Oliebollentikkertje

Vanmorgen mocht ik voor het ontbijt onze schuur leegruimen. Mijn vrouw ging daar oliebollen en appelflappen bakken. Daar werkte ik natuurlijk graag aan mee.

Na het ontbijt fietste ik naar de Vondellaan, waar ik voor de laatste keer in 2015 schaatsles ging geven in de Leidse IJshal. Er waren in totaal 107 kinderen geregistreerd. In de praktijk was het aanzienlijk meer, daar kinderen, die met knipkaarten binnengekomen waren, niet meegeteld werden.
Samen met Aad Berg had ik een groep van 16 kinderen. De les liep erg lekker. De kinderen deden enthousiast mee. Gelukkig hadden we meer ruimte dan de voorgaande dagen, zodat we niet alleen maar heen en weer konden schaatsen op de binnenbaan, maar ook bochten konden maken.
De zijwaartse afzet, de heupinzet en het zo lang mogelijk doorglijden op 1 been stonden centraal in deze schaatsles, terwijl door met 4 pilonnen 2 bochten te maken ook het naar binnen hangend de bocht door te glijden goed geoefend kon worden.
Uiteraard ontbraken de valoefeningen niet. Dit keer waren de kinderen tijdens de val gillende keukenmeiden. Nou, dat lieten ze goed merken. In de hele IJshal was het hoge gegil te horen!
We sloten de les af met een estafette. Tijdens de estafette van 4 kwartetten kwam Henk Heuzen langs met oliebollen voor de kinderen. Deze zaten in een plastic zakje. Dat bood mij de gelegenheid voor een tikspelletje: oliebollentikkertje.

Ach ja, Bert verzint ze waar je bij staat. Eerst wees ik een geheime tikker aan, die na 10 tellen mocht beginnen met tikken. Degenen, die getikt werden, moesten naar mij toe komen.
Gekscherend zei ik erbij: "Die kinderen mogen hun oliebol bij mij inleveren!"

Diverse kinderen geloofden, dat ik het serieus meende.

Maar ja, ik zag er dan ook heel serieus uit....

Na afloop konden we in de kantine van de IJshal naast warme chocolademelk ook een oliebol nuttigen. Daar de trainerstafel helemaal vol zat, nam ik met Fer Vergeer en Gé van Goozen plaats aan een andere tafel, waar we gezellig koutend schaatsjaar 2015 afsloten.

Daarna fietste ik naar huis, waar ik me omkleedde om in filiaal Hoornes/Rijnsoever te werken. Thuisgekomen gaf de kilometerteller aan, dat ik dit jaar 10.120 kilometer gefietst had. Daarna was het tijd voor de oliebollen en appelflappen.

De herfst zal schitterend zijn

De sportieve terugblik op 2015 is samen te vatten in de titel van de roman, die de doorbraak betekende van Jan Siebelink: "De herfst zal schitterend zijn".
Hoewel de herfst vooral grauw en nat en vaak veel te warm was, een gruwel voor iedere schaatser, waren er wel prachtige wolkenluchten, zoals deze van www.weerwoord.be geplukte foto van een zonsondergang op Terschelling.

Over het natuurijs kunnen we kort zijn: dat was er niet in 2015. Gelukkig zijn er in Nederland nog kunstijsbanen, waarop je af en toe kunt pieken. De eerste piek van 2015 lag bij de strijd om de Bert Grotenhuis Bokaal in maart op de ijsbaan in Haarlem.

Leiden was trots op me bij de marathon, waarbij we door de Sleutelstad en de prachtige omgeving van het Groene Hart de klassieke 42.195 meter aflegden. U kunt zien, hoe vreselijk ik af moest zien.

De fietsvakantie dwars door Zuid-Engeland was erg mooi. Samen met Ada fietste ik van Harwich naar Land's End. Een pittige tocht met veel korte doch steile klimmen en behoorlijk veel wind. In totaal reden we 1574 kilometer in ruim 3 weken. Een ideaal trainingskamp!

Op de racefiets legde ik 184 kilometer af bij Ride for the Roses in september. Een prima begin van het herfstseizoen, die er mede toe heeft bijgedragen, dat ik ook dit jaar weer ruim 10.000 kilometer heb gefietst.

In oktober waren Ada en ik de feestvarkens op een zeer geslaagd feest. Er was zelfs een heuse Bert Breed Quiz.

Vervolgens mocht ik optreden als fotomodel. Voor het tijdschrift LOS mocht ik op de Zeepkist klimmen om reclame te maken voor de 1000 rondjes van Leiden.

Ineens was ik ontdekt als fotomodel. Met deze door Jos Drabbels gemaakte foto op de Kagerplassen won ik de door GroenLinks georganiseerde fotowedstrijd rond de klimaattop in Parijs.

Maar het absolute hoogtepunt moest nog komen. Voor het eerst van mijn leven won ik een schaatswedstrijd: de 1000 rondjes van Leiden. Hoeveel mensen kunnen zeggen, dat ze een schaatswedstrijd over 200 kilometer hebben gewonnen?

En wat is er mooier, dan samen hand in hand over de finish te gaan? Gedeelde vreugde is dubbele vreugde. Samen met debutante Janina Wolf won ik de Alternatieve Elfstedentocht in de Leidse IJshal.

Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht om ooit nog eens op het hoogste treetje te mogen staan. Daar moet je kennelijk eerst 60 jaar voor worden. Jan Siebelink had gelijk: De herfst zal schitterend zijn.

"Het kan deze zijn, maar ook die!"

Het was weer behoorlijk druk in de Leidse IJshal. Terwijl buiten het eerste vuurwerk van de dag werd afgestoken, werd in de kunstijsbaan aan de Vondellaan iets veel zinvollers gedaan: schaatsles geven aan kinderen.
Het begon al in de kleedkamer van de trainers. Fer Vergeer bond bij zijn kleinzoon Friese doorlopers onder.

"Dit is de rechterschaats", zei Fer: "Welk been is je rechterbeen?"
De kleinzoon dacht even diep na en zei heel diplomatiek: "Het kan deze zijn, maar ook die!"
Het trainersgilde lag dubbel van het lachen.
Na ingereden te hebben, begon ik in mijn eentje aan de schaatsles met een groep van 16 van de 119 geregistreerde kinderen. Het niveauverschil binnen de groep was vrij groot. Er waren een paar nieuwkomers, die net aan mee konden komen. Maar ze deden vol overgave mee, en dan stuur je ze niet naar een ander groepje.
Het thema van de les was de zijwaartse afzet en het zo lang mogelijk doorglijden op 1 schaats. Al met al ging het behoorlijk goed. Er werd door de kinderen, gelet op de vuurrode konen, hard gewerkt.

We besloten de les met een estafette met revanche, met aansluitend standbeeldtikkertje. De grootste verrassing bewaarde ik voor het laatst: de trainer bleek de bevrijder te zijn. Immers: "Het kan deze zijn, maar ook die!"
In de kantine van de IJshal bleek maar weer eens, dat ik een echte man ben: ik kan maar een ding tegelijk. Terwijl ik aan de bar met een medetrainer aan het praten was over de 1000 rondjes van Leiden, gaf ik aan de barman zonder te kijken de consumptiebon voor de warme chocolademelk met iets te veel slagroom. Ik stootte de beker om.

Met een hele stapel servetten reinigden we gezamenlijk de bar van de chocoladeplas.

Vinger aan de pols

Vanmorgen gaf ik weer schaatsles aan kinderen in de Leidse IJshal. Het was met 166 kinderen de drukste dag tot nu toe in de Kerstvakantie. Net als gisteren bestond de groep van Leen van der Niet en mij uit 18 kinderen.
Het hoofdthema was de zijwaartse afzet. Via een hele rits aan oefeningen kwam dit op een of andere manier telkens weer terug. Ook het diep zitten lieten we niet zitten en het vallen lieten we ook niet achterwege.
Tijdens een van de oefeningen rond het diep zitten, onder een poortje van tweetallen, die elkaars armen vasthielden doorrijden, kwam een jongetje naar me toe. Hij had een bloedende pols.

Ik zag meteen, dat het geen slagaderlijke bloeding was, want dan was het bloed eruit gespoten. Desondanks was het wel zaak om hem naar de EHBO te brengen. Leen nam in zijn eentje de groep, terwijl ik met de lichtgewonde naar de ingang schaatste, waar ik hem overdroeg aan de EHBO-er.
We deden nog een paar alternatieve starts. De kinderen moesten aan de boarding hangen en zich op mijn startsein omdraaien en zo snel mogelijk naar de overkant van de binnenbaan rijden. Met "Schipper mag ik overvaren" besloten we deze leuke les.
Leen en ik begaven ons naar de EHBO-post. Als trainer heb je ook de plicht om te informeren hoe het met de kinderen gaat, die met een blessure of een wond van het ijs af moeten gaan. In dit geval was de wond met een pleister gedicht, maar was de jongen wel doorverwezen naar de huisartsenpost, waar de wond dichtgeplakt zou worden.

"Het was maar goed, dat hij handschoenen aan had", kregen we te horen. "De schaats was er doorheen gegaan. Zonder handschoenen had hij vermoedelijk wel een slagaderlijke bloeding gehad."
Vanachter mijn computer wens ik de jonge schaatser van harte beterschap toe en hoop ik hem weer snel op het ijs te zien.
Na de warme chocolademelk fietste ik in de regen naar huis om me om te kleden en vervolgens door te fietsen naar Katwijk, waar me in de bibliotheek wederom een drukke middag te wachten stond.
Het was zo druk, dat ik pas na mijn dienst op de site van de NOS kon kijken, wie er vanmiddag Nederlands kampioen geworden waren. Als IJVL-er mocht ik trots zijn op Kjeld Nuis, die voor de vierde keer op rij kampioen op de kilometer was geworden.

In de mooiste rit van de dag versloeg de Leidenaar nipt de Hoogmadenaar Kai Verbij, die met het zilver genoegen mocht nemen. Eerder op de dag had Lisa van der Geest uit Warmond op de 5 kilometer de bronzen plak behaald op de 5 kilometer, terwijl Stompwijker Thom van Beek met zilver naar huis mocht gaan. Het was dus een prima dag voor de schaatsers, die in de Leidse IJshal deze edele sport onder de knie hebben gekregen.
De enige dissonant was de diskwalificatie van Bob de Jong in zijn allerlaatste 10 kilometer.
En om het feest compleet te maken, won IJVL-lid Laurine van Riessen ook nog eens de 500 meter. Op de wielerbaan....

Kjeld klopt Kramer

Vanmorgen was het eindelijk wat frisser weer, toen ik naar de Vondellaan fietste om in de Leidse IJshal schaatsles te gaan geven aan kinderen. Bij aankomst was het al druk. Er stond bij de ingang een rij tot buiten aan toe.
Bij het inrijden feliciteerde ik de uit Hoogmade afkomstige schaatstrainers Jan van Schie en Gé van Goozen met de overwinning van Kai Verbij op het Nederlands kampioenschap op de 500 meter. Met een genenpakket, dat voor de helft afkomstig is uit Hoogmade, doe ik dat volgaarne.
"Jullie staan met 1-0 voor", zei ik als IJVL-lid: "Maar vanavond staan we weer gelijk!"

En inderdaad maakte Kjeld Nuis zijn favorietenrol waar door op de 1500 meter Sven Kramer te onttronen. En hoe: hij sloeg een gat van bijna 3 seconden op de meest gelauwerde schaatser ooit.
Met Leen van der Niet gaf ik op de binnenbaan les aan een groep van 18 kinderen. Een staalkaart aan oefeningen passeerde de revue. Naast diep zitten en de afzet kwamen ook de slalom, de start, het remmen en het vallen aan de beurt. Het lesuur, dat we met tikkertje beëindigden, vloog voorbij.
Dat gold vanmiddag ook op mijn werk. Het was de hele middag zeer druk, terwijl er ook nog een paar karren vol boeken stonden van afgelopen donderdag. Zodoende had ik niet eens tijd om op internet de uitslagen te bekijken van het NK in "Thialf".
En dat loog er niet om. Want niet alleen Kai en Kjeld werden kampioen, ook de in oktober al "afgeschreven" Margot Boer pakte in Heerenveen haar 5 nationale titel op de 500 meter.
Van de 6 kampioenen tot nu toe komen er 3 uit de Leidse regio. De helft van de Nederlandse kampioenen heeft dus leren schaatsen in de Leidse IJshal. En wie weet reed er vanmorgen tussen de 129 kinderen, die schaatsles kwamen nemen, wel weer een toekomstige kampioen rond....

Kai onttroont de oude garde

Op deze sombere en bewolkte Derde Kerstdag werd in het vernieuwde "Thialf" in Heerenveen het Nederlands kampioenschap verreden op de 1500 meter bij de dames en de 500 en 5000 meter bij de mannen. Met Jorien ter Mors en Sven Kramer kwamen de verwachte winnaars uit de bus.
In iets mindere mate gold dit ook voor de sprint, waar Kai Verbij de macht greep. Dat deed hij door tweemaal een 34-er op de klokken te zetten. Vooral op de eerste 500 meter gebeurde dat op spectaculaire wijze. Hij kon door de hoge snelheid de binnenbocht niet houden en en kwam zodoende achter zijn directe tegenstander Daidai Ntab op de buitenbaan. Achter diens rug vandaan sprintte de Hoogmadenaar op het laatste rechte eind alsnog naar de zege.

Door als enige schaatser ook op de tweede 500 een 34-er neer te zetten werd Verbij de terechte Nederlandse kampioen. Hij versloeg zo in zijn eentje het complete erepodium van de 500 meter op de Olympische Spelen in Sotsji. Kai onttroont dus de oude garde.
Denk nu niet, dat hij dit voor de eerste keer doet. Het zal een jaar of 9 geleden zijn, dat wij op een donderdag in de Leidse IJshal met de "Krasse knarren" aan het schaatsen waren op de buitenbaan. Er kwam een klas van een school uit de geboorteplaats van mijn moeder aan. Alle kinderen gingen naar de buitenbaan, behalve een klein opdondertje, dat zonder problemen meereed met ons peloton.
Hij werd door de snelste schaatsers van de "Krasse knarren" uitgedaagd om de kop te nemen. Hij kreeg zelfs een voorsprong van 5 tot 10 meter. Kop over kop rijdend kregen snelle mannen als Wierd Wagenmakers, Arthur van Winsen en Cor Vergeer het gat niet dichtgereden.

In de eerstvolgende pauze in onze piramide reed ik naar de onderwijzer om de naam van dit supertalent te vragen. "Kai Verbij", kreeg ik als antwoord.
Ik wist toen al, dat we deze naam nog vaak zouden gaan horen. En Kai wist al vroeg, hoe je de oude garde moet onttronen.

Warmste Kerst ooit

Dat we een extreem warme decembermaand beleven is alom bekend. Het vorige gemiddelde maandrecord wordt met maar liefst 2 graden gebroken. De Kerstdagen doen daar bepaald niet voor onder.

Temperaturen op zo ongeveer de kortste nacht van 13,7 graden, hoeveel gekker wil je het hebben? Ik heb in de zomermaanden bij het kamperen heel wat avonden meegemaakt, waarbij je blind zou willen tekenen voor die temperatuur. Sterker nog, ik heb ook diverse julidagen meegemaakt, die deze temperatuur niet eens haalden. En dan krijgen we het nu als etmaalgemiddelde!

Gisteren was het warm, maar wisselvallig. We vierden Kerstmis met de familie Buijs bij Marja en Dik in Maasland. De weg er naar toe was er eentje met hobbels. We stonden op station De Vink te wachten op de stoptrein, die het station doodleuk oversloeg. De medewerkers van de NS zijn met Kerstmis niet op hun best.

Middels een omweg via Leiden Centraal kwamen we met enige vertraging in Schiedam aan waar Siebe en Ana ons oppikten. Met hen reden we mee naar Maasland, waar we een gezellige Kerstdag doorbrachten met elkaar. De jeugd speelde met elkaar Macchiavelli en De weerwolven van Wakkerdam.

Aan dat laatste spel deed ik een paar potjes mee na de wandeling, die ik in het lichte gespetter maakte langs de Gaag. Deze vaart komt uit in de Vlaardingse vaart. Het is dus een prachtig schaatsgebied, waar niet voor niets in 1993 het Nederlands kampioenschap marathonschaatsen op natuurijs is gehouden.

Ik kwam niet geheel ongeschonden terug. Een vrouw liet twee kleine hondjes uit. Een van die hondjes was zo enthousiast om me te zien, dat hij zijn voorpoten tegen mijn broek zette. Met bemodderde poten! Met een niet meer brandschone broek nam ik deel aan het lopend buffet, waarbij ik met deze en gene kletste. Om middernacht waren we met een goed gevulde buik thuis.
Vanmorgen reden we met Siebe en Ana mee naar Rotterdam, waar we bij Ike een kerstbrunch hadden. Na deze gezellige maaltijd reden Ada en ik mee terug, waar we in Zoeterwoude werden afgezet. De chauffeur en zijn Spaanse vriendin hadden nog een afspraak in Amsterdam.
Mijn vrouw en ik wandelden via de Vlietlanden weer op huis aan. Het was behoorlijk druk met fietsers en wandelaars, die volop genoten van deze mooie dag. Ondertussen had ik alle tijd om de wolkenluchten te observeren.

Doordat er hoge sluierbewolking hing, die nauwelijks van plaats veranderde en laaghangende wolken met een rotvaart vanuit het zuidwesten naar het noordoosten werden geblazen door de stevige wind, kon je goed zien, wat er in de bovenlucht gebeurde, de basis van het Vogezensysteem. Weerman Bas Schijff is helaas niet meer onder ons om het weer te duiden volgens deze door boeren uit de Vogezen bedachte weersvoorspelling in grote lijnen voor het komende jaar.
Tweede Kerstdag staat voor januari. Welnu, het is vandaag droog weer, hetgeen duidt op een droge maand. De tweede helft van de dag brak de bewolking steeds verder open. De tweede helft van januari wordt dus zonniger. De wind in de bovenlucht zat in de noordhoek, dus ik durf heel voorzichtig te voorspellen, dat de kans vrij groot is op een vorstperiode in het tweede deel van de louwmaand.

Kerstpakket

Toen Ada en ik afgelopen woensdagavond thuis kwamen van het Nederlands kampioenschap Mens-erger-je-niet, zagen we voor de voordeur een vrij grote doos staan. Het bleek een kerstpakket te zijn, dat met zorg was samengesteld door Jaap de Gorter als dank voor het verzorgen van de strandtrainingen voor de IJVL.
Behalve een tiental speciale biertjes, altijd welkom in Huize Breed, zaten er 2 boeken in het kerstpakket.

Het eerste boek betrof "De sportcanon" van Bart Jungmann. Ik ken dit 4 jaar geleden verschenen boek uit de bibliotheek en had er een paar hoofdstukken uit gelezen, maar nu kan ik dit tijdloze boek ter hand nemen, wanneer ik wil.

Dat geldt natuurlijk ook voor het recent verschenen boek over schaatser Hans van Helden, dat met een knipoog naar het bekende lied van Boudewijn de Groot de titel meekreeg: "Hoe sterk is de eenzame schaatser".

Eind 2014 doet Erik Dijkstra een bijzondere ontdekking. De mysterieuze schaatser Hans van Helden blijkt in het Thialf te zijn. Hans van Helden, de man die van de aardbodem verdwenen leek te zijn, de schaatser met de fluwelen techniek, winnaar van Olympische medailles, bewonderd en gehaat om zijn eigenzinnige gedrag. Jarenlang leidde hij een teruggetrokken bestaan, diep in Frankrijk, en weigerde ieder contact met de media. Nu is hij terug in Nederland, en Erik gaat op zoek.

Dit leidde tot dit prachtige boek over deze schaatser, die gewoon zijn eigen gang ging en lak had aan conventies. Ik mag dat wel. Er lopen al genoeg kleurloze mensen op deze aardbol rond. Het eerste hoofdstuk uit "Hoe sterk is de eenzame schaatser?" heb ik al met veel genoegen gelezen. Ik kan deze "vakliteratuur" met veel plezier aanbevelen.
En om het kerstpakket compleet te maken, zag ik op www.weerwoord.be dat het rond Oud en Nieuw wel eens flink af kan gaan koelen.

Het veel te warme weer raken we dan eindelijk kwijt. De kou komt dan steeds dichter bij. En als onderstaande weerkaarten uitkomen, dan is er zelfs sprake van een heuse winterinval.


De timing zou perfect zijn. Veel goede winters begonnen rond 1 januari. Driekoningen maakt of breekt de brug....

V&D

Het was de laatste dagen volop in het nieuws: de surséance van betaling, die winkelketen V&D gisteren heeft aangevraagd. Dit voorportaal van een faillissement hangt als een zwaard van Damocles boven de hoofden van vele duizenden werknemers van dit meer dan een eeuw warenhuisketen.

Zij zitten dus fors in de problemen. Welnu, dat zat ik een jaar of 55 geleden ook. Ik was toendertijd een ietwat ondernemende kleuter. Ik ging gaarne mijn eigen gang en ging ook graag op onderzoek uit. Dat deed ik op die bewuste dag ook.

Vanuit Nieuw-Vennep, indertijd een dorp van nog geen 3000 inwoners, gingen we twee keer per jaar met de bus van Maarse & Kroon naar "de grote stad". Dat kon Leiden zijn, maar ook Haarlem. We werden dan in nieuwe kleren gestoken voor het aankomende seizoen. Die had je toen nog!
Op zulke dagen trok ik er graag op uit. Mijn moeder moest dan ook vaak op zoek naar me. In normaal Nederlands: ik was een wegloper. Zo ook die bewuste dag, toen ik in V&D in Haarlem als klein opdondertje op onderzoek uit ging. Mijn moeder was me weer eens kwijt, maar ik haar ook.

Om een lang verhaal kort te maken: ik was behoorlijk in paniek in het gekrioel van al die grote mensen. Via de intercom werd mevrouw Breed gevraagd om zich bij een bepaalde kassa te melden voor het koopje van de dag.

Ik had mijn lesje geleerd en ben daarna nooit meer weggelopen.

Partij voor de Rendieren

De dag voor Kerstmis is altijd een speciale dag in de Leidse IJshal. Dan komt de Kerstman opdraven. Hij neemt dan plaats op de slee, die wordt voortbewogen door een paar rendieren.
Het was al druk, toen ik op de Vondellaan mijn fiets stalde. In de kleedkamer trok ik het geblokte hesje aan, waarna ik een rendierhoorn op mijn hoofd zette. Ik was er klaar voor! We moesten nog even wachten op de Kerstman. Hij is inmiddels ook weer een jaartje ouder geworden, dus hij nam overal wat meer tijd voor.

Met Maup Honcoop als tweede rendier reden we een rondje op de buitenbaan, een rondje op de binnenbaan en wederom eentje op de buitenbaan met een sliert kinderen om ons heen. Zodoende waren de kinderen al verdeeld over de diverse trainers, toen wij aankwamen. Ik sloot me aan bij Jan van Schie. Samen gaven we 11 kinderen les, waarbij de zijwaartse afzet en het diep zitten de hoofdmoot van de oefenstof vormde.
De Kerstman kwam ook een kijkje nemen. Hij was, hetgeen niet zo vreemd is als je kijkt naar zijn leeftijd, wel moe. Derhalve vroeg hij aan de kinderen of ze hem wilden duwen. Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd!
De les vloog voorbij en tijdens de tweede sessie van de estafette was deze afgelopen. Als goed rendier haalde ik de slee op om met de Kerstman een ereronde op de buitenbaan te rijden. Daar Maup bezig was met het opbergen van de pilonnen, moest ik dit in mijn eentje doen. Het draaide dus uit op een heuse krachttraining.

Daar het gevaar van overbelasting bestaat, is in de kantine van de IJshal aan de warme chocolademelk de Partij voor de Rendieren opgericht met als voornaamste actiepunt de klimaatverandering. Het is als rendier niet meer te doen om bij temperaturen van bijna 15 graden met een slee op pad gestuurd te worden.
Daarnaast moet er strenger op toegezien worden dat niet slechts één rendier de kar moet trekken, pardon, de slee moet duwen. Dit ter voorkoming van overbelasting, die er toe kan leiden dat het rendier op een gegeven moment door de hoeven zakt.

Tenslotte vinden de rendieren, dat zij recht hebben op een ruime kerstgratificatie. Zij moeten immers ieder Kerstfeest weer op komen draven....

Kerstkaarten

Ieder jaar rond deze tijd plaats ik de mooiste kerstkaarten op dit blog. Die eer valt dit jaar aan Jaap de Gorter ten deel met deze prachtige kaart van de Vlaardingse Vaart.

Hij won nipt van deze prachtige kaart van Willem van Vliet met het prachtige natuurijs in Zweden.

Uiteraard ontbreekt Jos Drabbels niet in het lijstje met mooiste kerstkaarten.

Daarnaast ontkom ik er natuurlijk niet aan om onze eigen kerstkaart hier te plaatsen met de bijbehorende tekst.

Van achteren kijk je de koe in de kont.
Van voren zien wij uit naar een loeigoed 2016.

We wensen jullie prettige feestdagen toe,
Bert en Ada.

Agenda

Net als vorig jaar heb ik weer een jaaragenda van Natuurmonumenten aangeschaft. Ze zijn nauwelijks duurder dan vergelijkbare agenda's, maar je steunt er wel een goed doel mee.

En zeg nu zelf: waar vind je zulke inspirerende foto's in een agenda?

Het onderschrift bij bovenstaande foto is "Winterpret". Daarmee zijn we in 2014 en 2015 niet bepaald ruim bedeeld. Maar gelukkig hebben we de foto's nog....
Desondanks hoop ik, dat ik in 2016 enkele afspraken in deze agenda kan noteren voor het schaatsen op natuurijs.