Op deze mooie maar winderige Pinksterdag deden we het rustig aan.
Thuis deden we allerhande kleine klusjes, alvorens we om 1 uur naar de volkstuin fietsten. Daar lunchten we eerst voor we aan de slag gingen. Ineens sprong Ada op. Er zit een libelle op die tak. Toen mijn vrouw ons fototoestel pakte om dit insect op de gevoelige plaat vast te leggen, was de libelle alweer gevlogen. Gelukkig vond ik op de site van Vroege Vogels een mooie afbeelding.
De Libelle Zomerweek mag dan verplaatst zijn naar het najaar, wij deden daar niet aan mee. Op de laatste dag van deze zonovergoten meteorologische lente kwam een libelle even gezellig buurten.
Ada was druk in de weer met onkruid wieden en slakken vangen, ik ging door met takken knippen en planten water geven, terwijl de bijen zoemend de bloemen bezochten.
Om 6 uur verlieten we de volkstuin. Uit de wind was het prima uit te houden. De libelle liet zich echter niet meer zien.
"Het nieuwe normaal" heeft naast diverse beperkingen ook een aantal nieuwe kansen. Doordat van paar maar 1 persoon de winkel binnen mag, moest ik buiten wachten bij "De Helianth", terwijl mijn vrouw boodschappen deed. Die wachttijd biedt mij de mogelijkheid een serie schaatsoefeningen op het brede trottoir in de Herenstraat af te werken.
Regelmatig krijg ik leuke opmerkingen te horen. Vandaag vroeg een wandelend paar aan mij: "Elfstedentocht?"
Ik antwoordde: "Je moet er op tijd mee beginnen!"
Wat dat aangaat heb ik mijn leergeld wel betaald met het niet uitrijden van de Elfstedentocht in 1996.
Voor die Tocht der Tochten had ik veel te weinig getraind. Dat zou mij niet nogmaals overkomen! Van je fouten moet je leren.
Na thuis wat gedronken te hebben, bracht ik de boodschappen naar mijn schoonouders en fietste door naar de Kniplaan, waar ik met Hans Boers had afgesproken. Samen liepen we in het zonnetje. Ondanks het mooie weer hadden we alle ruimte tijdens de 9 kilometer lange veldloop door de Vlietlanden en langs de nog vloeibare Vogelplas.
Via de Landgoederenroute en de volkstuin fietste ik naar huis toe, waar ik om 3 uur eindelijk kon lunchen. Want goed eten hoort ook bij de training voor de Elfstedentocht!
Op 10 mei deed ik mee aan de Leiden Online Marathon, waarbij ik de 10 kilometer zou gaan lopen. Doordat de app niet werkte, werd er niets geregistreerd van de 10 kilometer.
Geen man overboord. Dan lopen we hem toch gewoon nog een keer. De donderdag erop ging ik op herhaling en liep vanaf de volkstuin naar de Wassenaarse slag en via mul zand op het strand en in de duinen weer terug. De afstand van anderhalf uur lopen was 0 meter. Dat is nog eens een lockdown!
Driemaal is scheepsrecht, dus uiteindelijk kwam het goed met een loop over de prachtige Landgoederenroute. Daar het mijn eer te na was, dat ik met een tijd van boven het uur over de 10 kilometer in de boeken kwam, liep ik met Hemelvaart voor de vierde keer de 10 kilometer. Dat was nummer 4.
Gisteren kregen we een mailtje van de Marathon van Leiden, dat de halve marathon alsnog aan het programma is toegevoegd. Ik heb me zojuist opgegeven. De Landgoederenloop en de Maaldrift leverden tezamen een geregistreerde afstand op van 22,5 kilometer. Met de Leiden Online Halve Marathon erbij kom ik dan uit op een hele marathon.
Daar heb ik dan wel bijna een maand over gedaan. Maar ja, ik word ook een dagje ouder....
Vanochtend stond in Trouw een recensie van het boek "Gouden eeuw der Nederpop" van Peter Voskuil. Hoewel ik het boek nog niet in handen heb gehad, wil ik het graag onder jullie aandacht brengen.
De door Saskia Bosch geschreven recensie is HIER TE LEZEN.
Ik er wat muziek muziek bij om de recensie te ondersteunen. Als voorbeeld van de Indorock hier "The Blue Diamonds".
Den Haag was in die jaren de Pophoofdstad van Nederland. Trainingsmaat Aad van Tol zal dat volmondig beamen. Hij kan ook smakelijk vertellen over die jaren in de Residentie. Net als mijn zwager Dik.
Grote invloed ging natuurlijk uit van "The Golden Earrings".
Ook "Earth & Fire" verscheen op het podium. Een van hun kenmerken waren de driedubbel ingezongen vocalen.
Tenslotte was er "Shocking Blue", dat met "Venus" de eerste Nederlandse groep was, die op nummer 1 kwam in Amerika.
Ook de Palingsound uit Volendam kreeg veel aandacht. Boegbeeld daarvan was "The Cats".
Wat weinig mensen weten, is dat "BZN" in de beginjaren een heuse rockgroep was.
Ik wil afsluiten met een nummer, dat de popscene uit Den Haag en Volendam samenbrengt: "Murdock 9-6182" van de Volendamse groep "Alles". Het lied is geschreven door George Kooymans. van "The Golden Earring".
Vanmorgen heb ik de boeken van een overvolle coronaquarantaineboekenkar ingenomen in de bibliotheek van Rijnsburg. Met wat klusjes tussendoor was ik een stuk langer bezig dan gepland. Na mijn ochtenddienst zat mijn werkweek er op.
Ik lunchte nog even in de bibliotheek, waarna ik naar Valkenburg fietste. Daar haalde ik bij trainingsmaat Wim Slootweg een bos witte hortensia's op, waarmee ik mijn schoonouders verraste.
Daarna reed ik naar huis, waar ik op mijn vrouw wachtte. Samen fietsten we op deze mooie lentedag naar de volkstuin.
Daar ging Ada aan de slag met planten poten en onkruid wieden, terwijl ik me verdienstelijk maakte met de edele kunst van het planten water geven. Maar niet, nadat ik een achttal aardbeien geplukt had. Je moet natuurlijk wel gezond blijven en aardbeien helpen hierbij!
Vorige week maandag gingen 2 vestigingen van de bibliotheek in Katwijk open. Het was wel een hectische week, maar door Hemelvaart was de week kort. Deze week moet ik na maanden op halve kracht gewerkt te hebben ineens vol in de beugel. Ik werk 26 uur per week en de teller staat nu al op 31 uur. Daar komen morgen ook nog wat uren bij.
Rustig op weg gaan naar het pensioen is er niet bij. Het is wat dat aangaat hetzelfde als met hardlopen. Vanuit stilstand kun je niet ineens voluit sprinten. Je moet op snelheid trainen en voordat je gaat sprinten moet je je spieren goed hebben opgewarmd. Zonder een goede doorbloeding kun je niet tot grote prestaties komen.
Met duurlopen merk ik dat al. De afgelopen tijd heb ik alleen maar op duur getraind. Het lopen op zich gaat heel makkelijk en soepel, maar het tempo opvoeren valt behoorlijk tegen. Met de droogtraining krijgen we wat meer tempotraining, dus wellicht dat dat mijn snelheid wat omhoog gaat.
De omschakeling van relatieve rust bij het thuiswerken naar volle dagen werken en daarnaast ook nog water geven op de volkstuin en boodschappen doen is wat dat aangaat groot. Vanmorgen gaf ik eerst de planten in onze achtertuin water, daarna deed ik boodschappen bij "De Helianth". Na deze thuisgebracht te hebben, fietste ik naar de volkstuin toe om de aardbeien water te geven.
Het aardbeiennet had zijn werk prima gedaan. Er was niet van de aardbeien gesnoept door de kraaien. Na een klein half uur op de volkstuin bezig te zijn geweest, reed ik naar de bibliotheek in Valkenburg. Daar was ik anderhalf uur bezig met het innemen en wegruimen van de maandag ingeleverde boeken, die 2 dagen in quarantaine waren gehouden. Langer dan gepland dus.
Om kwart over 5 fietste ik naar huis, waar ik voor en na het avondeten druk in de weer was met het zomerrooster, dat op 1 juli kant en klaar moet zijn. Buiten de eetpauzes om was ik van 8 uur 's ochtends tot 9 uur 's avonds constant in touw. Als dat geen hollen of stilstaan is?
Na de ochtend in de bibliotheek aan de Hoorneslaan gewerkt te hebben en de middag in Rijnsburg, luisterden we voor het avondeten naar de persconferentie van premier Rutte.
Voor de sportliefhebbers was het goede nieuws, dat de sportscholen en de sportkantines vermoedelijk per 1 juli weer open mogen.
Voor de zomervakantie was alles een stuk vager: "Als je je vakantie uit kan stellen, moet je dat vooral doen."
Volgende week is er mogelijk bekend, of we deze zomer in Duitsland kunnen gaan fietsen, of dat we dit jaar onze fietsvakantie in Nederland zullen gaan houden.
Na het avondmaal fietste Ada naar de volkstuin om planten te poten en onkruid te wieden. Ik deed de vaat en liep daarna naar de tuin toe, waar ik water ging geven. Daar was ik dik een uur mee bezig. De schemering begon in te vallen. Mijn vrouw bleef nog even om slakken te vangen, maar ik liep naar huis. Onderweg kon ik genieten van het prachtige avondrood.
Bij het woord aardbeiennet zullen velen onmiddellijk denken aan de aardbeienladder, een op 1 april zeer gewild artikel, dat net als de mondkapjes 2 maanden geleden, op die dag steevast is uitverkocht.
Na vandaag de hele dag in de bibliotheek van Rijnsburg gewerkt te hebben, waarbij ik vandaag 14 kratten met boeken heb ingenomen, hetgeen bevestigd dat ik een innemend persoon ben, fietste ik vanavond met mijn vrouw naar de volkstuin.
Ada had gisterenavond ontdekt, waardoor de weinige aardbeien, die rood kleurden, aangevreten werden: door kraaien.
Daar er nu veel witte aardbeien tevoorschijn komen, wilden we voorkomen, dat een groot deel van de aardbeienoogst door deze vogels opgevreten zou worden. We moesten een net over de aardbeien spannen, zodat de kraaien er niet meer bij zouden komen.
Terwijl Ada de voorbereidingen trof voor een raamwerk, gaf ik het aardbeienveld flink water, evenals de recent gezaaide planten. Daarna konden we het grote net er overheen leggen. Het ziet er redelijk degelijk uit. Binnenkort weten we, of de kraaien hetzelfde denken over ons aardbeiennet.
Vanavond fietste ik naar Jos Drabbels. Hij zou vanavond de droogtraining van de IJVL verzorgen. Samen fietsten we naar het clubhuis van "Swift" vanwaar we met de groep schaatsers naar het Romeinse fort vertrokken.
Waar de Romeinen een reputatie hadden hoog te houden op het gebied van brood en spelen, daar kregen wij een pittige training voorgeschoteld op deze prachtige lenteavond.
Na ingewerkt te hebben begonnen we met 4 Steigerungen. Doordat er vrij weinig tijd tussen zat, hakte deze oefening er toch aardig in. Daarna volgde een serie oefeningen van 30 seconden met 30 rust. Onder andere opdrukken, planken, hinkelen in diverse vormen, sprongoefeningen, statisch zitten en luchtfietsen.
Daar deze serie nog een keer herhaald werd in een pittiger tempo, ging je je spieren wel voelen. Maar ja, de meeste gladiatoren waren blij, als ze de volgende dag überhaupt nog wat kunnen konden voelen....
Het weer tapte uit een ander vaatje. Het regende dan ook vrij langdurig.
Verder was het niet echt warm te noemen.
Vanmiddag fietste ik met een pittige wind tegen met mijn vrouw naar de volkstuin.
Dat deed ik met mijn oude Batavus Jakima met de fietskar. We moesten een tegel van 50 bij 50 centimeter vervoeren. Achterop de fiets is dat wat lastig, dus kozen we voor de veiligste transportwijze: de een kwart eeuw oude fietskar.
Doordat het niet zulk mooi weer was, was het rustiger op de fietspaden. Dat kwam goed uit met dit zwaar transport.
Op de tuin aten we ons lunchpakket op, waarna Ada aan de slag ging met het poten van planten en ik takken zou knippen voor op de paden. Dat klonk makkelijker gezegd dan gedaan. Bij het pakken van een stapel takken greep ik in diverse doornen.
Een bekend spreekwoord luid: geen rozen zonder doornen. Dit is waar, maar omgekeerd ook: doornen zonder rozen. En daar had ik vandaag mee te maken.
Met tuinhandschoenen aan ging een gewaarschuwd man, die voor 2 telt, aan de slag. Dat ging stukken beter. Vanavond ga ik eerst maar eens onderhandelen over gevarengeld.
Om half 5 vond ik het welletjes oftewel tijd om te gaan.
Dat merkten we al, toen mijn vrouw en ik vanmorgen bij "De Helianth" boodschappen gingen doen. Ada ging de natuurvoedselwinkel in, ik werkte op de brede stoep een droogtraining van ruim een kwartier af, voordat wij met de wind tegen naar huis fietsten.
Na de koffie en thee brachten we de boodschappen naar mijn schoonouders toe. Ada reed daarna naar de volkstuin, ik trapte door naar de Kniplaan, waar ik op Hans Boers wachtte. Samen liepen we een rondje door de Vlietlanden, waar het aanmerkelijk rustiger was dan op Hemelvaartsdag. Eergisteren werd het recreatiegebied door de politie ontruimd in verband met de grote drukte op de strandjes.
Voorbij het nu rustige strand, waar kleine groepjes windsurfers zich klaarmaakten om de golven op het grote meer te trotseren, was het gedaan met de wind in de rug.
Aan de kant van de A4 liepen we vrij vaak langs het water, waar de wind vrij spel had. Dit had tot gevolg, dat ik op een gegeven moment mijn oranje pet krijt was.
Deze was van mijn hoofd gewaaid. Ik draaide me om, pakte de pet en liep achter Hans aan.
We liepen naar de Vogelplas, in sommige winters een lustoord voor ijsvogels.
Langs dit golvende water bleek, dat ik dingen moeilijk onder de pet kan houden. In dit geval was het de overtreffende trap: ik kon mijzelf niet eens onder de pet houden. Voor de tweede maal moest ik bukken om het hoofddeksel op te rapen.
Ik liep verder met de pet in mijn hand. Als ik voor de derde maal mijn pet door de lucht zou zien vliegen op de ophaalbrug over de Vliet, dan zou het weliswaar driemaal scheepsrecht zijn, maar dan zou deze wel eens als een zinkend schip naar de bodem van het kanaal kunnen zakken.
Na de veldloop van ruim 9 kilometer volbracht te hebben, fietste ik een stukje met Hans op om via de Noortheylaan, de Horstlaan en de Landgoederenroute naar de volkstuin te fietsen, waar ik om kwart over 2 met Ada lunchte.
Daarna trapte ik naar huis. Ik had vandaag 9 kilometer gelopen en 40 kilometer gefietst. Er zijn genoeg dagen, dat ik het met minder moet doen.
Eenieder, die wel eens een strip van Asterix gelezen heeft, kent de bard Assurancetourix, wiens muzikale expressie niet door iedereen werd gewaardeerd.
Hij kreeg dan ook vaak te horen: "En je zingt niet!"
Regelmatig werd de bard het zingen onmogelijk gemaakt.
Door het coronavirus zijn alle koren in Nederland in maart stilgelegd. Zo ook het project "England, my England" van "Projecta Musica", waar Ada en ik in mee zongen.
Toen vonden we het jammer, hoewel begrijpelijk. Achteraf bleek het een "blessing in disguise". Dat beseften we helemaal, toen we een uitgebreid artikel lazen in Trouw van Peter van Lint onder de titel "Die ene Passion die wel doorging, met rampzalige gevolgen."
Van de 130 leden van het Amsterdams Gemengd Koor werden er 102 ziek. Het Covid-19-virus sloeg onverbiddelijk toe. Een 78-jarig koorlid overleed, net als 3 partners van koorleden. Ook dirigent Paul Valk en leden van de Holland Orkest Combinatie werden door het coronavirus geveld.
Toeval? Beslist niet. Diverse koren hebben te maken gehad met een uitbraak van het coronavirus. Een vriend van me was 3 weken lang geveld door dit virus, degene die naast hem stond op zijn koor belandde met coronaklachten een kleine maand op de intensive care in het ziekenhuis.
Hoewel ik beslist geen viroloog ben, zijn er wel een aantal factoren, die een rol spelen. Als koorleden zit en sta je vaak vlak naast elkaar. De anderhalve meter afstand was tot op heden een illusie. Verder oefen je altijd binnen, dus met een gelijkmatige temperatuur, waarbij virusdeeltjes zich langer kunnen handhaven buiten het lichaam.
Verder gebruiken zangers en zangeressen hun volledige longinhoud. Daar wordt ook op getraind. Als duursporter maak ik ook dankbaar gebruik van deze ademhalingstechniek. Maar dit terzijde.
Virusdelen worden bij het zingen dus dieper de longen ingezogen of komen ook met grotere kracht het lichaam juist uit. Voeg daarbij de gemiddelde leeftijd van de meeste koren: 60-plus domineert. Kortom, je hebt degenen, die vatbaar zijn voor Covid-19 bij elkaar.
Voorlopig is het devies dus: "En je zingt niet!"
Wel wil ik even terugkeren naar Paul Valk. Hij is ook een korte periode dirigent geweest van de Leidse Koorprojecten. Vaste dirigent Wim de Ru werd ziek, terwijl we druk aan het repeteren waren voor "Die Schöpfung" van Joseph Haydn.
Net als Wim de Ru wond de gastdirigent het koor met humor om zijn vinger. Een klein voorbeeld. Paul Valk wilde bij een bepaalde passage, dat we niet meteen hard inzetten, maar ingetogen beginnen, daarna wat harder en tenslotte voluit.
Daartoe bracht hij Herman Finkers in stelling: "Prijs de Heer, 7,50, prijs de Heer, 9 gulden, 12,50. 13,60, ja, wij prijzen hem steeds meer!"
Daarna ging die passage altijd goed!
Naast het zangplezier zullen we de komende tijd ook deze dirigentenhumor moeten missen. En niet alleen wij. Ook op scholen zal de komende tijd niet veel gezongen gaan worden.
Helaas geldt de komende tijd in Nederland: "En je zingt niet!"
Iedere sporter probeert ook om de man met de hamer te ontlopen. Dat geldt in nog sterkere mate voor de man met de zeis.
Sterker nog, ook iedere niet-sporter doet hier volop aan mee.
Gisterenavond leerde ik een variant hierop kennen. Mijn vrouw kwam met een zeis van de volkstuin aangefietst. Zij wilde het gras in onze tuin op ouderwetse wijze maaien.
Dat deed zij ook, toen ik vanmorgen aan de vierde etappe van de Online Leiden Marathon was begonnen, keurig verdeeld over 2 niet-geregistreerde lopen en 2 wel geregistreerde.
Gelukkig is mijn vrouw een mild mens. Zodoende joeg zij niemand de stuipen op het lijf, toen zij met de zeis in haar hand op de fiets stapte.
Denk echter niet, dat mijn vrouw niks aan de zeis had. Een ouderwetse jute zak voorkwam ongelukken.
We fietsten naar mijn schoonouders, waar we allerhande klussen in de tuin deden. Daarbij hadden we de gebruikelijke rolverdeling. Ada deed met haar groene vingers het werk, waarbij inzicht vereist was, ik het werk, waar weinig fout bij kon gaan. In deze warme droge periode hield dat in, dat ik wel een dertigtal gieters vol water over allerhande planten heb uitgegoten.
In de schaduw van een boom aten we op deze eerste zomerse dag in de tuin champignon-aspergesoep en ons eigen brood op. Op gepaste afstand uiteraard. Na 5 uur tuinwerk fietsten we om half 4 naar onze eigen tuin. Mijn vrouw uiteraard met de zeis. Ze leverde deze af bij de rechtmatige eigenaar, een medetuinier.
Ook hier hielden we de perfecte rolverdeling aan. Zodoende liep ik 2 uur met een gieter water zo ongeveer de hele tuin door planten van water te voorzien, terwijl mijn vrouw met de planten in de weer was.
Om half 7 zat het tuinwerk er op. Maar geheel in stijl aten Ada en ik op deze Hemelvaartsdag 's avonds in de tuin achter ons huis.
Dauwtrappen is een oeroude traditie met Hemelvaartsdag. Ik werd vanmorgen om 6 uur wakker en verliet de echtelijke sponde om mijn sportkleding bij elkaar te zoeken en mijn sportschoenen aan te trekken. Daar het vandaag een warme dag belooft te worden, was vroeg hardlopen een gouden idee.
In onze jeugdjaren gingen we met Hemelvaart vaak 's ochtends vroeg naar Langevelderslag. Met een groep bezoekers van "De Hobbit" en jongerenkoor "Oktopus" was het de bedoeling, dat we rond het ochtendkrieken op de fiets vanuit Nieuw-Vennep naar het strand te rijden.
Alles verliep geheel volgens plan. Slechts een klein detail hadden we over het hoofd gezien.
Hoe kregen we Bas uit bed? Heel de Zichtweg was wakker, maar onze vriend sliep de slaap der rechtvaardigen, die nogal diep is. Met een flinke vertraging konden we op pad.
Om half 7 verliet ik ons huis voor een loop, waar ik de sfeer van het dauwtrappen het meest kon ervaren: de loop tussen de weilanden, die ik tijdens de lockdown al zo vaak gemaakt heb. Via het fietspad langs de A44 liep ik naar de Maaldrift op deze nog frisse morgen.
Net buiten de Stevenshof zag ik een buizerd op een lantaarnpaal zitten. Deze grote roofvogel vloog weg, toen ik eraan kwam lopen en een meter of 10 van hem weg was. Een prachtig gezicht.
Bij de Maaldrift groette ik om kwart voor 7 de boerin, die op haar erf bezig was. Het boerenleven begint vroeg.
Voor de rest kwam ik niemand tegen op de vier keer heen en weer lopen over de Maaldrift. Alleen bij de laatste keer teruglopen kwam er een auto aan, waarvoor ik even aan de kant moest. Maar voor de rest was het volop genieten van de natuur. Talloze vogels zag ik: eenden, kieviten, tientallen spreeuwen, meerkoeten, waterhoentjes, kraaien, eksters houtduiven, een reiger en een zwanenfamilie.
Ik kon in mijn eentje genieten van een uur durend vogelconcert. Daarnaast liepen er koeien, paarden en schapen in de wei vlakbij KNMI-meetpunt Voorschoten. En in 2 verschillende weilanden zag ik 2 paar hazen lopen.
Na 4 keer de stille weg tussen de weilanden op en neer te hebben gelopen verliet ik dit mooie boerenland vlak bij Leiden.
Om half 8 was ik thuis na een kleine 11 kilometer hardlopen. Thuis zette ik de app stop van de Online Leiden Marathon. De teller stond op 22,5 kilometer. De Landgoederenloop van zaterdag was er dus bij opgeteld. Ik had de 10 kilometer gelopen in 56 minuten. Een goed marathontempo van rond de 11 kilometer per uur.
En om half 8 heb je nog een hele dag voor je. Het grote voordeel van dauwtrappen!
Geboren en getogen in Nieuw-Vennep in een gezin met 12 kinderen en sinds 1979 woonachtig in Leiden. Mijn vader was de oprichter van het transportbedrijf B.Breed & Zonen in Nieuw-Vennep, dat nog steeds bestaat.
Ik ben in 1983 getrouwd en vader van 4 kinderen.
Ik train al sinds mijn verhuizing naar Leiden voor de Elfstedentocht en ben uiteraard een groot liefhebber van schaatsen op natuurijs.
