Zuster Rosalie

Zaterdagavond is de Hobbitreünie. Ik zal er veel bekenden tegenkomen uit de mooie jaren, die ik daar in een dubbelrol als vaste gast en als barkeeper heb doorgebracht. Wie we daar echter helaas niet meer tegen zullen komen is Zuster Rosalie.

Zij is inmiddels overleden.
Deze week ontving ik via Joop Beenakker een mailtje met als bijlage onderstaande brief van Zuster Rosalie. Als je op de brief klikt, wordt deze groter, zodat je de inhoud kunt lezen.

"Lambiek", dat na een verbouwing in 1975 verder zou gaan onder de naam "De Hobbit", was gehuisvest in de jongensschool "Sint-Jozef", die ik net verlaten had. Dat het schoolgebouw direct na mijn schoolperiode werd afgekeurd, wat tevens het einde was van de Sint-Jozefschool, was uiteraard zuiver toeval, al zijn er uiteraard mensen, die denken: "Op het hoogtepunt moet je stoppen."
Intussen zijn we al weer 42 jaar verder en zijn er al een aantal reünies geweest. De laatste was 5 jaar geleden, maar veel bekenden heb ik 2 jaar terug gezien bij de reünie van de Antoniusschool.

Bij een aantal ervan was Zuster Rosalie ook aanwezig.

Ze was trouwens niet de enige oudere, die af en toe kwam buurten bij het jonge, langharige volk. Ook Piet Touw, de organisator van het Midwinterfestival, dat voor een flink deel draaide op Lambiekgangers, kwam wel eens langs als hij hulp nodig had voor een ander klusje bij deze of andere evenementen. Voor een paar consumptiebonnen deden we een hoop in die tijd.
Een andere vaste gast was Pa Dresscher, die zijn 3 dochters tussen 12 en 1 op kwam halen. Met een paar biertjes en het aan de praat houden, wisten we dit vertrek meestal op zijn minst een uur te rekken.
Dit soort herinneringen aan onbezorgde jeugdjaren kunnen we zaterdag weer eens ophalen. Helaas zonder de inmiddels overleden Pa Dresscher en Zuster Rosalie.

Deze kloosterzuster had niet zoveel met onze muziek, maar had wel belangstelling voor ons als persoon.
Ik denk, dat Zuster Rosalie daarboven nu geniet van deze hemelse muziek.

Hechtingsprobleem

Het ijs was weer spiegelglad in de Leidse IJshal. Het was redelijk druk op de baan. Een aantal bekenden, die ik een tijd niet gezien had, waren ook weer aanwezig, zoals Koos Zwaan, die terug kwam van een blessure.
Het schaatsen ging erg lekker. Ik kon drie kwartier in de kop van de snelste groep meerijden. Alleen Mart Moraal en Wierd Wagenmakers pakten regelmatig rondjes op ons peloton.
Technisch liep het erg lekker, al heeft Wierd nog zo zijn bedenking over mijn hupje in de bocht. Desondanks heb ik het gevoel, dat mijn bochten een stuk beter zijn dan in de afgelopen seizoenen.
Ik reed ruim een half uur achter Hans den Outer, waarbij we regelmatig het grote peloton dubbelden. Op een gegeven moment hoorden we een harde knal. Er was iemand tegen de boarding aan geknald. Meteen zag je de sociale kant van de schaatsers. Iedereen werd gemaand om rustig te rijden. Met een paar anderen hielp ik de ongelukkige naar de kant. Een snee boven zijn wenkbrauw bloedde. Dit werd gestelpt en er werd een verband aangebracht.

Wel moest de gevallene naar de eerste hulp in het LUMC.
Het was duidelijk, ook door de bemoedigende woorden van zijn schaatsvrienden: "Henk, je wordt genaaid!"
Henk had een hechtingsprobleem.

Sport in het Akkoord

Sport brengt mensen bij elkaar en is van groot maatschappelijk belang. Kinderen verwerven belangrijke sociale vaardigheden. Voldoende en veilig sporten houdt jonge en oude mensen fitter en gezonder. We willen dat meer mensen kunnen sporten en bewegen in hun eigen omgeving. Er zijn nog veel mogelijkheden om de openbare ruimte beter te benutten.
• We bevorderen samenwerking van gemeenten, bedrijven, scholen en sportverenigingen.
• Met gemeenten willen we bevorderen dat er bij de aanleg van nieuwe wijken voldoende ruimte voor sport en bewegen is.
• Het kabinet streeft naar meer gymlesuren per week in het primair onderwijs.
• Topsportevenementen kunnen waardevol zijn voor de Nederlandse economie en hebben een positieve uitstraling naar de breedtesport. Het binnenhalen en organiseren van de Olympische Spelen brengt echter veel financiële risico’s met zich mee. Hiervoor is weinig draagvlak in de samenleving in een tijd van crisis en bezuinigingen. We onderschrijven de ambitie om de Nederlandse sport op Olympisch niveau te brengen, zonder de Olympische Spelen naar Nederland te willen halen.
• Sporten en als toeschouwer aanwezig zijn bij wedstrijden moeten veilig zijn. Helaas zijn er nog altijd te veel mensen die sport voor anderen verpesten. Voetbalhooligans worden daarom hard aangepakt.
• Verbaal en fysiek geweld op of om het sportveld verdient een strenge straf. Ook sportbonden en sportverenigingen hebben hier een taak.
• Mochten de loterijen de komende jaren meer omzet maken, dan zal de extra afdracht ten goede komen aan de sport.

Dit zijn niet mijn woorden. Ze staan op pagina 25 en 26 van het regeerakkoord. Het is de sportparagraaf. En zoals iedereen zijn of haar commentaar geeft op (delen van) het door VVD en PvdA gesloten akkoord, zet ik ook mijn kanttekeningen bij bovenstaande tekst.
Op de aanhef valt niets af te dingen. Daar zal iedereen het mee eens zijn, net als bij het bevorderen van samenwerking.
Het wordt al heel anders bij het tweede punt. Dit zijn wel heel vrome woorden.

Door fikse kortingen op het Gemeentefonds en forse miskleunen bij uitbreidingsplannen in het hele land, vindt in het gehele land een kaalslag plaats bij sportvoorzieningen. Als ze al niet worden wegbezuinigd, dan krijgen sporthallen, zwembaden en ijsbanen vaak met flinke kortingen te maken. Sla uw eigen regionale bladen er maar op na. Als de nieuwe regering sport zo belangrijk vindt, laat ze dan een flink geoormerkt bedrag in het Gemeentefonds storten: je krijgt dit alleen, indien je hiermee sportvoorzieningen in je gemeente in stand houdt!
De extra uren gymnastiek per week zijn, gezien het overgewicht van veel kinderen, geen overbodige luxe.
Dat de Olympische Spelen niet naar Nederland gehaald worden, is jammer. Natuurlijk is het prachtig om zo'n topsportevenement in eigen land mee te kunnen maken. Hier ligt een prachtige dekking voor het simpelweg instant houden van bestaande sportfaciliteiten. De Olympische Spelen in Londen hebben 11 miljard euro gekost. Met een klein deel van dit nu uitgespaarde bedrag kunnen alle sportvoorzieningen in heel Nederland gehandhaafd blijven!
Dat hooligans en verbaal en fysiek geweld niet op of om het sportveld thuishoren, staat buiten kijf. Ieder weldenkend mens zal het hier mee eens zijn.
Tenslotte de afhankelijkheid van loterijen voor extra geld voor de sport. Ik vind het een vreemde gedachte, dat sport van gokken afhankelijk wordt. Als VVD en PvdA sport zo belangrijk vinden als in de aanhef beschreven wordt, waarom wordt dan niet gewoon het benodigde geld beschikbaar gesteld? Temeer daar er een terugverdieneffect is: sportende mensen zijn over het algemeen gezonder en kosten de maatschappij daardoor minder aan zorgkosten.

Van primeur naar premiére

Anderhalve week geleden stond op de site van het Leidsch Dagblad, dat gisterenmiddag de documentaire "Onze marathon" in premiére zou gaan tijdens het Leids Filmfestival. Jaap de Gorter had kaartjes gekocht en volgens afspraak was ik om 20 voor 5 bij hem.
Ik had me thuis gedoucht en na de primeur van de overwinning bij een duurloop volgde nog een primeur: voor het eerst van mijn leven ging ik naar een premiére.
Met zijn vieren wandelden Ruud, Juul, Jaap en ik naar Trianon aan de Breestraat, waar we om 10 voor 5 voor een onaangename verrassing kwamen te staan. Jaap noch Juul had de toegangskaartjes bij zich. Als Jut en Jul sprintten ze naar hun huis om deze op te gaan halen.

Ruud en ik bleven wachten, tot zij met de kaartjes terug zouden zijn. Toen de film begon waagde ik een poging: "Mogen we langs de kant blijven staan, tot de kaartjes er zijn?"
"Al ga je zitten", was het antwoord, dat ik kreeg.
Volgzaam als ik altijd ben, deden we dat dan maar. Zo zaten we op de eerste rij, toen de film begon.

Na deze trailer nam Tjeerd Scheffer, een van de organisatoren van de Leidse marathon, het woord. Hij vertelde wat over het nieuwe parcours van de marathon van 2013. Deze start in de Breestraat en gaat via de Lammenschansweg naar Zoeterwoude, waar we bij 't Watertje afbuigen naar Hazerswoude-Rijndijk, waar we over een door het leger aangelegde pontonbrug de Rijn oversteken naar Koudekerk.

Vanaf Hoogmade volgen we de Molen- en Merentocht voor een flink stuk. Eerst richting Roelofarendsveen en Oude Wetering en vandaar naar Nieuwe Wetering, waarna we via Rijpwetering en Oud-Ade op Leiderdorp en Leiden af lopen, waar we via de Morspoort weer bij het al bijna verkochte Stadhuis zullen finishen.
Jaap en Juul waren juist op tijd voor de film echt begon. Het gaf een goed beeld, wat er allemaal komt kijken bij het organiseren van een marathon. Deze draait op een kleine 1000 vrijwilligers.
Als rode draad waren Dennis en Dave een constante factor. Zij bereidden zich voor op hun marathondebuut op 20 mei 2012. Dave kreeg last van een blessure en zou de halve marhaton uitlopen in 1.47, terwijl Dennis debuteerde in een keurige 4.17. En dat, terwijl je duidelijk kon zien, dat hij kramp kreeg bij het 33-kilometerpunt. En dan is het nog een eind lopen!
Rob de Boer werd na de film op het podium geroepen, waar hij een aantal vragen van Tjeerd Scheffer beantwoordde. Tot slot kreeg hij uit handen van Tjeerd Scheffer de Oscar overhandigd.

Volkomen terecht. Iedere hardloper moet deze documentaire gaan bekijken. In januari wordt "Onze marathon" in 2 afleveringen uitgezonden op TV West.
We wandelden weer terug naar het huis van Jaap en Juul, waar ik mijn kaartje betaalde en naar huis fietste voor een door Ana bereid maal met zwarte bonen. Alle kinderen waren aanwezig.
's Avonds speelden we met zijn zessen Catan. Vrijdagavond had ik al gewonnen bij Catan, zaterdagmiddag bij de Swetterhageloop, dus alle ogen waren op mij gericht.
"Bert is in the winning mood", zei Siebe.
Hetgeen klopte. Vanuit kansloze positie wist ik het totaal van 6 overwinningspunten in één beurt op de benodigde 10 te brengen.
Ik zat nog geheel in de sfeer van de premiére. Bij films horen sterren.

En mijn sterren stonden kennelijk erg goed gisteren!

Winnaar Swetterhageloop

Of het nu kwam door de koude lucht, die vanuit Scandinavië naar Nederland geblazen werd, weet ik niet, maar 's nachts droomde ik van de overwintering op Nova Zembla.

Als we het weer, dat we dit weekeinde hebben, over 2 maanden krijgen, dan kunnen we weer schaatsen op de Vogelplas.
Zo ver is het echter nog niet. Eerst moet er nog flink aan de conditie gewerkt worden. Met Jaap de Gorter zou ik vanmiddag naar Wil Verbeij fietsen om gezamenlijk de Swetterhageloop te doen.
Nadat ik terug was van het boodschappen doen bij "De Helianth", kreeg ik thuis te horen, dat ik Jaap even terug moest bellen. Dat deed ik. Mijn trainingsmaat meldde zich af. Na donderdagochtend meegeschaatst te hebben bij de "Krasse knarren", was hem 's middags gevraagd of hij 's avonds in kon vallen bij het zaalvoetbal. Vrijdagavond had hij schaatsles gegeven voor de IJVL en nu had hij spierpijn.
Verstandig. Het is goed om naar je lichaam te luisteren. Vaak doe ik dat wel, maar er zijn uitzonderingen. Soms heb je geen keus en moet je gewoon afzien.
De achillespeesblessure, die me de afgelopen 3 weken tot een soort rustperiode gedwongen had, voelde ik bij het inlopen met Wil Verbeij wel. We hadden startnummer 22 en 23. In totaal zouden er een man of 30 deelnemen aan deze loop voor het goede doel.

De loop was georganiseerd door een paar studentes van de Leidse Hogeschool. Om 2 uur klonk het startschot, nadat het carillon klaar was met het spelen van "Wooden heart" van Elvis Presley.

Bij het inlopen hadden Wil en ik geintjes lopen maken: "Jammer, Jaap, dat je er niet bij was, anders was de bronzen medaille voor jou geweest."
Na het startschot liepen we al snel op de derde en vierde plaats. Dat maak je niet iedere loop mee, dus Wil gaf er nog een extra snok aan. Met mijn gevoelige achillespees kon ik hem niet volgen. Bij de ijsbaan van Zoeterwoude liep wil dan ook fier op kop. Ik liep nog steeds op de vierde plek, toen ik werd ingehaald door een groepje marathonlopers, waarvan een enkeling de 50e marathon al "binnen" had.
Ik ging achter de kopman van dit groepje lopen en tegen de harde noordoosten wind in kwamen we steeds dichter bij Wil. Op een gegeven moment liep ik zelfs een paar honderd meter op kop.
Met een man of 8 liepen we achter onze fietsende gids aan, die luistert naar de naam Melanie.

Bij de bocht bij Zoeterwoude Weipoort gaf een van de marathonlopers wat extra gas. Ik moest even passen. Het groepje was een beetje uiteen geslagen, maar ik liep erg makkelijk vandaag. De pijn in de achillespees was onder het lopen weggetrokken en ik kon zelfs behoorlijk aanzetten. Ik liep weer naar de twee koplopers toe en bij het buurthuis van Weipoort nam ik brutaal de koppositie over en met een loper in mijn kielzog liepen we samen op de Zuidbuurt af. We zigzagden door deze wijk en met de wind in de rug kwam Swetterhage steeds dichterbij.
De andere loper deed ook de 6 km. Ik had me reeds verzoend met een tweede plek, daar sprinten niet mijn specialiteit is, maar ik kon de route uit mijn hoofd, daar ik met Wil deze weg op de fiets ook genomen had.
De weken "rust" na de flinke training voor de Halve marathon van Katwijk hadden er voor gezorgd, dat ik nu kennelijk goed in vorm ben, want ik volbracht de 6 km in 28 minuten....als winnaar!!!

Een unicum!
Startnummer 23 had me geluk gebracht. Winnen, en dat nog wel op de kortste afstand. Veel gekker moet het niet worden!
Nu had ik natuurlijk wel de mazzel, dat Jaap de Gorter niet meedeed, want die zou 5900 meter in mijn slipstream gelopen hebben om me er in de laatste 100 meter uit te lopen.
Wil kwam een minuut of 3 na me binnen, maar hij had op Swetterhage een beetje lopen dwalen en zo meer meters gemaakt.
Nadat een man of 15 van de 6 km was gefinisht en de top 5 van de 12 km, fietsten Wil en ik naar zijn huis voor een kop thee na deze primeur.
Ik had er meer dan 57 jaar op moeten wachten, voor ik een duurloop af kon sluiten als eerste.

Te vroeg gejuicht

Morgenmiddag is om 2 uur de Swetterhageloop. Ik had deze week Jaap de Gorter per mail laten weten, dat ik de 12 km zou doen met deze loop in de mooie omgeving van Zoeterwoude.
De WAKZ-loop was boven verwachting gegaan en ik had geen terugslag gekregen.

Het schaatsen ging zowel op dinsdagavond als donderdagochtend lekker. Kortom, ik dacht, dat ik van mijn achillespeesblessure af was.
Gisterenavond begon ik deze pees toch weer te voelen en vandaag was het van hetzelfde laken een pak. Ik had gewoon te vroeg gejuicht.
Vanmiddag heb ik gewoon 2 uur schaatsles gegeven aan kinderen: eerst een uur voor de buitenschoolse sport en na de dweilpauze voor de IJVL.
In de dweilpauze sprak ik Jeroen Straathof, de eerste wereldkampioen schaatsen op de 1500 meter. Ook overlegde ik met Wil Verbeij. Hij gaat morgen de 6 km lopen bij de Swetterhageloop.

Ik denk, dat het het verstandigste is, als ik dat ook maar doe.

"Je bent te laat, Bert"

Op weg naar de Leidse IJshal werd ik ingehaald door een grijze auto op de Diamantlaan. Het raam van de personenwagen ging open en ik kreeg te horen: "Je bent te laat, Bert".
Het was Martin Langbroek, wiens achternaam geheel klopt, zoals op de foto's te zien is, die in IJVL-kleding achter het stuur zat.


"We zullen zo wel zien, wie er het eerste is", antwoordde ik, met nog een kilometer te fietsen. In Leiden durf ik het tegen iedere automobilist op te nemen en inderdaad, ook nu was de fietser eerder bij de IJshal aan de Vondellaan dan de automobilist.
Het was behoorlijk druk bij de "Krasse knarren". Het tempo lag ook behoorlijk hoog, mede door het goed glijdende ijs.
In een peloton van een kleine 20 man reden we de gebruikelijke piramide van 5, 10, 15, 20 en 25 rondjes en weer terug.
Evert Boekhout had een knalgeel trainingsjack aan, dus hij mocht het bal openen. Jaap de Gorter en Eelke van den Ouweelen waren er allebei, dus zij mochten het eerste blok van 10 rondjes voor hun rekening nemen.
"Voelt het niet raar, Jaap", vroeg ik: "Om zo vroeg al op kop te rijden?"
"Absoluut", kreeg ik als antwoord: "Normaal neem ik alleen de allerlaatste rondjes voor mijn rekening!"
Dit sloeg ik op in mijn achterhoofd. Bij het laatste blokje van 5 rondjes mocht Jaap op kop rijden!
Na de gezellige donderdagochtendtraining gingen we met een man of 12 naar de kantine, waar we koffie of warme chocolademelk dronken.

Hier kon ik Evert Boekhout als laatste deelnemer aan onze Zelfstedentocht van 11 februari jongstleden eindelijk "De Elfsteden toch gereden" overhandigen.

Toen Hans van der Plas, de laatst overgeblevene van mijn tafel, nog even naar de winkel van Ooms Sport ging, schoof ik aan bij Jaap en Eelke, die uitgebreid verslag deed over de politiek van de gemeente Oegstgeest en dan vooral over het financiële moeras dat dreigt, nu de huizenmarkt is ingestort.

Eelke is in de gemeenteraad van Oegstgeest de luis in de pels. Het college bedrijft liever struisvogelpolitek.

Schoon schip

Vandaag is de route van de Tour de France van 2013 bekend gemaakt.

Nieuw is, dat de honderdste Tour 's avonds eindigt. Kenmerkend voor de wielersport, waarin de afgelopen 2 decennia dingen gebeurde, die het daglicht niet konden verdragen.

Al was hij niet bepaald de enige, Lance Armstrong was toch wel zeer bepalend in de Tour de Dopage.

Ook in Nederland werden vuile handen gemaakt. Maar gelukkig wordt er nu ook hier schoon schip gemaakt.

Kompas

De dag begon wat vroeger dan anders. Ada moest om 7 uur de deur uit, daar de nieuwbouw van Het Kompas in gebruik zou worden genomen. Ada was met het idee gekomen om het nieuwe en ik moet zeggen prachtige prachtige schoolgebouw muzikaal te openen.

En dan weet je wel, hoe dat gaat: dan mag je het zelf doen!

Er waren teksten gemaakt op een paar liederen, zoals "I like the flowers", ook wel bekend als "I love the mountains".

Ook was er een tekst gemaakt op het zeer aanstekelijke "Can Can".

Mijn vrouw was dirigent van koor en orkest.

Zelf hoefde ik 's avonds niet naar de Leidse IJshal gedirigeerd te worden. Ik ging uit wel mezelf.
Het was redelijk druk. Martien Wijnands had zich op kop van de snelle groep genesteld en die plek stond hij de eerste 3 kwartier niet meer af. Alleen Mart Moraal en Henk Distelveld pakten nog wat rondjes op het snelle peloton, waar ik op de vijfde plek geruisloos meereed.
Om 9 uur stopte het kwartet voor mij, zodat ik ineens op kop kwam te rijden. Geen probleem. Een kwartier lang reed ik door, tot er niemand meer achter me reed.
Ik ging toen een minuut of 10 rustig rijden om even bij te kletsen met Eelke van den Ouweelen, die een jaar of 10 geleden trainingsmaat was bij de IJVL.
Na nog een kwartier op techniek gereden te hebben, verliet ik de baan voor de dweilmachine.
Het schaatsen gaat behoorlijk makkelijk dit seizoen. Ik lig dus goed op koers. Maar dat is niet zo moeilijk met Ada als mijn Kompas.

Sprooksprekers en trollen

Vanavond hing ik met Ada de schoolplaat van "Sprooksprekers in de Ridderzaal" van Johan Herman Isings op in onze slaapkamer.

Na 9 jaar verdween het inmiddels licht beschadigde affiche van de uitvoering van "Carmina Burana" van de muur om ruimte te maken voor de Sprooksprekers.

Nu we het toch over licht beschadigd hebben: met de achillespees gaat het een stuk beter. Ik had geen terugslag van de WAKZ-loop. Sterker nog: Ik had meer last van mijn bovenbenen met traplopen dan van mijn achillespees. Het bekende loperskwaaltje, dat na een paar dagen weer verdwenen is.
Nu ik toch bezig was met het vervangen van kunst aan de muur: de halfjaarlijkse wisseling van de trollenkaarten nam ik ook meteen maar mee.

De zomerkaarten van Rolf Lidberg werden uit de wissellijst gehaald en de winterkaarten werden er voor in de plaats gedaan.

Maar dit keer waren het niet alleen kaarten van de Zweedse illustrator Rolf Lidberg.

Ook Ivar Rodningen kwam met 5 trollenkaarten in de wissellijst in de huiskamer te hangen.

De trollentekeningen van deze Noorse kunstenaar werden door mijn collega Joke Prins meegenomen uit Noorwegen.

De aanleiding was een gesprek in de kantine, waarbij ik aan een tweetal collega's, die op vakantie naar Scandinavië zouden gaan, gevraagd heb om trollenkaarten voor me mee te nemen.

Want de kaarten verkleuren door het zonlicht op de wissellijst na verloop van tijd. Zo moet er toch regelmatig "verse waar" worden aangevoerd.

Zodoende kan ik rond de wisseling van zomertijd naar wintertijd de traditie van het wisselen van de trollen voortzetten.

WAKZ-loop of De rode lantaarn

Voordat ik op weg ging naar de WAKZ-loop belde ik even naar Jaap de Gorter. Hij heeft net als ik aan de Frederik Muller Akademie gestudeerd, alleen zat hij op de afdeling Boekhandel en Uitgeverij. Nu was een van de eerste uitgeverijen in de Lage Landen de drukkerij van Christoffel Plantijn in Antwerpen.

Jaap wilde deze schoolplaat van Johan Herman Isings wel hebben, dus met de opgerolde plaat fietste ik naar mijn trainingsmaat toe. Samen reden we naar het LUMC, waar we ons inschreven voor de WAKZ-loop. Jaap zou de 10 km lopen, ik de 5.
Het was mijn eerste loop na de Halve marathon van Katwijk. Door een achillespeesblessure had ik 3 weken niet gelopen. Afgelopen vrijdag had ik voorzichtig een km gedribbeld, dus ik was zeer benieuwd, hoe het zou gaan.
Nou, dat viel reuze mee. Ik zal niet zeggen, dat ik pijnvrij heb gelopen, want dat was niet het geval.

Maar in de tijd, dat masochisme de Top-10 van de bestsellers bij de boeken domineert, vond ik mijn eigen weg in dit genre.
Als het nodig is, zoals bij de Elfstedentocht of bij een marathon, ben ik in staat om diep te gaan en de pijn te verbijten, maar als die druk er niet is, luister ik in het algemeen zeer goed naar mijn lichaam.

De eerste ronde van 5 km ging best wel goed. Af en toe voelde ik mijn achillespees wel, maar pijn is iets heel anders. We liepen in een lang lint over het Bio Science Park, het terrein dat ik zo goed ken van de wintertriatlon en de winterbiatlon van de IJVL.
Krasse Knar Bas Koster stond met een vlag het verkeer te regelen op een rotonde, zodat we veilig naar het LUMC konden lopen.

Na de fanfare gepasseerd te hebben, volgde een stukje tropentraining. De warmte valt op je in de krochten van het Academische Ziekenhuis. Via de hoofdingang van het LUMC liepen we op de finish af. Ik had nog steeds geen pijn aan mijn achillespees.

Ik besloot dus maar door te lopen. Een stuk of 8 verkeersregelaars poogden mij over te halen om linksaf over de finish te gaan, maar als ik iets in mijn kop heb, heb ik het nu eenmaal niet in mijn kont.
In 26.06 passeerde ik de lijn van de 5 km. Tot de 7 km ging alles goed. Ik liep bijna 2 km op kop van een groepje, dat ging versnellen. De achillespees gaf echter duidelijk aan, dat dit niet zo'n geslaagd idee was.
Ik liet de groep maar gaan en temporiseerde een beetje. Op souplesse liep ik de laatste 3 km met af en toe een lichte pijn in de achillespees. Diverse groepjes haalden mij in, terwijl ik, zoals gebruikelijk, een vlak schema liep.
Voor de tweede keer passeerde ik Bas Koster, de fanfare en het LUMC, de grootste sauna van Leiden.

Bij de finish zag ik Jaap de Gorter staan, die in 48.44 de 33e plaats gehaald had bij de 10 km. Zelf kwam ik in een nettotijd van 52.06 over de finish. De eerste en de tweede ronde waren allebei in 26 minuten gegaan. Het was boven verwachting gegaan.
Daar dacht de speaker iets anders over, want hij kon startnummer 634 niet vinden in de startlijst van de 10 km.
Dat bleek ook uit de uitslag van de 5 km. Ik had de rode lantaarn overtuigend gewonnen.
58 Aad Pleij 28 Leiderdorp 36:50 36:44
59 Matéo Eikenaar 07 Sassenheim 38:11 37:24
60 Mario Frissen 90 Zoeterwoude 43:36 42:48
61 Rachel Lewine 59 Oegstgeest 48:53 48:21
62 Bert Breed 55 Leiden 52:13 52.06

Alle deelnemers kregen een mooie sporttas van Star Balm, die volgens mij duurder is dan het inschrijfgeld voor de Willem-Alexander Ziekenhuisloop.
Ondanks dat ik in vergelijking met vorig jaar bijna 7 minuten langer over de 10 km had gedaan, kon ik toch tevreden terugkijken op de WAKZ-loop.

Muiderkring

Pieter Corneliszoon Hooft (1581-1647), de drost van Muiden en een vooraanstaand letterkundige en historicus, nodigde in de jaren 1615-1645 's zomers graag kunstminnende vrienden op het Muiderslot uit voor literaire en muzikale avonden. Huygens, Vondel en Bredero namen hieraan deel, Sweelinck mogelijk ook, vader en dochters Roemer Visscher kwamen er, en geleerden als Vossius, Barlaeus en Grotius lieten zich er zien.

De befaamde Muiderkring.

Vandaag moest de tijdelijke huisvesting van Het Kompas worden leeggehaald. Diverse tafels, stoelen en kasten waren door ons gereserveerd, net als een huurbusje.
Siebe ging deze ophalen in Zoetermeer, terwijl Ada en ik alle spullen alvast buiten zette. Ana kwam later ook naar Het Kompas.
De eerste lading was voor ons thuis, de tweede lading moest naar Amstelveen en Rotterdam, naar twee van mijn dochters. Daar er in een busje maar 3 personen kunnen zitten, bleef ik in de Leidse regio. Ik ging boodschappen doen bij De Helianth en op de markt.
Na alles thuis gebracht te hebben, belde ik naar René Strelzyn. Daar hij aan de Muiderkring woont, leek het me, dat hij het leuk zou vinden om de oude schoolplaat "De Muiderkring" van Johan Herman Isings te krijgen.

Mijn vermoeden klopte. Een half uur later fietste ik naar de Muiderkring, waar ik hartelijk werd ontvangen door Irma en René Strelzyn. We hadden het over van alles en nog wat. Over de kinderjaren van mijn trainingsmaat in de DDR en uiteraard over het het schaatsen en dan met name over onze voorliefde: het natuurijs.

Op weg naar huis deed ik nog wat boodschappen, waarna ik de uitdragerij in de huiskamer wat verminderde door bijna alles, wat ik in mijn eentje dragen kon, naar boven te sjouwen. Ook de w.c.'s werden door mij gereinigd, zodat de echte sjouwers om een uur of 6 in een wat properder huis binnenkwamen.
Want zegt het spreekwoord niet: zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen.

32 jaar

't Is wel een beetje raar,
32 jaar,
trillend op mijn benen
als ze is verdwenen


Het is vandaag 32 jaar geleden, dat ik in Dodewaard meedeed met de blokkade van de kerncentrale. In die tijd was ik heel actief in de Anti-Kernenergie Beweging en de aangekondigde bezetting van Dodewaard was het hoogtepunt van jaren actievoeren.
Zelf had ik echter acuut een ander probleem: hoe tem je die vlinders in je buik. Want de tent naast de mijne was de tent van Ada en haar zus Marja.

Het was die dagen net zulk regenachtig weer als deze week, met dat verschil, dat de nachten ook koud waren met temperaturen rond het vriespunt. Daarbij kwam, dat ik een broek had, waarvan ik dacht, dat die waterdicht was. Dat bleek niet het geval.
Gelukkig had Ada een droge trainingsbroek, die ik kon lenen.
En iedere bibliothecaris weet: als je iets leent, dan moet je het ook weer netjes terugbrengen binnen de uitleentermijn. Daar had ik geen enkel bezwaar tegen!

De vlinders trouwens ook niet. Die fladderden vrolijk in het rond en na 32 jaar doen ze dat bij tijd en wijle nog.
Vandaag ging Ada vroeg op weg. Haar school gaat na de Herfstvakantie naar de nieuwbouw, dus deze schoolvakantie werkt mijn vrouw nog harder dan anders. Zelfs in de vakantie is ze dus met haar werk bezig.
Hoe anders was het met mij, toen ik in februari in de vorstverlet zat.

Daar ik als secretaris van de Ondernemingsraad alle vergaderingen notuleer, was het mij ontgaan, dat er op 6 februari een Achterbanvergadering was geweest. Er waren geen notulen van gemaakt of deze hebben mij nooit bereikt. In ieder geval: dit is tenminste ontstressen. Het voordeel van een blog bleek ook wee eens. Ik wist precies waar ik die dag geweest was: op de Langeraarse plassen.
Bij de bibliotheek weten ze, hoe ze mij het best aan het werk kunnen houden: laat Bert maar schuiven! Dat deed ik dus ook. Ik had de afgelopen maand de spannende boeken gesaneerd tot de letter P. Er waren 3 planken leeg, terwijl het elders behoorlijk vol stond. Ik heb in de frontoffice 3 uur boeken doorgeschoven.
Hetzelfde deden Ada en Ana op Het Kompas, waar de schoolbibliotheek in te kleine kasten moest worden ondergebracht. Ana deed het voorsorteren, Ada ruimde de boeken in de kast in het prachtige schoolgebouw.
Na mijn werk fietste ik er ook heen. Met de sleutel van de tijdelijke huisvesting ging ik in de oude schoolplaten, die niet meegingen naar de nieuwbouw, mijn keuze maken. Tegenwoordig werkt men met digiborden.

In Spanje is 12 oktober een nationale feestdag: de dag, waarop Columbus Amerika ontdekte. Deze plaat koos ik dus uit voor Ana.

Een van mijn dochters had ook een paar verzoeken ingediend.

De schoolplaat van Willibrord en Op de Dam te Amsterdam.

Het zal geen verbazing wekken, dat mijn keuze viel op het thema literatuur in de breedste zin van het woord.
De orale cultuur werd door Johan Herman Isings verbeeld in "Sprooksprekers in de Ridderzaal".

Wat dat aangaat is er niet zoveel veranderd. In deze zaal vertelden eeuwen later diverse politici nog steeds hun sprookjes.
De literatuur, en dan vooral de dicht- en toneelkunst, vond plaats in de Muiderkring.

Deze plaat is voor mijn trainingsmaat René Strelzyn: hij woont aan de Muiderkring.

Het internet van de 16e eeuw was de boekdrukkunst. Zonder deze uitvinding van Laurens Janszoon Coster en Johannes Gutenberg, zou de geschiedenis een heel andere loop hebben gekregen. De Reformatie zou wellicht niet plaats hebben gevonden, de wetenschap zou zich niet zo snel hebben kunnen ontwikkelen.
Op de Frederik Muller Akademie heb ik in de tweede klas een literatuuronderzoek aan de boekdrukkunst gemaakt en er veel over gelezen. De keuze voor "In de drukkerij van Plantijn" lag voor deze bibliothecaris dus voor de hand.

Met de schoolplaten in de hand fietste ik op huis aan, waarna ik doorreed naar de Leidse IJshal voor de wekelijkse training van de IJVL. Voor de zoveelste keer deze week regende het.

Ik kwam om 5 uur aan bij de Vondellaan, maar kon nog niet het ijs op. Er was net gedweild door Ruud Vermeulen.
Ik ging even testen, hoe mijn achillespees zich zou houden, als ik ging hardlopen. Ik liep op het parkeerterrein van de IJshal 5 rondjes van 200 meter. Het lopen was nog wat gevoelig, maar niet zo pijnlijk als bij de Halve marathon van Katwijk.
Er waren niet veel kinderen. Kennelijk waren er veel op vakantie. Met 4 trainers op 13 kinderen konden we hen wel veel individuele aandacht geven. Volgende week zal dat wel anders zijn.
Na de grotendeels door Andrea Landman geleide schaatsles fietste ik naar huis om aan tafel te zitten tegenover degene, die al 32 jaar trouw mijn vlindertuin verzorgt.