Dominicuskerk

Gisterenavond wandelden Ada en ik vanaf het Centraal Station van Amsterdam naar de Dominicuskerk, waar we een uitvoering bijwoonde van het Crea orkest.

In deze qua versiering zeer katholieke kerk met alle tierelantijntjes, die je bij het katholicisme verwacht, werd door dit voornamelijk uit studenten bestaande orkest "Die Unvollendete" van Franz Schubert gespeeld en na de pauze "Petrouchka" van Igor Stravinsky.
In de Dominicuskerk kwamen we mijn nicht Ina tegen, die net als wij naar een dochter kwam luisteren, die in hetzelfde orkest speelde. Uiteraard gingen we naast elkaar zitten om te luisteren naar dit mooie concert.
In deze volle kerk kwam het mooiste echter pas na het officiële gedeelte. Er volgde een door het voltallige orkest a capella gezongen werk van Rachmaninoff.

Een nummer, waar je kippenvel van kreeg, zo mooi. Af en toe kon je een speld horen vallen, zo breekbaar werd het gezongen.

Parallelweg

De training voor de marathon van Leiden begint gestalte te krijgen. Zondag ga ik de eerste 30 km lopen bij de Braassemloop. Vandaag deed ik het met 11 km een stuk rustiger aan.

Het was rond de tijd, dat de gesprekken op het Catshuis werden hervat.

Ik liep een rondje Papelaan. Vanaf huis liep ik naar de parallelweg van de A44 naar Den Deyl en over de parallelweg van de Papelaan naar de Velostada om bij de Vink het fietspad langs de rand van de Stevenshof te pakken.
Na de vele zonnige dagen op rij was het bewolkt en een stuk frisser. Het lopen ging erg soepel over het rondje, dat ik al best vaak gelopen heb. Toch was er wel een noviteit bij. Door werkzaamheden bij het voormalige benzinestation bij de Maaldrift was de parallelweg afgesloten voor doorgaand verkeer. Daardoor kun je de komende tijd veilig midden op de meestal vrij drukke parallelweg lopen.

Een aparte ervaring.

Stelling

Op de site van het Leidsch Dagblad staat altijd een stelling, waarop je kunt reageren. Deze week/weken is het deze stelling: "Er zijn vergevorderde plannen voor de bouw van een ijsstadion in of vlakbij Leiden. Maar is dat wel zo verstandig? Alphen blies al eerder soortgelijke plannen af, omdat zo’n baan volgens tal van berekeningen niet rendabel zou zijn. En onderzoek van de NOS wees eerder al uit dat de meeste ijsbanen van 400 meter in Nederland niet kunnen bestaan zonder overheidssteun. De stelling van deze week luidt daarom: Leiden is beter af zonder ijsstadion."


Uiteraard heb ik "Oneens" gestemd. Het argument, dat ik invulde, hetgeen overigens niet verplicht is, luidde ongeveer als volgt: "Ik ben het oneens. Het nieuwe Thialf wordt ergens in Nederland gebouwd. Waarom niet op de grens van Leiden en Zoeterwoude, midden in de Randstad? Het geld zal grotendeels door andere partijen opgebracht worden, waaronder de rijksoverheid. Bovendien doet het bedrijfsleven mee. Wat is er op tegen, als er na de Heineken Music Hall een Heineken Skating Hall verschijnt?"
Nu zou je verwachten, dat de meerderheid, net als ik, oneens zou stemmen. Het tegendeel is echter het geval. Momenteel is 69% het eens met de stelling en maar 31% het oneens. Dat moet een stuk beter. Derhalve roep ik ALLE schaatsliefhebbers op om naar www.leidschdagblad.nl te gaan en daar massaal op "Oneens" te stemmen.
Laat u dus niet weerhouden. De deelname is trouwens gratis.

Lid van verdienste

Naar huis fietsend vanaf mijn werk kwam ik Jos Fugers tegen, het kersverse lid van verdienste van de IJVL. Hij was aan het hardlopen.
"Ben je alvast aan het oefenen voor de winterbiatlon van volgend jaar?", vroeg ik aan hem.
"Jazeker", luidde het antwoord: "Want jij weet toch ook, dat Team Fugers van Jaap de Gorter 3 exemplaren gekregen heeft van "Drie slechte schaatsers"?"

En of ik het wist! Als ik ergens een geintje uit kan halen, zal ik het niet nalaten. Een paar afgeschreven exemplaren van de bibliotheek van dit boek van Tim Krabbé boden ons een gouden kans.
"Wat dat aangaat doet het me deugd, dat ik met het schaatsen bij de winterbiatlon 4 seconden sneller was dan Jaap", zei het lid van verdienste, die ook aangaf, dat hij graag weer mee wilde naar de Fit your body-run.

Bij de Haagsche Schouwbrug gingen we ieder ons weegs. Ana had een rijstschotel met kip klaargemaakt. Met een goed gevulde maag ging ik om half 8 hardlopen.
Gedeeltelijk over het parcours van de Leidse marathon lopend kwam ik bij de Morspoort uit. Voorbij molen "De put" sloeg ik af naar de nederige stulp van Jaap de Gorter, waar ik een glas water dronk en even de komende weken doornam met mijn Elfstedenmaat.
In de avondschemering liep ik terug naar huis. Het tempo lag iets hoger dan het marathontempo, dus men kan mij een hoop verwijten, maar niet dat ik te snel loop.

50 jaar kunstijs

Nu het schaatsseizoen is afgelopen, is er meer tijd om boeken te lezen. Deze week moest ik op mijn werk de leestips maken: een kleine selectie uit de aanwinsten, die in "De Katwijksche Post" geplaatst wordt. Bij deze aanwinsten zat "50 jaar kunstijs" van schaatshistoricus Huub Snoep.
De flaptekst zegt dit: "Het is 50 jaar geleden dat de Jaap Eden-kunstijsbaan in Amsterdam in 1961 zijn poorten opende. Die eerste 400 meter-baan in Nederland luidde een nieuw schaatstijdperk in. De topschaatsers konden zich voortaan in eigen land gedegen op het seizoen voorbereiden; de tienduizenden schaatsliefhebbers hadden ’s winters voortaan tenminste vijf maanden ijs tot hun beschikking. En door de komst van kunstijs groeide Nederland in de afgelopen 50 jaar uit tot het sterkste schaatsland ter wereld."
De recensie, op grond waarvan bibliotheken hun boeken aanschaffen, luidt als volgt: "Dit onderhoudende boek is een ware geschiedschrijving geworden en beschrijft de enorme impuls die in Nederland aan het schaatsen is gegeven door de komst van vele overdekte 400 meter kunstijsbanen.
Onze toppers konden voortaan ook zomers dicht bij huis trainen. Er wordt teruggeblikt op het eerste internationale toernooi in ons land, de eerste televisiereportage met elektronische tijdwaarneming, de opkomst en successen van het damesschaatsen, de late erkenning van de sprint en de invoering van afstandskampioenschappen. Verder aandacht voor het mislukte profavontuur begin jaren zeventig van de twintigste eeuw, de revolutionaire ontwikkeling van kleding en materiaal, de introductie van wereldbekerwedstrijden en ploegenachtervolging, de opkomst van commerciele ploegen en de technieken om het ijs te verbeteren. Leuke wetenswaardigheden, waaronder overallstatistieken, staan in kaders geplaatst. In het tweede deel van het boek passeren 35 Europese, wereld- en Olympische kampioenen uit Nederland in korte stukjes de revue met hun palmares. Veel fraaie kleurenfoto's aanwezig. Kleine druk."
Kortom: een aanrader.
Huub Snoep schreef trouwens meer schaatsboeken, vaak als co-auteur, waaronder de klassieker "Het complete schaatsboek voor jong en oud", "Negentig jaar Elfstedentocht 1909-1999" en "Op smalle ijzers. Het ontstaan van het schaatstoerisme en de historie van de natuurijsklassiekers".



Als bibliothecaris kan ik maar een tip geven: lezen!!!

Langs de lijn

Vandaag was de 10.000e uitzending van "Langs de lijn". Een mijlpaal op de radio. Dat viel samen met de slotdag van het Wereldkampioenschap afstanden in Heerenveen.
Na een voor Michel Mulder dramatische ontknoping van de 500 meter pakte Nederland 2 keer goud. Zowel de vrouwen als de manen triomfeerden bij de ploegenachtervolging. Het tweede hoogtepunt was de voetbaltopper tussen Ajax en PSV, die met 2-0 in het voordeel van de Amsterdammers beslist werd. Of dit een beslissende overwinning is in deze doldwaze competitie, die de Eredivisie dit seizoen is? Ik durf er mijn geld niet op te verwedden. Zelf ben ik nog even gaan hardlopen vanmiddag. In het zonnetje en de wind liep ik 7 km. Ik liep naar de volkstuin van Siebe en Ana, nam daar een kop thee en liep terug naar huis. Het is de hervatting van de training voor de marathon van Leiden, nadat ik na de winterbiatlon bewust een week rust genomen heb. Ik was dus een soort lijntrekker langs de lijn.

Zomertijd in Thialf

Bij een Wereldkampioenschap Afstanden verwacht je spanning tot de laatste seconde. Dat gebeurde voor Joep Kapiteyn en mij al op de reis er naar toe. We hadden afgesproken op Den Haag Centraal, daar dit het handigste verzamelpunt was voor de treinreis naar Heerenveen. Joep was al om 7 uur met de metro en Randstadrail van huis vertrokken, ik trok om half 8 de deur achter me dicht. We waren ruim op tijd voor de trein van 8.38.
Dat kon niet worden gezegd van Hans Boers. Terwijl de trein op het punt van vertrekken stond, kwam Hans doodgemoedereerd het perron op gelopen.

Met een klein sprintje wist hij de trein te halen, nadat ik de vraag: "Heb jij het kaartje?" met "Ja" had beantwoord. "In het startschot vallen" heet zoiets in schaatsjargon.
Doordat we vrij laat in de treincoupé zaten, konden we niet met zijn drieën bij elkaar zitten. Dit probleem werd verholpen in Utrecht, toen we in het treindeel naar Leeuwarden over moesten stappen. We zaten als haringen in een ton in de trein. Hoezo: "De NS zet extra materiaal in"? Het was pas een jaar bekend, dat het WK Afstanden in Heerenveen verreden werd....
In dit treinstel was de modekleur oranje en gaandeweg de reis zou dit een zeer dominante kleur worden. Vanaf onze zitplaats konden we dit aanschouwen. Deze zitplaats hadden we te danken aan mijn ervaring met het meenemen van fietsen in de trein.

Er stonden twee fietsen op de daartoe bestemde plekken, maar het oog van de meester had al gezien, dat deze dusdanig gestald konden worden, dat er 3 klapstoelen vrij kwamen. Zo konden we zitten op weg naar onze staanplaatsen.

In het zonnige en warme weer wandelden we naar Thialf toe vanaf station Heerenveen IJsstadion. Het was het carnaval van het noorden. Met voor prachtige uitdossingen betraden heel wat supporters de tribunes. Wij sloten achter in de rij aan bij de allerlaatste toegangstrap en kwamen, tot onze stomme verbazing, op de derde rij terecht achter een man met een bontmuts op. De verder in het oranje geklede man zou qua gedrag zo toe kunnen treden tot de familie van Tim de Beer. Een echte gangmaker!
Heerlijk om zo iemand pal voor je neus te hebben.
Zelf had ik een combinatie van oranje kleding met daaroverheen het oude rood-wit-blauwe trainingspak van de IJVL. Met opzet, want ik wilde Laurine van Riessen naar het podium toeschreeuwen tijdens de 10e rit van de 1000 meter voor vrouwen. Kennelijk heb ik niet hard genoeg geschreeuwd, want deze snelste IJVL-vrouw wist niet verder te komen dan plaats 11. Nu is het bereiken van de 11e plaats in het schaatsen wel het ultieme doel bij het schaatsen in Fryslân, maar dan hebben we het toch over een iets langere afstand.
Terwijl wij ons vermaakten op de statribune, dromden alle bobo's als kleine kinderen om koningin Beatrix heen. Toen hare majesteit de tribune betrad, volgde een hele hofhouding aan in driedelig pak gestoken bobo's haar. Hetzelfde ritueel volgde, nadat Margot Boer, die het schaatsen ook geleerd heeft in de Leidse IJshal, keurig derde was geworden op de kilometer achter Christine Nesbitt en Yu Ying.
Na de 1000 meter ontmoette koningin Beatrix, die zich moedig gedraagt, terwijl haar zoon Friso al een maand in coma ligt en vermoedelijk nooit meer bij zal komen, de Nederlandse schaatsers. Intussen zaten wij te kijken naar de eerste ritten van de 10 kilometer, waarbij om de twee paar een dweilpauze was. Uiteraard met een dweilorkest. De tekst van "Malle Babbe" werd op een groot scherm getoond, zodat wij uit volle borst mee konden zingen. Dat konden wij ook na de 10 km, die na twee zinderend slotritten uiteindelijk gewonnen werd door Bob de Jong, die zijn ploegmaat Jorrit Bergsma uiteindelijk in de laatste paar rondes wist te kloppen. Bergsma zat in de voorlaatste rit en zat, ondanks de zeer hoge luchtdruk, op een gegeven moment onder het baanrecord. Hierdoor werd hij door het publiek zo opgezweept, dat hij zich toch opgeblazen heeft en dat na een hele serie rondjes van 30,5 toch moest bekopen met slotrondjes van 32,5. Bob de Jong werd zo voor de 5e keer wereldkampioen op de 10 km. Het verhaal wordt nog bijzonderder, als je de medailles van De Jong op deze afstand erbij haalt: 13 keer stond hij aan de start, 12 keer kwam hij op het podium! En dan te bedenken, dat Bob de Jong na het winnen van goud op de Olympische Spelen van Turijn, bij zijn ploeg ontslagen werd. In ieder land wordt een Olympisch kampioen geëerd, hier wordt je als "te oud" ontslagen. Bob kwam bij geen enkele andere ploeg aan de bak en de lokale firma "Bloksma keukens" sponsorde hem een beetje, terwijl hij op zijn spaargeld inteerde. En ziedaar, daarna is hij nog meermaals wereldkampioen geworden op de lange afstanden. Bob is gewoon te bescheiden, terwijl we het hier hebben over de stayer met de meest uitgebreide erelijst op deze aardbol! Intussen kondigde de de stadionspeaker aan, dat aankomende nacht de zomertijd in zou gaan. Buiten was het inmiddels minder zomers geworden. De noordoostenwind was aangetrokken en het voelde een stuk frisser aan. In de hal hadden we daar geen last van. In de dweilpauze tussen de 10 km en de 5 km van de vrouwen was ik naar het toilet buiten geweest. Hier bleek dat de alcoholinname van zowel mannen als vrouwen vrij fors te noemen was. Bij het binnenkomen was het lastig om in de oranjezee ons plekje te vinden, maar gelukkig had Hans zijn Fryslân-muts op. Gek genoeg werden er maar een paar van deze zeer herkenbare mutsen in ons tribunevak gedragen. Zelf zette ik mijn Fryslân-muts ook weer op en zei tegen Hans, dat me ineens bedacht had, dat ik was vergeten uit te loggen op station IJsstadion. "Heb je dan geen kaartjes gekocht?", vroeg Hans. "Nee", zei ik geheel naar waarheid. "Jij bent ook een mooie", kreeg ik als repliek: "Het had me een boete kunnen kosten. Bij de controle heb ik tegen de conducteur gezegd, dat jij de kaartjes had." "Klopt", antwoordde ik: "De toegangskaartjes voor Heerenveen!" Inmiddels was de 5 km begonnen en zette Diane Valkenburg in de tweede rit een tijd neer, waarop de een na de ander zich stukbeet. Pas in de laatste ritten werd de vlak gereden rit van Valkenburg verbeterd. Sportief gezien was de rit van Martina Sablikova het hoogtepunt. Net als Valkenburg reed ze volkomen vlak, alleen de Tsjechische spijker deed het in rondjes van 32,5 tegen 34,5 voor Hollands welvaren. Ik raad Diane Valkenburg om een klacht in te dienen bij het Meldpunt Overlast Oost-Europeanen van de PVV, want zonder de deelname van de Tsjechische Martina Sablikova en de Russische Olga Graf had ze anders wel mooi een bronzen medaille gewonnen! Wie trouwens denkt, dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben, die vergist zich deerlijk. In de laatste rit reed Claudia Pechstein tegen Stephanie Beckert. Het viel mij nu pas op, dat het zwart op het verder rode schaatspak van de Duitse schaatsers wel erg veel weg heeft van Lederhosen! Pal voor ons gezicht verscheen bij de aanvang van de rit een figuur, dat zo als uitsmijter op kon treden. Maar deze grote man toverde een clownsact tevooorschijn, waarmee hij het oranje gekleurde publiek van de Noordtribune er toe aanzette, om twee Duitse vrouwen hartstochtelijk aan te moedigen. Het bleek om Matthias Grosse te gaan, de vriend van Claudia Pechstein. Na afloop kwam Martine Sablikova de felicitaties in ontvangst nemen van Grosse, terwijl Claudia Pechstein een stevige kus van hem kreeg, alsmede een Duitse vlag met de tekst: "Bedankt. I love Thialf". En dat doen wij ook, al heb ik er geen enkel probleem mee, als het nieuwe Thialf op de grens van Leiden en Zoeterwoude komt te liggen. Ik droeg niet voor niets het oranje t-shirt met de tekst "Goede tijden. Straks ook in Leiden?" De taak van televisiecommentatoren Dione de Graaff en Rintje Ritsma zat er op en zij liepen vlak voor onze neus. In tegenstelling tot de Elfstedentocht van 11 februari zag ik "de Beer van Lemmer" me nu wel passeren.
Op de terugweg naar Leiden kon ik eerst uitchecken op het station IJsstation, om 5 minuten later in te checken. Hans deed dat laatste nu ook maar. Het bespaarde hem een boete en hij had op de heenreis toch maar mooi € 13,80 uitgespaard. En dat is gauw verdiend in deze economisch barre tijden op de drempel van de zomertijd.

"Heb je je toespraak al klaar?"

De 1000 meter op het Wereldkampioenschap afstanden in Thialf had een schitterende apotheose. In een boeiend duel was er een dubbelslag voor Stefan Groothuis en en IJVL-lid Kjeld Nuis, die de torenhoge favoriet Shani Davis wisten te kloppen.

Het eerste wat ik deed was IJVL-voorzitter Sjaak Stuijt bellen met de prangende vraag: "Heb je je toespraak al klaar?"

Het zijn bijzondere dagen voor de IJVL. Ineens zou het "nieuwe Thialf" zo maar op de grens van Leiden en Zoeterwoude terecht kunnen komen. Haalt Leiden de Olympische Spelen van 2028 niet binnen, dan kunnen wij ons zo maar opwerpen als organisator van de Olympische Winterspelen van 2030. Het langlaufen kan in de duinen bij Katwijk. Gezien de sneeuwrijke winters, die we schijnen te krijgen, moet dat kunnen. En de afdaling kan in Zoetermeer gehouden worden of gewoon op "De Bult". Of zoals de internationaal meer aansprekende naam luidt: Col du Bourg à la Crème.
Het slotconcert wordt verzorgd door "The Shoes".

Kortom er gaan nog meer mooie jaren aanbreken voor de schaatssport in Leiden en omgeving.

Nieuwe IJshal?

Op de site van het Leidsch Dagblad was het volgende bericht te lezen:
Steun en hoop voor ijshal bij Leiden, nu nog geld
Door Redactie Leidsch Dagblad
Gepubliceerd op 22 maart 12, 16:45 Laatst bijgewerkt op 22 maart 12, 16:54
LEIDEN - Het plan om langs de A4 bij Leiden een groot ijsstadion te bouwen, kan rekenen op veel steun. Schaatsclubs en gemeenteraden smachten al jaren naar verbetering van het kunstijsaanbod in de regio. Een stadion à la Thialf overtreft de stoutste dromen.
Eind vorig jaar liet minister Schippers van sport weten, dat de noodzakelijke vervanging van Thialf niet per se in Friesland hoeft te gebeuren als een andere regio met een goed alternatief komt. Het is nog te vroeg om te juichen, maar dat gewerkt wordt aan een plan om het in deze regio te doen, wordt zeer positief ontvangen. Er is echter, zoals ook bij eerdere ijsplannen, één maar: wie gaat dat betalen?

Stel je eens voor: een heus wereldkampioenschap schaatsen in Leiden. Uiteraard mag het van mij. Graag zelfs. Maar intussen blijf ik wel realistisch. Eerst zien, dan geloven.
En als het onverhoopt niet doorgaat? Dan schaatsen we gewoon verder in de opgelapte Leidse IJshal. Maar ook hier geldt weer de uitspraak van Johan Cruijff: "Elk voordeel heb zijn nadeel."
Want de "1000 rondjes van Leiden" wordt dan wel een zeer serieuze uitdaging!

De NS zet de postkoets in

In het buitenland heb je regelmatig stakingen in het openbaar vervoer. Met name de medewerkers van de spoorwegen zijn dan vaak als staker ingeschreven.
Wij hebben dat niet nodig.

Sinds de privatiseringsrage ons lage landje bereikte, hebben wij de puike samenwerking tussen de NS en Prorail.

Na de sneeuwbuien op 3 februari was het spoorverkeer een week ontregeld.

Vanmorgen kwam op de radio in het nieuws, dat door een wisselstoring het hele treinverkeer rond Amsterdam en Schiphol plat lag. Normaal hoor je dan, dat de NS bussen inzet. Zo niet dit keer.
Dus ik zat te denken, welk alternatief de NS haar klanten vandaag aan zou bieden. De postkoets wellicht?

Later bleek, dat de NS toch bussen ingezet had, maar het stil had gehouden. Leuk voor degenen, die op een station zaten te wachten. Ik denk, dat een simpele basiscursus "klantvriendelijkheid" hier niet voldoende meer is. Hoeveel ellende moet er nog over de reizigers uitgestort worden, voor deze idiote privatisering wordt teruggedraaid?
Ik moest voor een cursus naar Hoofddorp. Het ging om "voordeel met je biebpas".
Het was een vervolg op de basiscursus, die ik een maand geleden had gevolgd. Nu was ik toch al van plan geweest om op de fiets naar Hoofddorp te gaan, dus mij maakte het verder niet uit. Het was prachtig fietsweer en de 26 km naar Probiblio waren geen straf, ondanks de noordoostenwind.
Ik kwam om half 10 aan, waar bleek, dat er nog maar een handvol cursisten was. Het begin werd een half uur uitgesteld. In de tussentijd kon ik even bijpraten met Pieter Mulder, met wie ik eind jaren '70 aan de Frederik Muller Akademie de opleiding voor bibliothecaris volgde. Van het schoolgebouw aan de Keizersgracht was het maar een klein stukje lopen naar onze stamkroeg "Piepel", waar we heel vaak over muziek zaten te bomen.

Om 10 uur begonnen we en 1 voor 1 druppelden de cursisten binnen. Uiteindelijk zouden ongeveer 20 van de 30 cursisten op komen dagen. We kregen uitgelegd, hoe je partners moet benaderen, waarbij de bibliotheek in ruil voor kortingen op vertoon van een bibliotheekpas extra klandizie op kan leveren. Een duidelijke win-win situatie.
Aan het eind van de ochtend werden een paar vrijwilligers gevraagd om zo'n gesprek met een partner te voeren. Er was juist een mooi plan aan mijn brein ontsproten. Mijn partner zou iemand van de KNVB zijn. In ruil voor een tweede toegangskaartje gratis bij de Europese kampioenschappen voetbal, leverde ik de KNVB een gloednieuwe doelgroep: vrouwen boven de 45 jaar. Het grote voordeel hierbij: er zitten geen hooligans tussen!
Ik moet zeggen: mijn gesprekspartner was af en toe lichtelijk verbijsterd.
Na de lunch zat onze cursus er op en fietste ik door naar de nieuwe bibliotheek van Hoofddorp. Mijn vriend en collega Bas Warnink was jarig, dus daar ik toch in de buurt was, kon ik hem mooi persoonlijk gaan feliciteren.
Op de terugweg reed ik bij mijn zus Annie langs, die gisteren jarig was. Zo kon ik ook mijn oudste zus feliciteren. Op deze wijze verenigde ik het nuttige en het aangename. Wat ook heel aangenaam was, was de wind in de rug op weg naar Leiden, zodat ik ook nog kon kijken naar een deel van het WK afstanden in Heerenveen.

Sneeuwwinters

De afgelopen winters kenmerkten zich vooral door overvloedige sneeuwval. Het kan toeval zijn, maar er kan ook een trend ontstaan zijn, waar we de komende winters veel mee te maken krijgen.

Via www.weerwoord.be stuitte ik op een interessant artikel, dat middels een meteorologische paradox een in mijn ogen plausibele verklaring geeft voor het winterweer van de afgelopen jaren.

Door de opwarming van de aarde verdwijnt er vooral op de Noordpool veel ijs. In de herfst is de ijsmassa altijd het kleinst. Doordat er minder ijs is, wordt de zonnestraling minder teruggekaatst. De atmosfeer op het noorden van de Atlantische Oceaan wordt hierdoor meer opgewarmd. Zodoende ontstaat er op de oceaan een kleiner temperatuurverschil tussen de subtropen en het poolgebied.
Hierdoor vermindert de kracht van de noordelijke jetstream. Deze brengt zachte en vochtige lucht naar West-Europa. Er ontstaan makkelijker blokkades op de oceaan, de basisvoorwaarde om winterweer in onze omgeving te krijgen. Koude lucht kan ons dus makkelijker bereiken, maar doordat de verdamping op de oceaan toegenomen is als gevolg van minder ijsbedekking, is de lucht dus een stuk vochtiger. En ja, als het vriest, dan komt het vocht veelal als sneeuw naar beneden dwarrelen.

Ik vind het een zeer interessante theorie. Op grond van een viertal sneeuwrijke winters kun je nog niet zeggen, dat het een sluitende theorie is. Maar als de theorie klopt, zal de trend de komende tijd helder zijn: we krijgen regelmatiger de de afgelopen decennia natuurijswinters, maar deze schaatsperioden gaan wel vaak gepaard met sneeuw.

Een nieuwe lente

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht
In een oud stadje, langs de watergracht.

Deze openingszinnen van het gedicht de "Mei" van Herman Gorter. De "Mei" is een hoogtepunt in de Nederlandse dichtkunst.

Vandaag is officiëel de lente begonnen.

Op onze trouwdag dit jaar. Daar ik mij die dag nog goed heugen kan, ook als is het inmiddels al weer 29 jaar geleden, durf ik hier te stellen, dat het weer op 20 maart 1983 een stuk slechter was. Onze trouwdag en onze huwelijksreis door België kenmerkte zich door overvloedige regenval. De weersverwachting voor de komende weken ziet er gewoon goed uit. Lekker lenteweer.

Ondertussen gaat maart 2012 richting recordwarmte. Het extreme weer van de afgelopen 2 jaar lijkt verlengd te gaan worden.
Intussen ben ik al weer plannen aan het maken voor het overzomeren. Want waar veel sporters overwinteren, doen schaatsers aan overzomeren. Op allerhande wijze werken ze aan de conditie voor het komende schaatsseizoen. En vergis u niet: de vorm in de wintermaanden wordt in de zomer gekweekt!
Dat kan op allerhande manieren: fietsen en wielrennen, hardlopen, skeeleren en natuurlijk de droogtraining. De een vindt dit leuker, de ander heeft baat bij een andere trainingsvorm. Ik gebruik ze allemaal, zij het in verschillende gradaties.
De eerste piek komt op 20 mei te liggen, bij de marathon van Leiden.
Een tweede piek staat gepland in het weekeinde van 15 en 16 december.

Op zaterdag 15 december staat IJsstrijd aangekondigd op Flevonice ten behoeve van de Nierstichting, op zondag 16 december de 1000 rondjes van Leiden. Dit regionale evenement gaat geld inzamelen voor de Monique Velzeboer Foundation. De voormalige Olympische kampioene shorttrack is als gevolg van een knal tegen de boarding gehandicapt geraakt en zet zich nu in voor gehandicapte kinderen.

Ik kom voor een dilemma te staan. Ik ben wel een kilometervreter, maar 2 dagen achtereen 200 kilometer schaatsen is toch iets teveel met mijn teer gestel.

Ik zal dus moeten kiezen. Het makkelijkste is om twee dagen achtereen 100 km te schaatsen, maar de echte uitdaging ligt er toch in om deze afstand op 1 dag af te leggen. Ik ga er van uit, dat degenen, die mij gesponsord hebben voor de Nierstichting er geen bezwaar tegen zullen hebben, dat ik die Alternatieve Elfstedentocht in Leiden afleg bij de derde editie van de "1000 rondjes van Leiden".

Alleen de Elfstedentocht kan er nog voor zorgen, dat ik elders ga schaatsen.

Je mond opentrekken

Afgelopen donderdag was de laatste trainingsochtend van de "Krasse knarren" in de Leidse IJshal. Arthur van Winsen ontbrak, omdat hij liever ging skeeleren. Als coördinator van de donderdagochtendgroep voelde ik mij dan ook genoodzaakt me om op hoge poten naar zijn tandartspraktijk te begeven, waar ik mijn mond wijd opentrok.

Dat had ik beter niet kunnen doen. Nu moet ik in april terugkomen om me danig aan de tand te laten voelen....

De uitslag stond al vast

In de kantine van de Leidse IJshal haalde ik mijn startnummer op, om meteen in gesprek te raken met Lino Podda. Met een hesje met nummer 2 zou ik aan mijn 14e keer aan deze gezellige afsluiting van het schaatsseizoen gaan beginnen. Een kwartier voor de start van de winterbiatlon zag ik in de toegangshal van de IJshal een papier hangen met de uitslag.

Een deskundige jury, bestaande uit Jomanda, Char en Pipo de clown, had voorzien, dat Rien Bakker zou winnen, dat ik zilver op zou mogen halen en Frank Damen brons.

Een uitslag, waar niets op viel af te dingen.

Bovendien had Jomanda voor deze gelegenheid het water in de Zamboni, zodat we de laatste 20 km van dit prachtige seizoen op ingestraald ijs mochten schaatsen. Dus wat kon er nog misgaan?
Helaas zijn er altijd wel een paar spelbrekers, die de pret willen bederven.

Het begon al bij de start, waar nog voor het startschot daadwerkelijk had geklonken, een tiental lopers met gezwinde spoed waren vertrokken. Dat deden ze met zoveel vaart, dat ik al snel aan de staart van het peloton hing. De reden van deze supersnelle eerste kilometer werd me na de eerste 1000 meter duidelijk: de lopers van de halve biatlon hadden het tempo vanaf de eerste meter fors opgevoerd. Na de splitsing ging het tempo terug naar wat normaler proporties.
In een groepje met Frank Damen, Hans Boers en Jaap de Gorter liep ik naar de Rhijnhofweg. Hier viel de groep in individuele lopers uiteen. Hans Boers hopte naar Jos Drabbels, die een meter of 25 voor ons uit liep en Frank en Jaap moesten lossen bij mij. Als individuen liepen we tussen de kassen langs het voormalige vliegveld Valkenburg door.
Jos liep langzaam maar zeker steeds verder bij me weg, terwijl ik onderweg nog een paar lopers "opraapte". Met Jean Lamet in mijn kielzog liep ik de laatste 3 km naar de Leidse IJshal, waar ik 47.11 klokte als looptijd. Of mijn zweetlucht iets weg had van deze Eau de Cologne durf ik te betwijfelen.

Mijn beste onderdeel moest nu komen: 20 km schaatsen. Maar voordat ik mijn schaatsen aanhad, was ik al ingehaald door Jaap de Gorter, die samen met Frank Damen 11 seconden na mij de IJshal binnengestormd was. Zodoende had Jaap al een rondje voorsprong, voor ik een meter geschaatst had. Ik wist, dat ik dat niet meer in zou halen. Jaap is gewoon een betere schaatser.
Want daar ging de wedstrijd in de wedstrijd toch een beetje om. Jos Fugers, Jaap en ik zijn redelijk aan elkaar gewaagd en eindigen altijd dicht bij elkaar. Het is een beetje stuivertje wisselen, wie wie verslaat. Daarbij heeft ieder van ons drieën zijn specifieke kwaliteiten. Jaap is in het bezit van een sterk eindschot, Jos bezit als starter bij de clubwedstrijden over een magnifiek startschot en ik beschik over een scherpe pen....
Ik ging gelijk met Jean Lamet van start voor de laatste 100 rondjes van het seizoen. Maar de man, die nog geen 10 keer op noren had geschaatst, vertrok met zo'n hoge snelheid, dat ik hem moest laten gaan. Zelf ging ik in mijn eigen tempo rijden. Ada telde mijn rondjes en met iedere 5 rondjes in 2.05 of 2.06 reed ik een keurig vlak schema. Maar dat was niet genoeg voor een hoge klassering.
Ik reed erg lekker en pas toen ik de 80 rondjes had volgemaakt, hoorde ik de omroepster Jos Drabbels, de winnaar van het individuele klassement, naar binnen dirigeren. Het verschil met de winnaar is wel eens groter geweest.
Ik werd bij het schaatsen voorbij gestoken door o.a. Hen van den Haak, Andrea Landman, Robert Nozeman, Jaap de Gorter, Frank Damen, Maria Nieuwenhuis en Jos Fugers, zodat ik uiteindelijk als 9e schaatser een 9e plaats in het eindklassement behaalde. Net voor Jos Fugers, die zich tenminste wel hield aan de uitslag, die al vast stond.
Het is voor de organisatoren van de IJVL maar goed, dat de deelnemers van te voren een vrijwaringsverklaring moesten ondertekenen, want ik kwam wel mooi met 2 blaren van het ijs af. Mijn letselschadeadvocaten hadden hier anders wel raad mee geweten!
In de kantine was het erg druk. Ik had een paar exemplaren van "Molen- en Merentocht" bij me.

Een ervan verkocht ik aan Jan Pieter Tensen, die bij de halve winterbiatlon zilver wist te bemachtigen. Later bleek, dat hij net als ik geboren en getogen was in Nieuw-Vennep, waar zijn vader een boerderij had. Mijn vader haalde vroeger tijdens de graanoogst altijd stro bij hen. Zo zie je maar: de wereld is soms klein.

Zelf ging ik met hetzelfde gezelschap als gisteren naar de firma Breed in Nieuw-Vennep om de matten weer voor een jaar op te slaan. In de auto zat ik naast Jos van Teijlingen, die na een tweede looptijd zich tenminste keurig hield aan de uitslag, die al vaststond.

Joop Zoetemelk Classic

Om 9 uur moest ik bij de Leidse IJshal zijn. We moesten bij het transportbedrijf Breed in Nieuw-Vennep om een aantal spullen ophalen voor de winterbiatlon van morgen.

Mijn antieke racefiets mocht ik in de IJshal stallen en met Rob van Dijk, Huub van Ingen Schenau en Jos van Teijlingen reden we naar het bedrijf van mijn broers Leo en Paul. Mijn jongste broer hielp ook nog even sjouwen, dus de klus was zo geklaard. Zodoende kon ik om 10 uur op de racefiets stappen op weg naar mijn volgende afspraak.

Tientallen renners reden naar het clubhuis van Swift toe, waar we in konden schrijven voor de Joop Zoetemelk Classic. Deze openingsrit voor het wielerseizoen was door de voorraad startnummers heen. Door het mooie weer was er een recordopkomst. Er waren 5000 startnummers, maar laatkomers als ik mochten toch starten. Een routekaart met een stempel was ons bewijs van deelname.
Ik diverse kleine groepjes gingen we op pad. Via de Vrouwenweg reden we op Zoeterwoude aan om via de Geerpolder naar Benthuizen te fietsen. Bij Gelderswoude was de eerste splitsing: de 25 km koerste vanaf hier weer naar "de Bult" toe.
Een beetje zwemmend tussen diverse groepen reed ik met de wind in de rug richting Boskoop, waar kort achter elkaar 2 splitsingen waren.
De 50 km was van de Joop Zoetemelk Classic kennelijk een van de rustigste, want ik reed grote stukken zonder andere fietsers om me heen. Via Hazerswoude-Rijndijk trapte ik tegen de wind in naar Koudekerk aan den Rijn, om rond het middaguur mijn mueslibroodjes op te eten op een bank langs het fietspad naar Hoogmade.
Met enkele andere fietsers vormde ik een groepje, dat via Hoogmade naar Rijpwetering reed, waar vanaf Roelofarendsveen een onafzienbare stoet wielrenners afsloeg richting Oud-Ade.

Bij de verzorgingspost nam ik een krentenbol en een beker sportdrank om in de grote meute over de hoge brug bij Huize Brugzicht te trappen. Langs en door Leiderdorp reed het bontgekleurde lint naar Roomburg. De stoplichten in Leiderdorp zorgde voor flinke opstoppingen. Ter hoogte van het Rijnlands Ziekenhuis moest je zelfs 2 groene stoplichten overslaan, voor je bij de derde door oranje rijdend het Engelendaal over kon steken.
In Roomburg beleefden we het leukste moment van de dag. Een tiental kinderen zat en stond langs het parcours en we werden juichend door hen ontvangen, alsof we de Tour de France hadden gewonnen. En dat was er toch maar één, die ergens in de lange stoet meereed: Joop Zoetemelk.
Bij de klim van de Col du Bourg à la Crème gaf ik nog eventjes alles, daar ik de rest van de 51,5 km me met een gemiddelde snelheid van 25,5 per uur behoorlijk gespaard had. Morgen wacht immers de volgende afspraak: de winterbiatlon.
Bij de kantine van Swift stond een racefiets, gemaakt van bamboe. Een prachtige fiets.

Met de eigenaar raakte ik even aan de praat. De fiets rijdt erg lekker. Vooral op een hobbelige ondergrond heb je er veel voordeel bij, doordat de meeste schokken door het natuurlijke materiaal worden opgevangen.

Joop Zoetemelk kwam net binnen van de 150 km en hij werd opgewacht door Cor Vergeer, de mede-organisator van de Joop Zoetemelk Classic.
In de kantine van Swift nam ik een welverdiende Palm en raakte in gesprek met Piet van Teylingen. Hij was met schaatsen en skeeleren een vaste trainingsmaat van Frans Zoetemelk. De broer van Joop was in februari verdronken, toen hij het ijs op de Koppoel nog even ging inspecteren. Hij kende het gebied als zijn broekzak: "Als je hier over het ijs kunt, dan kun je over de hele Kaag."
Met een ijspriem om zijn nek en met een lange stok met een haak eraan ging hij "nog even" op onderzoek uit. Toen het te lang duurde, voordat hij terug kwam, ging zijn zoon in een wetsuit kijken waar hij bleef. Hij vond zijn vader levenloos onder het ijs, op 1 of 2 meter van het wak.
"Er moet was anders gebeurd zijn", zei Piet: "Frans heeft op het eerste gezicht geen poging gedaan om er uit te komen. Hij had niet eens zijn handschoenen uit gedaan om zijn ijspriem te kunnen gebruiken."
Het antwoord zullen we nooit weten.
Waarmee maar weer is bewezen: sport is slechts de belangrijkste bijzaak in het leven.

Fotowedstrijd

Afgelopen week verliep de termijn, waarin je foto's van de afgelopen natuurijsperiode in kon sturen naar schaatsforum. Er werd een wedstrijd georganiseerd voor de mooiste natuurijsfoto van het afgelopen schaatsseizoen. Wie maakte in 2011/2012 de mooiste foto?
Zelf had ik deze foto ingestuurd.

Geheel naar waarheid had ik erbij vermeld, dat Jos Drabbels de foto gemaakt had tijdens onze poolexpeditie op Kaag en Braassem.
Van de beheerder van www.schaatsforum.nl kreeg ik dit mailtje terug:
Beste Bert,

Je hebt een mooie foto ingestuurd, waarvan je echter zelf niet de maker bent. Helaas
staat het reglement dat niet toe.
Ik zal hem dan ook niet plaatsen.

Met vriendelijke groet,
Sjoerd

Ik tipte Jos, dat hij foto's in kon zenden, waarvan ik niet weet, of het is gebeurd, want Jos heeft nog veel meer mooie foto's gemaakt, zoals bijvoorbeeld deze.

Ook Bert Raaphorst werd ingeseind. Hij maakt ook altijd mooie foto's, zoals deze.

René Strelzyn had ik niet ingeseind, omdat ik deze foto over het hoofd had gezien.

Want zijn mooiste foto's waren wel op het ijs genomen, maar betroffen vooral de mooie natuur.




Ook Jos Drabbels maakte trouwens prachtige natuurfoto's.

Ook Frans van Rijn had onder het schaatsen oog voor de natuur.

Ook van Douwe Kinkel ontving ik diverse mooie foto's, zoals deze.

Bij deze wil ik alle fotografen, ook de niet genoemde, hartelijk bedanken voor hun inbreng op mijn blog. Zonder hun inbreng zou mijn blog een stuk saaier zijn.
De genomineerde foto's, waar tot het eind van de maand op gestemd kan worden, zijn te vinden op www.schaatsforum.nl.
Daar zitten onderstaande juweeltjes bij.



De grappigste vond ik deze van de lage brug in Dokkum, waar we 2 keer onderdoor moesten bij de Elfstedentocht op 11 februari.

Maar niet geheel onbegrijpelijk viel mijn keuze uiteindelijk toch op deze foto.