievelijk 83,1 jaar. En van belang voor de oudedagsvoorziening: de resterende levensverwachting van 65-jarige mannen en vrouwen neemt in 2012 toe naar 18,1 jaar respectievelijk 21,1 jaar.
Indien de levensverwachting ECHT als uitgangspunt genomen wordt, dan mogen mannen 3 jaar eerder van de AOW gaan genieten dan de vrouwen!

Maar vermoedelijk zal de politiek deze gelegaliseerde vorm van discriminatie van mannen, die duidelijk aantoonbaar minder gebruik kunnen maken van de AOW, met de mantel der liefde bedekken.

Winter door extreem warme Noordpool?

In het najaar beginnen mijn bezoeken aan www.weerwoord.be op gang te komen. In de maanden december, januari en februari ben ik dagelijks op dit weerforum te vinden als bezoeker. Behalve dat je hier ruim op tijd een natuurijsperiode aan kunt zien komen, ook al gaat het 9 van de 10 keer "niet door", tref je er soms ook prachtige foto's aan, zoals deze parel die onder de kop "Weerspiegelende zonsopkomst aan de Elfhoevenplas" door Jan Willem uit Gouda is geplaatst.

Op dezelfde pagina vond ik ook een zeer interessant artikel met als titel "Winter door extreem warme Noordpool?"
Het betoog is geschreven door weerman Reinier van den Berg van www.weer.nl.
Als service naar u toe plaats ik hier het artikel integraal:
Het idioot "warme" weer in het Noordpoolgebied houdt aan. De gevolgen gaan verder dan een enorm tekort aan zee-ijs. Mogelijk veroorzaakt de warme pool elders ijskoud winterweer....

We schreven er de afgelopen week al vaker over. De komende winter. Is er iets zinnigs te zeggen over de huidige patronen in de atmosfeer in relatie met het komende winterseizoen. We hadden al geconcludeerd dat een herhaling van vorig jaar erg onwaarschijnlijk is. En dat er met name in de beginfase van de winter misschien wat meer winterweer zou optreden. Daar houden we aan vast. Maar interessant is een recent wetenschappelijk artikel, dat misschien meer licht laat schijnen op het veel te warme weer in het Poolgebied en juist kouder weer op andere plaatsen van de wereld.
Polar Vortex
In dit onderzoek, dat vorige week werd gepubliceerd in het gezaghebbende tijdschrift Nature, kijkt men heel specifiek naar de locatie van de "Polar Vortex". De Polar Vortex is in feite een groot lagedrukgebied dat zich ophoudt in het Noordpoolgebied, zoals de naam al doet vermoeden. Het is gevuld met koude lucht. En heeft een sturend effect op de weerpatronen op de gebieden die de pool omringen. Tot aan de gematigde breedten aan toe. Dus ook van belang voor het weer in onze omgeving. Een goed ontwikkelde Polar Vortex in het Noordpoolgebied bevordert een sterke westelijke stroming op gematigde breedte. En verkleint de kans op koud winterweer in ons land.

Donkere poolwinter
De Polar Vortex ligt met zijn centrum normaliter vrij dicht bij of recht boven de geografische Noordpool. De reden zou moeten zijn, dat deze koude luchtwervel zich graag ophoudt boven het koudste deel van de wereldbol. In het gebied dat in de poolwinter zo min mogelijk straling van de zon ontvangt. En feitelijk alleen maar warmte uitstraalt. Als het zeewater op de Noordpool in het winterhalfjaar grotendeels is dicht gevroren, kan het er in feite even koud worden als op een continent. Diepvriestemperaturen van tientallen graden onder nul zijn dan geen bijzonderheid.
Run-away warming
Maar de wereld verandert. Het klimaat warmt wereldwijd snel op. En de poolgebieden blijken nog veel sneller op te warmen. Dat geldt voor de Zuidpool, maar nog veel meer voor de Noordpool. Op de Noordpool spelen krachtige zichzelf versterkende effecten een rol. Als het warmer wordt, blijft er minder ijs over op zee. Waardoor de opwarming kan versnellen. En er nog minder ijs over blijft. Enzovoort. Sommige klimaatwetenschappers spreken van het risico van een "run-away warming".

Momenteel ligt er veel te weinig ijs in het Noordpoolgebied. Minder dan ooit waargenomen. Vooral daarom is het er ook veel warmer dan normaal. De komende week zijn er grote gebieden waar het 15 tot 20 graden warmer is dan normaal. Op het vasteland kan het wel goed afkoelen. Siberië is tientallen graden kouder dan enige plek in het Noordpoolgebied. Ook in het noorden van Canada vriest het her en der al 15 tot 25 graden.
Terug naar het onderzoek. Op basis van metingen en modelberekeningen heeft men geconcludeerd, dat de Polar Vortex niet meer zo trouw is aan de Noordpool. Het systeem is gemiddeld zwakker dan in de vorige eeuw. Maar is ook verplaatst. Met name in de richting van Eurazië. Laten we zeggen richting Siberië. De onderzoekers leggen een verband met het steeds verder slinken van de hoeveelheid zee-ijs. En leggen ook een verband met de toename aan sneeuw in Eurazië.

Meer sneeuw
Die toename van sneeuw kan op zich zelf verband houden met een in toenemende mate ijsvrije Noordpool. Boven open water kan de atmosfeer meer warmte en vocht oppakken. Als die lucht het continent binnendringt, kan er veel meer neerslag vallen. In de vorm van sneeuw wel te verstaan. Door een toename aan sneeuw op het vaste land kan het land juist verder afkoelen. Waardoor het meer en meer zo wordt, dat de Noordpool zelf echt beduidend veel warmer is dan de continentale gebieden die duizenden en duizenden kilometer verderop liggen.

Gespleten Poolwervel
Momenteel zien we patronen die sterk overeenkomen met wat de onderzoekers aan het licht brengen. De Polar Vortex ligt niet boven de Noordpool. Maar is gespleten. Een deel ligt boven Eurazië, een ander deel boven het noorden van Canada. Bovendien is met name Eurazië veel en veel kouder dan normaal. Afwijkingen van 10 tot 15 graden onder de norm zijn er geen uitzondering. Niet verwonderlijk, er ligt ook meer sneeuw dan gebruikelijk. Zowel in Eurazië als in Canada. Dit is geen toeval. Het houdt verband met de afwijkende patronen als hierboven beschreven.
Warmte veroorzaakt koude
Interessant is tenslotte ook, dat men in het onderzoek concludeert, dat de koudere gebieden in Eurazië en Canada (Noord Amerika) voor een deel de wereldwijde opwarming iets tegenwerken. Dus anders gezegd: Het smelten van de Noordpool bevat mee koppelingsmechanismen. Mechanismen die een verdere opwarming van de Noordpool alleen maar helpen. Maar dit opwarmen van de Noordpool veroorzaakt elders juist een afkoeling. Op zich lijkt het redelijk om te veronderstellen, dat met een verdere afname van het Poolijs, de kans op een uitbraak van winterkou bij ons niet perse kleiner wordt. Misschien zelfs wel groter. Immers, boven Eurazië zal vaker een fiks koude reservoir kunnen worden gevormd. Zoals nu trouwens ook al gebeurt.

Schaatsen
Het enige wat dan nog nodig is om bij ons schaatsijs te krijgen, is een dagenlang transport van die kou. Daar hebben we een oostenwind voor nodig. Ofwel, hogedrukgebieden boven Scandinavië of aangrenzend Rusland/Siberië. Met het verzwakken en verplaatsen van de Poolwervel, en daarmee het zwakker worden van westelijke stromingen, zou het zo maar kunnen dat dit soort hogedrukgebieden in de toekomst makkelijker kunnen ontstaan. Ofwel, of het komende winter tot schaatsijs komt, moeten we afwachten. Maar als u schaatsliefhebber bent: ik zou de schaatsen zeker nog niet definitief aan de wilgen hangen of op Marktplaats zetten.

Naschrift: u begrijpt, dat ik dit in dit warmste jaar ooit gemeten ondanks alles een hoopvol artikel vind.

Duintraining

Met een tandje minder zou ik vanmiddag aan een duintraining gaan beginnen na vanmorgen in de bibliotheek in Valkenburg gewerkt te hebben.

Toen ik om half 10 naar dit eeuwenoude dorp aan de Rijn fietste, zag je boven de weilanden aan de rand van de Stevenshof mistflarden hangen. Dit is vaak een teken, dat je later op de dag prachtig weer kregen. Hetgeen helemaal klopte. Toen ik om 5 over 1 naar Wassenaar fietste was het verrukkelijk weer.
Met Hans Boers liep ik richting "De Klip" om ruim een uur te trainen in de prachtige duinen. Het was in de Ganzenhoek en het duin achter het parkeerterrein bij Wassenaarse slag volop genieten. Maar ja, dit duingebied is niet voor niets genomineerd voor de verkiezing van het mooiste natuurgebied van Nederland.

We liepen door de duinen als training voor de Zevenheuvelenloop, die over 3 weken weer op het programma staat.

Om kwart voor 3 zat deze duintraining in heerlijk nazomerweer er weer op. Het weer deed me denken aan zaterdag 29 oktober 1983. Ook toen hadden we een sterke El Niño gehad met een zeer natte winter, een mooie zomer en een prima najaar. Net als dit jaar!
In 1983 was in Den Haag de grootste naoorlogse demonstratie in Nederland.

550.000 mensen kwamen op om te protesteren tegen de plaatsing van kruisraketten in Nederland.

Ik fietste alleen naar het Malieveld. Ada was niet mee. Mijn vrouw was toen hoogzwanger. Een geldig excuus. Daardoor miste ze wel deze prachtige protestnummers.


Maar ja, je moet soms kiezen in het leven.

Op mijn tandvlees

Voor iemand, die ieder jaar de 1000 rondjes van Leiden vrij moeiteloos volbrengt, waarvan op zondag 11 december 2016 de zevende editie is in de Leidse IJshal, is het geven van 2 uur schaatsles aan kinderen natuurlijk een fluitje van een cent. Desondanks was ik bang, dat ik vandaag de trainingen op mijn tandvlees moest volbrengen. Niet figuurlijk, maar dit keer letterlijk.
Door de getrokken hoektand was er een gat ontstaan dat keurig was gedicht door middel van hechtingen. Desondanks zat er af en toe wat bloed in mijn mond, dat afkomstig was van mijn tandvlees.

Het trekken had geen pijn gedaan, napijn had ik niet, maar waar ik wel last van had was de vorming van meer speeksel. De kunst was om dat binnenboord te houden terwijl ik de kinderen uitleg gaf. Dat deed ik dus wat minder dan gewoonlijk. Ik deed het dus voornamelijk door het goede voorbeeld te geven.

Probleem daarbij is, dat mijn bloed rood is....

Daarnaast liet ik de gebruikelijke valoefeningen bij zowel de training van de buitenschoolse sport als bij de IJVL achterwege. Ik wilde geen enkel risico lopen om per ongeluk verkeerd terecht te komen. Daarvoor was ik in korte tijd te zeer gehecht geraakt aan mijn hechtingen.

Binnen de door mijzelf opgelegde beperkingen verliepen de lessen goed. Maar ik ben wel zo eerlijk om te zeggen, dat ik blij zal zijn als ik volgende week weer voluit kan gaan en geen training meer hoef te geven op mijn tandvlees.

Een tandje minder

Gisterenavond was in de Leidse IJshal de eerste avond van de SIC-cursus. Samen met Gerard Driessen en Bert Staal had ik de cursus van 6 theorie-avonden voorbereid. Gisteren was de eerste avond. Deze ging over de mechanica van het rechte eind. De bedoeling van de avonden is om erachter te komen, waardoor ga je harder schaatsen als je een bepaalde techniek gebruikt of waarom juist niet?

Volgende week gaan we verder met de bochtentechniek.
Vanmorgen was ik ietwat gespannen, doordat er een hoektand bij mij getrokken zou gaan worden. Natuurlijk had ik alle vertrouwen in tandarts Van Winsen, die afgelopen woensdag cum laude geslaagd was voor een proeve van bekwaamheid in de allerhoogste categorie. Daar lag het niet aan.

Het was meer het verleden, dat mij dwarszat. En dat was het trekken van een verstandskies. Bij mijn vorige tandarts had ik een gaatje in de enige verstandskies, die ooit bij mij is doorgekomen. Tandarts Koetsier had alles keurig verdoofd, maar bij het boren zag hij, dat het foute boel was. Die kies moest er dus uit.
Maar hoe hij het ook probeerde, het lukte niet om de kies er op de gewone manier uit te krijgen. Uiteindelijk slaagde de tandarts erin, doordat hij de kies ervoor als een soort steun te gebruiken voor een hendel. Na het slagen van de extractie zagen we de oorzaak: er zaten weerhaken aan de kies.

De kies, die als steun gebruikt was, had wel schade opgelopen. Het herstellen daarvan ging pijnloos. Een paar jaar ervoor had ik daar een zenuwbehandeling gehad. Wat echter niet pijnloos was, waren de daarop volgende dagen. Eind september was de verstandskies eruit gehaald, op 3 oktober had ik nog pijn.
Daar mijn vader toen nog leefde en ik mijn oude tandarts in Nieuw-Vennep had aangehouden, ging ik bij Bert senior langs. Daar hoorde ik, dat hij vroeger ook weerhaken aan zijn kiezen had. De angst voor het trekken van tanden en kiezen zat er vanaf toen goed in.
Met dit in gedachten fietste ik vanmorgen naar de Oude Singel. Daar bleek alle angst ongegrond geweest. De hoektand ging er uit zonder dat ik er wat van gevoeld had. Deze bikkel had natuurlijk wel om verdoving gevraagd. Na de extractie kostte het hechten van de wond 2 tot 3 keer zoveel tijd als het trekken zelf.

Als jullie me de rest van mijn leven wat langzamer zien schaatsen, fietsen of hardlopen als voorheen, dan ik het duidelijk, waar dat door komt. Ik sport voortaan met een tandje minder....
Nu bracht het trekken van de verstandskies wel iets anders naar boven. Het gebeurde in het najaar van 1995. De winter daarop had 2 flinke natuurijsperiodes met een Elfstedentocht, die op het laatste moment niet doorging en een jaar erop met een strenge vorstperiode bij het begin van de Kerstvakantie, waardoor we alsnog de Tocht der Tochten konden rijden.
Als dat bij het trekken van deze hoektand ook zou mogen gebeuren, dan zou ik zielsgelukkig zijn. Dan zou ik met mijn trainingsmaat Arthur van Winsen er op uit kunnen trekken.

De verloren zonen

Eén van de bekendste gelijkenissen uit de Bijbel is die van de verloren zoon. De slotzin luidt: "Hij was verloren en is teruggevonden."

Nu kunnen jullie nagaan, hoe groot de vreugde in de Leidse IJshal was, want bij de "Krasse knarren" keerden vanmorgen maar liefst 5 verloren zonen terug.

Voor het eerst dit seizoen, het feest rond het 40-jarig bestaan van de "Ton Menken IJsbaan" daargelaten, reden we met een peloton van meer dan 20 man.

In het begin was het tempo gelijkmatig, maar vanaf de eerste serie van 20 rondjes ging het tempo af en toe fors omhoog. Iemand anders dan degene, die ik als eerste rijder had aangewezen, vertrok voor de eerste 5 rondjes. In die serie reden er op een gegeven moment 3 kleine pelotons rond.
"Wat een chaos", verzuchtte een van de "Krasse knarren".
Ik antwoordde geheel naar waarheid: "Je weet wie de leiding heeft!"

De serie van 25 rondjes reed ik in mijn eentje weer op kop. Uiteraard in een gelijkmatig tempo. Bij de tweede helft van de piramide lag het tempo af en toe behoorlijk hoog. Zelf merkte ik in de bochten. Ik rij de bochten tot een bepaalde snelheid weer stabiel, maar kom ik daar bovenuit, dan ga ik weer teveel harken en dan wordt het licht instabiel.

Maar mij hoor je er niet over klagen. Ik ben veel te blij met de terugkeer van de verloren zonen!

De meesterproef

De meesterproef was een werkstuk dat door een ambachtsman werd vervaardigd met het doel als meester lid te kunnen worden van een gilde.

Na ongeveer 40 jaar als zeer goede tandarts in Leiden gewerkt te hebben, was het moment daar voor Arthur van Winsen om zich een plaats te verwerven in de eregalerij van de tandheelkunde. Hij mocht aan de slag met een gaatje in mijn gebit, waarbij het schier onmogelijk was om er bij te kunnen.

Het is niet iets, waar ik trots op ben, maar wellicht heb ik het moeilijkste gebit van Nederland, hetgeen trouwens geen eigen verdienste is. Probeer daar dan maar iets van te maken als tandarts. Dat deed mijn trainingsmaat dan ook in de praktijk, die ongeveer net zo lang bestaat als de "Ton Menken IJsbaan".

In die jaren heeft mijn tandarts al heel wat vakwerk afgeleverd, maar het vullen van de hoektand beneden is toch waarlijk zijn meesterproef. Deze hoektand werd zodoende zijn meesterstuk.

Na dit meesterwerk dacht ik, dat het ergste achter de rug was. Het gaatje in de hoektand boven kon geen probleem geven. Maar de zeer ervaren tandheelkundige vertrouwde het niet.
Ondanks dat ik gisteren al met een stralende lach op de foto was gezet, werd er toch nog foto gemaakt van de bewuste hoektand.

En dat was foute boel. Het gat ging veel dieper dan gedacht. Dat betekende of een zenuwbehandeling en een kroon of de hoektand trekken en de de ontstane ruimte grotendeels dichten door een opbouw vanuit de kies erachter. De beste tandarts, die ik ooit gehad heb adviseerde het laatste. Ik vertrouw volledig op zijn deskundigheid.

Zodoende mag ik vrijdag om 11 uur weer in de praktijk verschijnen, waar de door het gilde der tandchirurgijnen beschikbaar gestelde trekpaarden klaar zullen staan.

De stakingbrekers

Het is bijna niet voor te stellen, maar komend weekeinde dreigt er een heuse schaatsstaking. Door ruzie over geld tussen de KNSB en de topschaatsers dreigen Sven Kramer en consorten om de plaatsingswedstrijden voor de wereldbeker te boycotten.

Dat is niet zo slim van de topschaatsers, want er staan in Nederland genoeg schaatsers klaar om zich in hun plaats te kunnen plaatsen voor de worldcupwedstrijden in Azië.

Zo ook in de Leidse IJshal, waar een vijftiental "Krasse knarren" vanmorgen hun rondjes weer reden. Een flink gedeelte van hen komt al 40 jaar in de "Ton Menken IJsbaan".

Technisch zal het niet altijd even hoogstaand zijn, maar hier rijdt tweemaal per week eeuwen aan ervaring!

In dit gezelschap rijdt Aad Berg mee, die in de jaren '60 dicht tegen de kernploeg aanzat. Dan moet je toch wel wat kunnen.....

Een halve eeuw later gloort er, dankzij de dreigende staking, hoop op een herkansing.

Voor mijzelf speelt die herkansing ook.

Na het totaal mislukte begin van 2016 begin ik weer zekerder te rijden en beginnen de bochten weer beter te lopen. Er is meer stabiliteit.

Ik geef het meteen toe: deze stakingsbrekers zullen in Azië geen potten kunnen breken. Maar elk nadeel heb zijn voordeel. Wij zijn stukken goedkoper.

In één klap is de KNSB klaar met de bezuinigingsoperatie!

Noordzeeroute

We werden wreed gestoord in onze slaap, doordat aangekondigd werd, dat het 7 uur was en dat "The breakfast is being served!"
We kledden ons snel om en begaven ons naar het buffetrestaurant, waar we vrijwel meteen naar een tafel konden doorlopen. We hadden een normaal ontbijt genomen. Dit keer geen bacon of gebakken ei. Toen we een half uur later terugwandelden naar kamer 8192 stond er en enorme rij.

Onze kamer had een raam aan de voorzijde, dus wij konden prima zien hoe "The Pride of Hull" de Nieuwe Waterweg op voer.
We stonden toevalligerwijze met onze fietsen precies aan de kant, waar het luik open ging. We waren dus vrij snel van boord. Terug in Nederland moesten we weer eventjes wennen, dat we rechts moesten rijden, maar dat hadden we weer snel te pakken.
Dat gold niet voor de route. Ooit hadden we een pontje naar Hoek van Holland genomen. Dat was toendertijd een proef. Of dat veer nog voer wisten we niet.
Om niet constant langs de autoweg op Europoort te moeten rijden, kozen we voor een omweg via Brielle. Op weg er naar toe zagen we een fietsbord met Hoek van Holland met het symbool van een veerpont. Langs het grote Oostvoornse meer trapten we tegen de wind in naar de rand van de Tweede Maasvlakte. Hier stond een fietsbord met Strand Maasvlakte 16 kilometer!

Deze omweg sloegen we maar over, want het fietsen naar de opstapplaats vanaf de boot van Hull was al 20 kilometer. In het wachthokje van de veerboot stond, dat deze ook stopte bij de Pistoolhaven. Vanaf de veerboot van Hull kon dat niet meer dan 5 kilometer geweest zijn. Waarom stond daar geen bordje met Hoek van Holland?

We moesten 3 kwartier wachten op de boot van 11.27. Ik raakte in gesprek met een echtpaar uit Eindhoven, die langs de grenzen van Nederland aan het fietsen waren en nu op weg waren naar Leiden. Tijdens het wachten wisselden we ervaringen met fietstochten uit.

De boot kwam op tijd en we konden er makkelijk op. Er gingen 21 fietsers af en nu kwamen 4 fietsers op de fastferry, zoals het in goed Nederlands heet.

Met tussenstops in de Pistoolhaven en het eindvan de landtong waren we om 10 over 12 weer in Hoek van Holland, ons vertrekpunt 3 weken geleden. Op het terras van "De Torpedoloods" namen we cappuccino en jus d'orange en aardbeidengebak in het zonnetje.
We reden in wielerbroek naar een strand ten noorden van Hoek van Holland, waar we op een bank bij de strandopgang een paar boterhammen aten voor de tweede helft van de terugreis. We volgden de Noordzeeroute tot Meijendel. Daar namen we de Midden-Nederlandroute tot de fietstunnel bij de voormalige dierentuin van Wassenaar. Deze was volledig afgesloten voor onderhoud.

Over het trainingsparcours waarover Hans Boers en ik regelmatig lopen, fietsten we naar Den Deyl, waar vandaan we naar mijn schoonouders reden. Op de terugweg gingen we nog even langs de volkstuin om wat groente te plukken voor vanavond.
Na de fietstassen thuis te hebben neergezet, haalde ik nog een paar boodschappen in de Stevensbloem. Met dit kleine ritje kwam de kilometerteller exact op 1480 kilometer met een gemiddelde van 14.60 kilometer per uur en een maximum van 46.24. We hadden 101 uur in het zadel gezeten tijdens onze geslaagde fietsvakantie in East Anglia, Lincolnshire en Yorkshire.

OntHullingen

We werden om kwart voor 7 wakker. Ik las "Het graf" van Henning Mankell uit, terwijl Ada verder ging in "De geschiedenis van een liefde" van Nicole Krauss.
Om kwart voor 8 bracht ik de bagage naar beneden, waarna wij ons naar de barruimte begaven voor ons ontbijt. Het aandeel eieren en bacon lag deze week ver boven het jaarlijkse gemiddelde.
Met een goed gevulde maag vertrokken we om kwart voor 9 uit ons meest bijzondere hotel uit 2016. Eerst fietsten we naar het station om een goed idee te krijgen, wat de beste route uit Bridlington was. Dat bleek via de oude stad te zijn.
Zo reden we via the Quay Road voor "The New Crown Inn" langs. Een kilometer om, maar zo vonden we wel de route door the Wolds naar Driffield.

We reden over the Roman Road, een lange rechte weg over de heuvels van the Wolds. Wie dacht, dat we Italiaans weer hadden, vergist zich deerlijk. Het regende. We trokken de regenjas en de regenbroek aan.

Iedere fietsvakantie zit er wel een verregende dag in en vandaag hadden we die op onze laatste dag in Engeland.

We verlieten the Roman Road om naar Burton Agnes te trappen. Hier kwamen we langs een enorm landhuis, waar paleis Soestdijk wel 2 keer in past.

Op weg naar Gransmoor fietsten we op met een Nederlands stel, dat the Way of the Roses helemaal had gefietst. Een erg mooie tocht.
Bij Lissett reden zij door, toen wij onze regenbroek en -jas uittrokken. Bij Ulrome gingen we op zoek naar een plek, waar we wat konden drinken. Zo kwamen we uit bij de camping aan de kust, waar we 35 jaar geleden gekampeerd hadden.
De kustweg naar Skipsea was geblokkeerd. Als fietser kun je er vrijwel altijd langs. Zo ook nu.


Toen zagen we de reden, waarom deze weg was afgesloten: het wegdek was voor de helft verzwolgen door de zee. De klippenkust werd net als Dunwich stukje bij beetje een prooi voor de Noordzee.
We hadden 2 keuzes: dezelfde weg terug of samen de fietsen over een opgeworpen grondwal van zo'n 60 cm zeulen met zijn tweetjes. Wij kozen voor deze tweede mogelijkheid en reden over het terrein van een stacaravanpark richting Skipsea.
Bij de kantine van de camping namen we een cappuccino en een warme chocolademelk. Over de drukke B1242 fietsten we naar Hornsea, waar we spullen voor de lunch kochten. Daarnaast kregen we van de mevrouw van het Hornsea Museum informatie over de route naar Hull.

Over een oude spoorbaan was een fietspad van Hornsea naar Hull aangelegd. Dit was het eerste deel van the Trans Pennine Trail, een coast-to-coastpath van Southport aan de Ierse zee naar Hornsea.


Na aan de Noordzeekust geluncht te hebben, lieten we ons op de foto zetten bij het eindpunt van de route, dat voor ons het beginpunt was.

In Hornsea was het geasfalteerd, maar de rest was onverhard. Door de vele plassen na een verse regenbui was het af en toe slalommen, maar desondanks schoot het lekker op. Daar er nergens een plaatsnaam te vinden was, vroegen we het op een gegeven moment aan een man, die zijn hond uitliet. Het bleek, dat we New Ellerby waren gepasseerd. We waren verder dan gedacht.
Via Swine reden we Sutton-on-Hull binnen, een voorstad van Hull. Via de oude spoorlijn werden we keurig het centrum van Hull binnengeloodst. Hier zochten we naar het punt, waar the Trans Pennine Trail zich met andere routes samenvoegde in een zogenaamde hub.

Deze vonden we niet. Wel een paar leuke oude straatjes, die ons bij "McCoys" brachten.

In deze pub namen we cappuccino en jus d'orange met 2 heerlijke cakes.

We zagen bij het verlaten van "McCoys" een bord van the Trans Pennine Trail.

We besloten deze wandelend in omgekeerde volgorde te volgen.

Zodoende kwamen we bij het oude havenhoofd, waar de route 4 kanten op wees: naar Liverpool, naar het station, naar Hornsea en naar the ferries.


We wandelden over een soort Hoog Catharijne naar het oude centrum, waar we 6 doosjes met chocolade kochten bij Whitefriargate.

De weg naar de veerpont bleek fantastisch. We konden kilometerslang over een fiets/wandelpromenade rijden tot we bij de veerhaven uitkwamen.

Met 1403 kilometer op de teller en een dagtotaal van 75 kilometer reden we om kwart over 5 "The Pride of Hull" op. In kamer 8192 douchten we ons na bijna een week weer eens fatsoenlijk.
Om 7 uur hadden we een behoorlijk uitgebreid buffet op dek 8.

De boot vertrok sneller dan we hadden gedacht. Terwijl Ada afrekende, haalde ik de jassen, zodat we op het sundeck konden kijken naar de afvaart over de Humber met op de achtergrond de heuvels, die we hadden beklommen tijdens de fietstocht van Harwich naar Hull, gevolgd door een grote bocht van Hull naar Hull.