Paasloop

Gisteren was de laatste dag, waarop langebaanschaatsers in het eerste seizoen terecht konden op de 250-meterbaan in IJshal De Vliet. Desondanks ging ik er niet naar toe. Mijn oudste kleinzoon was jarig en opa en oma werden vanaf 2 uur 2 uur verwacht.

Het regende de hele ochtend, maar de weersverwachtingen gaven aan, dat het vanaf 12 uur droog zou worden. Nou, dat viel een tikkeltje tegen. We hadden met het oog hierop besloten, dat we naar Rotterdam zouden fietsen. 

Eerst brachten we de boodschappen, die we voor hen bij "De Helianth" gehaald hadden, naar mijn schoonouders. Het was inderdaad droog, maar dat was van korte duur. Tussen Stompwijk en Zoetermeer begon de regen weer.

Het was een bijzondere weerdag. In het oosten van het land was het een stuk droger en warmer dan in het westen.

Je kunt wel merken, dat BBB meepraat bij de kabinetsformatie.
We keken uit. of we een droge plek vonden om ons lunchpakketje op te peuzelen. Deze vonden we in een tuinhuisje bij een bloemenkweker. Er stond "Welkom" op de deur met als toevoeging, dat dit onderkomen 7 dagen per week open was. Volgaarne maakten we gebruik van deze gastvrijheid. Het regende niet hard, maar droog brood eten was toch wel fijn.
Via een paar ons onbekende wegen fietsten we naar Rotterdam, waar bij aankomst bij de jarige de kilometerteller op 32 kilometer stond.

Na een gezellige middag met de kleinzoons, de andere opa en oma en diverse familieleden met een hapje en een drankje fietsten we om half 7 naar het dichtstbijzijnde metrostation. In de Randstadrail namen we onze fiets mee tot station Voorburg 't Loo. Over de Velostrada pedaleerden we naar de Sleutelstad. 

Het was windstil en vrijwel onbewolkt. Zodoende werden we bij de mooie zonsondergang aangenaam verrast door de nevelflarden boven de weilanden ten zuiden van "De Horsten".


Alleen de witte wieven ontbraken nog.
Na thuis wat warms gedronken te hebben, gingen we naar de Paaswake in de Hooglandse kerk. Na 66 kilometer fietsen merkten we niets van de start van de zomertijd.
We hadden lekker geslapen en deden rustig aan.

Na het Paasontbijt vertrokken we na de regenbuien naar de volkstuin.

Daar deed ik wat kleine klussen, waarna ik via een kleine omweg naar huis reed. De maandstand kwam hiermee op 848 kilometer. Het totaal voor het eerste kwartaal werd zodoende 2320 kilometer, ondanks een hardnekkige verkoudheid met koorts, waardoor ik een kleine week geen meter gefietst had.
Ik deed mijn sportkleding en hardloopschoenen aan en liep een rondje van ruim 5 kilometer op het warmst van de dag.

Over 6 weken is de Leiden Marathon en daar de 30 kilometers in mijn trainingsschema zeer schaars zullen zijn, ga ik over op het Spaanse schema. 

Nauwkeuriger gezegd: het Asturiaanse schema. Ik liep via de nieuwe tunnel onder de A44 naar het Valkenburgse meer en vanaf de Kwantum Hallen over de Rijndijk naar de Schenksloot. De Paasloop zat erop.

"Ik ben beter op de 500 rondjes dan op de 500 meter!"

Vanavond deed ik voor het eerst in jaren weer een keertje mee met de clubwedstrijd van de IJVL in IJshal De Vliet. Er deed veel jeugd aan mee, waaronder aardig wat kinderen, die bij mij begonnen waren. Voor diverse kinderen was het hun eerste wedstrijd en zij waren dan ook  behoorlijk zenuwachtig.

Bij gebrek aan pure snelheid heb ik niets te zoeken op de 500 meter en ook niet op de schaatsmijl. Dus waar moest ik me druk over maken?

Ik was op beide afstanden gekoppeld aan Jos Drabbels, zodat ik met mijn Elfstedenmaat kon strijden om het kampioenschap van de Stevenshof.

Zowel op de 500 als de 1500 meter waren we in de laatste rit ingedeeld. Jos schoot als een pijl uit de boog weg, hetgeen van mij niet gezegd kon worden. Het grote voordeel van de 500 meter is, dat je niet op een rondje gezet kon worden. Op de schaatsmijl lag dat een tikkeltje anders. Toen Jos de bel voor de laatste ronde kreeg, had ik nog 3 rondjes van 250 meter te gaan....

Gedurende een tweetal rondjes was ik de enige schaatser op het ijs. Ik was in de door Gerard Snel gewonnen wedstrijd met Jos als tweede en voorzitter Vero Nater als derde geheel volgens de verwachting bij de senioren en masters als laatste geëindigd. Je moet je favorietenrol natuurlijk wel waarmaken.

Zowel voor als na de clubwedstrijd kon ik geheel naar waarheid bij de laatste streken van dit schaatsseizoen verkondigen: "Ik ben beter op de 500 rondjes dan op de 500 meter!"

Een buiging ten afscheid

Met de titel van een boek van Sir Arthur Conan Doyle in het achterhoofd nam ik vanmorgen als trainer afscheid van het schaatsseizoen 2023-2024.

"Een buiging ten afscheid", de verzamelde verhalen van detective Sherlock Holmes, was de juiste benaming van deze toegift van het schaatsles geven in IJshal De Vliet. Maandag werd na de les van de Schaatsschool aan me gevraagd, of ik op Goede Vrijdag les aan kinderen zou willen geven. Diverse scholen waren dicht of hadden een studiedag gepland, zodat de kinderen toch het hele Paasweekeinde vrij waren. Diverse ouders wilde toch bij de laatste schaatsles van het seizoen aanwezig zijn....

Zodoende fietste ik vanmorgen naar de Marie Diebenplaats, waar het al behoorlijk druk was. De vrijdagmorgen is beduidend drukker dan de maandagmorgen. Er was een zestal kinderen meegekomen, maar slechts de helft ervan kwam op mijn schaatsles af. De anderen schaatsten liever zelf hun rondjes.
Daar er 2 kinderen waren, die krasten, legde ik de nadruk op de de druk op de hiel. Daarvoor werden de kinderen reuzen. En reuzen kunnen goed stampen. Als je dat doet, dan kun je lang doorglijden.

We gingen fietsen, racefietsen, veranderden in giraffen met lange benen en ziedaar, het schaatsen ging al veel beter. Met het omkijken in de bocht leerden de kinderen de slalom speels aan, waarna de kinderen vroegen, of we konden vallen. Op een leeg stuk recht eind begonnen we met veilig vallen. Een drietal ronden verder deden de kinderen nog steeds de valoefeningen.
Na de speelse schaatsles hadden we eenzelfde afsluiting als afgelopen maandag met warme chocolade en diverse zelfgemaakte taarten. 

Op de fiets naar huis was het lenteweer. Vanmiddag ga ik nog eenmaal naar IJshal De Vliet voor de clubwedstrijd van de IJVL. Dan zit het schaatsseizoen erop.

Aftellen

Het eerste schaatsseizoen in IJshal De Vliet zit er voor langebaanschaatsers bijna op. En voor de "Krasse knarren" is het inmiddels al voorbij. Vanmorgen was het voor een twaalftal van hen naar het lied van de Zweedse rockgroep "Europe": "The Final Countdown".

Geheel in stijl had deze coördinator van de "Krasse knarren" een schema uitgedacht, dat het dichtst in de buurt van de gebruikelijke 100 rondjes zou komen. Beginnend bij 14 rondjes met na een rondje rust telkens een rondje minder zouden we uitkomen op 105 rondjes van 250 meter. Reken maar na....
Daar niet iedereen zich senang voelt bij het 13 rondjes op kop rijden, nam ik deze taak op me. Om alles weer in evenwicht te brengen met elkaar, waar je bij het schaatsen continu mee bezig bent, nam ik na het volgens veel mensen ongeluksnummer 13 ook de 7 rondjes voor mijn rekening.

In mijn achterhoofd had ik de lijfspreuk van de uitbater van de kantine van IJshal De Vliet: "Ik heb liever geluk dan gelijk!"
IJzersterk!
Een ijzeren wet is eveneens, dat naarmate de afstanden korter worden, de snelheid hoger wordt. Op een gegeven moment reed ik een rondje 33,5 in het kielzog van Wim Klerk. Ik voelde me zo trots als een pauw. Een rondje later werd ik weer met beide benen op de grond gezet. Ik zag voor onze groep een lage 34-er verschijnen en pal daarna 22 seconden. Even later werd dat raadsel opgelost, toen Jeroen Straathof me inhaalde. De eerste wereldkampioen op de 1500 meter gaf een cursus voor schaatstrainers en liet zien, dat hij nog topfit is.

Dat waren de "Krasse knarren" op gepaste afstand ook. Na de "Laatste ronde!" togen wij naar de kantine, waar we aan de grote tafel de traditionele afsluiting hadden, waarbij de ijsmeesters vloeiend bedankt werden voor hun zorg voor de ijsvloer.

Maar niet alleen zij: ook Aad Kleijweg, Mart Moraal en Johan van der Weij, voor wie het schaatsseizoen al in de zomer begon met hun vele uren helpen bij de klussen om IJshal De Vliet gebruiksklaar te maken. Daarbij was het wit verven van de vloeren een belangrijke klus.

Dankzij hen werd de gloednieuwe ijsbaan een witte parel.

Voor de Friese schaatsers onder ons was er een toepasselijke nieuwe Grutte Pier.

Na de gezellige afsluiting volgde een vergadering, waarbij Gon Schiereck en ik met 3 bestuursleden het vakantieschaatsen evalueerden en wat er komend seizoen beter kan. 

Aansluitend hadden we een kort overleg over "Glibbers op glissen", dat een jaar later verschijnt dan oorspronkelijk gepland.
Om kwart voor 2 fietste ik naar de volkstuin toe. Mijn vrouw had gevraagd of ik wilde helpen bij het laden van een kar met takken van een boom. Bij aankomst bleek, dat de klus al was geklaard. Ik fietste naar huis toe, waar ik mijn hardloopschoenen aantrok en een blokje en en om de Stevenshof te lopen van een kleine 5 kilometer. Over 6 weken wacht de marathon van Leiden.

Het aftellen daar naar toe is al begonnen....

Laatste kinderpartijtje

Het eerste schaatsseizoen in IJshal De Vliet loopt zoetjesaan op zijn laatste benen voor wat betreft het langebaanschaatsen. De 250-meterbaan sluit aanstaande zondag. Beneden blijven de ijshockeybaan en de funbaan open, zodat de kunstschaatsers, ijshockeyers en shorttrackers door kunnen blijven schaatsen op zomerijs.

Na vanmorgen boodschappen gedaan te hebben op de Boerenmarkt en "De Helianth", fietste ik na de lunch naar de Marie Diebenplaats om voor de laatste keer dit seizoen een kinderpartijtje te begeleiden.
Ik zorgde ervoor, dat ik ruim op tijd aanwezig was. In de kleedkamer kwam een medewerker van de IJshal naar me toe. Door een misverstand hadden de ouders van de jarige zelf ook een trainer geregeld.
"Geen probleem, dan geven we toch samen les", antwoordde ik.
Ik wandelde naar de funbaan, waar mij een verrassing wachtte. Een voormalige collega van mijn vrouw had het partijtje geregeld en enkele kinderen reden rond in een IHCL-trainingspak. Een jongere van de oudste shorttrackvereniging van Nederland was de tweede trainer. Dit was weer eens wat anders van een doorsnee partijtje.

We begonnen met de hele groep, waarbij ik de basisvaardigheden uitlegde op een speelse manier. Na een minuut of 10 nam de jonge trainer de beste van de groep onder zijn hoede, terwijl ik aan de hand van de reus, de ooievaar, die vliegt en landt op het nest en die kikkers probeert te vangen de anderen een paar basisvaardigheden bijbracht.
Bij het vallen bleek, hoe vaardig de IHCL-ers waren met de valoefeningen. Na de slang, waarbij we heen en weer slingerden, sloten he het laatste kinderpartijtje af met jet toezingen van de jarige en "De boom wordt hoe langer hoe dikker".
Voor het uitrijden gingen de kinderen naar de 250-meterbaan, waar ze zich uit konden leven. Ik reed op de funbaan nog een tijdje rond met een kind, dat voor het eerst op noren reed.
Ik reed na afloop naar de volkstuin, waar Ada nog een klusje voor me had: een stuk grond omspitten. Zo kreeg ik aan het eind van de middag nog een rugspiertraining.

36 vlak

Vanmorgen was alweer de voorlaatste training van de "Krasse knarren" van het eerste seizoen in IJshal De Vliet. Om half 9 fietste ik er dus heen. Om kwart over 9 stapte ik op een spiegelgladde ijsvloer voor de gebruikelijke piramide. Ik was benieuwd, hoe ik de 150 rondjes van de Tulpenbollenmarathon had verteerd.

Welnu, de eerste 4 rondjes had ik het best zwaar. Het tempo lag vrij hoog en ik was nog niet warmgedraaid.

Naarmate de afstanden langer werden, ging het steeds beter. Vooral bij de eerste serie van 16 rondjes van 250 meter, die na een rustig begin steeds sneller ging. Ik kon zowaar nog mee met een paar rondjes 34 hoog en een hele serie 35-ers. Alleen toen er rondjes 33 op het bord verschenen, moest ik afhaken.

De lakmoesproef kwam bij de 20 rondjes. Zou ik de hogere snelheid ook vast kunnen houden bij de 5 kilometer, die ik op kop zou schaatsen? Het antwoord kwam al vrij snel. De eerste rondjes gingen in 36 seconden en de rest van de serie bleven alle rondjes onder de 37 seconden. Een vlak schema van alleen maar 36-ers. Je zou gaan denken, dat ik een stayer ben....

De volgende steeds korter wordende series moest ik de snelsten laten gaan, maar kon ik als kopman van de achterhoede steeds in de 35 seconden blijven. Na de gedwongen rustperiode in februari piekte ik bij de Bert Grotenhuis Bokaal en na een week herstel kan ik constateren, dat ik in topvorm ben.
Dat komt mooi uit, want na het schaatsseizoen heb ik nog 6 weken om me voor te bereiden op de Leiden Marathon. De goede conditie moet ik dan om gaan zetten in een goede loopconditie. 
Om daaraan te werken, liep ik bij thuiskomst nog "even" ruim 4 kilometer om na de lunch nog een kleine 20 kilometer uit te fietsen. Een ietwat onevenwichtige wintertriatlon na 20 rondjes in 36 vlak geschaatst te hebben.

Gezinsverpakking

Vandaag was mijn laatste reguliere schaatsles voor de Schaatsschool in IJshal De Vliet voor dit seizoen.
Om half 9 pedaleerde ik naar de Marie Diebenplaats, waar we na de dweilpauze de spiegelgladde ijsvloer konden betreden. 
Nu is het altijd een vraagteken, hoeveel schaatsers op de schaatsles voor de beginnersgroep op komen. Vlak na de Boekenweek 2024 was het een kwartet met een soort gezinsverpakking.

Een echtpaar, dat vaak kwam, had hun dochter meegenomen. De juf was ziek en een vervanger was niet beschikbaar. Het kind ging dus mee naar de schaatsles. Hier is dus sprake van een goede opvoeding.

Want de afgelopen winter zou wel eens ons voorland kunnen worden voor wat betreft het schaatsen op natuurijs. De hele schaatscultuur van dit kleine land aan de Noordzee komt door het steeds sporadischer worden van natuurijs zwaar onder druk te komen.

(Open bovenstaand artikel uit het NRC in een nieuw tabblad. Daarna is het te vergroten tot leesbare letters)

Dit is precies de reden, waarom ik regelmatig als schaatser bij klimaatdemonstraties te vinden ben.

Maar nu even niet. Ik stond voor een viertal schaatsers, die ik beter wilde laten schaatsen. En het mooie van schaatsles geven aan jong en oud is, dat kinderen veel sneller leren dan volwassenen. Hoe ouder je bent, hoe meer je af moet leren en afleren is moeilijker dan aanleren. Kinderen hoeven vrijwel niets af te leren, dus hun vooruitgang is veel groter.

Door de aanwezigheid van een kind was de schaatsles speelser dan anders, maar de schaatstechniek komt zo ook voldoende aan bod. Na de les gingen we met de trainers en de lesschaatsers naar de barruimte boven, waar we konden genieten van warme chocolademelk en zelfgebakken taart.

Thuisgekomen was ik van plan om een kilometer of 5 hard te lopen, maar mijn vrouw had andere plannen. Op de volkstuin hadden we een paal liggen, die geschikt was om een jonge boom te ondersteunen. Nu wilde een zus van Ada in haar tuin een appelboom planten.

Transportbedrijf Breed mocht de paal milieuvriendelijk naar Ada's ouders vervoeren, waar haar zus op dat moment aanwezig was.

Grappig om te zien, hoe ruim auto's om je heen rijden bij het inhalen. Bang voor de punt? Ik heb nog geen fietser achteruit zien rijden....
Nu had mijn vrouw nog een klusje, waarbij ze wat hulp kon gebruiken op de volkstuin. Een schuurtje moest leeggeruimd worden en de bruikbare houten stokken, balken en planken moest gescheiden worden van de onbruikbare.

Dat betekende een klein uurtje bukken en sjouwen. Geen zwaar werk, maar daar ik geen brood bij me had, begon mijn maag te knorren. De stukken taart waren kennelijk verteerd.
Ik fietste naar huis, waar ik om 3 uur brood smeerde. De looptraining doe ik morgen wel.

Triomf der techniek, of "Daar kom ik mijn bed niet voor uit!"

Na het succes van de eerste Oliebollenmarathon eind december werd er gezocht naar een toepasselijke afsluiting van het eerste schaatsseizoen in IJshal De Vliet. Deze werd gevonden in de Tulpenbollenmarathon. Het grote verschil zat erin, dat we de oliebollen wel aten en de tulpenbollen niet.

Ik had contractverlenging gekregen van de organisatie om als degelijke diesel voorop te rijden bij de langzaamste groep, die 75 rondjes zou rijden. Zodoende mocht ik voor de derde keer in 4 dagen tijd om 6 uur opstaan. Bofte ik even!


Ik zag in mijn eentje aan de ontbijttafel en om kwart over 7 trok ik mijn jas en mijn schoenen aan en fietste naar IJshal De Vliet, waar ik op deze winderige en wisselvallige dag aankwam met de kilometerteller van de maand maart op 538 kilometer.


In de trainerskleedkamer trok ik mijn schaatsen aan. Onderwijl werd er om mij heen driftig heen en weer gelopen. De transponders deden het wel, maar de tenaamstelling was bij allemaal Schaatsschool in plaats van Schaatsschool 1 et cetera.

Ik werd daar niet warm of koud van.

Ik schaats al bijna een kwart eeuw met een rondenteller en deze doet het bijna altijd feilloos. Een transponder is handiger, maar ja, dan moet de techniek wel meewerken. En vandaag was het niet bepaald een "Triomf der techniek"!

Het werd nog erger toen we klaarstonden voor de loze ronde en het aantal ronden per groep werd omgeroepen: "De snelste groep 150, de middengroep 100 en de langzaamste groep 50 rondjes."

Het enige wat deze voorrijder uit kon brengen was: "Daar kom ik mijn bed niet voor uit!"

In mijn contract stond toch duidelijk te lezen: "De voorrijder rijdt tenminste 75 ronden op kop en is gerechtigd dit aantal te verdubbelen."
En bij mij geldt: een man een man, een woord een woord.

En zo begon ik aan de taak, die ik op mij genomen had.




Het was een zware taak, die ik op me genomen had, want pal achter mij reed Dennis van der Hoorn. 

Een roemrijk schaatsgeslacht, want tot driemaal toe werd een Elfstedentocht gewonnen door een Van der Hoorn. 

De opdracht was dus duidelijk: deze Van der Hoorn voorblijven. Daarvoor moet je echter over een puike conditie beschikken. Met een onorthodox trainingsschema zorgde ik met 503 rondjes in Haarlem ervoor, dat ik in topconditie aan de start stond.

We waren de 50 ronden gepasseerd, die naar schatting in 42 seconden per ronde gingen, toen er een man van de snelle groep, die constant rondjes 31 reden, op het rechte stuk onderuit ging. Wij temporiseerden, want hij moest van het ijs geholpen worden. Daar er genoeg mensen waren om te helpen, reden wij in aangepast tempo door. Het heeft geen zin om daar met nog eens 10 schaatsers omheen te gaan staan.
Niet veel later ging een andere man op precies dezelfde plek onderuit en nog weer later een derde.

Door de valpartijen werd het een stuk onoverzichtelijker.

Op een gegeven moment hadden we meer rondjes gereden dan de middelste groep.
 
Maar dat kwam ook, doordat de voorrijder van die groep een tijdje rechtop moest rijden en de geleende transponder zodoende niet meer de ronden van de middengroep aangaf.

De handmatige rondenteller versloeg hier de triomf der techniek. Ik riep het aantal gewoon naar speaker Evert Tazelaar. Na 75 rondjes verliet een substantieel deel van mijn groep ons peloton en reed ik met een selecte groep door naar de 100 rondjes.
Daarna ging ik solo naar de 150 ronden toe, waarvan de groep die voor deze afstand ging, nog maar een twaalftal ronden verwijderd was.

Op een steeds legere baan volbracht ook ik deze afstand.
Na een tweetal bekers warme chocolademelk en een handvol paaseieren wandelde ik naar de kleedkamer toe. Met een bos tulpen. Het moet natuurlijk wel in stijl blijven....