Een stap terug is soms een hele vooruitgang

Nadat de overstap op de klapschaatsen dinsdagavond op een mislukking was uitgedraaid, was ik met de kluunschaatsen in mijn rugzak naar de Leidse IJshal gefietst.
Een wijs besluit, want het schaatsen ging stukken beter. Martien Wijnands, Ruud Vermeulen en in een eerder stadium Mart Moraal hadden groot gelijk: op mijn kluunschaatsen rijd ik technisch veel beter. Dus waarom zou ik het mezelf moeilijker maken? Ik hoef geen snelheidsrecords meer te verbreken, zo dat ooit al in mij had gezeten. Ik wil gewoon zo lekker en ontspannen mogelijk lange tot zeer lange tochten kunnen schaatsen.
Vermoedelijk ben ik een van de weinige mensen, die schaatsen op een 200-meterbaan op kluunschaatsen makkelijker afgaat dan op de klappers. Het zij zo.

Nu wil het toeval, dat ik gisteren met mijn oudste dochter mailde. Eén schaats van haar bleek zondag bij het slijpen niet meer helemaal recht te zijn, en daar zij dezelfde maat heeft als ik, gaat zij een keer uitproberen, hoe het schaatsen op klapschaatsen haar bevalt. Het kan dus zomaar gebeuren, dat ik mijn schaatsen aan haar geef. Bij Ike zijn ze in goede handen. Pardon, aan goede voeten.
Ik doe dus een stap "terug" naar de kabouterschaatsen. Ik zit er niet mee. Als ik er beter op schaats, dan ben ik er gelukkig mee en mijn dochter ook.
En zo wil ik eigenwijs besluiten met enkele wijze woorden uit een Chinees gezegde: een stap terug is soms een hele vooruitgang!

Pieken

In de sport is het de kunst om op het juiste moment te pieken. Trainingsschema's als boeken zo dik worden jaarlijks uitgeschreven om naar een topprestatie toe te werken.
Voor degenen, die trainen voor de Elfstedentocht, is dit al een stuk lastiger. Je weet immers nooit, wanneer de Tocht der Tochten komt. Je moet, kortom, zo'n goede basisconditie hebben, dat je ieder moment van de winter "klaar" bent als "It goet oan" of woorden van gelijke strekking klinken.
Bij mijn blog zijn er ook duidelijk pieken te signaleren. Als het begint te vriezen, wordt mijn weblog veel vaker bezocht en als er op natuurijs geschaatst kan worden, dan heb ik op 1 dag soms net zoveel bezoekers als in 2 weken tijd in de zomermaanden.

Deze grafiek van januari geeft dat duidelijk aan. Van 594 bezoekers op 15 januari stijg ik in 4 dagen tijd naar 2769 op de 19e. Daarna vertoont het profiel de vorm van een glijbaan, met op de bodem nog iedere dag 300 bezoekers.

Hetzelfde patroon is terug te vinden het profiel van de afgelopen jaren. Na het toenmalige hoogtepunt in december 2010 met 7081 piekte mijn blog vorig jaar tijdens de Elfstedenkoorts van februari 2012 naar 36.469 in 1 maand tijd.

Door het natuurijs van de tweede helft van januari staat het maandtotaal van januari 2013 op 25.787, de op een na hoogste maandscore.

Het is geen toeval. Wat mij als schaatser niet altijd lukt, pieken als er natuurijs is, lukt met mijn weblog wel. Men weet mij te vinden als er op poldersloten, plassen, meren en kanalen geschaatst kan worden. En dat is ook precies, waar mijn blog voor bedoeld is!

Weerwoord

In de wintermaanden ben ik regelmatig op www.weerwoord.be te vinden. Weeramateurs bespreken daar de trends en interpretaties voor het weer over een dag of 10. Ze kijken dus wat verder dan een instituut als het KNMI, dat zich wat meer op de vlakte moet houden en niet mag speculeren op wat komen gaat. Daarnaast komt de site van weerman Jan Visser geregeld op mijn beeldscherm.
Nu is het een goede stelregel, dat het weer tot 5 dagen vooruit behoorlijk goed te voorspellen is, daarna neemt de kans, dat het zo uitkomt met de dag af.
Desondanks verschijnen er steeds meer aanwijzingen, dat eind volgende week we wel weer eens aan een vorstperiode zouden kunnen beginnen. Op weerwoord zijn dit soort weerkaarten te bewonderen.

Een blokkade op de Atlantische Oceaan en koude lucht, die uit het noorden van Europa onze kant op komt. Dat wordt bevestigd door de pluim: de huidige weerssituatie wordt in de computer ingevoerd en 50 maal uitgedraaid met kleine veranderingen in de input. Hoe dichter de afzonderlijke lijntjes bij elkaar zitten, hoe groter de kans, dat ze ook uitkomen.

Ik ga nog niet beweren, dat we vanaf eind volgende week aan de derde vorstperiode van deze winter gaan beginnen, maar het ziet er beslist niet kansloos uit. Het zou zo maar kunnen, dat we elkaar weer op de Vogelplas kunnen ontmoeten.

Daarbij moeten we wel met 2 tegenstrijdigheden rekening houden. Het water is momenteel ijskoud, dus het bevriest heel snel. Daar staat tegenover, dat de dagen langer worden en de zon meer kracht krijgt.
Als dit soort kaarten en pluimen binnen de termijn van 5 dagen komen, dan wordt de kans op een derde vorstperiode heel groot. Nu kunnen we er lekker op los speculeren!

Binding

Eenieder, die mij kent of die dit blog bezoekt, weet, dat ik zeer gehecht ben aan mijn schaatsen. Het was de afgelopen weken dan ook een rare gewaarwording, dat ik zowel op de Belterwiede als op de Rottemeren het ineens met een schaatsijzer minder moest doen, toen ik door prutijs of in een scheur reed.
De binding deed dus niet helemaal, wat hij moest doen. Nu zit er wel enige logica achter. De binding van kluunschaatsen is die van langlaufschoenen. Als je bij het langlaufen valt, is het prettig, dat je los komt van de lange latten. Dit voorkomt blessures zoals botbreuken.
Bij het schaatsen ligt dit toch een tikkeltje anders. De kans, dat jij of een medeschaatser een blessure oploopt is juist groter als je een schaatsijzer om een of andere reden verliest.
Vanmiddag fietste ik vanaf mijn werk naar huis, haalde daar mijn kluunschaatsen en mijn oude bindingen op en fietste door het park "Cronesteyn" naar Zoeterwoude-Rijndijk, waar ik vorig jaar de bindingen gekocht had. Ik werd bij Van Bemmelen Sports goed geholpen. Er werd gekeken, waar het probleem zat. Om een of andere reden zat er een beetje speling in de binding. Er werd getest met het vastklikken van een nieuwe Rossignol-binding, de laatste, die men in voorraad had. Deze zat een stuk vaster dan de binding, die aan mijn ijzers vast zat.

Men was zeer coulant en ik kreeg de laatste Rossignol-bindingen zonder problemen mee. Bij Van Bemmelen Sports weet men tenminste nog, wat klantvriendelijkheid is!
Op weg naar huis kwam ik Sjaak Stuijt tegen. Hij was juist terug van een week aan de Weissensee, met een Alternatieve Elfstedentocht op een traject van iets meer dan 4 km. Men moest 48 rondjes op uitgetrapt ijs rijden. De altijd lichtvoetig schaatsende voorzitter van de IJVL was derde geworden op 10 minuten van het snelste duo.
Met de harde wind tegen fietste ik onder mooie winterluchten op huis aan.

Apps voor bij het schaatsen

Je hebt tegenwoordig Apps voor de meest uiteenlopende zaken.

Het kon dus niet uitblijven, dat er voor schaatsen op natuurijs ook Apps zouden worden ontwikkeld.

De afgelopen natuurijsperiode kon deze vorm van communicatie op grote schaal uitgetest worden, waarbij ook Twitter zijn aandeel had in het aangeven, waar veilig op natuurijs kon worden geschaatst.

Kortom: er zijn nieuwe mogelijkheden om uit te vinden, waar je kunt gaan schaatsen. Mijn dochter Ike heeft de bevindingen over het gebruik van deze schaatsapps beschreven in een artikel met de kop "Goed beslagen ten ijs: apps voor bij het schaatsen". Als u op de GROENE TEKST klikt, komt u bij het artikel uit.
Doe u er voordeel mee bij de volgende natuurijsperiode.

Een overstap te veel

Cornelius Ryan werd wereldberoemd met twee boeken over beslissende slagen in de Tweede Wereldoorlog. "De langste dag" behandelt D-day, de invasie in Normandie op 6 juni 1944.

Een van de beste boeken over de Tweede Wereldoorlog, waarover een hele bibliotheek is volgeschreven. Het boek is ook succesvol verfilmd en wordt regelmatig herhaald op de televisie.

Waar de invasie van de geallieerden een succes was, kon dit niet bepaald gezegd worden van de Slag om Arnhem. Dit werd een fiasco. Het boek, waarin dit uitvoerig beschreven is, draagt de titel "Een brug te ver".

Ook dit boek is succesvol verfilmd.

Deze laatste titel riep associaties bij me op, toen ik gisteren na 10 dagen schaatsen op natuurijs mijn klapschaatsen weer eens uit wilde proberen. Ik zat naast Martien Wijnands op het bankje in de Leidse IJshal, toen ik voor de vierde keer dit seizoen deze schaatsen aantrok.

"Zou je dat wel doen, Bert?", vroeg Martien aan mij: "Op je andere schaatsen rijd je technisch veel beter."
"Ik ga het proberen", antwoordde ik, maar ik had al snel in de gaten, dat Martien in ieder geval aan het begin van de avond gelijk had. Ik reed op de derde plek in een peloton, dat door Martien werd aangevoerd en voelde al meteen, dat de dubbele overstap, van natuurijs op kunstijs en van kluunschaatsen op klapschaatsen geen succes was.
Technisch rammelde het, ik kreeg pijn in mijn rug en mijn linkerenkel, maakte een paar keer een mispeer in de bocht en kon moeilijk versnellen. Na een half uur kwam ik op kop te rijden, maar deze mogelijkheid om zonder op voorgangers te hoeven letten in mijn slag te komen, kwam niet uit de verf. Na drie kwartier rechtte ik mijn rug al.
Soms wil langzaam technisch schaatsen je weer op gang brengen, maar dat lukte me niet. Zowel solo niet als "mooi schaatsend" achter Wierd Wagenmakers. Ruud Vermeulen had helemaal gelijk, toen hij zei: "Je valt weer helemaal terug in je oude slag."
Kortom, ik kan dit seizoen beter afmaken met mijn kluunschaatsen. Deze dubbele overstap was een overstap te veel.

Koning Willem-Alexander

Het was onontkoombaar gisterenavond. Alle media gingen vol op het orgel over het aftreden van koningin Beatrix en de kroning van koning Willem-Alexander op 30 april.

Er is genoeg gezegd over de huidige kroonprins. Daar doe ik niet aan mee, behalve over de momenten, waarop hij zich liet kennen als een echte sportliefhebber.

Zijn enthousiasme bij Nederlandse sportprestaties bij de Olympische Spelen deed niet veel onder voor die van dat andere enthousiaste sporticoon: Erica Terpstra.

Zijn lidmaatschap van het IOC noch de "waardigheid", die hij als lid van het koningshuis diende uit te stralen, weerhielden hem hiervan.
Het is algemeen bekend, dat hij in 1986 de Elfstedentocht heeft uitgereden als Willem-Alexander van Buren.

Daarmee heeft hij laten zien, dat hij over doorzettingsvermogen bezit, want in het algemeen schaats je geen 200 km uit zonder inzinking of pijntjes.

Datzelfde geldt voor de marathon. Ook daar moet je regelmatig voor afzien, vooral ook in de trainingen er aan voorafgaand. De toekomstige vorst heeft de marathon van New York uitgelopen.
Nu moet ik toegeven, dat hij om zijn huis een natuurgebied heeft liggen, waar je prachtig kunt hardlopen. Mijn trainingsmaat Hans Boers en ik lopen regelmatig een rondje "De Horsten" en in elk jaargetijde is het er mooi.
Denk nu niet, dat ik alleen de loftrompet ga steken over koning Willem-Alexander. Hoewel ik het leuk vind, dat ons toekomstige staatshoofd een fervent schaatsliefhebber is, ben ik, ondanks dat ik regelmatig in oranje kleding op het ijs verschijn, toch vooral een onderdaan van Koning Winter.

Filmster

Wie heeft er in zijn jeugdjaren niet van gedroomd om als filmster door het leven te mogen gaan?

En dan stelde je je voor, dat iedereen ondersteboven was van jouw acteerprestaties.

Afgelopen woensdag was een soort opnamedag in de Kop van Overijssel.

Waar in onze jonge jaren de films meestal alleen te zien waren in de bioscoop en slechts mondjesmaat op Nederland 1 of 2, want meer televisiezenders waren er niet, heden ten dage is de situatie totaal anders.

De enorme camera`s van vroeger hebben nu plaatsgemaakt voor compacte lichtgewicht exemplaren, die minstens zo scherpe beelden opnemen.

Zo kun je tegenwoordig al schaatsend filmen, een mogelijkheid, die vroeger technisch onmogelijk was.

Afgelopen woensdag trad Jan Annard op als cameraman bij onze toertocht door de prachtige Wieden.

Het is een puike prestatie van deze schaatsende cameraman om in een paar minuten filmmateriaal een hele dag schaatsplezier en het schitterende landschap van de Kop van Overijssel te "vangen".

En waar vroeger het bereik van filmpjes als deze beperkt bleef tot de huiselijke kring, daar behoort in theorie een miljardenpubliek tot de mogelijkheden.

Zo gek hoefr het van mij ook niet te worden. Ik ben allang blij met mijn figurantenrol als schaatser in de Wieden.

Voor mij is cameraman Jan Annard de échte filmster!

Mijmeringen boven het slijpblok

Na alle ijspret moesten de schaatsen weer in orde gebracht worden. In totaal heb ik vandaag 5 paar schaatsen geslepen. Behalve dat je je werk geconcentreerd doet, overdenk je dan toch ook de mooie natuurijsperiode, die door de geslaagde dooiaanval nu achter ons ligt.

Het was door twee dagen met flinke sneeuwval niet de beste periode voor glad ijs, maar over het algemeen zorgden de vegers voor een goede ijsvloer.

Na 6 dagen Vogelplas, waarin ik heerlijk heb geschaatst, kwam ik via het mooie Zuiderzeestadje Blokzijl in een schaatsersparadijs terecht: het zwarte ijs in de Wieden. Her is een aardig stukje reizen voor je er bent, maar dan ben je wel in een van de mooiste schaatsgebieden van Nederland.

De dag erop volgde de drukte op de Rottemeren met als spetterende finale de Gouwzee. Bij deze schaatstocht in windkracht 6 werd ik wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Tegen de wind in schaatsend liep ik tegen dezelfde beperkingen op als met fietsen. Ik heb dan grote moeite om snelheid te ontwikkelen. Daarvoor heb je of pure snelheid of pure kracht nodig. Beide bezit ik niet.
Met het duurvermogen is niets mis, ook niet met het alleen tegen de wind in beuken. Wat dat aangaat was de sneeuwstorm op de Gouwzee een prima test.
Vanmorgen begon ik met de schaatsen van Ike, die gisteren op de Rottemeren heeft geschaatst.

Bij het afbramen ontdekte ik, dat een van de ijzers ietwat gebogen was, vermoedelijk doordat ze een keer in een scheur gereden was. Daar ik niet weet, hoe je dit ijzer weer zonder beschadigingen recht kan buigen, lijkt me een bezoek aan een goede schaatswinkel aan te bevelen.
Zelf zit ik met hetzelfde probleem met de nieuwe Rossignol-bindingen. Tot 2 keer toe ben ik gevallen, doordat het ijzer vast bleef zitten in het ijs. Je kunt dan niet meer op je schaatsen vertrouwen. En het grootste kans op blessures loop je, als je onzeker gaat rijden. Daar moet ik dus wat aan gaan doen. Binnenkort ga ik toch maar even terug naar de winkel, waar ik de Rossignol-bindingen heb gekocht. Misschien hebben zij een oplossing voor dit probleem.
Want ik wil bij een volgende natuurijsperiode weer goed beslagen ten ijs komen.

Sneeuwstorm op de Gouwzee

Heel lang zat het in de weerberichten, dat de dooi in de loop van de zondag in zou vallen, zodat we zondagmorgen nog naar de Vogelplas zouden kunnen gaan, maar vrijdag zag het er ineens naar uit, dat zaterdag wel eens de laatste schaatsdag van deze vorstperiode zou kunnen gaan worden.

Koorstachtig speurde ik op Schaatsforum naar de mogelijkheden om niet al te ver van Leiden te kunnen gaan schaatsen. De Rottemeren vielen vanwege de te verwachten drukte af. Er waren aan het begin van de avond drie opties: Vlaardingen-Maasland, de Gouwzee en de Alblasserwaard.
Halverwege de avond neigde ik naar Midden-Delfland, maar een enthousiast mailtje van Bert Raaphorst, die er vrijdag met zijn zoon geschaatst had, gaf voor mij de doorslag. De Gouwzee, waar ik de afgelopen paar jaar regelmatig heb geschaatst, zou het worden.

Deze prachtige foto, die ik van de site van weerman Jan Visser heb gehaald, bevestigde mijn keuze.

Via de bakker voor een mueslibrood fietste ik naar de Leidse IJshal, waar we om half 9 hadden afgesproken. Frits en Wim van Huis en Evert Boekhout waren er al, Jaap de Gorter zou even later komen. We moesten een keuze maken, waar we wilden gaan schaatsen. Een gezamenlijke keuze bleek niet mogelijk.

Jaap had al afgesproken met een paar vrienden in Vlaardingen, waar hij met Marc en Jeroen een barre pooltocht heeft gemaakt van Vlaardingen via Maasland en Schipluiden naar Kwintsheul en weer terug, terwijl Henk, Jan en Michel Versteegen en Aad Berg al onderweg waren naar de Gouwzee. Daar koos ik ook voor, net als Dirk Zwitser, die net op de valreep aan kwam rijden.

Met zijn vijven reden we naar Monnickendam, waar we de auto parkeerden bij Het Hemmeland. We wandelden een paar honderd meter door de sneeuw naar de ijsvlakte van de Gouwzee, waar we onze schaatsen onderbonden.
Ik bleek de thermische handschoenen van Frits te hebben meegenomen, die daar driftig naar gezocht had en daarom als laatste bij het ijs arriveerde. Mijn eigen thermische handschoenen moesten kennelijk nog in de auto liggen. Toevallig had ik nog een paar dikkere handschoenen in de tas zitten, dus die deed ik maar aan.
De Versteegens waren alvast gaan schaatsen. Wij zouden hen later wel tegenkomen. De eerste 100 meter moesten we door een decimeter sneeuw ploegen, maar daarna konden we een pad vinden tussen de sneeuwduintjes door. Het was prachtig zwart ijs.
We reden richting Marken. Het eerste stuk tot Nes hadden we de wind voor een groot deel tegen, maar na deze knik gepasseerd te zijn kregen we de harde zuidwestenwind in de rug. We vlogen op Marken af. Op het spiegelgladde ijs kon dat makkelijk, maar je moest toch wel voorzichtig zijn: we moesten een paar kleine kistwerken passeren. Het is niet zo prettig om daar met een snelheid van 40 tot 50 km per uur op af te schaatsen. Dat hard er op af rijden gaat wel, maar het neerkomen....

De haven van Marken passeerden we en met de meute reden we mee in de richting van Volendam. Met nog ongeveer een kilometer te gaan zagen we Aad Berg en de Versteegens ons tegemoet rijden.
"Aan het eind van de dijk kun je niet verder", kregen we te horen. We sloten ons aan bij het door Aad Berg en Henk Versteegen aangevoerde treintje. Zodoende kon je in de slipstream toch een beetje luwte zoeken bij windkracht 6.

Alles ging goed tot het moment, dat Dirk Zwitser onderuit ging. Daar ik aan de staart van de groep reed, wachtte ik even op hem. Dirk reed een stukje in mijn slipstream, en met een flinke jump overbrugde hij de achterstand op het treintje van een meter of 10.
In mijn eentje was ik kansloos. Het gat werd steeds groter. Het was ploeteren tegen de wind in. Dan kun je maar één ding doen: je eigen tempo rijden. Je hebt dan het gevoel, dat je langzaam rijdt, maar dat is relatief. Tot ik na een kilometer of 4 weer bij mijn schaatsvrienden was, heb ik alleen maar ingehaald.
Met zijn vijven reden we richting Monnickendam. Dirk nam kop en smeet met zijn krachten. We passeerden een paar kistwerken en op ijs van mindere kwaliteit met veel sneeuw en ook schotsen wilden we naar de haven van het Zuiderzeestadje.
Wim gaf zijn opinie: "Zullen we dit wel doen? Verderop ligt prachtig zwart ijs!"
Een valpartij later was ik het volkomen met the Shoes-gitarist eens.
"Zo Wim, nou luisteren we zowaar een keer naar je."

We reden terug naar Nes, waar we een korte pauze namen. We aten wat brood en dronken warme limonade naar Noors recept. Het was kwart over 11 en het begon te sneeuwen. Met de harde wind in de rug reden we naar Marken toe. Nu schaatsten we wel door tot het IJsselmeer. Het was zeer duidelijk, tot hoe ver je kon.



Een kistwerk met daarachter stukken met golvend water liet niets aan de verbeelding over.

Vanaf dit keerpunt was het voor ons vol in de beugel en dan nog maar vrij langzaam voorwaarts. We konden door de stuivende sneeuw niet goed meer zien, waar we schaatsten, zodat we op een stuk met aangevroren schotsen terecht kwamen in plaats van op het spiegelgladde zwarte ijs van de heenweg.
Het leek af en toe, of je achteruit geblazen werd, doordat je voorover gebogen de sneeuw met razende vaart onder je doorgeblazen zag worden. Dit was de sneeuwstorm op de Vogelplas van afgelopen zondag in het kwadraat. Aan de schaatssporen van voorgangers in het ijs kon je zien, dat je toch vooruit ging.

Vooral Dirk had het moeilijk. Zo hard als hij de eerste ronde ging, zo lastig had hij het nu. Een klassiek voorbeeld van jezelf opblazen. En als je eenmaal in zo'n inzinking zit met windkracht 6 tegen, dan heb je het zwaar. Maar goed, hij kan beter deze les nu leren, dan bij een (Alternatieve) Elfstedentocht.
Frits zou in zulke gevallen zeggen: "Ervaring is vooral weten, wat je niet moet doen!"
We reden zo veel mogelijk in een treintje, maar met deze wind had je niet altijd door, als er iemand moest lossen. Bij Marken aangekomen kwam de wind meer van opzij en vanaf Nes hadden we de wind mee naar het Hemmeland toe.
Om half 1 klikten we onze schaatsen af na 40 km buffelen in de harde wind. Bij de auto aangekomen deed ik mijn bivakmuts af en wie schetst mijn verbazing: mijn thermohandschoenen zaten hier in. Ik werd door mijn schaatsvrienden hartelijk uitgelachen.
"We vonden al, dat je een raar hoofd hebt, Bert!"
In ieder geval had ik geen koud hoofd gehad....
Terug in Leiden namen we bij de IJshal nog een warme chocolademelk in de kantine. Het was een gezellige afsluiting van een mooie natuurijsperiode met als finale een sneeuwstorm op de Gouwzee.