Een handgeschreven startnummer bij de Sinterklaasloop

Vorige week kreeg ik van Jaap de Gorter een mailtje met de vraag, of ik mee wilde doen met de Sinterklaasloop. Deze zou plaats vinden in het Panbos. Ik had verder niets in mijn agenda staan, dus dat moest lukken.

Vanmorgen fietste ik om half 10 naar Jos Drabbels toe. Ondanks dat buienradar vrijwel geen wolkje aan de lucht gaf, had het 's ochtends toch nog geregend. Bij Jos werden we opgepikt door Jaap.
Het begon om 10 uur al aardig druk te worden bij het Pannenkoekenhuis in het Panbos. Zo druk zelfs, dat Jaap het laatste startnummer in ontvangst kon nemen: nummer 250. Men had niet op zo'n hoge opkomst gerekend!
Denk nu niet, dat de rest van de lopers niet mee kon doen. De charme van dit soort kleine lopen is gelegen in een beetje kneuterigheid. Geheel in de sfeer van het Sinterklaasfeest werd er gewoon wat geknutseld.
Amateuristisch, maar o zo gemoedelijk.

Zo kregen de "laatkomers" een handgeschreven startnummer op een stukje papier!

Met dit unieke startnummer ging ik inlopen in het Panbos, waar ik voor het laatst met de Halve marathon van Katwijk gelopen had.

Inmiddels waren Andrea Landman en Paul Verkerk ook gearriveerd, net als Sinterklaas en zijn door de Verenigde Naties nog niet gearresteerde Zwarte Pieten.

Maar zoals het bij de Sinterklaasloop te verwachten was, loste de Goedheiligman zelf het startschot. Met een redelijk grote groep lopers vertrokken we over de geasfalteerde toegangsweg naar de onverharde bospaden voor de eerste van de 4 omlopen door het prachtige Panbos. Vanuit het midden van het peloton werkte ik me een flink eind naar voren.
Ik haalde zelfs nummer 14 in. Ajax en Barcelona hadden de altijd met dit rugnummer rondlopende Johan Cruijff, Katwijk had bij het hardlopen haar eigen variant hierop: de allround sportvrouw Lenie van der Plas.

Het simpele feit, dat ik voor haar kwam te lopen, gaf aan, dat ik de vorm van de Zevenheuvelenloop mee had genomen naar de Sinterklaasloop. Halverwege de eerste ronde kwam ik ongeveer op de plaats te lopen, waarop ik de rest van de wedstrijd zou lopen.


Ik haalde een drietal vrouwen in, vooral doordat ik licht voorover hangend mijn armen in de afdalingen slap langs mijn lichaam hield. Door de zwaartekracht ga je dan harder: je kunt grotere passen maken. Probeer maar, het werkt altijd!
Twee van de vrouwen kon ik lossen, eentje kon mij volgen. Ik hield haar 2 ronden uit de zeer gematigde wind. Halverwege de derde ronde versnelde ze en niet zo zuinig ook. Het roze loopshirt zag ik binnen anderhalve kilometer een voorsprong van 100 meter nemen.
Rond deze tijd had ik Jos Drabbels verwacht. Bij verreweg de meeste lopen haalt hij me op ongeveer 7 kilometer in. Nu dus niet. Ik liep dus goed! Halverwege de vierde ronde werd echter een tipje van de sluier opgelicht: Jos had, net als Paul, de 5 km gelopen. Daar hij zich opgegeven had voor de 10 km en we zonder chip liepen, heeft Jos met zijn 5 kilometertijd zijn eerste nominatie voor de 10 kilometer op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro nu reeds binnen!

Een halve ronde later was ik als 23e binnen in 48.16. Daar het parcours zwaarder is dan dat van de Zevenheuvelenloop, was ik hier tevreden over. Ik had lekker gelopen.


Jaap kwam binnen in 51.08, Andrea net boven het uur.
In het Pannenkoekenhuis dronken we koffie of (warme) chocolademelk. Bij het verlaten van het pand kreeg Jaap een telefoontje van Gerard van Tol. Hij zocht nog een invaller voor het G-schaatsen vanavond.

Daar ik geen afspraken had staan,
bood ik mezelf voor 's avonds aan
om de G-schaatsers te begeleiden
in mijn tweede huis: IJshal Leiden.
Ik heb begrepen dat Sint-Nicolaas
vergezeld van zijn trouwe Pieterbaas
ook daar acte de présence zal geven,
zodat ik op deze dag kan beleven,
dat ik andermaal de Goedheiligman
op sportieve wijze passeren kan.
Eerst ging het hardlopend in het duin,
straks zet ik mijn schaatsen schuin
naar voren bij weer een nieuwe slag
op deze toch wel zeer sportieve dag.
Genoeg bewegen is goed voor iedereen
en als je dat doet, dan kun je meteen
beginnen met het verteren van de pepernoten,
waar je net iets te vaak van hebt genoten!
Ook ik kan de pepernoten niet laten staan,
dus voor mij is het goed om op de ijsbaan
wat kilometers extra te kunnen rijden
om het extra gewicht eraf te glijden.

Een late Piet

Op weg naar de Leidse IJshal kwam ik op de Vondellaan toch nog in een hagelbui terecht. Ik zette mijn fiets in het rek en trok mijn gele Rossignol-langlaufschoenen aan. Na de ijzers eronder geklikt te hebben, kon ik om kwart over 4 het ijs betreden.
Of het nu kwam door het rasechte herfstweer, de griep, waardoor diverse mensen getroffen waren of dat er her en der kinderpartijtjes waren, dat weet ik niet, maar het was een stuk rustiger dan gewoonlijk. Mijn groepje bestond vandaag uit 7 kinderen.

Nu heeft elk nadeel zijn voordeel: je kunt de aanwezige kinderen veel meer en gerichtere aandacht geven. Doordat de pilonnen anders waren neergezet op de binnenbaan, konden we rondjes rijden, waarbij we zelfs aan het oefenen van pootje over toekwamen. De allerleukste oefening vonden de kinderen echter toch de buikschuiver. Vanuit de hoek, waar we stonden vaart maken tot de tweede blauwe lijn en dan zo ver mogelijk op de buik doorschuiven. De kinderen deden het zo graag, dat ze het een halve ronde verder nogmaals deden.
De tijd vloog om. Na de dweilpauze van een kwartier kon ik nogmaals naar de binnenbaan. Net als vorige week waren de twee Turkse broertjes niet op komen dagen, zodat ik Nick weer privéles kon geven. Met op maat gesneden oefeningen boekte hij wederom grote vooruitgang, nadat hij bekomen was van de schrik van een val bij een mislukte remoefening.

Ik nam vooral veel tijd om de zijwaartse afzet en het achterop zitten te oefenen. Ik klikte daarvoor zelfs de ijzers van mijn schoenen, zodat Nick met eigen ogen kon zien, dat de ijzers niet recht zijn, als je de loopvlakken tegen elkaar houdt, maar dat er dan een cirkel van circa 20 meter tevoorschijn komt. Door deze ronding kun je glijden over het ijs. Met puur vlakke ijzers zou dit nauwelijks lukken.
Na deze uitleg ging het schaatsen ineens een stuk beter. In 4 schaatslessen is het dus mogelijk om een kind de basisbeginselen goed bij te brengen.
Aan het slot van de les deden we uiteraard weer een spelletje. Dit keer tikkertje. Er waren drie en bij de tweede keer vier tikkers. Als je getikt was, werd je letterlijk getikt en gig je heel gek schaatsen. Op het eerste oog misschien een rare vorm van tikkertje, maar er is wel degelijk over nagedacht. Door je raar op je schaatsen te bewegen, gooi je jezelf telkens uit balans. Je bent dus constant aan het corrigeren. Zonder dat de kinderen het door hebben, doen ze in spelvorm een balansoefening!
Waar in vroeger jaren bij de laatste les voor Sinterklaas een paar Zwarte Pieten op het ijs verschenen, blonken deze de laatste paar jaar uit in afwezigheid. Ik had me er al bij neergelegd, dat ook 2013 Pietloos zou verlopen.
Toen de kinderen naar huis gingen, verscheen Zwarte Piet alsnog. Hij had op de site van de IJVL gekeken, waarop stond, dat de schaatsles pas om kwart voor 7 was afgelopen. Zodoende waren diverse kinderen de late Piet misgelopen.

Misschien dat de VN zich hierover kan buigen tijdens de Zwarte Pieten-discussie.

"Gisterenavond zat ik nog in Leuven!"

Je moet er wat voor over hebben om met de "Krasse knarren" mee te schaatsen. Een van de deelnemers verwoordde het als volgt: "Gisterenavond zat ik nog in Leuven!"
Met zulke gemotiveerde schaatsers heb je als coördinator een makkie. Net zoals het schaatsen heel gemakkelijk ging. De spieren voelden weer soepel aan, waardoor ik meer druk op kon bouwen. Zodoende kon ik weer technisch verzorgd schaatsen met een puur zijwaartse afzet om vervolgens weer bij te sturen, zodat ook de volgende afzet weer puur zijwaarts gericht was.
Het was met een man of 20 iets rustiger dan vorige week en ook het tempo lag iets lager, maar het ging nog behoorlijk snel. Maar doordat iedereen het bij kon houden was dit het juiste tempo voor het peloton.

Als test voor de 1000 rondjes van Leiden op 15 december nam ik bij de 25 rondjes van de piramide al het kopwerk voor mijn rekening. Alleen Hans van der Plas en Martin Langbroek vonden het niet snel genoeg gaan en zij pakten nog 2 rondjes op het peloton.
Ook Jan van Rijn reed met ons mee. Zo kon de ijsmeester zijn eigen spiegelgladde ijs uittesten. Jan had sowieso een prima week gehad. Hij was dinsdag in de Arena, waar hij de sensationele overwinning van Ajax op Barcelona mee kon maken. Sensationeel, zeker als je naar de begrotingen gaat kijken. Alleen Lionel Messi is al meer waard dan de hele selectie van Ajax.

Kennelijk waren de Spanjaarden de mandekking vergeten....
Jan was er nog zo enthousiast over de overwinning, dat hij na zijn 5 rondjes vergat te wisselen.....

We besloten de training met 5, 4, 3, 2 en 1 rondjes met telkens een rondje rust tussendoor. Een uitstekende intervaltraining als slot van een prima training.

Kroon

Een maand of 7 geleden werd de kroon tevoorschijn gehaald bij de inhuldiging van Elfstedencrack Willem-Alexander van Buren.

Nu is het in een koninkrijk de bedoeling, dat de onderdanen hun koning navolgen. Welnu, u kunt een voorbeeld aan mij nemen. In navolging van onze vorst heb ik de Elfstedentocht uitgereden en de marathon uitgelopen.

Daarnaast wordt mijn naam ook nog eens genoemd in het boek "Mijn droom voor ons land" en als klap op de vuurpijl loop ik met Hans Boers ook nog eens zeer regelmatig een trainingsrondje door kroondomein "De Horsten".
Kortom, waar haal je als kersverse koning een onderdaniger onderdaan vandaan?
U zult ze met een lichtje moeten zoeken!

Want waar anderen stoppen in het tonen van hun aanhankelijkheid aan ons koningshuis, daar ga ik een stapje verder. Vanmorgen fietste ik al om half 8 naar de Oude Singel voor het plaatsen van een kroon. Voor het zo ver was, werd ik eerst onder handen genomen door een mondhygiëniste. En ik moet eerlijk bekennen: Alice Cooper had ongelijk met zijn rockballad "Only women bleed".

Het was duidelijk zichtbaar, dus moet ik u nu hevig teleurstellen: ik heb geen blauw bloed!
In de tandartspraktijk stak ik de gang over, waar tandarts Van Winsen de kroon bij mij plaatste.

Ook hierin toonde ik mij een waardig onderdaan. De kosten van mijn kroning vallen een stuk lager uit dan de kroning van Willem-Alexander.
Met een "Tot morgen" nam ik afscheid van mijn trainingsmaat Arthur van Winsen.
Dan kan deze coördinator van de "Krasse knarren" aan hen zijn tanden laten zien....

Strooien

Bij aankomst bij de Leidse IJshal zag ik een drietal Zwarte Pieten het pand via de voordeur verlaten. De schaatslessen van een viertal ijsverenigingen was op deze wijze luister bijgezet in deze Sinterklaastijd.

Nu hebben Zwarte Pieten de gewoonte om te strooien. Bij het betreden van het ijs zagen we de ijsmeester met een kruiwagen lopen.
"Die gaat zand strooien", grapten wij, maar na zijn dweilbeurt deed hij iets veel beters. Hij haalde met een schep de achtergebleven pepernoten van het ijs, zodat wij veilig konden schaatsen.
Dat kwam goed uit, want doordat ik de hele dag had lopen sjouwen in de bibliotheek van Rijnsburg, voelde de spieren toch wat loom aan. Niet dat het schaatsen sjokken werd, maar de scherpte van 3 weken geleden ontbrak gewoon.
Er reden 3 pelotons van een man of 10 op verschillende snelheid hun rondjes. Daarnaast reed nog een dertigtal andere schaatsers rond op de buitenbaan, alleen of in kleine groepjes. Het was gezellig druk.
Ik liet de snelste groep maar lopen en reed een uur en 10 minuten constant op de tweede of derde plek in het middelste peloton mee, waar Vincent Schenkelaars ruim drie kwartier op kop reed.

Op een gegeven moment werd de koppositie overgenomen door Nico, die meestentijds met de snelle groep meereed. Het tempo ging omhoog, maar ik kon het prima bijhouden. Desondanks liep het technisch wat minder. Op een of andere manier kon ik wat minder druk zetten, vermoedelijk door het vele sjouwen overdag.
Het laatste kwartier gaf ik Hans, een schaatser, die ik van de IJVL ken, nog wat aanwijzingen, zodat hij beter achterop kwam te zitten. Dat laatste deed ik na afloop ook. In de kantine zat ik met Koos Zwaan, Cock van Egmond en Ralph van der Lely aan tafel. We hadden het over allerlei duursporten, zoals de zomer- en wintertriatlons, Kanaalzwemmen en marathons.

Zodoende kwam ook de 1000 rondjes van Leiden ter sprake. Een mooie gelegenheid om de extra kilo(s) van al het overheerlijke strooigoed eraf te schaatsen!

Sinterklaasgedicht

Beste schaatser,

Schaatsers zien de Sint volgaarne komen,
want vanaf zijn komst kunnen zij dromen
van heerlijke tochten over meren en plassen.
Koning Winter wil de schaatsers wel verrassen
waar de Goedheiligman een vaste datum heeft
voor het houden van zijn verjaardagsfeest.
December, januari en februari is de tijd
waarop je vaak op de kunstijsbaan rijdt
om je te trainen voor de Elfstedentocht:
driemaal heb je de Friese stadjes bezocht
op de schaats en mocht je het kruisje halen,
dat je met veel zweetdruppels moest betalen.
Ondertussen kon je onderweg volop genieten
van het glijden over ijs langs het riet en
door de stadjes en door de mooie natuur.
Welnu: op zo'n dag geniet je ieder uur.
Volkomen terecht, want dit laaggelegen land
is het mooiste vanaf de gestolde waterkant.
Maar de Tocht der Tochten is niet ieder jaar,
dat krijgt Koning Winter niet voor elkaar,
maar in jouw omgeving liggen de Kagerplassen,
waar je op jouw leeftijd menigeen gaat verrassen
met een gave techniek, geleerd op de ijsbaan in Leiden,
waarmee je heel wat jongeren voorbij gaat rijden.
Dit jaar zal het allemaal nog veel beter met je gaan
met de overstap op natuurijs vanaf de kunstijsbaan,
want zie, wat ik heden voor je heb uitgezocht:
nuttige Toertochttips in "Molen- en Merentocht".


De Goedheiligman

Sjouwen

Er bestaan bedrijven, die een sportschool binnen de muren huisvesten. Tussen de bedrijven door kun je dan aan je conditie werken of wat aan krachttraining doen.

Bij de Katwijkse bibliotheek hebben wij die luxe niet. Maar soms is er een "klusje", waarbij alle emancipatie ten spijt, het voltallige mannelijk personeel voor op mag draven: Dirk Kuijt en ik.
Vandaag mochten we de oude bibliotheek in Rijnsburg leeg gaan halen, gelukkig wel met een man extra. Rein, de man van onze directrice, kwam ons helpen.
Ik fietste voor de verandering eens naar Rijnsburg in plaats van naar Katwijk. Er stond een lege vuilcontainer voor de ingang van de bibliotheek aan de Smidstraat. Om 9 uur begonnen we met de grote platte spullen, binnen het uur was de container helemaal gevuld.
We belden voor een nieuwe container. Deze moest wel contant betaald worden. Ik fietste naar de Rabobank, waar ik echter maar € 250,- kon pinnen. Rein leende mijn fiets en pinde het resterende bedrag.
Daar we moesten wachten op de tweede container, konden we mooi de kelder leegruimen. Hier zat tot begin 2013 de Kunstuitleen. We waren met zijn drieën nog anderhalf uur bezig om alles via de trap omhoog te sjouwen. Het was inmiddels half 1, dus we konden even wat eten.
Daar de container nog niet gearriveerd was, reden Dirk en ik met de biebauto naar de garage aan de Willy Sluiterstraat, waar we een lading kastplanken op konden slaan.
Terug bij de bibliotheek in Rijnsburg zagen we, dat Rein al bezig was met de eerste spullen erin aan het gooien. Wij deden volop mee. Binnen het uur was de bibliotheek leeg op wat spullen na, die of naar de garage moesten, of naar de milieustraat. Om 3 uur zat de werkdag er op. Maar eerlijk gezegd had het meer weg van een dagje sportschool.

Bijvangst

In de visserij is het een heel gangbare uitdrukking: een bijvangst. Je probeert een bepaalde vissoort te vangen, maar je vangt dan ook wat anders.

Dat overkwam me een paar weken geleden. Gezeten op de tandartsstoel van mijn trainingsmaat Arthur van Winsen, hadden we het over een Indiase schaatser, die mee wil gaan doen aan de Olympische Spelen van 2018. Nu is mijn Indisch niet meer wat het geweest is, dus ik kon niet direct op de naam van deze bijzonder gedreven sporter komen.
Ik ging dus op internet zoeken met de term "Indiase schaatser". Het bleek Vishwaraj Jadeja te zijn.

Kennelijk zorgde het woord "Vis" in zijn naam voor een rijke bijvangst. Want ik was regelmatig op zoek geweest naar de nationale records van met name de "kleine" schaatslanden en door deze schaatser uit India kreeg ik de lijst op een presenteerblaadje aangereikt. Gewoon op Wikipedia onder het kopje "Lijst van nationale records bij het langebaanschaatsen".
Hoe simpel kan het soms zijn....

Zo kan ik dankzij deze bijvangst Ana wijzen op de Spaanse records, die bij de vrouwen momenteel allemaal in handen zijn van Beatriu Gómez Franquet.

Hersteltraining door de Horsten

Om 2 uur had ik afgesproken met Hans Boers om samen te gaan hardlopen. Om kwart voor 2 fietste ik over de Velostrada naar station Voorschoten. Het was bewolkt maar droog, toen we samen naar de Horstlaan liepen. Bij het afdalen en klimmen in de tunnel onder het spoor door voelde ik mijn kuiten. Het zoveelste sein, dat ik vorige week bij de Zevenheuvelenloop dieper was gegaan, dan ik vooraf had gedacht.

Bij een bruggetje in de Horsten rekten we even, voordat we richting Eikenhorst en Seringenberg renden. Het tempo lag gelukkig wat lager dan vorige week, want ik wilde niks forceren. Over 3 weken staan immers de 1000 rondjes van Leiden weer op het programma.

Aan mijn conditie hoef ik verder niet zo veel meer te doen. Gewoon mijn gebruikelijke trainingen afwerken. Met de vorm zit het wel snor.

Het enige, wat ik moet doen, is goed luisteren naar mijn lichaam. Nergens forceren. Zoals ik dat vandaag heerlijk liep bij de hersteltraining door de prachtige Horsten. Vooral de beukenbomen stonden nog aardig in blad, met alle denkbare tinten geel, groen en bruin. Het was dus volop genieten. Hans en ik deden dat al hardlopend dan ook met volle teugen, de vele wandelaars in het prachtige bos deden dat evenzeer. Toch niet gek, zo'n Koninklijk landgoed vlak om de hoek.

Kinderdijk

Van heinde en verre komen mensen om zich te vergapen aan de molens van Kinderdijk. Hemelsbreed wonen we in Leiden er niet eens zo ver vandaan, maar toch was het gisteren pas de tweede keer, dat ik in dit dijkdorp kwam. De eerste keer was begin januari 2009, toen we een schitterende schaatstocht maakten door de Alblasserwaard.


Dit keer bleven dit soort fraaie plaatjes achterwege. Niet alleen omdat het ijs ontbrak, maar vooral doordat het al donker was, toen we er kwamen.
Ada en ik fietsten om kwart voor 7 naar mijn schoonouders. Met hen reden we mee naar Kinderdijk. De route voerde over Krimpen aan de Lek, alwaar we met de veerpont de Lek overstaken.

Op de boot pikten we Ada's neef Nico tegen, die met ons meereed naar "De Klok", waar het zilveren bruiloftsfeest was van Christiaan-Aart en Hanneke.
Het was een gezellige avond, waarop ik naast Eddie Smit kwam te zitten, net zo'n fervente sporter als ik.

Daar hij woonachtig is op de Veluwe, rijdt hij met zijn vrouw Adrie veel op de mountainbike. De omgeving leent zich er prima voor. Dat konden Ada en ik een maand geleden ervaren, toen we na een bezoek aan Het Loo nog een prachtige fietstocht door de bossen en over de heide maakten.


Zo kreeg ik het verhaal te horen van de mislukte aanslag op de bus met het Huis van Oranje op Koninginnedag in 2009. Eddie en Adrie fietsten door de bossen naar Apeldoorn, waar ze bij de Naald uitkwamen. Het was een enorme chaos. Veel politie, alles was afgezet en iedereen was geschokt.
Eddie omschreef de situatie treffend in één woord: "Bizar!"

Hij vervolgde: "Vooral als je uit de bossen komt en een paar uur ontspannen door de natuur gereden hebt. Je hebt niks meegekregen van de aanslag, die toen nog voor een ongeluk gehouden werd, en ineens zit je er midden in. Veel mensen wilden weg, maar konden het niet. Hun fietsen stonden bij de Naald gestald, en dat gedeelte was afgezet door de politie voor sporenonderzoek."
Daarnaast kwam ook de mountainbike als zodanig ter sprake. Je hebt mountainbikes in alle maten en prijzen. En dan heb je ook nog mensen, die tegen elkaar op gaan bieden. En dan komt het meest bijzondere. Er zijn aardig wat fietsers, die een mountainbike van € 2000,- tot € 3000,- hebben aangeschaft.
"En nu komt het meest bijzondere: er is niemand, die ontevreden is over zijn aankoop, terwijl alle soorten en maten frames en wielen aangeschaft zijn. Maar ja, wie gaat er, ook als je vindt dat je een miskoop hebt gedaan, er mee te koop lopen, als je voor zo'n hoog bedrag een mountainbike hebt gekocht?"
En zo werd een gezellige avond nog leerzaam ook!

Katwijk aan den Rijn

Alles wat een begin heeft, heeft ook een eind. Alleen de eeuwigheid is eeuwig. Een natuurwet met eeuwigheidswaarde.

Vandaag fietste ik naar de bibliotheek in Katwijk aan den Rijn, waar ik mijn laatste zaterdagdienst in dat filiaal draaide. Bijna 29 jaar geleden kwam ik voor het eerst in de vestiging aan de Fresiastraat, toen ik eind 1984 mijn sollicitatiegesprek in Katwijk had.
Ik ben 20 jaar filiaalhoofd geweest van de 33 jaar, dat filiaal Katwijk aan den Rijn heeft bestaan, dus is er toch een sterk gevoeld van: "Dit is mijn bibliotheek."
Vandaag draaide ik nog eenmaal met Nelina, terwijl Christa, die een maand geleden afscheid genomen heeft van de bibliotheek vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, ook langs kwam. Zo was de bezetting, waarin we een flink aantal jaren met veel plezier hebben samengewerkt, voor de laatste keer tijdens de uitleenuren bijeen in de meest energiezuinige bibliotheek van Nederland.
Christa was de klap inmiddels te boven van HET gedicht, dat ik allerelegantst voordroeg tijdens de afscheidsreceptie van Rina en haar.







HET gedicht

Het was negentienhonderdvijfentachtig
en de winter was in februari prachtig,
toen de bibliotheek een zestal mensen zocht
in de week voorafgaand aan de Elfstedentocht.
Twee personen begonnen toen tegelijkertijd
en die raakten we ook op dezelfde dag kwijt.
De eerste werkdag was een busrit naar Lelystad
waar Karmac toen een drukke vestiging had.
Hier ontwikkelde Karmac de microfilms, want
dan kon er een aanmaning naar de te late klant.
Bijna vier jaar later kwam de automatisering,
toen de bieb met Datapoint aan de slag ging,
gevolgd door Bicat, en met de haren wat grijs,
bracht de vooruitgang ons toen BicatWise.
Met dit gereedschap moesten wij het klaren
in de afgelopen achtentwintig drukke jaren.
Rina bracht veel uren door aan de Schelpendam
totdat het dankbare werk voor Bezig voorbijkwam.
Christa ontplooide haar talenten aan de Fresiastraat:
het is een wonder, dat de bibliotheek er nog staat!

Had Roald Dahl vandaag nog geleefd, zo is mijn idee,
dan had hij stof genoeg voor “Gruwelijke rijmen twee”
en wellicht ook nog voor deel drie, vier en vijf.
Ja, er is wat afgeleden door collega’s van dat wijf!
We hielden ons staande zolang we maar konden
en likten jarenlang vrijwel dagelijks onze wonden,
maar manhaftig sloegen we ons er toch doorheen,
tot daar het verlossende woord “AOW” verscheen.
Christa en Rina kunnen hier beiden van genieten
ook al moesten ze een maand AOW laten schieten.
Rina en Christa, het ga jullie verder in jullie leven
heel goed, maar denk toch af en toe nog even
aan de man, die op vrijwel iedere maandagmorgen
voor volle bladzijden in jullie agenda ging zorgen.
Want ook al heeft het achtentwintig jaar gekost
van deze telefoonterreur zijn jullie nu verlost!

Bert Breed

Hoe het mogelijk is, is mij nog een compleet raadsel, maar diverse dingen waren precies als vanouds. Dat Nelina haar eigen snelheid op de fiets schromelijk overschat, ach, een kniesoor, die daar op let. Maar dat de melk zoals vanouds ook weer aanbrandde????

We hadden kortom net zo veel plezier als vroeger. Met wat geven en nemen en veel geintjes onderling vormden we een hecht team.
Helaas komt er op 31 december 2013 een eind aan het voortbestaan van bibliotheek Katwijk aan den Rijn.

Alles wat een begin heeft, heeft ook een eind....

Privéles

Ook op deze vrijdagmiddag toog ik naar de Vondellaan, waar ik in de Leidse IJshal 2 uur achter elkaar schaatsles mocht geven. Het uur van de buitenschoolse sport verliep vrij gewoontjes. De groep is behoorlijk homogeen, hetgeen met lesgeven heerlijk is. Slechts een kind heeft meer individuele aandacht nodig. Als je 12 kinderen de beginselen van de edele schaatssport bij wilt brengen, is het lastig om veel aandacht te besteden aan één meisje.

Maar als je gepokt en gemazeld bent in het lesgeven aan kinderen, vind je als schaatstrainer altijd wel een mogelijkheid.
Deze kans deed zich voor, toen we met de groep "minimaal 10 rondjes" gingen schaatsen op de buitenbaan. Terwijl de andere kinderen rode konen kregen van het zoveel mogelijk rondjes rijden, tot aan 21 rondjes toe, kon ik dit meisje gedurende 3 rondjes privéles geven. Ook al vordert ze langzamer dan de rest van de groep, ook bij haar zie ik wekelijks progressie.

Op het IJVL-uur na de dweilpauze was er pas echt sprake van een privéles. Het meisje, dat aan het begin van de Herfstvakantie een proefles kreeg, was niet meer op komen dagen. De twee Turkse broertjes waren er ook niet, zodat de beginnersgroep vanmiddag bestond uit 1 jongetje. Ik kon dus een hele serie oefeningen, die geheel op maat waren, met hem afwerken: de zijwaartse afzet, remmen, uiteraard vallen, balans houden, diep zitten en de bocht, zowel naar binnen hangend als heel voorzichtig pootje over aan de hand.
Je moet eens kijken, hoeveel vooruitgang een kind boekt, als je de kans krijgt om 3 kwartier aan de techniek te schaven. Het laatste kwartier is er voor de tikspelletjes. En hiervan leren de kinderen nog beter schaatsen dan van een privéles!

1000 rondjes van Leiden

Hoe diep je gegaan bent bij een sportprestatie, is vaak af te meten aan je bovenbenen. Hoe lang duurt het, dat je je bovenbenen nog voelt bij het traplopen en dan vooral bij het afdalen. Welnu, vanmorgen voelde ik het nog, dus ik ben zondag bij de Zevenheuvelenloop veel dieper gegaan dan gewoonlijk. Maar ja, ik loop niet zomaar een tijd onder de 1.10 op de 15 km.

Het was heerlijk fris weer, toen ik om half 9 naar de Leidse IJshal fietste. Het was vrij rustig, toen ik met mijn kluunschaatsen aan het spiegelgladde, keiharde ijs betrad, maar toen we om 9 uur aan de piramide van 125 rondjes begonnen, was de groep al weer aangegroeid tot ruim 20 man.
Het ging behoorlijk snel. Zo snel had het peloton "Krasse knarren" dit jaar nog niet gereden. Maar ja, het ijs gleed dan ook super! Hoe snel het ging bleek bij de 25 rondjes. De snelle groep lukte het pas na 10 rondjes om aansluiting te vinden bij het peloton. Gezien de snelheid hiervan besloten ze om geen rondje extra te pakken. Desondanks waren er geen uitvallers, die het peloton niet bij konden houden.
Kortom, we hebben heerlijk gereden. En als het goed is, krijgen we volgende week een nieuwe "Krasse knar" erbij: Douwe Kinkel.

Een gezellige man, met wie ik zeer veel kilometers op natuurijs heb gereden.

Na de training kwam Willem van Vliet posters uitdelen van de 1000 rondjes van Leiden met het verzoek, of ik hier reclame voor wil maken. Welnu, dat doe ik volgaarne! En daarbij wil ik er nadrukkelijk op wijzen, dat het ook mogelijk is om individueel 250, 500 of 750 rondjes te schaatsen. Als je 250 rondjes schaatst, dan rijd je de afstand van een Molen- en Merentocht.

Voor wie 200 kilometer te hoog gegrepen is, is hier een uitstekende mogelijkheid om toch mee te doen aan het leukste schaatsevenement van de gezellige Sleutelstad.

Afkoelingsperiode

Daar ik altijd met de fiets naar mijn werk ga, had ik er geen last van, maar menig automobilist in Nederland moest ruiten krabben vanochtend.

Hoe graag ik het ook zou willen, de eerste 2 weken krijgen we vermoedelijk geen echt winterweer, maar wel regelmatig lichte vorst. Het is zeer vermoedelijk te weinig om op de schaats te komen, maar het heeft wel als grote voordeel, dat de wateroppervlakken in ons lage landje flink af gaan koelen. Wellicht hebben we, doordat die wateren sneller gaan bevriezen bij een nieuwe vorstperiode, toch profijt van deze afkoelingsperiode.

Basisscholenkampioenschap

Het is een prachtig Scrabblewoord: Basisscholenkampioenschap. Normaal gesproken ga ik hier niet naar toe, maar naar aanleiding van de schaatsplankenactie in de Brede School tijdens de Kinderboekenweek kwam het verzoek, of wij dit wilden herhalen.

Jaap de Gorter had een lijstje gemaakt, wie hoe laat in de kantine van de Leidse IJshal de kinderen zou helpen met de schaatsplanken.




Jos Drabbels en Jaap begonnen om 1 uur, Andrea Landman om 2 uur en Lenny Keur en ik om 3 uur. Zo konden we het allemaal met ons eigen werk plooien.
Daar ik in de bibliotheek niet in de uitlening hoefde te staan, fietste ik naar Katwijk met mijn schaatskleren aan. Om half 3 reed ik in de regen naar de IJshal toe. Bij aankomst was net de prijsuitreiking van de jongste categorie kinderen. Andrea, Lenny en ik begonnen daarna aan de tweede serie. Naarmate de tweede prijsuitreiking dichterbij kwam, werd het steeds drukker.

Dit herhaalde zich nadat de tweede serie medailles was omgehangen, al moesten we het toen wel zonder Andrea doen. Om kwart over 5 ruimden we de 3 schaatsplanken weg. De kinderen hadden genoten van dit "pauzenummer". Het is wat mij betreft voor herhaling vatbaar.
Maar ja, volgens één van de moeders ben ik dan ook "De meest fanatieke schaatser van Leiden". Een tel later voegde ze er nog aan toe: "En omgeving."
Wie ben ik om dat tegen te spreken?

Pirouette

Met zeer gevoelige bovenbenen fietste ik voor de verandering in de regen naar de Vondellaan. Dankzij het nieuwe rooster, waarmee ik per 1 januari op dinsdagavond in de uitlening kom te werken, was dit een van de laatste keren, dat ik op mijn vaste schaatsavond in de Leidse IJshal de ijzers onder kon binden. Aan een traditie van 34 jaar komt volgende maand een einde.
Aanvankelijk zag het er naar uit, dat het niet zo druk zou worden, maar dat viel reuze mee. Naast een tweetal pelotons van elk ruim 10 man schaatste er een 40-tal andere schaatsers op de buitenring, waaronder behoorlijk wat nieuwkomers. Een van hen reed voor het eerst op noren. Hij had wel al vaker op ijshockeyschaatsen gereden en kon behoorlijk goed skaten.
Deze behendigheid kwam hem goed van pas, toen hij na het uitkomen van de bocht zijn balans verloor. Ik reed in een peloton, dat hem in wilde halen. Ik schatte in, dat hij onderuit zou gaan, maar in een uiterste poging om overeind te blijven, maakte hij een pirouette. Op noren!!!

Vervolgens reed hij wel regelrecht op de boarding af. Hij kon zich er aan de bovenkant aan vastklemmen. Zo kon het peloton hem veilig passeren. Zonder valpartij. De beginneling op noren reed daarna zonder problemen weer door.
Zelf begon ik zeer rustig. Ik had me voorgenomen om alleen maar op techniek te gaan rijden. Ik schaatste op de tweede plek in het peloton achter Rein Knetsch, die een gelijkmatig tempo heel lang vol kan houden. De snelle groep dubbelde ons diverse keren. Om 9 uur ging Rein een paar rondjes uitrijden en kwam ik op kop. Ondanks mijn voornemen om rustig te blijven rijden, schroefde ik het tempo toch op. Na een minuut of 10 nam Aad van Tol de kop over en een paar minuten later deed Henk Distelvelt het eveneens. Beide keren ging het tempo ook omhoog. Tot mijn stomme verbazing kon ik deze versnellingen gewoon bijhouden.
Kennelijk werden mijn beenspieren steeds soepeler, naarmate ik langer schaatste. Maar ze werden desalniettemin niet zo soepel, dat ik me waagde aan de pirouette.

Natrappen

Bij het voetballen krijg je een rode kaart, als je natrapt. Die heb ik in de jaren, die ik bij DIOS in Nieuw-Vennep voetbalde, nooit gehad. Ik trapte dan ook niet na.
Vandaag had ik bij het traplopen behoorlijk veel last van mijn bovenbenen. Ik was zondag bij de Zevenheuvelenloop dan ook behoorlijk diep gegaan.

Er zijn aardig wat marathons, waarin ik minder last van traplopen had dan nu.
Een van de vaste klanten in de bibliotheek vroeg aan mij: "Ben je geblesseerd?"
Ik kon haar gerust stellen. Het waren de naweeën van een van de weinige keren, dat ik met een 15 kilometerloop onder de 1.10 gedoken ben. Daar was ik zeer tevreden over, ook al was hierna trappen afdalen niet fijn.

In nevelen gehuld

Ondanks dat ik pas om half 2 naar bed ging na de zeer geslaagde reünie van Oktopus, zat ik om half 9 in sportkleding aan de ontbijttafel. Om 9 uur trok ik de deur achter me dicht en wandelde in het nevelige herfstweer naar station De Vink om via Den Haag Centraal en Utrecht naar Nijmegen te reizen.
Het was windstil weer en het zag er niet naar uit, dat de nevel op zou trekken vandaag. Vanaf station Nijmegen wandelde ik naar de parkeergarage onder de Rabobank, ondanks dat het niet correspondeerde met mijn startnummer. De andere keren was dit ook mijn "kleedkamer".
Het was een juiste keuze, want meteen na binnenkomst zag ik een staaltje reactievermogen van de bovenste plank. Een man zat op de punt van een opvouwbaar bankje. Een andere man in het midden stond op, waardoor de bank dreigde te kantelen. Met een katachtige sprong wist de man zich uit deze penibele situatie te bevrijden.
Om half 1 klom ik de steile oprit op om rustig in te gaan lopen en de spieren los te werken. Rond de klok van 1 uur had ik mijn plaats ingenomen in startvak oranje.
In het startvak hoorden we, dat Amira Willighagen bij de kinderen van 9 jaar de Mini Zevenheuvelenloop had gewonnen.

De Afrikanen werden weggeschoten en ze gingen er, zoals gebruikelijk, als een haas vandoor. Ze zaten al bij de Zevenheuvelenweg bij het bord van 7 km, toen ik na iets meer dan 20 minuten over te startstreep liep.
Ik had totaal geen idee, hoe het zou gaan na het feest, maar de eerste kilometer ging erg makkelijk. Met een tijd van 4.37 zat een goede tijd er zowaar nog in.
We begonnen te klimmen richting 5 km. Ik liep over het fietspad links van de weg, zodat ik makkelijker in kon halen.

In 23.16 passeerde ik de streep van 5 km. Als ik de tijd zou extrapoleren, dan zou ik uitkomen op 1.09.48.

Bij het opdraaien van de bosweg naar Groesbeek stond een fanfare "River deep, mountain high" te spelen.

Heerlijke muziek om in een cadans te komen. Het lopen ging dan ook erg soepel. De nevel hing nog steeds over de beboste heuvels en dat maakte het plaatje met herfstsfeer helemaal compleet.

De mouwen van mijn zweethemd had ik inmiddels opgestroopt. In het startvak was het bij de vrij lage temperaturen lekker om lange mouwen te hebben, maar daarna wilde ik de lichaamswarmte makkelijk af kunnen voeren.



Op de Zevenheuvelenweg kon ik in de afdalingen veel lopers inhalen door met de armen slap langs het lichaam hangend met grote passen naar beneden te snellen. Probeer het maar eens. Het werkt altijd!


Na ook bij de tweede drinkpost weer wat vocht tot me genomen te hebben, rende ik door naar de 10 km. De tussenstand was 46.15, dus de tweede 5 km was in 22.59 gegaan. Het schema lag nog steeds op een tijd in de 1.09.


Over een prachtige beukenlaan met vrij lang vals plat liepen we naar Berg en Dal, waar we aan de afdaling richting Nijmegen liepen. Op dit stuk had ik gehoopt te kunnen versnellen, maar daar ik mijn linkerkuit een beetje begon te voelen, koos ik er voor om een klein beetje te temporiseren.
Op de Groesbeekse weg moesten we aan de rechterkant blijven lopen. Op de linkerkant liep de staart van het deelnemersveld, dat nog ruim 14 km voor de boeg had.

Op 100 meter voor de finish zag ik, dat ik binnen de anderhalf uur kon finishen. Ik perste alles uit mijn lijf en het lukte. De brutotijd was 1.29.54, de nettotijd was 1.09.49. Slechts 1 seconde boven de extrapolatie van de eerste 5 km. Het was kortom een behoorlijk vlakke race.


Aan mijn benen voelde ik wel, dat ik behoorlijk diep gegaan was, maar met de op 1 na beste tijd, die ik bij de Zevenheuvelenloop geklokt had, was ik meer dan tevreden. Alleen de 1.08.35 van 2 jaar geleden bleef fier overeind staan.
Met een flesje sportdrank kuierde ik rustig naar de parkeergarage, waar de zwaarste beproeving van de dag wachtte: het afdalen van de steile oprit met flink verzuurde bovenbenen. De 5 studentes bij de ingang lachten me minzaam toe. Althans, ik hoop dat het toelachen was...
"Volgend jaar wil ik graag een stoeltjeslift", opperde ik.
Met de trein reisde ik weer op huis aan, waar ik om 6 uur binnenkwam. Na een verkwikkende douche schoof ik aan voor de pompoensoep en de boerenkoolstamppot. Buiten hingen de nevelflarden nog steeds in de lucht. Nederland ging de hele dag in nevelen gehuld.